се (зам.) - стркала (гл.)

Одкога ја клоцна главата ѝ се стркала удолу, го фати патот кон долот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Убава џамлија се стркала накај Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ташко зеде пет карти и “изгоре“, затоа што се сторија триесет и четири.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И почнавме. Влатко беше прв: зеде три карти и потоа рече дека „лежи“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сал почувствува дека низ брадата му се стркалаа четири капки сок од капини
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Поп Данаил Москополчанин не може баш да се сети дали кога првпат беше во Венеција беше измислен фудбалот на мали голчиња и на што мислеа Венецијанските трговци кога претскажуваа светска економска криза.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Само дајрето му падна од рацете, се стркала по калдрмата и тажно заѕвеча... лебедова песна - Келнер, трубачот молам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сонцето веќе се стркала над Чукарот, високиот гол врв од западната страна на Гогов Валог, а старецот и Бојан уште беа на ливадите. Косеа и ја превртуваа тревата да се суши.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клопчето волна се стркала од скутот на доктор Гете и падна на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Фати сѐ надолу, како тркалото, што најпосле, се откачи од колот на оградата и се стркала надолу по брегот здробувајќи се во парчиња. ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Со извик: „Банзаи!“ и со продорен звук тој замавна со мачот и му ја исече главата на кутриот советски студент.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Отсечената глава се стркала по асфалтираната надолнина и се удави во реката Е., а самиот студент се најде во длабок заборав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега тоа ја подигна опашката и од таму се стркалаа неколку ситни црни брбушки и паднаа на подот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со подигнатата рака не замавна само за трошка од мигот. Можеби затоа што она, уште со влегувањето, не покажа никаков заб, туку просто се стркала тука и тој не замавна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едно сиво клопче просто се стркала во неговите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И со крајот на окото го следеше прислужникот и кога тој се поткреваше да си оди, се стркала во неговата дланка мала сребрена пара.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сакам да пружам чаршав на масата, а таа се накривила, цел двор пропаднал накосо, па и количката на малечкото се стркалала и отишла на крајот од дворот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Две солзи со мирис на џин се стркалаа од двете страни на неговиот нос.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сигурен сум оти, ако се искачам лесно, во бездна ќе се стркалам!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многу одамна неколку камчиња симулираа живот кога се стркалаа и струполија во правта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тоа попладне се спуштавме со санки по улицата; сите тетки на една санка, а јас пред сите, тебе те држам во скутот, а долу, на свиокот кај Пинговци, санката излета од улицата и се стркалавме сите во снегот како лубеници.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од големиот стог се стркала сонцето на пат и уплашено од кучињата се разбега низ тесните сокаци криејќи се зад малите прозорци на куќите Триејќи ги очите селаните ги врзуваат немирните кучиња за плот И свирејќи, со косите на рамо се разлеваат со сонцето по ливадите.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Штом почна да зборува, а почна до годината, и штом логички ги поврзуваше работите, таа ја праша мајка си Јас имам татко? а одговорот се стркала од устата на мајката Имаше, мила!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека учителката зборуваше почувствува како една капка од мишката ѝ се стркала до појасот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како што се обидуваше да мисли на задачата и втренчено гледаше во бројките, една капка од челото ѝ падна право врз листот од тетратката и го разлеа мастилото врз бројката "2".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го видов како падна на патот и се стркала во едно браздиче, меѓу камењата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)