се (зам.) - смири (гл.)

Едноставно чекаше, трудејќи се да не мисли на било што.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Легнаа да спијат сите заедно, во една соба; Наташа долго не можеше да се смири, но потоа, измачена, заспа со цврст детски сон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И директивите што стигнуваа од Федерацијата бараа да се смири ситуацијата, да не се предизвикуваат масите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ќе се смиреше, по испиеното кафе, во утеха ќе си префрлеше дека сепак не е негова работа да си го цепи умот за далечната иднина, за комунизмот, има за тоа поумни глави... ***
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сакавме да земеме многу храна, па со козите да се скриеме во блиската планина со пештери, да живееме едно време од млекото на козите па, кога ќе се смират работите, да се вратиме во градот, кога ќе се врати и слободата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го стиши радиото, козите се смирија, а ние продолживме да го слушаме гласот на спикерот од радиото: – Козари, освестете се, да не биде доцна, оставете ги козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Станал да ја пречека. И така таа се смирила.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ги виде двата сина се смири, за неа не беше најважно што ќе речат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга се накостреши од овие зборови. Сакаше да го фати за гуша градоначалникот, но се смири.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не можеше со часови да се смири.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога сирените престанаа да свират, кога потресот се смири, застанав над Републиката да ја гледам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А и да престанам не смеам зашто оној момент кога ќе се смирам на едно место, тоа некако сигурно го знам, во тој момент ќе почнам да тонам како во живо блато.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Стариот по ова се смири, му падна некоја голема тежина од душата, и тој ноќта спиеше лесно како ретко порано.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се собрале на она место каде што се допирал нивниот имот, а тоа е овој, денешниов пат, па се смириле.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Најпосле, кога сѐ се смирило, отишле на бродот и ги ослободиле оние што биле врзани и почнале да го барат Едноокиот Полип, бидејќи него го немало меѓу оние што лежеле расфрлани на брегот.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се смирија пушките. Бимбашијата нареди и буријата засвире кај црквичето; го повика аскерот на збор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но сега, кога тој и рече дека ќе гледа да ја омажи, да ја теслими на „некого од вашите" наполно се смири од тој страв и почна да си ги реди во умот сите ергенчиња од селото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ло Тек заврескаа, но некој ги исклучи засилувачите, а Моли го јаваше Подот во тишина, со бело и безизразно лице, сѐ додека не се смири и не прејде во благо цивкање на измачен метал и гребење на ‘рѓа врз ‘рѓа. 102 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Потоа сѐ се смири. Ноќ. Тишина...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога ќе се сетеше за недоживеаната нејзина премиера со часови не можеше да се смири, земаше некакви капки со алкохол.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сѐ се смири... втор дел младешки интимности во гримерната ...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Последниов идиом, што го беше слушнал од баба му, му исплови од длабочинита на сеќавањето како дамнешен удавеник, додека се шуткаше низ станот тарашкајќи некоја капка алкохол по празните шишиња барем мигум и навидум да се смири.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога се умори од тоа лудување, се смири на грб замижан од сончевината, од која не го гледаше небото, а потоа, за да не потоне во тоа блаженство, заплива кон длабочината на езерото, сечејќи ги неговите благи бранови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Секако, палењето на огнот утрово не му беше најважна работа, ниту грижата за својот појадок, но по синоќешното возбудување, по претрпениот страв, му беше потребно смирување, а чувствуваше дека обичното, веќе постојано започнување на денот е најдобар начин да се смири, да се среди.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Татко, од пред половина век, по враќањето од Цариград во Поградец, по конечната разделба со земјата на неговата мајка од турско потекло, (прва братучеда на Али Фети Окјар, роден во Прилеп, близок пријател на Мустафа Ќемал Ататурк, прв премиер на Република Турција), на кои можеше да се надоврзе целото семејство, по­веќе никогаш не можеше да се смири, означен од генот на заминувањето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тивко стана од столот, се заниша, се смири и без тешкотија од својот паричник извади банкнота од пет долари.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
