се (зам.) - случува (гл.)

Тие работи се мошне вознемирувачки и се случуваат во истото време кога и модерните примитивци, како бунтовничко движење, се во потрага по нов идентитет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Значи, и со бегол поглед може да се дојде до заклучок дека домашната „популарна ликовна уметност“ нема допирни точки со некои светски текови на популарноста, и тоа не само затоа што очевидно не произлегува од една развиена пазарна логика (според која навистина постои законот на понуда и побарувачка, а не само побарувачка), туку и затоа што не ги развива своите комуникациски обрасци (што сепак се случува во турбо-фолкот) и заостанува во непроменливоста на малограѓанскиот вкус (за секогаш детерминираните критериуми на „вредност“) и во парохијалниот аутизам (инцестуозна некомуникативност). Маргина 37 171
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Такви се работите во општество во коешто владее културата на убавото.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се разбира, веќе не во смисла на некој естетски идеал кон кој се стреми, туку во смисла на потрага по продукција на значења.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Честопати се случуваше работниците да земаат „плати“ кои беа во висина од 60% од основната плата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работната атмосфера е тешко да се дефинира во целост, бидејќи В.И. смета оти токму поради оваа хиерархиска поставеност во фирмата се предизвикуваше непотребно сепарирање меѓу вработените и создавање на внатрешни табори.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во мај 2002 стигна известување за можност за преместување на ново работно место како проценител на штети и ризик – во Секторот за големи клиенти, каде му беше понудена и поголема основна плата (околу 30.000 МКД).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, се случува сосем спротивното. Во фирмата почнува забавено исплаќање на платите, и тоа за период од 12 месеци, поради што В.И. се решава да покрене судска постапка како би ги добила 243 заостанатите плати за временскиот период од мај 2002 до април 2003 година.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во меѓувреме, вратени му се трошоците што ги плати на Основниот суд –  Битола, а за трошоците кои што ги плати на Апелација моментално има покренато друг спор пред надлежен суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Мора да се каже дека за цело ова време додека Ѓорѓиевски не е на работа, во Шеќераната се случуваат дополнителни турбуленции со кои додатно се отежнува можноста за спротивставување на работниците.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На работниците, дури и за најбанални работи, им се пишуваат казни; тие константно се малтретирани од новиот менаџерски тим,2 а оние кои ќе се спротивстават веднаш се прераспределувани на полоши работни позиции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во овој прв бран масовни отпуштања Божиновски, за среќа, останува во компанијата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Меѓутоа, во последните години пред угостителската дејност да биде потполно укината – поради, како што посочува Митревски, „недомаќинското работење“ на Центарот, се случуваат одредени негативни промени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сепак, барем во одделот каде што таа работеше, постоеше солидарност и добра соработка меѓу колегите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, поради отпуштањата кои се случуваа во тој период, реши да не презема ништо – освен, уште еднаш, да ги информира претпоставените дека треба да има дополнителна пресметка на додатокот на нето-плата за признат работен стаж (попознат како надоместок за „минат труд“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од страна на директорот се случува дури и класично демонстрирање на насилство.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Претпоставените се однесуваа во рамките на нивните службени овластувања, материјално-просторните услови беа добри, а работничките права во целост беа почитувани.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Чудно е тоа како животните виеја на сета ситуација, навидум за нив нејасна, но длабоко во нив премногу добро разбираа што се случува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сѐ се случуваше брзо, помешано со пискотници и пцости...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се случуваше, тоа ретко, многу ретко се случуваше, татко ми по силна размисла, најчесто в зори, кога реско го напушташе сонот, во мигот кога се сменуваа денот и ноќта, силно да крикне!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но ноќта на Калето се случувале чуда.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку и да се сакаше, по отворањето на земјата и десталинизацијата, козјото прашање, нецелосната и неуспешна колективизација, да се потиснат на втор план, особено по раскинот помеѓу Тито и Сталин, со исклучувањето на Југославија од источниот лагер, со свртувањето кон Запад, во земјата позачестено доаѓаа новинари за да видат што се случувало зад „железната завеса”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но козите не умираат. Тие успеваат да најдат митолошки спас, како што се случува во романот на Луан Старова Времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И таа насетуваше дека нешто значајно се случува или само се навестува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Макар сѐ што се случувало дотогаш, во врска со козите во градот, добиваше благослов од Федерацијата, се случуваше овие погорни власти најчесто да спорат со самите себе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се случуваше, при селидбите, во воените времиња, кога одевме по рововите, да носиме книги место ќебе, перница или торба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Козите сами го познаваа патот. Се случуваше Чанга да ги остави, и тие непречено да стигнат дома.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ана Ливиа, полски книжевен критичар Градот во кој се случува дејствието на романот Времето на козите не е голем, но над него доминира Тврдината која го симболизира повеќевековното владеење на многу Империи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ние тогаш ја сопиравме и не знаевме што се случува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зарем, како што можеше да се прочита во татковите книги, овие луѓе не опстанале благодарејќи на козите? Што се случуваше со овие луѓе?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И ретко се случуваше, непредвидено, неузреано, да избувне некој друг крик, предвреме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се случува во времето на сталинистичката диктатура и, потоа, во последниот дел на романот, кога следува периодот на титоистичката диктатура, несомнено многу поподнослива и, во секој случај, ослободена од секојдневниот терор.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми се нагледал секакви чуда на Балканот, но ова што се случуваше со козите беше за него најчудниот и најневозможен период.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога погледите ни се избистрија и можеше јасно да се види што се случува на плоштадот, некој од нас извика: – Кози, илјадници кози и луѓе на плоштадот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сепак се случува нешто важно. Важното е содржано во кусите и исто толку брзи здогледувања, слики или досетки, кој знае што сѐ. Молснуваат одвреме-навреме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таа ме мами поради што во белата исто така се случува промена.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа се случува затоа што забораваме на Бога и се сведуваме на сурии, секоја за себе, заробени од колективното его кое во сите други сурии гледа непријател и сѐ повеќе и повеќе турската шега „нашето наше и вашето наше“ му станува животно кредо.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Внатре во огледалото не се наоѓам за да се видам туку да доживеам што се случува овде во темницата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој ден квечерината, беше сабота, и јас собрав храброст да видам што се случува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ами ако е, како што се случува често, долу до недостижни бездни, далеку под дното на црните мориња?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А толку често се случувало и се случува преку денот да изгубам и триж повеќе време, отколку она божем изгубено време наутро заради кое сум го почнал денот толку онерасположен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зошто, си реков тогаш, не пишувам за самиот живот, за она што го гледам и што го слушам, за она што се случува, па макар некому и да му се стори дека не сум пренел сѐ точно како што се случило.