се (зам.) - упати (гл.)

И другата поголема група се упатила угоре по стрмните шуми од позади, право кон Рајчани.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога блесна ѕвездата Вечерница, Чанга се упати кон градот со задоволните, најадени кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Едно пролетно утро, искачени на Калето, по обичај, погледите првин ни се упатија кон плоштадот и сега се судрија со една необично подвижна белина што наполно го исполнуваше просторот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Едно утро, пред да падне големиот снег, во мугрите, учителот ја зеде Мила и се упати кон планината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тие го минаа центарот на градот и, по една мала тесна уличка, се упатија кон крајот на градот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Селанецот, со полупразна кошница, се упати кон центарот на градот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Веќе беше забележано дека овој напад, доколку се покаже како успешен, не само што блокира еден извесен начин на размислување за тоа како ние зборуваме, и учиме да зборуваме, - за нашите сопствени ментални состојби и процеси, туку засега и некои поопшти епистемолошки преокупации; имено, покажува дека на „картезијанскиот“ пристап кон прашањата во врска со знаењето може да му се упати особено остар предизвик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Витгеншајновиот аргумент за приватниот јазик претставува напад врз идејата дека може да постои јазик кој би можел да биде разбран единствено од неговиот корисник, т.е. логички приватен јазик. 64 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Портирот ме запиша во книгата и се упатив на галеријата, од каде се укажа многу чудна глетка.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше недела, ден на викенди, кога се упатив кон Халкидик. На патот - врвулица од коли.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ја одминав црквата и се упатив кон постројките на „Халите“, во кои имаше ретки минувачи, а речиси сѐ беше на затворање.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Набавив една карта на градот и се упатив кон мојата цел.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеби поубави зборови за возач од оние што можат да му се упатат на Коле, не може да се најдат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но има еден лош поглед у Петрета, тој следи намрштено и спотаено, како од темница, каде ќе се упати Богдановото девојче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој стоеше пак до крувчето, кога Пискулиев ја отвори портичката и се упати несигурно по калдрмисаната патека што води до куќата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не знаев каде да се упатам. Ја извадив левата рака од џебот, ја пуштив да ми ги следи нозете, па ја кренев да си ја наместам фризурата, па повторно им ја препуштив на нозете.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
* Не знаев каде да се упатам. Сонцето ѝ беше средно име на пролетта процветана.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Си купив рало квалитетни, жолти чорапи, евтини. Не знаев каде да се упатам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ќе ми паднат в рака... - го стутка книжето и со брзи чекори се упати кон училиштето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Учителката се исправи и, гледајќи зачудено, се упати кон нас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го стиснаа под мишки Секула, кој снеможено се држеше на нозете, и со брзи чекори се упатија кон шумата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
По заземањето на Ниш, во септември 1689 генералот Пиколомини се упатил кон Косово.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Зараазен од чума, Пиколомини умира во ноември 1689. Во внатрешноста на Македонија пробив извршил австрискиот херцогот Холштајн кој од кумановското с. Оризари се упатил кон Штип.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По ова Ламби на 18 октомври преку селата Слово, Радомир, Шиштевац, Диканче, Вратница се упатил кон Косово, а оттаму заминал за Црна Трава.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ги остави своите непрокопсани кукли да фантазираат, а тој се упати кон штабот на својата партија на улица Бошњачка.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Жанко одма се упати кон Серовски и на сиот глас почна да му се дере: - Серовски копанче едно америчко.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И, како да сакаше да го оконча мачниот ден, пред конечно да се упати кон библиотеката, Татко ја гушна Мајка.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Вратарот се упати кон Татко. Сакаше нешто да му каже, но се двоумеше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа војводите веднаш се упатија кон позициите. ...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стрела сама се упати по него. Дали со желба и чувство да го заштитува својот млад господар, или од страв да остане сама?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Попладнето, одморени, осушени, нахранети Бојан, татко му и шумарот се упатија в село.