Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Нивните родители не можеа да ги поучат како се фаќа плен поради неискуственоста, и тие самите бараа модел. Бараа од некој друг да го препишат како лекција.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мразулците што се фаќаа на чешмите во дворовите создаваа мали дворци, тврдини, никогаш невидени во животот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За миг писнува гајдата. Комитите се фаќаат за рамената.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Но, знам, кога сонцето на запад ќе сфали, треба дрва да се зберат и треба жената да ми ја испере кошулата, треба да се чисти пајажината што сѐ повеќе се фаќа во појатите на душата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Моите братучеди беа многу палави момчиња и никако не им се фаќаше крајот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Нина ѕемне. Се фаќа за главата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Овде е трговијата, најголемите стоковни куќи, модерни магацини, оттука се делат патишатата за целиот град, па оттука се фаќаат и дијагоналите за патиштата низ сета земја...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Одеднаш, се фаќа во најобична самоизмама: па тој ги повторува заправо некои од веќе проследените варијанти, мислејќи оти се движи напред тогаш кога се врти само во круг.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа се фаќа меѓу две другачки и го погледнува благо Петрета, како да ја разбрала неговата мисла и покорно ја извршува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Колку за семе останаа и машки и женски, макар половината; може и преку половината изумреа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сонцето ги извлечка од земјата копривите, штавеот печурките и други билки од кои можеше да се свари зелјице и да се фаќа нова крв, та така децата по цел ден береа зелје, полжави, копаа корење од диви кочани и сосем земја ги полнеа своите празни стомачиња.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Студот штипеше, а под носот и на клепките му се фаќаше укит.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Притоа мисли на Србија и на Бугарија, а колку за Грција - со нив, со Грчиштата, поинаку треба да се разговара, машки, отворено, а не да се фаќаат владите една со друга под скутина, за никој да не ги виде кај се држат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Наместо мрачен предмет на желбата („ја барам раката на вашата ќерка“) таа историски станала функционален додаток на секоја жена лакиран аксесориз што не само што е чудно да се бакнува, туку е сѐ почудно и нежно да се фаќа.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Сите, притоа, избезумено се погледнувавме, се фаќавме за рака, како тоа да може да ја намали опасноста, а понекогаш како луди претрчувавме по улицата, само донекаде и пак се враќавме назад.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- А упорит. Се фаќам со каул дека ги има избичено сите трупци долу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се дигнува на колена и, наеднаш, со двете раце се фаќа за глава.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе одиме, ќе одиме и ние на годишен одмор, еден ден на Маркова. Добра боја се фаќа и таму!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нозете ми се набиваат, секоја рана се фаќа за кожата. Небаре искра за трвлачка, за барут.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се фаќам за ова, за она, вели, ама ништо нема крај мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоле, го гледам, се фаќа за пушката, Сака да го удри.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се фаќаш за главата, а косата не се расправа. Се затестила од гниди, од посерки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Од својата рака не се фаќа трипер.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