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секое утро со самиот почеток на работниот ден, настануваше немир во мене поради сознанието за она што секојдневно се случуваше.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И така, бидејќи ми беше крајно здодеано да го започнувам секој ден на истиот начин, доручкувајќи во исто време, во истото опкружување (кое не можев да го променам, па решив барем она што можам, да го променам, да видам што понатаму ќе се случува и дали ќе предизвикам некоја временска дупка во хронолошкиот распоред на настаните), започнав со експериментот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ми се случува?! Значи не сум никаков исклучок од правилото?!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тоа било, ете, некаков закон на природата. Еве и мене ми се случува ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Никој неа не можеше да ја разубеди во тоа. Еве и сега се случува истото!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Така, се случуваше да остават еден голем камен до кацата и јас ќе се качев на него бидејќи не можев да достигнам и ќе ги наполнев џебовите со сирење и ќе им дадев на моите браќа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако некој сака да дознае како живеевме тоа лето 1966 во Њујорк, сѐ што можам да му кажам е да го погледне Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Секогаш кога ќе го погледнам, го имам она чувство во стомакот дека тоа повторно се случува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Потоа царее штама, несфатлива во споредба со сѐ ова што овде се случувало во предпладневните часови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се слушаа и експлозии. Во прво време не знаев што се случува.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со оглед на чудните пресврти по пропаста на Отоманската империја, од Салоник кон Монастир се случувал прилив и одлив на сефардско население во миграции предивикани од воените плими и осеки на новиот 20 век најавен со воени случувања на Балканот, а потоа и со две големи војни што пламнаа низ целиот свет, а особено силно се разгоруваа на територијата помеѓу двата града.  Елеазар бен Цви, значи, ги знае сите факти од животот на монастирлиите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јон, значи, продолжи да доаѓа, а во градот се случуваа чудни промени.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Знаете ли каде ова се случува?“ - ме погледнува. „Не“, одмавнувам со главата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се случува, вели, понекогаш вишните двапати да цутат, и има нешто многу убаво во тоа цутење, но и многу жалосно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Другари се нешта кои можеби му се случуваат на мојот внук, роднините ги среќавам само на свадби и погреби (ги избегнувам и едните и другите), а тебе, тебе би можело да те избегнува само моето бесчувствително минато.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ако ова е премногу сложено, мора најнапред да се преправа дека не ја чувствува страста што навистина ја чувствува, потоа да ја глуми страста што не ја чувствува и да се преправа дека некои силни напливи на огорченост, омраза и завист се невистински, или не се случуваат, или се нешто сосема друго.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Поголем број на деца немаат пристап до медиите и не можат да го привлечат националното внимание, но сигурен сум дека тоа се случува многу почесто отколку што сум свесен. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со она свое лице кое јас го нарекувам „лице на комичар”, не можеше да предизвика возбудување - барем половината од времето не верувате во она што се случува пред вас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Што и да ѝ се случувало на таквата личност во животот, колку и да била повредувана, таа секогаш може да погледне во минатото и да почувствува дека може да биде сакана. 54 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не нѐ интересира што се случува во фармите, кланиците или кујните.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
• Негација е еден од наједноставните. „Ова се случува“ е променето во: „Ова не се случува“; или „Јас сум љубоморен“ се менува во: „Јас не сум љубоморен“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И така не го добив Кери, а Кругер во секој поглед беше погрешно избрана личност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Настаните кои им се случуваат на луѓето се доживувачки. Scott Menchin 32 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нејзините корени можеме да ги најдеме во периодот на првобитниот психоделичен расцут, во педесеттите и шеесеттите, кога се случуваа глобални промени во свеста на човештвото.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во овој случај, површината е екран, т.е. оној поширок, „мета” простор каде што се случуваат промените на рамништата, каде што се вртат фасетите и се клика со глушецот. (мојот главен јунак, говедцето, им држи едно себеразоткривачко, исповедничко предавање - како некаква едновремено и потврда и пародија на Лакан - на суштества што се нарекуваат глувци!)
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Настаните кои им се случуваат на предметите немаат својство на доживување.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Гронинг: Понекогаш.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Веќе споменавме што се случува: 1. Ориентацијата на сопственото јас е примитивно орална; обземено со недоумица како да ја одржи својата животност, додека при тоа е престрашено да се впушти во што и да е. Тоа е очајно и прежеднето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Многупати се случува да настрада кутриот од некое мувиште што ненадејно ќе му влета в уста.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Соопштуваше возбудено и панично, па и колку и да си спокоен и студен како мраз, сепак гласот негов те каса морничаво во душата, па помислуваш дека нешто најстрашно се случува: бесење, колење, стрелање.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„И јас не сакам така“ реков, „ама, ми се случува, одненадеж ми доаѓа, ме тера... морам...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се случува бегството во слободата под фустаните на калуѓерките понекогаш да е свечено доближување до смртта, та дури за секој нов почеток во Венеција се вели дека е одново доближување со смртта.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Некои фустани, како оние на калуѓерките, само навидум се безбојни, а под нив како да се збрани сите бои и сите движења од деновите на карневалите во Венеција.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Долго се мачев да одгатнам зошто и како се случуваше тоа секогаш кога ќе ја земев в раце древната Библија од долапот кај иконите - Библијата сама да се отвори на истата страница на која и претходно се отвораше...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сеедно дали постои или не бакнежот, со неговото „случување“ се случува и пресврт во директното опкружување на поетот: се населуваат две тишини околу него како доказ дека имало бакнувач, како оставена трага во денот на нешто што пролетало низ него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На пример, кога ќе ги видите несреќите што се случуваат, немојте да мислите дека сите се случајни.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