По оваа историја, тие се смирија и започнаа сѐ поретко да се појавуваат. Сега сум сам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Хелихоптерот падна дур трепнеш, како сандак.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се смири со олеснување.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И Пенчо се смири пуштајќи ја да го држи со едната рака за мишката а со другата за црвената искрпена кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој ме молеше само да ја извадам кошулата од панталоните и да му го покажам стомакот, клечеше пред мене, со раце подготвени за молитва; јас му велев да не лудува, да се смири.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Змијата се превитка, се смири и отпуштено остана да лебди над водата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Молк и многу тага го поплати селото; молк во куќата, во дворот, само во умот неуморно кружи, гребе и длаби мислата и не дава да се смири срцето, да се прибере, ден да се пречека со надеж, ноќ да се преспие без болка...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таа брзо се смири, зашто јас се насмевнав, успевајќи да се совладам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Наместо да си ги стегнете мандолините, примовите, кавалите, шупелките, гајдите, тапаните, барабаните и, качени по овие златни ридови, да свирите, да се смирите, да се радувате и оро да поигрувате, вие очи си вадите, крв си пуштате, си ги сечете главите и зулуми правите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Значи, нашиот народ во решавањето на наведениот проблем може да избира или да не постои за законите и за Европа или да се смири и последиците да бидат подносливи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но на Делин душицата не можеше да му се смири.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Утрината, кога се развидели, кога се крена сонцето, езерото се смири.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
(Пауза. Луков се обидува да се смири. Затоа оди и внимателно ја затвора вратата низ која излезе Неда и проверува таа да не наслушува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не, мила моја. Јас само чекам времињава да се смират, ќе појдам во Америка и не ќе сакам веќе да знам ниту за Луков, ниту за сета оваа врескотница што ја крчмиме на дребно како борба за Македонија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не ќе се смирам никогаш во загушлива атмосфера од пцости...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Не ќе се смирам и вечно ќе патам за едно минато...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Изгубена во бесспокој, барам... барам зачински тревки за да се смирам, чекорејќи кон иднината неизречена...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Рада беше првата што се смири. Иако знаеше, реши да игра по замисленото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Виното и цигарата во овој миг ѝ дојдоа одлично за да се смири.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, се смири. Тој толку добро се познаваше со персоналот што често со нив пиеше и кафе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ додека не се смири најпосле, издолжен и готов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега можеме да се смириме, да си простиме, си рече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ додека оној не се смири и не остана сосема мирен крај тие темели, без да направи ниедно и најмалечко движење, загледан в земи и плеснат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И тоа сега како да насети нешто и се смири крај него, воопшто не покревајќи го погледот кон неговото лице, а сепак со онаа постојана подисправеност на својата главичка и со една чудна питомост во својата стојка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ја повлече рачката. Полека сѐ се смири. Истрча во собичката; на прагот за малку што не се препна од свитканото, заспано клопче на неговото срнче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се смирија сосема секој на своето место, срнчето веќе не потреперуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една глува отпуштеност, таа легна во сѐ наоколу, ја исполни и целата таа просторна сала и таа чиниш се превитка во неа и се смири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чекореше по него, вардејќи да не се заздишува; тоа во оваа утрина му беше потребно повеќе од сè друго, додека се искачуваше меѓу сивите контури на столетните стебла, полека и цепејќи го снегот во една права линија нагоре по стрмната странка, често застанувајќи да се смири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