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излезе на чистинката, на снежната белина, па чучна за малку, очекувајќи ги и своите следбеници, па кога уште неколку сенки се измолкнаа од под сенките на дрвјата, волкот претпазливо, лесно газејќи по замрзнатата површина на снегот, се упати кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вооружен со цврста решеност, потпрен врз мислата дека мора да издржи, се упати кон плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се упати кон шаторите, каде што татко му, доктор Коста и инженерот Александар правеа подготовки за работата што ги очекуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се облече, влезе во колибата за да го ѕирне огнот да се одмори малку и да се исуши од потта, па се упати кон добитокот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Без збор, со спласнат интерес за толку примамливите светулки и играта со нив, Елена се упати кон колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја зеде потоа секирата в рака, го погледна муртејќи се темнопепелавото небо, па се затрча по патеката што преку темната букова корија, низ која високо во гранките се провираше ветерот, оставајќи ги разнишаните гранки да крцкаат, да се удираат, да се тријат една од друга, создавајќи најразлични шумови, и се упати преку Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мајка му излезе од дома. Зема од шупата една малечка скала и се упати кон соседниот двор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Најпосле јастребот го исправи својот лет и се упати кон брестовата шумичка на ридот, носејќи ја во канџите својата жртва.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Купив цигари на првата трафика и се упатив кон корзото, во центарот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отрчав до гимназијата и влегов; се упатив во канцеларијата на директорот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тоа со години и години го правам секој ден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја зедов крпата за лице од клинецот на вратата но не се упатив кон потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И мавтајќи како машко со рацете се упати во соседната одаја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја поминавме безизлезната улица и се упативме кон широчината. Кај багремите стоеше Пенчо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еднаш се упатив кон широчината, горд зашто само јас прележав шарлах.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ми здодеа да ги слушам. Се упатив да најдам некого од посиноците на улицата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бевме во добата на невиноста, во која кога ни се упатени срамежлив поглед и затскриено искажан копнеж, тие предизвикуваат ерупции во нашата душа, под тенката и нежна телесна обвивка, доба кога душата и телото се сѐ уште поврзани во едно; добата на невиноста, кога возбудата не знае дека еден ден ќе се претвори во рамнодушност или во нагон за задоволување само на телесните потреби, а тогаш, дури и кога ќе успее во себе да вткае страст, нема да има ни способност ниту пак желба да го претвори мигот на уживањето во малечка вечност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во неделите не одев во домот на Рајнер, затоа што дома не знаев како да се оправдам, бидејќи тогаш библиотеката беше затворена за читателите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Видувајќи го човеков на сон како жив пред себе, та гледајќи ја потребата негова по верба, сеќавајќи ја духовната глад негова по спасението што на душите човечки им го носи Радосната Вест, дека Он воскресна та нѐ избави од злото, се упативме кај вас, браќа мои, во вашата Македонија“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Лила - најубавата, голема кукла полека стана, си го поднамести фустанчето и скокнувајќи од долапот тивко простенка: „М-а-м-а“, потем се упати кон белото зајаче Џипси и му рече: „Тропни со барабанчето! Треба сите да дојдат на овој собир!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Една жена извика по нив: „Држете ги, тие пукаа“. И сите се упатија таму.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Какви утешни зборови да се упатат на ужалените, или кој цитат да се одбере од било која света книга, за смртта на еден пајак?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Оддалеку, преку ѕидовите, Арсо слушна пеење. Мелодијата полека навлегуваше во него и млачно ја растворуваше тагата за нешто неодредено. Се упати натаму откаде што доаѓаше гласот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кочијата, во која покрај ковчегот имаше уште четворица мажи и, една жена, мајката на умреното, се упати по Пазарџиски Пат, тогаш во тие оддамнежни времиња, сѐ уште неразгазен, кон Прилеп, но кај Алило, после се дозна за тоа, скршнала десно, кон Битолско Џаде и по него, по Битоско Џаде, го однесле малечкото во Битола и таму, на тамношните христијански гробишта, го закопале.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Матното, засипнато тропање од ѕвонецот на овенот- предводник се изгуби накај првите ниви и овчарите се упатија по овците... ...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Рано изутрината тој се упати кај началникот; но му беше кажано дека спие; тој дојде во десет – пак му беше кажано: спие; тој дојде во единаесет часот – му беше кажано: па началникот не е дома; дојде за време на ручекот – но писарите во претсобјето никако не сакаа да го пуштат и на секој начин сакаа да дознаат каква е таа работа и која потреба го довела и што му се случило.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа во татарскиот јазик немало навредлив збор што можел да им се упати на коњите, непослушноста кај нив и кај децата биле само чекор кон зрелоста.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За да не се најде во пранги на мраз, јато жерави со крици се простило од мочуриштето во кое безгрижно го минало летото и се упатило кон југ.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Жеравот летал – нагонот го водел кон Нил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Заборавајќи на одамна истинатата вечера во трпезаријата, веднаш се упати во својата библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се упати кон капијата. На вратата стоеше Климент Камилски со букет црвени ружи, облечен во син костум и жолта пеперушка.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Ах, така! - процеди татенцето, го грабна она дрво и нем од лутина се упати кон Кејтеновиот син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Правејќи се дека не го гледа, се упати директно во негов правец.