По ослободувањето на Скопје дел од членовите на британските воени мисии се стационирале во градот и оттаму ги следеле сите настани што се случувале во градот и оттаму ги следеле сите настани што се случувале на територијата на Македонија и со тоа го запознавале шефот на британските воени мисии во Југославија Фрицрој Маклин.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Што ли се случува со човеков, помисли Мајка.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа се случуваше во доцните шеесети и во почетокот на седумдестите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И само што помисли да стане и да провери да не се случува нешто од источната страна на плевната, онде, меѓу црните стебла на јаболката како да забележа движење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се обидуваше, со крајно напнување на очите, да види нешто од она што се случува надвор. Ништо не се гледаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нешто чудно се случуваше со него, некаква питомина и благост се влеваа во неговото срце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не беше ни свесен докрај за сето она што се случува околу него и со него, и за својата крајно тешка положба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Што се случуваше таму, Бојан не можеше да знае, само можеше да претпостави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А за тоа што се случува кај момчето, на што се должи тој истрел, само можеше да нагаѓа, како што и Бојан од својата колиба не можеше да знае што се случува кај дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Воопшто, знаеше ли тој што прават неговите, што се случува кај нив, живи ли се, здрави ли се?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Што конкретно за затворите? - Па за тоа каков бил тогашниот затвор, како ги мачеле и како ретко се случувало некој жив да излезе од него. - Кои? - Окупаторите. - Кого? - Комунистите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Насловната беше темпирана за “Денот на вљубените”, (Св. Валентајн), и прикажува бакнеж меѓу Евреин - Хасид и Црна девојка (според фризурата, со потекло од Карибите), во време кога во New York се случуваа изразито насилни конфликти меѓу Хасидите и Црнците од Бруклин.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со искусните корисници на дрога се случува друго, бидејќи тие најчесто не работат за време на директното делување на дрогата, туку создаваат, односно ги транспонираат своите психоделични перцепции во уметнички форми дури по некое време, откако ќе дојде до опоравување на когнитивните и моторни функции.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бодлер, којшто очигледно повеќе пати го доживеал тоа искуство, го опишал во Поемата за хашиш на следнов начин: „понекогаш се случува личноста да исчезне и објективноста во вас да се развие така неприродно што посматрајќи ги предметите од надворешниот свет, заборавате дека и самите постоите и наскоро се стопувате во нив.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој прави мелодрама чија цел е евтина катарза, меѓу другото и преку инкорпорирање на централната фигура која е праведна и широкограда - прилично периферен карактер за да се користи за илустрирање на суштината на она што се случува. 98 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Како што често се случува, по таква тешка и опасна зима, пролетта рано пристигнала.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но се случува понекогаш на Васко да не му се спие па после секоја приказна ќе го моли деда си: - Уште една, мала...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„И нам ни се случува да ја разбиваме еднообразноста“, рече сопругот гостин.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја следеше како оди кон реката правејќи сѐ поголемо растојание од неа. Се трудеше да сфати што се случува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се разбира, се случуваа исклучоци што тој настојуваше да ги коригира, но сега, еве, тие негови исклучоци со неверојатна педантност ги коригира грифонот: му ги потокмуваше влечките така што кога ноќе ќе стане да му бидат попринога.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Никогаш повеќе јас не можев да се насладувам со свирењето саксофон како во времето пред да научам да свирам; така е и со љубовта: штом се совлада технологијата на љубовта, исчезнува митската претстава за спојувањето на мажот и жената како нешто што се случува на неопределен и слободен начин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стрчавме сите, го попрскавме со вода, а логотетот седеше на својот трон и не забележуваше, или не сакаше да забележи што се случува зад него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем чекав. Ништо не се случуваше, цела седмица.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Што се случува со тебе, човеку?“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ина се кикотеше, се потпре на рамото на аѓутантот и се смееше; почна да се смее и аѓутантот; им пријде и сестра ѝ, Светлана, и љубопитно прашуваше што се случува; аѓутантот ѝ говореше нешто на украински, и таа се закикоте, исто така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се доби ваков текст: ЈАС, потресен и огорчен од она што се случува денес со ЛУЦИЈА, која е обесчестена, пристапувам кон партијата на ЛУЦИЈА и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на ЛУЦИЈА до степен на усвитеност, дека ќе ѝ ги вратам честа и достоинството и дека...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но тоа секогаш се случува отпосле.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И јас имам гениталии“, му реков, гледајќи љубопитно во она што се случуваше во кругот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некој го извика надвор од часот, како што често се случуваше (Фискултурецот беше најголем шверцер во училиштето и продаваше секаква стока за мали пари), и тој го определи Павел Земанек да застане до разбојот и да внимава на нив додека вежбаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Земанек стана и беше решен да дојдеме попосле, на претставата од пет; но јас станав и, како што редовно ми се случуваше во последно време (да зборувам нешто што воопшто не го мислам, небаре имам туѓ јазик, небаре живеам исечоци од туѓ живот), реков: „Да, господин.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Силна шлаканица ме освести од фантазијата; како сега се сеќавам дека во првите мигови не можев да сфатам што се случува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И сакам да ми објасниш што се случува“. Таа молчеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бев пресреќен, затоа што уште оддалеку ми се чинеше дека под тој шатор, под тоа омеѓено парче небо се случуваат сосем чудни работи, целосно независни од светот наоколу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме фати страв; се чувствував одговорна за сѐ што му се случува, и не знаев што да преземам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Земанек ме сретна на коридорот и ме сопре; рече: „Што се случува со тебе?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Инаку, само за да знаеш, проскрибираната незгода се случуваше во мојата спална долу, во Бањи!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова се случувало во јасен пролетен ден, еден од првите во април, поточно на вториот или трет ден од кусата априлска војна во 1941 година што го означи крајот на кралството Југославија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми седнала на седлото пред војникот а коњот во кас го пресекол полето и тоа по оние тесни селски патеки по кои и воловските двојанки многу ретко заскитуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напати помислував, веројатно за да се оправдам себеси, дека се случувало нешто слично и со судбината на јунаците од нашите детски соништа, кои без претходно најавена причина, само заради неконтролирано изречен збор или грешно срочен одговор, ја губеле силата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ти не присуствуваше на таа расправа и кој знае кои делови од приказната втасале до тебе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека имам зборови, неброени зборови за се она што се случуваше овие денови во мене. Можам и да ги искажам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа се случуваше вчера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нивна задача е да спроведуваат некои важни упатства и да ги штитат интересите на нарачателот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дара од Чифлик ми тврдеше дека таа незгода со пијавиците најчесто се случувала поради крвта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа, по правило, секогаш тој го избира вистинскиот момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Се случува, се случува – како да рече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тие зборови постоеја и пред да ме затворат, да, и пред тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сум сигурен со каква цел но иследникот повеќепати побара да ги повторам имињата на децата што ме исмејувале. (Се разбира сега веќе не стоеше кај прозорецот туку повторно се беше вратил кај бирото и сите имиња што ќе ги спомнев грижливо ги запишуваше).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Иване! Иване! Не гледаш? Се случува нешто!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тие зборови за среќа беа и остануваат само моја грижа. На никој друг!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А токму со ова многу обично и безлично, се случуваше вчера, всушност јас го означувам како изминат (и тоа засекогаш) првиот ден од смртта на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, животот одвреме навреме ќе им одреди на овие свои избраници кога да го изведат казнувањето и со какви средства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што ме запираше да го сторам тоа? Дали сознанието дека многу од тие случувања само ме допреле и одминале а за нив ќе дознаев откако ќе беа прогласени за недоразјаснети тајни? Или не ќе да беше така?