Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Турци, турци! - се слушнаа пискање на гласови на жителите на селото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Најпосле се слушна очекуваниот плач, и веднаш ни олесна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Едно време, како во нестварен живот, од меѓу луѓето се слушна свирење на хармоника - „Куќичка сред цвеќе, куќичка сред цвеќе...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Помина цел час или повеќе и дури тогаш од зад куќата, по она тесно патче, се слушна дрангарање на количка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се слушна оној бувтеж на камен што паѓа во вода.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Последниве денови се слушнаа гласови дека властите, или некои луѓе од власта, сите води од рекичките и од изворите кај Дарванскиот предел што доаѓаат кон Маказар, ќе ги свртеле за потребите на некој рибник што некој бизнисмен ќе го градел на патот меѓу Ресна и Монастир.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Значи, гласовите што се слушнаа порано дека ова би можело да се случи, излегува дека биле точни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој за миг помолча, а потоа рече: „Ти си сакал да ја продадеш“, рече. „Така се слушна“, повтори.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во еден момент запре боботењето на компресорот, а потоа се слушнаа извици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Марти истрела!“ се слушна неминовниот одговор.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Или, ако повикот дури и се слушне, нема никој што ќе го прими и разбере. 46 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се слушна и првиот силен звук на топ, а и неговиот правец можеше да се определи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тивката јасна и свежа есенска ноќ даваше можност да се слушнат и петлите како пеат во Маково, Рапеш, Чаништа, та дури и тие од преку река во Бзовиќ и Старавина и на големо нивно изненадување, сега се слушна аскерската бурија не од Маково, туку од Старавина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се замислија кајмакамот и бимбашијата, а веќе и мракот провлече.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На портата од Алимасковци се слушнаа три одмерени удари... а преку дворот женски налани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ах анани... ана! — се слушна остар глас и вратата се затвори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но дури така Јован и Крсте си ја гледаа страшната смрт во тесното одајче, а кајмакамот и бимбашијата ги трлкаа задоволни рацете, оти за неколку минути или најмногу саат ќе ја свршат и оваа царска работа, по уличето откон битолско џаде се слушнаа прапорци од пајтон, а на местото од пајтонџијата не човек со црвен фес, ами европејска паларија, а до него исто таков друг, со шарен бајрак во раката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пајтонџијата ги стегна уздите и коњите се исправија на задните нозе; почнаа вознемирени да тропкаат на едно место, баш пред кајмакамот и бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На три чекори пред заптиите и аскерот таа грмна и ги покри со густ дим, од кој се слушнаа пискотница и псовки.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го позна Алекса, та без да испушти ни збор, ја отвори едната пола и овие влегоа, a по нив портата се затвори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И на двете војски овие пци им сториле абер, но ајде да поразмислиме малку што да правиме, — предложи тој.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А ќе се слушне усната хармоника, ќе се слушне и свечен лаеж од градската кафилерија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

ПИВКА - Некоја пивка (т.е. мирна и блага) Мивка си пивкала пиво во една пивница, чекајќи си ги нарачаните пивтии. Кога во тој момент се слушнало „пи-пи!“ како пиле да пивка. Дошол пивничкиот детектив и од под капутчето на сиротата Мивка извадил едно пиле. „Бриши одовде, Мивко!“, рекол детективот. „Кој видел пиле да пивка во пивница?!“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кога Мајка го измете предниот дел од градината, пред липите, и се најде на две-три метра зад нив, се слушна стравотен удар.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Му се стори дека го слушна и лаењето на дедо Ивановите кучиња, но не беше убеден во тоа, зашто колибата на старецот беше далеку и само во најмирните, ведри зимски ноќи лаењето на кучињата можеше да се слушне и долу, во Гогов Валог.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јас ги посматрав, не од друго туку од што немав друго да гледам, за да ме заинтересира нивната здушност на наведнати рамена и приближени глави (така не се игра карти), како во заговор што не може да се слушне, но не може и да се скрие од туѓо око.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тука можат да се слушнат сите музички правци и облици - од барок до модерен џез, од индиски ситар до електронски инструменти.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Земјата и садниците испуштаа малодушен глас што можеше да се слушне додека ја впиваа влажноста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А потоа сама си се слушна како гласно извикува, „Но токму тоа го сака Френк.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Каде? - се слушна еден тивок глас некаде од под масата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Потоа го премести во друго дупче и пак заврте. - Молам! - се слушна во слушалката еден глас.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тропна надворешната врата, се слушнаа чекори, со тресок се отвори вратата од кујната и, - ете ти го Мирко. - Мамо, лепче!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Постоја така заслушан но другиот глас не се слушна.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Веќе следниот миг се слушна како вагоните во тунелот сопираат, како експресот ја губи силата, како не може да го прониже тунелот, како папсува; а само миг потоа, од тунелот истрчуваше машиновозачот, млад човек со брада, ќелав, влакнест во рацете, избезумен, и нешто викаше; излегуваа од вагоните и многу луѓе, цел град, цел еден свет; се собираа под покривот на мостот, под мрежата со згаснат напон и гледаа во јагленосаното тело што лежеше на мрежата; некој се онесвести, а некој друг повика: „Каде е жената?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ти си сосема луд“; одеднаш, Земанек инстинктивно ме турна, оти се слушна сирена на воз, многу блиску; веќе во следниот миг ние се тркалавме по насипот, и јас и Земанек, еден преку друг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По некое време тропна надворешната врата. Се слушнаа гласови.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

