се (зам.) - срами (гл.)

Кога ја погледна, таа беше првото нешто убаво што го виде последниве мачни години. Се срамеа еден од друг.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Науката е страшна работа, заклучив поради што скромноста ме тераше да се срамам од својот очигледен успех.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Почна да потклекнува и дури да паѓа на колено. Се срамеше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но не мислам исто и за неговите бладања во „Журнал”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Грот:Се срамам да признаам дека не знам. !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Исклучиво не можеше да знае што чувствувам за неа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама кога се вцрвев, тој се пошегува: „Е, де, зошто се срамиш!?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бликаат стари копнежи а ти во занес уште проповедаш дека нема од што да се срамат старите мераци, кога копнат.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кукавица сум и не се срамам од тоа: тоа е мојата храброст.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се срамев да признаам, да се исповедам, оти Филозофот доверба безгранична во мене покажа до тој миг; и сѐ што помислив беше: „Боже, Седржителу, татко мој, сочувај го Филозофот од сподобието грозно и отровно сосем!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ФРОСА: (им ги фаќа и тргнува рацете). Што се срамите, речете му на крсников со здравје. Спасо, да пукнеш, ти барем си поголема, речи!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Се срамиш ли? праша издолжувајќи ја шијата и трепкајќи со солзни очи. - Не, зошто? Не се срамам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ние не се срамиме од работа. Сѐ работиме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Најмногу се срамеше оти не успеа без пушка да се избори за својата вистина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не се бранеше, Проказниковите обвинувања не му ја засегаа душата, но бездруго му студеше или се срамеше од извалканоста на своите гаќи околу кој се мавташе долг учкур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак, кога го споменуваше името на господа, повеќе како да се надеваше дека ќе му биде подарено спокојство отколку што се кае за некаков свој грев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас пред тоа ги видов домаќинката и девојката на мојата прва младост слеани една во друга на чардакот и се срамев што сум бессилен и заборавен зад кошот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојдете, ќе ви раскажам како се сожалив.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Набргу мајката се врати. „Како не се срамиш!? Пак си ја мачел! Кутрата... А толку пати ти реков...“ - ја слушав како се лути.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Зашто, какво име лошо носи македонскиот народ, та се срамиш да се наречеш Македонец ами Грк?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ИЛИЈА: Што ли сакаш, да се погрчам, да си ја менам народноста моја?! Та јас не се срамам од народноста моја.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ние сме си друго, од една болест страдаме. Слободно кажи ни на нас, не се срами.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се крена долга и дива викотница, врева и бука и само се слушаа нетрпеливите до хистерија извици на Авдотја Инатјевна, која велеше, „Ама побргу, побргу! Ах, кога ли ќе почнеме од ништо да не се срамиме!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прво му пламна брадата, потоа челото и образите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Алхен многу се срамеше. Тој веќе одамна ги распродаде сите инструменти од капелата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Настана навистина гробна тишина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Еспадата, господине, тоа е чест!“, извика генералот, но само јас го чув.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Белки затоа мажот се срами од него и затоа го покрива.“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Алхен не можеше да не ја украде капелата. И сега тој многу се срамеше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа „тоа животно“ има сопствен дух и душа одвоена од човекот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не мислам дека тие се засрамија од мене: та тие решија од ништо да не се срамат!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше смешно да се гледа таа грамада од метал во толку беспомошна положба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тие се исплашиле, како и секој жив човек, ама се срамат еден пред друг, не се предаваат. Носат по три сабји и по три ножа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги кријат очите пред четвртиот, се срамат место него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како да се срами, како уште да го затскрива лицето од војниците.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако има ТОЈ ВЕК ТАМУ и ако има и таму среќавање, ако не се срами господ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали се срами од мене, или од ветрот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој отаде, јас одаде. И се гледаме така, се срамиме, не знаеш што да проговориш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите поразени се срамат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Други пак ќе речеа дека војводата е жив и дека некаде се крие. Не се крие од страв, туку од срам. Сите поразени се срамат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ја фаќам под рака и се влечам како посран гулаб. Не знам што да кажам, а и се срамам пред луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Една влезница добив јас, а втората ми ја жртвуваше браварот Васко.