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-На сите други учесници, мислам пред сѐ на моите врсници што ме исмејуваа, она што се случуваше веројатно им наликувало на скеч или на хумореска во која, за жал, јас бев исмејуваниот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кај едни луѓе крвта била поблага одошто кај другите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти должам големо извинување, Ташо, бидејќи на твоето заминување гледав само како на обично поминување од еден ден во друг, или како на една од честите преселби на птиците што не се случуваат поради промените на сезоните туку само поради невремето што напати ќе нѐ затекне сосема неподготвени, а тебе токму тоа те снајде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ се одвиваше неконтролирано и со секој миг местоположбата на мажот и жената во колата се менуваше а и коларот мавташе со рацете бидејќи изгледа ја испушти уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Интересен случај - не пропушти да прокоментира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А станува збор за почитуваните јунаци од приказните со кои не заспиваа во мирните детски ноќи нашите мајки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТАША Зар не требаше да изнесам на виделина барем понекое делче од настаните за кои верував дека се случувале некаде и некогаш во мојот живот?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А чудно беше едно: на Димче не му се случуваше ништо.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Прашањата од нивото на свесност ја охрабруваат индивидуата да го изрази и да го определи значењето на правците на развој кои се случуваат во нивото на акција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Прашањата од нивото на акција ги поттикнуваат индивидуите да пронајдат посебни излези за редоследот на настаните кои се одвивале со текот на времето во согласност со главните теми. 48 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во овие рамки, нашето учење за терапијата, нашата конструкција на терапевтското настојување неопходно го вклучува нашиот однос кон јазикот. Нема бегање од ова. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 27
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова е поради тоа што разговорот секогаш се случува во јазикот. (Според тоа, не ни е потребен глупавиот, псеудо - збор „јазикување“).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Што се случува? - Детено вели дека говорат со мајчичката божја, а чичко Адам - дека играат циркус.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во секој случај, основната поента е иста: геј- културата не се случува тукутака. Нејзиното случување мора да се направи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо тоа, тие ја изразуваа нашата колективна состојба на политичка угнетеност и отпор, нашата колективна виктимизираност од една епидемија и од општество што самозадоволно си гледало како тоа се случува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Малкумина луѓе знаат да се одбранат од нив: повеќето чувствуваат дека нешто чудно има се случува, но не знаат да си го објаснат тоа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали беше тоа истото синило на коренот на свеќата, таму каде што почнува да се случува горењето?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Истото се случува и со човековите мисли. Човекот нема дарба да следи сѐ.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Леси се случува како и сите видливи појави: арапскиот ресторан на четвртиот кат во испразнетата зграда, голтките топол пијалак од шарената шолја извалканиот кафеански чаршаф, онаа жена во кафеаво палто и со долг бел шал врз него, која го припила до себе своето дете сред уличниот метеж, тркалезната купола на амамот, запрено во мигот пред тресок.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но од тоа што се случуваше околу нив можеа да проценат дека земјата е побогата од земјите во кои престојувале порано.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некои не се воздржуваа да земат повеќе јадење, за под перница, зашто кој знае, можеби ќе снема, како што се случувало во партизани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас никогаш дома пред татко ми не прикажував за тоа што се случуваше во животот на таа моја другарка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ниту една од промените што се случуваа во последно време со него не можеа да ми избегаат од очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А, ете, сепак, тоа ѝ се случува на мојата толку добра другарка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Можеби поради тоа не можевме да сфатиме дека некаде на друго место во градот се случуваше нешто уште пострашно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се мачев да сфатам што се случуваше околу мене.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како и да е, Ели е сѐ уште мала и што и натаму да се случува не ќе биде толку трагично за неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Самата таа никогаш не спомна дека посакува да стане мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога двајцата зографи ќе побараат нараторот- поет да им ги ископа очите („за да не гледаме што уште ќе се случува“) јасно е дека авторот нѐ воведува во едно апокалиптичко финале: „Само слушав како баботи небото, како галопираат зловестите коњи и како трубат ангелските труби најавувајќи огнови, скрб и студ.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ се случи пред мои очи. Верувајте. Гледав што се случува, но не верував во виденото.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Влегов во темна соба без составките на моето тело: без глава, без мозок, без потекло, без име, без настани по кои би се сетил што сум бил, што се случувало, кој сум.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како и на секој Јов, најден на мака, ќе му се прикраде како змија мудриот пријател кој ќе почне да го советува да се мавне од „глувчешкото пријателство“ зашто, како што се случувало, и тој можел да се глувчоса.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Начинот за побивање на обвинувањето дека литературната теорија, или деконструкцијата, е „несвесна за општествената и историската реалност“ е инсистирањето дека „востановувањето на објектите од страна на дискурсот“ постојано спласнува, и дека „почитта кон реалноста“ (општествената и историската, астрофизичката, или кој и да е друг вид на реалност) е само почит кон минатиот јазик, минатите начини на опишување на она што „навистина“ се случува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но, исто така, постои и чувството дека се случуваат важни работи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ништо политички корисно не се случува сѐ додека луѓето не почнат да кажуваат нешта никогаш порано кажани - со тоа овозможувајќи ни да ги визуализираме новите практики, спротивно на анализирањето на старите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Некои од нас не можеа да му одолеат на искушението да излезат и да видат што се случува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И нема потреба доказот да го бараме некаде подалеку отколку во ова што се случува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
На Балканот ништо не се случува случајно – сега се сети на зборовите што ги кажал некој и ја сфати нивната вистинитост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не можеше да сфати како настаните што се случуваа (или пак оние што се случувале без тој да знае) претходните месеци, па и години, доведоа до војна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Голтајќи го студот со отворена уста, тој се сети на нејзините допири, илјадници нежни трансфузии на вистинска човечка блискост што му ги даваше додека тој крвавеше, несвесен за тоа што му се случува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овде се случуваше борба за власт – само што борбата сега беше многу повалкана отколку кога било порано.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Напротив, кога престана самиот да свири и наместо тоа почна да пушта музика, често му се случуваше да стои зад диџејскиот пулт и речиси несвесно да менува една по друга песна (исто како што сега ги менуваше во главата), додека околу него, пред него, зад него стотици тела танцуваа, рефлекторите кружеа по кренатите раце, тие пееја наглас, врескаа со ентузијазам на оние песни што им се допаѓаа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не умеејќи да си објасни што се случува, тој ревносно следеше сѐ, обидувајќи се некаде да го најде одговорот на прашањето што го измачуваше – зошто?