Само да ме тресе и да тлеам, да не може мршата да ми се умири.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И сите бевме задоволни: Лествичникот пак Писмородец стана, престана да ме бие, логотетот се умири, и сите слова само едно значење добија, само една душа во секое сочинение се настани. И сите исто гледавме, и јас еднакво.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)