После го крмеше своето немирно срнче и го тешеше да не ги зема толку присрце оние завивања, сѐ додека не се смиреа и не заспиеја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Водата се смири и раскажува (на оние што сакаат да слушаат), а Огнот, кој на денешен ден пред многу години го запалиле, една грда издупена кофа, со малку заматена „водичка“ го изгаси.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дури да се смири пукањето, дури да се разберат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми се налути што да не може повеќе. Нож и колеж. Само ја врти главата и фучи. Одвај му дојдоа козите да се смири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ама таму ќе се смират, рече попот, само што ќе се сретнат и ќе се смират.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги ослободил очите од тешките клепки начичкани со невидливи боцки на недоживеан замор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се споулавувал и не се покорил. Го одврзале од чаркот и кога му помагале да седне и да се смири доколку не сака да го потераат во сургун, повторувал дека ќе им се одмазди на џелатите и дека ќе му ја запали куќата на бегот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потокот под нив станал погласен - ете, и водата се ослободува од своја мора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној што се обидел да ги надвика уште лежел на грб. Полека заспивал. Се смирил како да се нацицал хашиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш некој Јане Крстин се стрчнал и застанал помеѓу нив со дигнати раце, послаб од обајцата но не со помалку крв во очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислел дека ќе се смири, ќе се допокрие и ќе му се врати со морничавење на сонот, на кошмарот од кој веќе не можел да се ослободи ни буден, со воздишка од која студена молскавица ќе го жегне преку душникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црниот Пандил Димулев, тревар и соплеменик на Проказниците, војник и мудрец како што учел од Тоските со кои некогаш, како дете, бил со одметнатиот татко, му шепнал на челникот да ги остави луѓето да се смират; тие без заповед ќе ги повлечат двоколките кон царски друм кога ќе престане дождот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слични во нишањето на дервиши, ги сведувале зборовите на молитвата на збивање, на ритмичко повторување - Иии-еее, - и никој од нив не мислел што било тогаш и што ќе се случи потоа, станувале сѐ повеќе едно сега и едно скаменување со затворено и неподвижно време во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обиде последен пат да стане. Го издолжи лицето и покажувајќи ги како во закана ретките заби, се смири.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Азра се поднамести и почусвствува меѓу усните густа тегава течност, а веднаш потоа устата ѝ се исполни со тврдото месо кое не можеше да се смири, кое играше во ритамот на празнењето што пред неколку мига започна во анусот на нејзината постара пријателка, но и продираше навнатре отворајќи ѝ го грлото како кога од голема жед во отворот се истура полна голтка директно во жарот за да се загасни, да се стиши.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Едно по едно, полипските пипала се смирија. Во нив сега немаше живот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Влакнестата пенушка се споулавува, - се возбуди Додо. – Ме растажува.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Тој е, само тој е и никој друг, - доаѓаше гласот на Оливера Срезоска, таа сѐ уште не можеше да се смири.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Како ти е сега, Леме, - ме праша издивнувајќи, - се смири ли малку, срце мило?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Смири се, Леме, смири се, кутро момче, - преплашен, многу загрижен велеше Трифун Трифуноски, но кое срце да се смири, кој ќе ти запре таков пустошен, лош ветар.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе измислам една иднина и ќе се смирам, мислеше. Ќе побарам некоја Марија за една вечер, дури и ако не никне на врбите грозје.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак сѐ се смири. Периферијата се затвори во својот оклоп заедно со стравот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ќе сторам така, не ќе сум дембел“, се смири и уште еднаш не сфати: во крвта на Отец Симеон со протегање се разбудуваше питон: „Ќе сторам така.“ А келнерот притаено му рече: „Мојов пријател одлично се боксира.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со многу дискретен, префинет но одлучен манир им пријде на дамите, им пружи рака да им помогне да станат, да се исправат, отрча до кај бакалот и донесе две чаши вода и шеќерче да се смират.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Гзиме рефлексно појде кон ќеркичката Јета. Да ја повлече кон себе, да се смири.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа се насмевна и повторно ја најде раката на стариот градинар Раиз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакаше да го допре оружјето, да си поигра со него, не знаејќи сѐ уште за неговата намена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можев да се смирам од влијанието на амбицијата, колку и да ја потиснував длабоко во својата потсвест Гзиме ја поставуваше масата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сопругата Гзиме се смири... Бевме сите заедно, сето семејство во градината опколени од војниците кои нѐ вардеа без да знаеме од кого и зошто.