се (зам.) - сме (гл.)

„Кога си донел грозје?“, ме прашува божем налутено, а јас се смеам и велам „Еми, јас сум од Кавадарци.“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А можеби се оддалечуваме и од реалноста“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А ти сметаш дека мора да постојат општоприфатливи критериуми дури и при вреднувањето на шегата“ се смеам јас „а притоа забораваш дека смислата за хумор нѐ има одминато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сакаше да ме бакне; му реков да ме бакне; тој рече: „Не. Прво дај ја чашата“, рече каприциозно, инфантилно, како да е мое дете; почнав да се смеам, се смееше и тој, и јас се предадов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе ви ја исмука крвта и ќе ве расфрла. Тогаш јас ќе се смеам, мајката ваша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме тресна од земја со тие зборови. Дали да плачам или да се смеам. Бев шокирана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Видовитиот ги враќал кон стравот. - Сепак јас знам, синдраци мајчини. Ноќва ќе дојде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)