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се упати кон една од двете соби кои беа на крајот од ходникот, чијашто врата беше отворена.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Среќни двете за моментот на тотална слобода, радосно, со смеење и скоро со трчање се упатија кон Широк Сокак. Веќе беше квечерина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ленче си го имаше муабетот со јатрвата оставајќи ги прво децата да се видат, па подоцна се упати накај внучето, додека мажите сите се вдадоа во бурни разговори на политички и економски теми.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И беше готова порано, имаше време да се подготви, дотера, да се издише и мирно се упати кон излезот од дворот на офицерскиот дом, кадешто веќе ја чекаше Петар.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И тие веќе како договорени се упатија кон долгата патека покрај паркот под Тумбекафе низ кое пролетта тукушто ги беше расцутела јоргованите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Петар се упати дома, во Влашко Маало, во куќата во која живееја три фамилии.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Утредента попладне се упати Томето накај дома, бидејќи ѝ имаше ветено на мајка си дека ќе руча дома со неа и Тинето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Прво што сторив во тие мигови, се упатив кон телефонот да се јавам во земјата, во амбасадата. Телефонските врски беа прекинати.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се упатив кон првиот телефон. Набрзина ги свртев броевите на резиденцијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја симнав пушката од рамо, ја ставив на готовс и се упатив кон селото без никаква заштита.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден, на Свети Никола, имавме игранка, гледам среде селото дојде една чеза, а од неа се симнаа мојот школски другар од Марена и двајца полицајци бугарски, се симнаа и право се упатија на орото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Закопчувајќи го ременот на панталоните, тој се упати кон прозорецот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со полни кошници грозје, набрано од лозјето под Карадаг, тие двајцата се упатија во сарајот на санџак-бегот, но едниот сепак посмел од другиот, зашто си ја немаше мувата на капата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа го задуши крикот и не појде кај Турците да им ја каже веста, туку веднаш се упати пешки кон градот, да го бара Марин Крусиќ, ако тој не е некаде со карванот по своите прелажни патишта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Поворката не помина по мостот за гробиштата во Каршијак, туку се упати крај пазариштето, пробивајќи го полека патот меѓу луѓето сеирџии.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Си изгледаше храбар и силен, и залудно досега потурнат и покорен, и бидејќи за ништо изгубил толку време, куц-куц, ни едно, ни две, туку се упати право кон софрата околу која седеа мутесарифот Абдула-бег, двајцата кадии и мулата, диздарот и неговиот кетхуда, ама и алајбегот, заповедникот на спахиите, па направи брзо темане, и на зачуденост на сите, без покана седна до нив на сеџадето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Елена се упати кон болничката зграда. Одвај ја пуштија внатре. Ја придружи болничар.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но набргу сите се упатија кон своите куќи. Во црквата остана само слепата Донка која не знаеше што се случува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ноќта игуменот чу тропкање по чардакот; наштути, стана од креветот и ѕирна низ прозорецот од одајата; на месечевата светлина го забележа Наќа кој помина држејќи дрво в рака и се упати кон одајата на полковниците.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој се упати кон говорницата. Овој пат не беше следен од упорниот поглед на Јагулче Дримски.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Од под една бука стана и се упати кон нив висок и строен партизан. Трајче го препозна. Тоа беше Планински.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Луѓето се упатија кон него.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со пушките во рацете, двајца партизани се упатија откаде што се слушаше свиркањето од косот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Радосни штрковите си тргнале и си се упатиле секој род и фамилија за својот вилает, а Силјан со Аџиовци си долетале во село Коњари здрави и живи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дошле на Солун и влегле во една гемија та се упатиле за на Божи гроб.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Отаде беа се упатиле право за кај нас да идат; летале, летале токмо 24 саати, дошле до една ада, та слегле на адата и се најале отаде жаби и друзи животинки.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И така џенгот се свршил и штрковите наттепале, та си отвориле пат и си се упатиле за кај нас.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Откога се починале и се понајале, си летнале пак и си дошле во тие земји кај што си имале седела, та секој си тргнал во својот вилает, а Силјан со Аџијата и друзи се упатиле за кај Прилеп.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ќе застанеше така на некоја крстосница и долго ќе ѕуреше во улицата осветлена од месечината, без решеност во која насока да се упати.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Љубезно одбивам. – Не пушиш? – гласот му е топол баритон – Каде си се упатил? – Тука ... шетам ... одговарам неопределено.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Внимателно го подигнав. Се упатив кон куќата.