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ете, тоа е отсутноста од актерската игра за која мислам дека се случува само во нашиот театар и за која немам никакво оправдување.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, и кај мене, како и кај познатиот австриски учен, постојано се случуваат непредвидени работи кога ќе треба да се инсценира некоја моја пиеса.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Деновиве нешто слично се случува и со Петре Прличко. Се мислам дека таква судбина ќе ги стигне и веќе починатите: Џувалековски, Илија Милчин, Вукан Диневски итн.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таму претстави се случуваат инцидентно, а публиката не можеш ни со добро проверениот метод на партиите (со закани, со јавувања по телефон, со гарантирано вработување на еден од фамилијата) да ја внесеш во салите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ја извадил од појас кубурата и му ја подал на Арсо Арнаутче, го одбрал за свој заменик (се случува, не е под панцир на челик и на чинки), доколку другите тоа можеле да го разберат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и со попот нешто се случувало: со млака 'рѓовита вода од преварен вртипоп си ги исплакнувал до вчера крвавите непца и учел нови молитви оставени во книга од некој покоен Јоаким Крчовски или од некој народен учител со слично име што и калем на овошка признава и длабочина на ораница советува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа; како сенка зад сенката на својот врсник стоела немата девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Веднаш потоа неколку слични или наполно исти гласови да ја повторат таа самоучка и во тој миг измислена молитва или трепетливо каење пред суровоста на искушенијата - Господи, не заборавај нѐ, - и часкум им се сторило дека врз нив паѓа млака светлост, чудотворен оклоп на нивните верувања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Грешката и лошата среќа се плаќале со неколкудневен труд.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И од тој друг пуштал перчиња магла или темница пак друг Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак на една од двоколките, на својата, лежел истоштениот малодушник Неделко Шијак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој сакал да се ослободи и од последните сомневања: - Зошто ти, оче Панделиј, се вртеше како во велјасаботна ноќ околу куќата на Фиданка Кукникова ако си постел тринаесет години и ако не ти се пријало бело мевце?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не занесувај се, мајче, со народни лаги.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа испив голтка вино од жудливо грозје што го раѓа од песок Македониичкава, ме натера домаќинот да го сторам тоа, го опијанив срцето и појдов во длабочините на животот да ги поздравам оние што не се веќе мртви и да им раскажам како почна највозбудливиот ден на овој свет: ја видов 'рженокоса, пораснав, треската што ме мачеше изгоре од огнот на крвта премногу зовриена за да не знае што се случува во шеснаесеттата година.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еднакви, со спуштени раце и наведнати глави, биле повеќе зафатени со себеси отколку со она што се случувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не пукајте без потреба. Побрзајте.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не го препознал ликот на тој над себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ноќе, кога најмалку знаел што се случува со него, кога и срцето и мозокот речиси му биле под клуч на чинки, станувал од колибата зад манастирот и се шлаел со нечујност на сенка меѓу сенки без да знае каде оди и зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Воздивнувал за да не залипа - сѐ што се случувало било премногу за младоста во таа проклета пролет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без приговор од другите, Онисифор Проказник го определил здружувањето во ѕевгари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се случувало каменот да напукне. Тогаш мајсторот можел да пцуе и да се откажува од светецот имењак. Сеедно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но разумот, еден во некој од тројцата по облик исти Онисифоровци, се усвитувал да сфати што се случувало.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не знае што се случувало некогаш. Ни ти, ни јас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со некакво мрморење прашал што е, се случувало ли нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Вистински пробив во разбирањето на самоорганизирањето на домашните територии со помош на мозокот и околинските експресивни квалитети, се случува во рамките на една уште помлада гранка на ВИ: бихевиорално-заснованата ВИ (или, како што понекогаш ја нарекуваат, животински пристап).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Има и кутија со многу мали предмети - има една џива што се тетерави по цилиндарот додека тој се врти, потоа зад нив има едни ротирачки маскирани вртлози со лице на инсекти што ви се плазат, потоа ги има оние мали спирали и пламенчиња, и некои други нешта што се случуваат.”
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Она, што се случуваше со тоа небо беше една работа, која што беше вон од секој дофат и која можеше да трае денови потераници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сите знаеја што значи тоа, секогаш ја прифаќаа таа борба, помагаа со што можеа и сѐ почесто се случуваше да заминат нови групи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше еден мазен црн одблесок по сите делови каде што беше бронирана и беше толку прецизно изработена, што на Змејка често му се случуваше да не може да си го оддели окото од неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Она, што се случи со него и со волкот, не можеше да не го потсети на сето друго, што се случуваше околу него, од сите негови страни, и сега, наеднаш тој веќе беше свесен што можеа да значат и сите оние несфатливи прострелкувања на вртенестите прилики, што сновеа и пресновуваа сето време по сивината меѓу стеблата на самиот раб од неговото сознание.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа пак само едно просто продолжување по посоката на будењето, само едно растење на осветувањето во него и тој сега плачеше, увиснат и безволен за секакво друго движење, од тоа, што не можеше никако поинаку да го искаже она, што се случуваше со него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко од своето легло можеше добро да го сеќава она, што се случуваше таму, во темничината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, никој не успеваше да заспие, зашто секого од тие изморени ѕидари и во сонот го настигнуваше она, што се случуваше на старите гробишта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И му дојде сега наеднаш, нагрвали којзнае од каде од него, чиниш се породи некаква фурија во некои неочекувани длабини од него, заедно со едно беснило, што го обземаше, заедно со она лудечка желба да се издроби во тој снег, и сето тоа полека се вообличуваше во оној лик, оној одамна сретнат и чиниш умрен со заборавот ѕидар, воскресна, чиниш сега сретнат како нешто, што се случува веднаш тука, пред неговите очи, чиниш со неговото тело, и тој набргу се најде целиот себеси сегашен во тој одамнешен лик, а неговото тело веќе сето се завитка во она, што тој отпрвин го имаше само во сеќавањето за набргу да се најде сиот, и духом и телом, понесен и збеснет во тоа...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бидејќи сѐ, што се случуваше во таа ноќ, секогаш можеше да биде и привид, и сон, на тоа тераше сета онаа невистината светлина на одблесоците и на белите безбројни искрења на снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа тој можеше да го заклучи секогаш кога ќе престанеше да размислува и кога се престоруваше целиот во слух, живеејќи со секој дел од себе само со она, што се случуваше во неговата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никогаш не сакаше ловот да му биде таков, каков што можат да го сторат најсреќните околности, бидејќи многу ретко се случуваше тој да наиде токму онака, како што се сонува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На месечината понекогаш ќе светнеше стаклесто црно само по некој поглед, како поглед од истечено око, ќе проблеснеше само по некој отскриен заб, но сега сето се престори во некакво чудно сновење околу неговата пилана, едно такво забрзано одминување, при кое секој од нив, со една чудна фанатичност во таа проклета осамена недоверчивост во оние сиви, изребрени тела, како да мораше да мине на секое место, така што неколку пати се случуваше да се судрат по два, а притоа само остро ќе прикрцкаа нивните очници.