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Платив. Ѝ се обраќам на дамата: – Изедете го, – велам – граѓанко, платено е. А дамата не мрда. Се срами да го докусури.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А пред зградата, таа ми вели со својот буржоаски тон: – Голема магарштина од ваша страна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Успеавме некако да испливаме. Се срамев од погледите на луѓето.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Се срамам, - реков и се расплакав, - му признав дека немам никаква дарба, дека ги мразам песните, романите и сите тие работи, му признав дека тоа беше час на лудило, темница, болка, и тоа себична, мала болка само за еден човек, безначајно, еден човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сите се кренаа, само јас не, ми беше незгодно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Другарите рекоа: И другарката Милка беше!, а тој: Да видам зошто се срамиш, треба да си горда.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не беше тоа ни свеста, дека во допир со знаењата на Марин Крусиш тој се покажа вистински незналец, па треба да се срами.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неговото незнаење се бунтуваше, бараше да скрши некакви прегради, не се срамеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Па и сега, во некој дел од минута, можам да го осетам. А се срамиш ако видиш дека ти е убаво.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ги оставиле ли да се срамат пред сватовштините?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ако сака гола нека а прати! — вели Крчо без да се срами веќе. — Јас се жена за неа, а не за рубата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тој пак, иако „голем човек-ќатип“ на целата витолишка општина, во „френцки“ алишта облечен, не се срамеше и не се креваше наголемо, како некои селани што се беа пограѓаниле, та сметаа за простоталак да свират на гајда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вие, најпосле, не сте; деца та да се срамите? ...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
После се срамев од тие мисли. Од тие пигмејски мисли.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но затоа пак љубомората скусува барем десет години од животот! не се срамеше да ми префрли или да ме посоветува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам дека се шегуваш, ќе ѝ речев за да ја приземјам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Од нив не треба да се срамиме - констатира човечето со цврсто стегнатата уста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Оној кој збори туѓи јазици на соне зазира ли од заветот во којшто „никој не се срами што страда и вика од бол“15 зазира ли од името свое култот свој, па се таи, таи, притајува во еден друг бог - матичен?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ќе го кажам арамијата, веќе не се срамам...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се срамиме ние децата, зошто тие ѓубришта и депонии ги прават возрасните - нашите најблиски.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Допри го моево тело и скриј ја булкава црна јагленосана в гради, за да не се срамам, гол пред тебе, за првпат.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Да не се срамам кога ме гледаш, а не можеш да ме допреш.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
КЛАУС: Имате право. Јас сум буржуј. Отсекогаш сум бил. И не се срамам од тоа.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ебати пијанството ако не направиш нешто за да се срамиш утредента сабајле. Сакаш да играме чочек?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јас искрено им верував на политичарите во Атина, меѓутоа, сега за нив имам само презир и се прашувам дали имаат тие и најмалку чувство на достоинство и морам да признаам, иако со тешко срце, дека јас, припадник на таканаречениот слободен и цивилизиран западен свет, ете, денес, се срамам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да се срами човек што живее во ваков нечист град!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Тато, те молам, не терај ме тоа да го сторам, - се побунив јас. - Сѐ, само тоа не! Се срамам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Немаш што да се срамиш“, ѝ рече Едо. „Ти и така веќе си во прикаската“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие не се срамат, вели Ристо Коларов, тие што прават срам не се срамат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имав многу причини да бидам задоволна поради неговото заминување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема нервози, нема караници, нема кој да ми влегува без дозвола во собата, сѐ ќе ми биде на свое место, нема кој да ги зафркава моите другарки кои понекогаш мака мачат со шегите на брат ми, а понекоја од нив дури се срами да доаѓа кај мене дома зашто е тој „од големите”, а ние сме „од малите”...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)