3 песна Но одеднаш се слушна надвор како некој стапи со еден толку тивок шум: четворица натажени Арнаути, без капи, по селскиот се движат друм.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Истовремено се слушнаа долги митралески и автоматски рафали од кај границата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа се слушна грозничаво смеење, нему му се придружи сув плач, по подот од собата над нас затупотија стапала тешки како копита, од едната соба до нас се слушнаа удари во ѕидот, од другата соба до нас – мумлање, од некаде доаѓаа нејасни зборови кои бараа помош, зборови кои заблагодаруваа и зборови кои негодуваа, зборови со молба за пуштање на слобода, од некаде доаѓаа човечки гласови што звучеа како клокот на вода, како животински рев, како птичји крик, гласови што звучеа како ветер низ гранки и гласови што звучеа како удар на камен од камен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Одеднаш сѐ повторно стивна, како нешто да ги задави сите отворени грла. Тишина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во истиот миг почувствував како плачот одново ме совладува, и силно го притиснав лицето на перницата, загризувајќи ја за да не може да ми се слушне гласот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Навечер, ќе се слушнеше пукот, ’рскот и ропотно паѓање на дрво на кое далечината не можеше да му се одреди зашто укитот и сулундарите по стреите долго одѕвонуваа во темнината, како да офкаа наместо дрвјата осудени на таква смрт.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се исплашија од нешто невидливо кое само тие го насетија. Потоа се слушна како скрца ковчегот, како се потстресе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сценскиот агон тргна кон својата кулминациона точка кога се слушна изјавата на тогашниот Министер за култура Ѓ. Исмаил: „Забрането е да се забранува!“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпрвин залаја пес, потоа глутница пци. Некој нешто луто викаше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Недалеку удираа во камен коњски копита. Пак се слушна извик, сега поблизу.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тој миг се слушна милозвучно пеење: „Еј, мирисни цветенца, пожолтени листенца, еве, брзам, идам, - идам да ве видам!