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Слезе од возот, купи каранфил, си го закачи на реверот и се упати по главната улица кон паркот.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Не само во насловниот расказ во кој е можеби, највпечатливо и најзастрашувачки, доловена временската празнина, „црна дупка каде што времето умира“, како и губењето на временските координати на нараторот што, истовремено, значи и губење на неговиот идентитет,туку и во бројни други раскази („Футролата“, „Лекција“, „My private Europe“, „The seeker on the way of sound“, „Фото-финиш“ и др.) филозофските размисли за времето, експлицитно или имплицитно, кореспондираат со специфичниот светоглед на авторот, со неговата потрага по самоосознавање, од една страна, но и со неговата благородна потреба да се спротивстави на ентропијата на животот и неговата тривијалност, од друга страна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако не можеме без нив. – Повторно со необична леснотија, патникот се истовари од таксито и свиркајќи некоја старинска мелодија („Само еднаш се љуби“!, му текна додека се враќаше во рикверц) се упати кон театарското бифе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не толку од срце, но надежта дека ќе се починува, жетварите пак зашумеа со срповите, а Танасица го фрли буклето на рамо и се упати по ридот попреку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Толку се занесе во таа борба со сатаната, кутриот, што во момент на слабост или на лутина, и тоа среде олтарот го изусти и она што никогаш во друг случај не би го изустил за сметка на оној во кого најдлабоко веруваше, ја раздра по сета должина мантијата и ја фрли од себе а потоа, онака разгаштен, се упати кон надојдената река и повеќе не се врати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Излегоа од реката и се упатија кон јагнињата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Станаа обајцата и се упатија кон јагнињата. Ги завратија.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се оддели од езерото и се упати кај Царјанка дома. Додека тој ја прашуваше, таа само плачеше: „Прости за сѐ... Ме пече душава за Трајан...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се упати кон лифтот, но на вратата стоеше залепен лист: НЕ РАБОТИ. Застенка и тргна надолу по скалите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Со тргнувањето на Нова Година Втор од земјата Дардаванија кон далечниот југ, се упати и најголемата композиција на дароносни санки.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Пред влезот на зградата три девојчиња играа ластик; не ги погледна туку само го слушна рипкањето и се упати вдесно, за да го скуси патот кон продавницата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се упатија низ холот што претставува вистинска ботаничка градина - сјае со сите зелени нијанси, со богатство на грижливо негувани растенија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се упатија накај училиштето. Пред самиот влез автобусите 5 и 15 „возеа“ в место, да не изгаснат моторите во зимски услови, ама наоколу исфрлаа издувни гасови.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Крстовица виде парче незафатено место и се упати таму.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Двете колони тенкови, едната од Лерин преку Псодери, а другата од Костур преку Габреш, се сретнаа на крстосницата подолу од селото Желево и се упатија кон Превалот каде владината пешадија веќе два часа води борба.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Полека се упати кон Кикицас. Застана на два чекора од него. Се гледаа в очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се упатив кон масата за појадок, со надеж дека ќе добијам друг оброк.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Имаше излез. На прагот од Атеистичкиот музеј, моите очи се упатија кон Небото...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Местото што му се отстапува во романот на иронијата, како и на смирениот крај (читај­те го рецептот за питата „тикуш” која мајката му ја приготвува на истоштениот повратник), можеби, на прв поглед не се упатни за такви цитати.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се пофали некој од нив дека видел големи риби по вировите на Каменица, па и тие ја оставија работата и заедно се упативме да ги ловиме големите риби.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Благодарам, - тивко рече таа и се упати кон катедрата со несигурни чекори.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се упатив накај телефонот, кога вратата се отвори и мајка ми влезе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Задоволен од пантомимската претстава во изведба на страчката и мачката, авторот си го плати кафето и се упати на адресата на покојниот Едо Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако авторот Едо поседе колку на истоименикот да му даде доволно време тој евентуално нешто да рече, исто така без збор, зошто молкот му предотегна, стана и се упати преку мостот кон мотелчето на Петра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Малчо ги слушаше малку, а потоа се упати кон праската.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Пријатен појадок! - му довикна Полжавот и се упати кон соседниот џбун.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се упативме кон тополите. Билјана веднаш се развесели, како пеперутка потскокнуваше и сакаше да ми се откачи од раката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајка ми, сета расплакана, се стрча кон мене, а татко ми ја остави телефонската слушалка и смуртен, како најоблачниот ден на светот, се упати кон нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги премолчив моите јадови. Игбал го премолчи прашањето што очигледно сакаше да ми го постави и се упативме таму каде што тој реши да ме одведе:
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)