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Климент Камилски најпосле се смири. Тој имаше подготвено листа од педесетина опасни турцизми, сега не му беше тешко да ги предложи петте први, најопасните: 1. јаничар, 2. курбан,башибозук, 3. башибозук, курбан, 4. зандана, 5. кодош.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И кога се вратив, откако Југославија се смири со СССР, по падот на сталинизмот и сите ние бевме помилувани од Голи Оток, но не ми ја вратија Катедрата по педагогија при Филозофскиот факултет, чиј основач бев, туку ме поставија за Директор на Националниот институт за фолклор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но потоа Камилски молкна и Мајка се смири, замина по своите куќни работи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Умешноста да се процени вистинската состојба по такви животни потреси е обично реткаи доколку некој располага со неа ја притајува во горчливото срце: ни совладаниот можеш да го утешиш ни на славеникот можеш да му ја укажеш потребата да се смири и да мисли на иднината, на луѓето и на земјата за која бил готов да полее и своја крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Поручниците се смирија, како дечиња во училница кога наставникот ќе збесни поради нивната недисциплина и ќе почне да се дере како нездрав.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Болката повторно се смири. Кога ги отвори очите утврди дека сѐ уште го гледа истото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас и самиот, доста подоцна и претпазливо, кога работите малку се смирија, отидов од правецот на Гупешкиот манастир, да го засведочам местото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бидејќи во мислите имаше слични мигови, си рече дека сигурно го фаќа треска и присилувајќи се да се смири, се сети дека вратата е заклучена.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И постојано гледаат во дувалото. Дувалото е остаток од некогашен кратер, од некогашен вулкан кој во своето време бил активен, но се смирил, згаснал и создал околу себе плодно земјиште кое обилно раѓа сѐ.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но и тука не можеше да најде мир и спокојство; седеше на столчето, стануваше, земаше книга да чита, ја отвораше, но пак ја оставаше; легнуваше на креветчето, но пак стануваше, шеташе по таванот наваму-натаму, не можеше ништо да направи, со ништо да се смири, успокои.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сега, кога тргнаа сватовите по невеста, тој се смири и си оди „срамежливо“ со вујка си Ѓура, со нункото, деверот, општинското ќате, и сите други „сериозни" сватови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се исплаши, брзо го запали кандилото, но бидејќи пак се смири, не го разбуди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најпосле, Мајка се смири во креветот. Веднаш ѝ дадоа инфузија за да ѝ се закрепне телото со храна преку крвта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кај да бегаме, кога сме и овде избегани! Време е овде и да се смириме!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа нивна ноќна молитва траеше сѐ додека и последното нивно чедо не се смиреше во сонот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаше да мине уште време, да не се гиба по нејзините рани, да се чека тие да зараснат, да се смири болката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко најпосле се смири. Касна уште еднаш од мезето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А еден ден и ќе му раскажам. Кога ќе се смират времињата! Ако некогаш се смират, за нас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Настојуваше да се смири, но сонот не му идеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога се смирија и кога легнаа да спијат, отец Иларион му рече на игуменот: - Можеби од сугестија... Чумата ги исплаши...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јас поради тоа сметав дека сум излишен овде во ЈугоМак и дека ми се готват да ме избркаат од работа, а малку да ми покачеа плата, колку да се смирам, ни несреќата ќе се случеше ниту пак јас ќе бев нервно поболен и позависен од алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почека плачот да ѝ и се смири во грлото и рече: „Ни пород господ не ни даде“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Затоа сега злобно се кикотат роеви чавки и затоа кога ќе се смири, високо над градот ќе запискаат жерави.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога небото повторно се смири, Игор Лозински прв се огласи: - Науката е денес немоќна да растолкува повеќе загатки од херојскиот пат на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сите се смирија. Очекуваа Сретен Јаворов да земе збор.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се смири малку кога под дланката легната на земја почуствува камчиња.