се (зам.) - стрчува (гл.)

Секогаш кога ќе ја погледнаше Руса, се стрчуваше кон неа, ја заграбуваше и плачеше и колнеше на цел глас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И мајка, и баба, и дедо насмевнати, ама никој не се стрчува од чардакот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Преку дворот на црквата, продолжуваме по патеката, некогаш улицата што по разурнатото дрвено мовче водеше до предворјето на паркот, па низ падината се стрчуваме во шумичката, меѓу пријатниот самрак од ниските гранки, мовлестите пенушки на соборените тополи и шумолењето на блиската река, место создадено за средношколците љубовници.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И со лице искривено од нервен пристап Арсо се стрчува кон дупката, дерејќи се вон себе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во лутина и бес, зашеметен и навреден, Зоки небаре добива крила и се стрчува кон него.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во истиот момент го согледува револверот од Фезлиев врз масата. Се стрчува и го зема. Го управува во Фезлиев.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А се знаеше: скоро секогаш околу пет часот попладне, по патчето што низ угорницата обрасната со маслини, се стрчуваше преубавиот бел коњ со својот мал, црномурест јавач.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се стрчувам и јас со децата. Трчаме по нив и фрламе со камења, со стапови, со што ќе ти се вдаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капинка и Ѕвездан се стрчуваат по пајнчето, јас ги удирам по раце и ги бркам надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)