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа „се случува ли нешто“ го кажа со омаловажувачки тон, кој никако не можеше да се провре незабележан од Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знам докторе. Ми се случувало и другпат, но овој пат беше премногу бурно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, она, кардиналната, беше од нејзиниот индолентен однос однос кон она што се случувааше околу породувањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тоа е тоа. Ваквите напади на гушење ќе се случуваат сѐ почесто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Раскажувај, среќо моја! Што се случува таму долу, во Македонија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Па што има ново во вашиот Бечеј. Се случува ли нешто таму?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се прашуваше што ли му се случува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во таа соба се случуваа настаните врзани за виолетовата боја од виножитото во водите на Тиса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Расчеречена од случките што ѝ се случуваа во изминатиот месец, постојано размислуваше како на Томо да му ги соопшти големите новости.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Смрдеата ги гонеше. Сѐ беше оставено на неколку луѓе коишто, исто така, не погледнуваа што се случуваше во ќелиите. Глигор можеше да започне.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ама, кај Капиштец се возбудија, тргна бабата нанапред, се турка. Нешто се случува, сфатив, ама не знам што.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само треба на врата, кога трга на излет, да му се подаде тефтер и пенкало, зошто бајаги е излапен, па да си запишува што му се случува и да си ги скицира тоа позите, за да ги испробувате по дома кога ќе се врати.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Истото се случуваше и со Делга Чешма. Пронашле Дамческите вода горе, на сртот на почетокот на западниот лак на Потковицата и предложија да ја симнат долу, на патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И додека му се случуваше тоа, пропаѓањето во живиот песок, и тоа, изгубеното око во боевите, му плачеше, од под црната преврска прудолу по лицето се тркалаа крупни солзи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Често се случува кога ќе се задржи овдека, во гостинската одаја, некое од нив да се разбуди, сонувало лош сон, да дотрча ваму, па побрзува да отвори и - силно се изненадува: нагрнат со веленце, по чорапи и со свеќа во рацете доаѓа Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Божем војската дојде за да врши маневри, а всушност го реквинираше житото, а офицерите се интересираа за сѐ што се случуваше тука.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Среќа, си мислеше, што е замрачено и што тој седи така, наведнат и загледан пред себе, во жарчето на цигарата што ниту угаснуваше ниту се разгоруваше на врвот на долгиот килибарски чибук, па никој не може да насети што се случува со него и во него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Никој не можеше да каже што се случува таму, зад ѕидовите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Берогројзењето обично се случуваше на почетокот на школската година, во периодот кој хрониките на школските тетратки го обележуваат како Есента во нашиот крај.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Тоа попладне нешто се случуваше. Од гранките на врбите паѓаа секакви птици и се вкочануваа, пеперугите и вилините коњчиња се распаѓаа иако штотуку ги рашириле крилцата, малечките свенуваа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега дождот им ги полни седалките; цивкаат преплашено и трчаат безглаво под разбуричканите ќерамиди. Насетуваат што се случува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се случуваше ли сликата да оживува од моите трепетливи усни и да ми врати здив за здив? Можеби.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нора синоќа се вџаси, рече: „Добро што ти се случува?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во таквите ситуации се случува луѓето да се жртвуваат себеси за да го спасат животот на другите и за да ја одбранат својата претстава за високите морални и хумани вредност, оние кои ја покажуваат смислата на човековото постоење и важноста на потрагата по таа смисла за секое човечко суштество; - Некои раскази доживеаја јазична и стилска редакција затоа што, овој пат, се потрудив да вклучам преведувачи кои направија изворен превод или редакција на преводот според оригиналот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зашто мене, далечната, не ја сакаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но тоа му даваше можност да ги искушава луѓето на тој начин што со нокотот ќе црта крстови и ќе ги претвора во злато.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш врагот, кој дотогаш, закачен со опашката за катарката, висеше со главата надолу и, невидлив, гледаше што се случува на бродот, веднаш го зеде ликот на тој човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И што е вистина: она што се гледа од врвот или она што се случува на улиците на Bronx?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Останува да се види колку тоа се случува и во другите јазички семејства; зашто, иако спротиставените значења би морале изворно да бидат присутни во секоја мисловна човечка раса, не е нужно дека тие секаде, во значењето, се одржале и дека можат да се препознаат.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така се разнесе по куќите прикаска од безброј парчиња, без почеток и без крај, без смисла, како и обично што се случува во такви прилики, една доверливост што минува од човек на човек, за задграничната дејност на Марко Проказник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како и секогаш што се случува во такви прилики, зборот тргна пребрзо, се затркала како по надолнина налепи на себе патем отпадоци и мириси и секакви погубности, се измени, отежна огрубен, темен, грдомазен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Прегласно радио кажуваше од некоја куќа што се случува помеѓу Израелците и Арапите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се случувало праските да пуштат чудни, призрачни, некако проѕирно зелени ливчиња во декември, напролет да се исушат, без цут.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ова се случувало пред оној твој Адам и онаа твоја Ева. Разбираш, пред новото раѓање на човештвото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се случуваше ли сликата да оживува од моите трепетливи усни и да ми врати здив за здив? Можеби.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се случувало, докажано е, и водите умираат. Зашто и тие се живи суштества.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пребрзо за да сфатат војниците што се случува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Поради драстичниот пораст на изјавени сексуалности со друга природа, се случува паралелно со појавата на поимот метросексуалец, па настанува конфузија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ми се случуваше, на час да ги набљудувам професорите. Ги сожалував и нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Понатаму, што се случува. Се заљубувам во него до уши. Ја губам главата. Никој до сега не сум сакала толку многу.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но и простувањето има граници. Се случува само еднаш.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега не можам да го исконтролирам ни стравот од сѐ што се случува.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се случува најпредвидливата инсталација на грандиозно недисциплинирани дејствија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Па, што знам јас. Се занесувам и мислам дека разбирам што се случува околу мене, а во суштина немам поим за ништо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во историјата на човештвото се случувало и порано измамниците да бидат измамени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Омарина. Вжештен пекол. И најжилав трн ќе свене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По овој разменет артилериски оган со зборови, секој можеше да препостави што ќе се случуваше потаму.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Пајо, каде си?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сега тој, не сфаќајќи што се случува лежеше врзан со неговиот долг камшик од кожа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Глупост. Се кладам во што сакаш дека во истражувачкиот тим на „Хосака” се случува некаква борба за власт.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Киберпанкерите се разликуваат по тоа што се не само технолошки подготвени, туку во исто време се поврзани со реалноста и со она што се случува во културата.”