кој знае да свири на гајда, прашува со полна уста јадење, и ние со очите го предаваме Флорина Богданоски и Флорин ја донесе гајдата и ја наду и војниците почнаа да ѕенѕаат со газот и тогаш се налути тој старшијата и од раце му ја дрпна гајдата на Флорина Богданоски и, гледај како се свири, му вели и ја дуе гајдата одново, му се црват образите, му се шират како и гајдата, и војниците стануваат, се фаќаат околу трпезите црквински, пијана работа, се фаќаат околу трпезите и после нѐ натераа и ние да играме, а тој свири, беше знаело мртвото, ако војник, беше знаело да свири и ние се фаќаме, било пишано да играме пред мртвите,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам дека десната нога ме боли, а јас се фаќам за левата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се фаќам под гушата, се тријам, се прибирам, се соземам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само на човек роден во пролет, вели Велика, дрвцата му се фаќаат како пиреј. Ниедно не го проскокнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се фаќам после за главата, за нозете, по рацете, никаде не ме боли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се фаќаш за глава, а како лешник да фаќаш со прстите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Клекнувам, се фаќам, а прстите ми се лепат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Викнувам неколку нашинци и се фаќаме за рамо. Тераме едно право оро.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Барутот и сѐ она друго е кај тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но не се вратив за тоа. Неделко Шијак е болен. Не се фаќа за нас благословот на игуменијата. Навистина не сме му мили на господа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Куќата е соѕидана од камен, со два мали прозорца, по ќерамидите се фаќа темно и суво мовиште.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Што? Ти сакаш девојка една. Тоа е убаво. Само мал си, уште на носот ти се фаќа роса.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Таман што кумот ја крева ногата да заигра и зинува да запее Антица се пушта од орото и почнувајќи од кумот та до кумата и старосватицата им бацува рака и потоа се фаќа на орото.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Наеднаш, една пчела налетува на него и го каснува во ушето; скока исплашен, се фаќа за ушната школка, го вади осилото, трчка кон вирчето во градината, го натопува шамичето со вода и го става на вжештеното уше да ја ублажи болката.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сѐ што да фати, долго држи в рака: чашата со која пие вода, лајцата со која јаде, филџанот со кој пие кафе, ризата со која се брише, шипката од креветот за која се фаќа кога станува, бастунот со кој се потпира, рачката од вратата кога ја отвора и затвора, и секој предмет што го допира - го допира долго како да сака на него што подолго да го остави својот отисок, својот траг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И колку и да се фаќаше во мислите со компромисот да се оддалечи од првиот наум, кој не го признаваше пред Татко, тој најпосле си ја состави својата листа од десетте најопасни зборови која требаше утредента да ја конфронтира со Татковата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Снегот почна да се фаќа врз неговата топла облека, кога од зад дрвата се покажа човек. Беше зол и исправен.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И, како да сум и самиот невидлив, се фаќам за дебелото јаже и се качувам по него кон магли, Огновите и паниката на поротниците сведоците и глутницата остануваат далеку од мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Движењето при станувањето му е споро, круто, оди збунето нерешително, но постепено се привикнува: поеластичен е, ги допира предметите за да се ориентира, да види каде е; застанува малку како да размислува што да прави, во која насока да оди; потоа тргнува со сигурни и точни движења како да е буден: ја отвора вратата од одајата и излегува; а ако е заклучена, ја отклучува; ако го нема клучот на вратата, оди кај прозорецот, го отвора, се фаќа за гранките од јаболкницата и по неа како мачка слегува во дворот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Пак се фаќа за главата. Станува. Го пали светлото.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Арно ама, есапот на Ѓура не му излезе. Малото Јоше се стори Јованиште, веќе фрли дваесет и две и три години, а за работа ич не мисли да се фаќа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како по договор и едните и другите решија да се фаќаат живи на цуцката (или во краен случај да се колат со штиковите) кога ќе дојдат да клаваат мамци, одговори на најдените книжулчиња и разни продукти, без да стрелаат едни на други, бидејќи началството ова општење го забрани строго.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но за свадба не се фаќа кусур.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Што ќе правите? Со гола рака се фаќа ли змија? Или со глава се турка ли ѕид?...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А за развиен, дури и го помина Јована, кога почна и да го кутиња по орото кога се фаќаа да се борат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

КОСТАДИН: За дома помислив...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ќе помине. И сам си велам, ќе помине. Ама вера не ми се фаќа...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Момата вриснува, се фаќа за долгичкиот мистериозен предмет, а тој сѐ повеќе и повеќе се издолжува над површината на водата, повлекувајќи ја нашата хероина нагоре во височината...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Умрените се носеа завиткани во ќебиња, во веленца, на тезгериња, или на колички и се фаќаа со дрвени куки.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Рибино око немам око да те видам имам да те гледам на свој начин, во свое време никогаш да не ти се нагледам од овие сфери, од овие длабини да те изобличам да те преобразам на очите да не си веруваш така исто сум гледала и молчела молчела, значи гледала пред да ме крстиш риба псариа, fish, poisson, пред да ми ја откриеш смислата и од мене да направиш соѕвездие, знак, уметничко дело пред да ме уловиш и од себе да создадеш Риболовец а од мене добар пазар, специјалитети пред да ми ги дознаеш употребните вредности - мои и на моето око, метафизиката пред да измислиш мамки, глисти, црвци јадици, со еден збор јас се фаќам за јадицата а моето око сѐ гледа и сѐ знае но таи и разобликува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Стојам меѓу нив и го гледам своето тело што, ладејќи се лежи, пружено на жешкиот песок. Се фаќам со обете раце за главата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во прво време повеќето дури беа и задоволни сѐ додека најпосле не видоа колку скапо им се фаќаше тоа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во секој случај сѐ паѓаше поснопица. Знаеш што се случува кога луѓето ќе почнат да се фаќаат еден за друг, а оздола лизгаво.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Наместа е подобро со петици да се оди, да се фаќа за гранките од грмушките или едноставно да се спуштиш погазечки.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

ЕФКА: Ајде сега и моето лозје да го развеселиме! (Играјќи отидуваат, последна баба Цонка со бебето.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Ајде свирка, песна, оро! Ајде цело Скопје да чуе! (Се фаќаат на оро сите.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Слушам како умира времето... Покрај лисјето што паѓа и мразот што се фаќа за рацете до каде сум стигнал Тоа умира сѐ што се раѓа па вечно сум со него помал макар за еден чекор

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога објаснуваше некоја задача, плунка му се лепеше за десниот заб и му се фаќаше за долната уста, и како што зборуваше, така плунката, упадливо бела и пенеста, му се тегавеше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Покрај овој проблем во зборувањето, „р“-то не го артикулираше, туку го ’рчеше, сите вокали ѝ беа проговорени како да има кнедла заглавена во грлото, а не се ни познаваше дали вели „д“ или „ѕ“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Венчиња мраз ќе им се фаќаат околу колената и прстите, но тие не запираат со собирањето.