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Во книжарницата набргу некој влезе и се слушна важен женски глас: „Моето девојче е прваче. Ве молам, дајте ми една тетратка со широки и тесни линии и еден молив број два.“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Од кралската палата глас се слушна Кралот старицата силно ја гушна Добре дојде мајко стара Малиот принц тебе ми те бара.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„Ох-хо-хо-хо!“ „Ах, тој повторно ика!“, се слушна гадливиот и надмен глас на раздразнетата дама како од високо општество.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ах, одвратник еден! Од него самиот така смрди, а тој на мене...„, се слушна гласот на Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се крена долга и дива викотница, врева и бука и само се слушаа нетрпеливите до хистерија извици на Авдотја Инатјевна, која велеше, „Ама побргу, побргу! Ах, кога ли ќе почнеме од ништо да не се срамиме!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ох-хо-хо! Навистина, душата по мака ми оди!“, се слушна и гласот на дуќанџијата и...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Хи-хи-хи!“, се слушна наместо одговор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Не се вртам јас, мајчичке и нема од мене никаков таков особен мирис, бидејќи сум сѐ уште во целосното наше тело, како што е, се сочував себеси, а ете вие госпоѓо, веќе така се начнавте - затоа и мирисот е навистина неиздржлив, дури и за ова место. Само од учтивост и молчам“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ох-хо-хо-хо-хо!“, се слушна веќе сосем нов глас, едно пет стапки од генералското место и од веќе сосем свежиот гроб - глас машки и народен, но растегнат на умилен и благогласен начин.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Помош! Помош! - се слушна глас од длабочината.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ајде, довидување. Утре повторно ќе се слушнеме за да се договориме за деталите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Стаса ли? - се слушна гласот на Саво од соседната соба. - Да!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По час и половина повторно на вратата се слушна ѕвоно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Оставете ја да одмори и ставете една нова единица крв - се слушна гласот на главниот доктор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Па добро бре, сестро, треба ли во годината да се слушнеме само за Божиќ и Велигден?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Попова Радица! - се слушна гласот на главната сестра која во раце веќе ги имаше наодите.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Здраво Јана! Одамна не сме се слушнале.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Зарипнато шушливиот глас се слушна од соседната ќелија. Таму некој громко замрморе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се слушнаа и човечки гласови. И јас станувам со децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се слушна тропање на клучеви закачени на приврзок како котва од галија и вратата се отвори.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Започна со тон како да станува збор за деловен проблем – размена на љубов за цигари, за чоколади, за што било.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Негде, на крај село, не толку далеку за да не се слушне и не толку близу за да се истрча од куќата, се растревожија кокошки: тоа бездруго итра ласица со крв ја гаснеше ѕверската ожеднетост.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На, што преку море да се слушне, и царот со своите измазнетигенерали се нашол под куп коски.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Го сторил тоа и донел од најблискиот извор капка вода.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во тој миг можел да и се слушне старечкиот глас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На надворешната порта се слушна ѕвонот од ударот на металното раче врз прикованиот метален круг. Ѕвонот се повтори три-четири пати.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Одеднаш се слушна звук на гитара и длабок машки глас како ја запејува „Саноќ седам Трено“.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Наеднаш се слушна силно трчање по скалите нагоре и вратата од собата се отвори со трескот силен како експлозија: „Кој е тој Петар???

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Наеднаш на раскрсницата од главната улица по која се движеше, еден црн автомобил со огромна брзина сврте во уличето кај бакалницата по што се слушна силно шкрипење и многу гласен но тап удар.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Потоа дојде една непријатност и тој ја зема штичката обвиткана со памук, ја бутна под повредениот прст, сето тоа го врза со завој, размислувајќи дека овој прст поради скок преку некаква дупка или поради некој нездогледан корен, поради охолост или лекомисленост - накратко, дека, се чини, е скршен во длабока врска со текот на овој живот и со судбината, а тој сега мора да се грижи за него како за некој што е далеку или избегал, па наслушна во длабочината, каде што како во некаков момент на болка се слушна уште некој глас. Маргина 36 57

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Некој влегуваше низ прозорецот. Се слушна стампедо од чизми по скалите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се слушна себеси како гласно извикува: „Џулија! Џулија! Џулија, љубов моја! Џулија!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во почетокот се слушнаа неколку „ уа“ и свиркања, но тие доаѓаа само од членови на Партијата во толпата и набргу престанаа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во следниот момент жестоко потскокна. На вратата се слушна тропање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се слушна една прекршена потсмешлива нота, една жолта нота.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Времето минуваше. Дваесет минути, еден час... тешко беше да се оцени. Повторно се слушнаа чизми во ходникот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Овде-онде во публиката се слушна шушкање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во тој момент настана разорна експлозија, или барем наликуваше на експлозија, иако не беше сигурен дека се слушна каков било звук.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од кафезот се слушна жестоко цивкање. На Винстон му се чинеше како да допира од голема далечина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во ходникот се слушнаа нови, полесни чекори. Во собата влезе г. Черингтон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Сакиин дурунус!“, се слушна високиот глас на онбашијата, и вревата тој час секна.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не се слушна сега ни шум, ни воздишка во одајчето.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш, како што поворката поминуваше низ Балабан-баба маалото, се слушна некаква нејасна викотница што се приближуваше од страната на Јенитепе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш се слушна езанот од минарето на џамијата. Беше време за оглен намази и кајмакамот го прекина зборувањето со ибн Бајко, и со очи замаглени и отсутни, се струполи да се клања врз сеџадето што го одвитка и посла.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Од викотницата што идеше од далеку, како некое тешко перде да се мавта и пропушта навеви од пискот, првин се слушна „тутунус, бре”, што значеше дека некого гонат, или дека некој таксиратлија, поради една или друга причина, треба да се фати и зграпчи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се слушна негодување од сите страни.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Со поп е крстен, со поп и ќе го закопаме”, рече мирно тој, ама се слушна дури и во другото маало.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во торбето нешто запрета и се слушна тенко продолжително гласче. Маче!, се сетив јас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- И Лиле секој ден одеше и тропаше по фирмите. Бадијала. Уште не се слушнало дека ќе примаат некого - тој веќе е примен.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се слушна себеси како ѝ шепоти на Марија. Сосема благо. Обидувајќи се да делува смирено. Спокојно.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тропна. - Слободно, влезете - се слушна одвнатре, од канцеларијата. Влезе.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Од тогаш не се слушнавме со студиото.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Главно, на некој начин се слушнало дека Љуба Ивановна е пред умирачка. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 167

