ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Илко му мигна на дедот Петка: обајцата излегоа од анчето и се стиснаа до Батанџиовото ѕитче.

Ѕидовите се стиснаа и го затворија во својот непробиен мрак.

Усните се стиснаа над големите заби. „Тоа е малку чудно прашање. Со кое право сте директни?“

Челичните заби се вклештија еден во друг, се стиснаа како ѕверска челуст, и тој, Стојан Ванков, се исправи со суво шушкање во душникот.

- Види го, се стиснал како лешник. Пред нашите едно лице, пред странците друго.

Од економијата, вестите минаа на неволите со снегот.

Јас се стиснав. Ме трогна. Бев готова да се расплачам. Потоа молчевме.

Крај езерото каде што просторот е тесен, куќите се стиснале, се надјавнале една над друга, се туркале меѓу себе која подобро место да заземе, која понапред да излезе за да има што подобар поглед на езерото; другите се распрснале по околните места како солзи господови.

Тогаш виделе, слични на повеќебројни апостоли без ореол, како кон грубата маса околу која се стиснале се доближува со нишање на колковите млада жена со јамак за вода.

- Ги пребројувал своите луѓе. - Земете ги чеканите и лостовите. Ќе почнеме.

Сепак некој се сетил да ги побара треварите, црниот Ландил Димулев и малку постариот Никола Влашки, човек што половина свои дни ќе прележел по слепи зандани ако не бил итрец во малите кражби и во големата увереност дека знае што е правдина како сега што знаел од што е болен Неделко Шијак, заради што пожолтува, од што се збрчкува како стогодишна желка.

Треварите, колку првиот црн толку вториот висок, се стиснале еден до друг, обајцата во мракот како еден, со една мисла во двоглавоста. - Жолтица, рекле.

Ми се стори дека животот со далечни звуци е премал дури да се стисне и во дланка.

Се намалував, гаснев - навистина ли ќе се обеси Сандре Самарија на греда? - и сѐ околу мене губеше вистинска големина, можеби и земјата што се плашеше од утрешниот ден.

Чана беше среќна што Митра не ја опсипа со прашања па така и си легнаа, се стиснаа една во друга за секоја на свој начин да го повикува кадрото на Пелагија пред себе.

Чана молчи, ја стиска болката во себе и одвреме-навреме погледнува во трите главички што се стиснале врз сламарникот на дрвениот одар каде што спиеја со баба им.

Малата уста се развлекуваше како ластик, а очите, место да се стиснат во своите мускули, бабреа, се полнеа со солзи.

И жален е, тоа неговото лице јасно го кажува, иако неговите очи се стиснати в мрежа, брчки на далечина, непрекината смеа.

Лицето на Гавранот беше бледо. Полните црнечки усни уште повеќе се собрааа, се стиснаа, побелеа.

Сонцето одамна се слизнало зад запчестиот планински срт, приквечерината незабележено се довлечкала до селото, ниските куќи исплашено се стиснале до неплодната земја.

Нивните искривени усни, пред да се покријат со албиноска четина, се стиснаа. Онемуваа, онемеа.