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Ни рекоа: само да се смири малку, да ги отфрлат владините војски некаде таму, кон Олимп, да ин ги уништат аеродромите и авионите, та потоа ќе се вратиме дома, ќе учиме нема да се криеме по шумите, да спиеме под голо небо или во пештери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На крајот комитите му кажаа сѐ што треба да прави ако сака да се смири со другарите и дедо му повеќе јатак да не биде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ако ме разбравте што ви реков, сакам да одите кај него и да се смирите со него оти не да сте повиновни, туку зашто сте посилни – треба да бидете подобри.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но тој долго време не можеше да се смири.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тука, длабоко во каменот, се смири. Немирот на нејзиниот пријател ја вознемируваше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Перса си отиде прво во кујната, долго од таму се слушаше тропот на чинии, а после скрцаа вратите и сѐ се смири.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се намуртија, си рекоа, скар скар скар, до година скар, ако си се смириме, пак ќе се скараме, скар.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Којзнае како изгледав затоа што тој ми удри една шлаканица за да се смирам, а во тој момент влезе мајка му, со Маци во рацете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се смири малку пукањето, кога се уталожи, што ќе видиме: озгора нѐ напокриле лисја и гранчиња што ги кинеле куршумите. Од крај в крај.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури да се израмни, да се смири.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така на четвртиот ден, туку одеднаш се се смири.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Тогаш, добро е, - се смири Дедо Мраз – Нема да ми се смеат.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама, кога нивниот господар, со своите огнени раце плесна два-трипати атмосферата се смири како во сон.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се сврте и рече: -А најдобро ќе биде, додека не се смири работата, ти да одиш кај некои твои роднини во Косинец или Смрдеш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сето тоа потраја само малку време, а после се’ се смири, само што и потаму јачеше громогласниот смеј на чудовиштето: – Ха-ха-ха ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сакав да викам од прозорецот, но ми текна што ќе речат: какви се овие партизанките.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ме победи, а потоа се смири како да се кае, сакал да му бидам сигурна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ем тебе душата да ти се смири, ем нему гревот да му се прости и децата да не ти останат без татко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, кога кожата на Атиџе се смири, го повлече црвенилото и под наборот го подаде младиот и тенок слој на голуждраво птиче, па кога Атиџе ги поврати своите стари навики, одејќи со придружбата секој вторник на капење во Чифте-амамот, а бегот него штедро го награди и го испрати назад во Блатието - тој секој вторник, зиме и лете, напролет и наесен, дојден во градот како пијан, се гледаше себеси како цупка пред амамот, чекајќи таа да се појави и само малку да го потргне фереџето, божем ветер го сторил тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што да направи и со кого, за да се смири најпосле и блажина да сети во своето срце?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Стасал со копнежот во срцето, стасал каде што треба, сега треба да се смири, да го прифати мирот, и солзите да ги избрише.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој што го рече тоа, еден со сурат на ајван, ама сепак Турчин со турбан и еден отворен ќитап в раце, тој уште и дорече, откога се изнакашла убаво и почека луѓето да се смират.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Саше ме гледаше право в очи и ништо не му беше јасно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прво што ми рече кога ме виде беше: - Кај си бе, Гонцо, ама си поцрнела и си пораснала! – Ова ми го кажа на македонски и јас сосема се смирив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Истиот миг ние двајцата се смиривме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Кажи и нешто на англиски, да те чуеме што си поднаучил – се шегуваше татко ми и сите тројца го гушкавме и го бакнувавме на аеродромот, што се вели уште – неслезен од авионот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Круто го одбив, велејќи му дека тука е дојдено моето момче со кое претходно бев скарана и сега се смиривме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Билјана ги крши прстите, ја стиска устата, некаква мисла ја мачи, не ѝ дава да се смири.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но откако се смири малку, откако сети дека топлината на сонцето, добрината на дабот, јасиката и целиот шумски свет му го топлат малечкото срце, славејчето срона таква чудесна песна каква што порано никогаш не се беше слушнала во гората.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)