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Темната комора се наоѓаше веднаш покрај купатилото кое сите го користевме - тие две простории дури беа и поврзани со обоен прозорец и, од внатре, можеше да се слушне како Били се поместува внатре.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Хаха, ха и хихи! — се насмеа Бојана гласно и се слушна дури на конакот, та и стариот мудур погледна преку отвореното пенџере, кое гледаше кон перачките.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И тие стрелаа по ветер колку да се слушне во Рожден дека Ѓуро ги „брка“ Србите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од анчето се слушнаа гласови — Ете, ете, дедот Петко пак ќе го наоглави Илка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Хи, хи, хи! — се слушна придушен смев. — Сето тоа што ќе ми го кажеш? — се ослободи таа, бидејќи тој почна, та забуната негова и ја поолесни нејзината положба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таман на среткуќа кај долното било, за голема радост на Доста, од пелената се слушна нешто како маче кога мјаука. „Мјау, вјау, a јаа,а,а," — се распозна детски глас.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Однатре се слушна глас од „клучарот“. — „Плати да влезиш!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Другарот Јовче се фалел низ село дека со Јонче дувале трева за пусто џојнтче на вести се слушна наместо в Конче в ќорка ќе пушат

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Убаво се слушна како се приземји и како потоа со сета сила бувна во фотелјата).

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Што се однесува до Катерина, таа сега наеднаш се најде во скутот на Непозанатиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дури тогаш одвнатре се слушна мрзлив глас.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Се слушна пригушено смеење. Децата со родителите и мачката влегоа кај Митрови.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Момчето што седеше покрај мене се поднамести и, шепотејќи, пак рече: - И и и, мајќата!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- А зошто, бре, неранимајко, - трас - се слушна шлаканица и пцост - те прашувам тебе, никаквецу, си ги замрзнал децава, а?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се слушнаа гласови дека пак ќе не враќаат во Преспа. Ама, изгледа, ништо од тоа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Па, Кире, јас гледам пред мене дете... и немој да се навредиш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Пандо и Нумо се погледнаа. Нем, вчудовиден, гневен, тврд, пронижувачки, суров, студен, презрив поглед.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И се слушна глас: „Дојде Ѓорѓи будалата“ и сите истрчавме и се собравме околу пајтонот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Здивот речиси не ѝ се слушна, таа спие страшно тивко, како пред себе да има деноноќија сон.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Знакот беше топлиот чај врз твоите панталони, но кој би помислил на тоа додека авионот се тресе, јас, еве најискрено ти кажувам, не.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сакаш лубеницата да е со црвено месо или со жолто, прашува тој но не чека одговор, само можат да се слушнат неговите влечки по плочките а малку подоцна нешто му кажува на Циган.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Плачење над истиот кревет каде секоја вечер се молиме некој да нѐ ислуша, а ни самите не можеме да се слушнеме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Брзо ќе средиме“, - се слушна гласот на мајсторот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ќофтето од кал што го држеше во едната рака се слизна и падна право врз нејзините панталончиња.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ането! - се слушна машки глас. Ане се штрецна, како некој да ја удрил одзади по главчето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овој звук ме потсети на мојата мака, а и се засрамив што таа дури може и да се слушне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ја слушна онаа којашто викаше по него - и го препозна гласот: „Ајде, чао! Ќе се слушнеме по домофон. Ама откако ќе прекрши жештината! После шест!“ им викна на другарките, се стрча по него и се втурна во лифтот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Дали го рече тоа или само го погледна со топол доверлив поглед, та нему му се слушнаа тие утешни зборови што посакуваше да ги чуе...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Ајде, кажувај - се слушна гласот на Зоја.