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Знаеме дека за некои аспекти на тие експерименти одлучуваше случајот и дека од нив произлезе едно мошне кршливо дело, како и дека често се случувало времето нешто да уништи, така што денес ни е останато посматрањето само на трагите од она што некогаш биле Тајната вечера или Битката кај Анхиариј, токму како што не гледаме ништо освен траги и копии на она што беше Големото стакло или Невестата што ја разголија..., или малото стакло Набљудување одблиску со едно око во текот на речиси цел час.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Гледајќи ја таа негова беспомошност, живеејќи постојано во болка и напнатост, често ѝ се случуваше да сонува како и таа ослепела и се будеше исплашена и испаничена: одеше на огледалото да се види и да си ги измие очите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тука е од старо време; поминал живот со неколку генерации, бил сведок на сѐ што се случувало во семејството: регистрирал многу раѓања и многу умирања.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во една пригода, во излив на отвореност и искреност, ова му се случуваше само пред Татко, кога ќе кажеше нешто што можеше скапо да го чини од што и собеседникот го обземаше немир, ќе заклучеше дека само затворот на Голи Оток можеше да го ослободи од стравот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се случуваше Татко и двајцата блиски пријатели Афз Б. и Мустафа С., во очекување на неизвесниот четврти партнер, да играат сами.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
L Никој жив не можеше да разбере што се случуваше длабоко, длабоко во душите на Татко и Камилски кога дојдоа речиси на полпат од нивната донкихотовска борба со османскотурските заемки во балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа се случуваше и обратно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се случуваше да потпевне и песна која прострујуваше во старата куќа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се случуваше новиот играч да биде најмногу предмет на разговорот, особено ако добро се вклопеше во играта и амбиентот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој некако необично и чудно се беше обогатил во социјалистичкото време и за разлика од многумина кои на ист начин се обогатија и страдаа, нему ништо не му се случуваше, имаше многу пари, а некогаш немал, копук, за разлика од тројцата стари играчи, кои некогаш имале, а сега немаа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му се случуваше светоста на книгата со нејзината моќ да ги обединува луѓето во тешките мигови на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но се случуваше и во доцните ноќи, кога сите беа заспани, а само Татко, останат буден крај своите книги, да се слушаат необични звуци, во куќата, крцкање како говор што доаѓаше од неодредено место, во времето коешто Татко не успеваше да го протолкува до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка, која одеше пред Камилски кон чардакот, не можеше да разбере што точно се случува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Автодидактите особено во доменот на јазиците лесно стануваат утописти, а понекогаш и идеалисти. Тоа се случуваше со Татко и Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Толку многу беше вознемирен што се случуваше нешто што не можеше ниту да си го претпостави: Камилски како да се подготвуваше да ја одбие единствената можност да го запре губењето на видот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Твоето прашање, мој Камилски, логично се поставува: но германските лингвисти и писатели имале толерантен однос кон француските зборови кои се претопувале во германскиот, се случувало и обратното, но тие воопшто не биле поттикнати од никаков лингвистички национализам и шовинизам!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Верувајќи дека еден ден, макар предоцна, но секогаш нужно, ќе дојде до еден вид помирување со позитивните текови на исламската цивилизација од XX век на Балканот, по нивното радикално искоренување, како што тоа се случуваше и во Европа по вековните судири, Татко сметаше дека ориентализмите кои живуркаа и не исчезнуваат од балканските јазици, можат да бидат значајни елементи за поцелосна реконструкција за вредностите на некогашниот соживот, кој сам по себе содржел елементи на соживот, кои биле интегрално збришани во војните на XX век.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На Мајка ова ѝ се случуваше по втор пат на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се случуваше да заспијат и нашите учители, човек, што се вели, заспал.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
12 Нешто слично се случуваше и кај нас: основните поттици што можеа да се најдат во прозното творештво пред една литература во нејзиниот синхрон миг на раѓање и на подем, беа инспирациите од фолклорот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И со десната и со левата, но тој можеше да биде и помисловен, не еднаш се случуваше со двете одеднаш да проработи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Секој автор духовно се надоврзува на неговите претходници, дури и во сопствениот гневен грч предизвикан од потребата да негира она што пред него се случувало, да го менува тој свет на литературата со преседански обид, со поставување нов патоказ пред идните генерации кој ќе ги оддели од товарот на создадената традиција.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Именката смрдливо опиваше, и не можев да следам што секвентно се случува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Значи: ми се случува по кој знае којпат, несреќен читателу, јасно да ги гледам нештата онакви какви што не се, и тоа да ми предизвикува едно тивко задоволство.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Само ако погледни човек што ни се случува нам, тука во Битола, каков пад во последниве 20тина години од времето на балканските војни, па светската војна која ги зовре европските мозоци!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Шо се случува во оваа куќа? Шо прајш бе чупе, косите ќе ти ги откорнам!!!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Оваа шанса за работа за неа беше повеќе како забава, бидејќи многу го сакаше модниот занает и светот на кој тој занает припаѓаше: боите, новите форми на моделите, текстурите на штофовите, деталите на чевлите, накитот, украсите во косата, движењата на манекените, атмосфера на припремата, изненадувањата кои се случуваа на секоја ревија, динамиката на работата која во себе носи големи тензии но со тоа и нови плодови на креацијата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Страшно е ова шо се случува Грција, а и воопшто во светов во моментов, ко шо знајме, се случуваат страотни работи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но како што му го даваше писмото, одеднаш во ходникот неочекувано се појави братот Коле кој виде дека нешто се случува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И сега татко ми сака - од една страна поради бизнисо и опстаноко – да ја мажи Томето со него, од друга страна, ми се чини дека не сака да ја става фамилијата во ризик да биде изложена на евентуални пониживања од страна на гркот, во иднина, со сево ова шо се случува Грција.“ „А Томаица?“ праша Петар тивко.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Срцето силно топотеше во неа, но таа сепак се држеше присебно, како ништо да не се случува „Да, нормално е да има големо влијание од Франција.