се (зам.) - умира (гл.)

И ти имаш уши да чуеш, и знаеш поарно од мене, туку се правиш дека не слушаш, ти се живее, не ти се умира, таму е работата!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Слушај, Ѓуро — му вели Крсте на Јована. — Ова, ќе се умира што ќе се умира, ами гледај лежи право со главата кон куршумите да не нѐ погодат некаде на друго место, та живи да нѐ печат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еднаш се умира, стопанка му.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И продолжија да стрелаат обајцата насменка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе е со осум души; нека има другари, според лебот што го нарача, најмногу три, четири до петстотини, а Бахтијар има четириесет илјади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оној што бил навистина мртов го заборавиле - јамата станувала подлабока, купот гранки раснел за клада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се умирало и веќе се немало сили да се копаат гробови: откако се договориле уште во Лесново да се здружат, тие и сите во Кукулино во дваесет воденици, требало да се мисли и да се предвидува дека дел од маката на живите ќе станат и гладните детски усти на некои од загинатите, бездруго на Јане Крстин, Пеце Дановски и Борис Калпак, а најмногу купот штури наследници на килавиот Јаков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, по еден час од поаѓањето на Арсо Арнаутче и на Цветко Грнар, пошле еден по друг по пролокан пат и луѓето со двоколките, повеќето со надеж дека враќањето ќе помине без жртви иако двајца или тројца понекогаш загрижено погледнувале кон постариот тревар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само Симон Наконтик подрипнувал околу покојникот. Не можел да верува дека на овој свет сепак се умира и мрморел нешто за своја сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зар толку само? Сега да се умира? Што видел тој?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не се умира од малку јадење, туку од многу срам се умира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А во вакво време, најлесно се умира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се умирало на сите страни. Царевите си ги давале круните за капка вода.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Си читала ли како се умира од жед?“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нам уште може да ни се помогне. не ми се умира, брате, а бездруго ни тебе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Селанка сум, проста. Знам само како се умира од осама, така ли е, а?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стврднат како да ја чека смртта, мислеше дека ноздрите му се полнат со кисела, пресно ископана земја и чекаше - можеби веќе не ќе се пропнува проклетото `рзнување од кое се умираше побрзо и од острицата на зракот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се умира ли кога ќе се исечат ноктите?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги удрија главите ничкум и се зажалаа од безизлезната положба. – Ех, било таксират, ќе се умира, деца! – за првпат му се испушти од грлото на поп Јакова кој стана и почна нервозно да шета.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Еднаш се умира. Или жива со него, или на гробишча без него".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Времиња тешки дојдова уште потешки прокуди, од ден на ден се умира и души бере с години.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
И од разликата рано се умира. „Сѐ уште не, па сепак веќе“ да.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Медицинските книги тврдат дека поради апстиненција не се умира веднаш и дека лакомоста полека исчезнува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Којзнае... Може така се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледаш дека секој ден се умира, вели, а од тоа не се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум свикнала на болка и не ми се умира насилно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како им се умира, ќе чуеш, мора да е здодевно да си мртов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш Никифор, не знам што му текна, ќе ми рече: Од ова не се умира, но за ова се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, ништо, сега ќе се умира, си велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затвори го прозорецот, од смрдеа не се умира!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
После сѐ, после сите тие случувања за толку краток временски период се чувствував преморена од животот, преморена од сите глупости од кои ми се умираше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во меѓувреме се врати и Љубе, расположен по прошетката и уште од врата викна: - Ќе се вечера нешто во оваа куќа или ќе се умира од глад?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што туку си се разврескал! – му се вдаде тетка ми – каде си пак ти толку долго?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)