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Значи, ти си тој Петар поради кој кај нас дома силни дискусии се случуваат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Немаше никаква информација за Томаица. Не го сретнуваше ни брат ѝ Тодор, а и да го сретнеше, се плашеше да праша за неа, што се случува со неа, како е, дали сепак ќе мора да се мажи за конзулот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тоа се случуваше во последните есенски денови на 2004 година кога Јасер Арафат донесен од Рамалах со социјален француски воен авион во воената болница Перси во Кламар, близу Париз, агонично ги минуваше последните мигови од животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но се случуваше некој од чуновите, кога не ќе се појавеше змејот да ја мине границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но најчесто се случува луѓето кога ќе се најдат во спиралата на потрага по моќта за владеење, да се однесуваат како суштества кои живеат во илузијата дека нивното присуство во светот станува капитален чин, небаре неопходен за движењето на материјата, рамнотежата на светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се случуваше во летните месеци прошетката да биде заменета со сеанса на пливање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сѐ се случуваше на двата брега на Езерото поделени со граница, која со текот на времето требаше да ја изгуби смислата во обединета Европа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зарем така не се случуваше и во настаните чии современици бевме.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Децата не разбираат што се случува. И повозрасните тешко би можеле да разберат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XV Речиси нема човек кој не заборава дека на овој свет сме дојдени по чиста случајност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Заѕвони телефонот. Го познав вознемирениот глас на сопругата Гзиме: - Дојди веднаш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше тоа сепак еден вид полициски час кој не го гарантираше дипломатскиот имунитет, било тоа да се случуваше и во условите на медицинскиот државен удар!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За тоа најмногу докази наоѓаше во книгата Боговите се жедни од Анатол Франс, која постојано ја читаше и чие дејство се случува во периодот на теророт на Француската револуција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Требаше да се заслужи оваа тишина, како што се случуваше на Мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се сеќавав на неколку сведоштва на Бургибини врсници и сопатници во апсолутната власт, без оглед на режимот кој владееше во земјата и до која степен тие владееја со него, кај кои беше силно чувството што ќе се случува во историјата со нив откако ќе ги нема.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова се случувало на празничните денови на Римската империја, но во денешни времиња човештвото осудува на мачеништво и свирепа смрт милијарди животни, размислувал утешно стариот Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ова се случува во светот на апсурдот, толку сугестивно предочен во познатиот сизифовски универзум на Албер Ками, кога со прашален поглед кон небото го бара одговорот за трагичниот апсурд, но од небето нема одговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да се заслужи оваа тишина значеше да се исчитаат битните таткови книги.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во Картагина нешто се случува. Резиденцијата е опколена од наоружани војници!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По борбите меѓу гладијаторите, другиот ден, следел масакрот на сто лавови, сто лавици, двесте леопарди и триста мечки.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И најпосле непредвидено, како што само судбината умее да ги режира настаните, наметнувајќи ја случајноста како апсолутен арбитер, настапи времето, дојде неочекувано мигот кога катарзично се ослободуваше времето минато крај Арафат во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Возев умерено. Видливо ја смалив брзината, со надеж оти транспортерот, ќе ме одмине. Но тоа не се случуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Геометријата на мојот егзил беше многу поедноставна, поразбирлива и поприфатлива.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Нивните дисхармонични крици, кога ловот е завршен, и големите туни се предадени на смртта, се претвараа во некаква песна на победата, во еден хор на лудило, во една химна на апсурдот, со погледи упатени кон небото, во знак на благодарност кон овој дар од небото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не се случувало тоа често На излегување од претседателската палата ме пресретнаа неколку новинари и телевизиски сниматели.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лекови немало, а лекарите рекле дека таа е млада и здрава жена и дека ќе ја победи болеста ако поминат 18 дена, (осумнаесеттиот ден бил пресвртница). За тоа време што сѐ се случува!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За да се разбере природата на сегашната војна - зашто, и покрај прегрупирањето што се случува на секои неколку години тоа е секогаш истата војна - мора прво да се сфати дека е невозможно таа да биде решавачка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Повторливите економски кризи од минатото беа сосем непотребни и сега не им се дозволува да се случуваат, но затоа други и исто толку големи пореметувања можат, и се случуваат, без секаква политичка последица, затоа што не постои начин на кој незадоволството би можело јасно да се изрази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Гледаш ли каков било доказ дека тоа се случува ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така претставата продолжи да се случува, еднаш неделно, сосем редовно, секогаш кога тоа беше возможно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога е потребно, тие можат да бидат наведени на бес од страв или од омраза, но препуштени сами на себе тие се во состојба за долг период да заборават дека војната воопшто се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие можеа да бидат наведени да го прифатат и најочигледното извртување на стварноста затоа што никогаш не ја сфатиле огромноста на она што се бараше од нив и не беа доволно заинтересирани за јавните настани за да разберат што се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше моменти кога толку живо си замислуваше што ќе му се случува, што срцето почнуваше да му галопира, а здивот да му се одзема.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон само на прекини се сеќаваше зошто се случува болката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не чувствуваше љубов спрема неа и дури одвај се прашуваше што се случува со неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Такви работи се случуваат“, почна неодредено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што точно се случува во никогаш невидениот лавиринт до кој водеа пневматските цевки, не знаеше во детали, но знаеше во општи рамки.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа секогаш се случуваше ноќе - апсењата без ислучок се случуваа ноќе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па дури и кога стануваа незадоволни, што понекогаш се случуваше, нивното незадоволство не водеше никаде затоа што, онака без општи претстави, тие можеа да го сконцентрираат своето незадоволство само на минорни, поединечни неправди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа што се случува со тебе тука е засекогаш. Сфати го тоа однапред.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова важи и тогаш кога, како што често се случува, еден ист настан треба да биде изменет до непрепознавање и по неколку пати во една година.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ништо не беше променето, освен неговиот однос: претскажаното во секој случај се случуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа претпоставуваше дека некаде надвор од нас постои „вистински“ свет, во кој се случуваат „вистински“ работи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој им кажа сѐ што знаеше за неа, за нејзините навики, нејзиниот карактер, нејзиниот минат живот; тој призна до најбезначајни детали сѐ што се случуваше за време на нивните состаноци, сѐ што ѝ рече тој нејзе и таа нему, за нивните оброци од црниот пазар, за нивното прељубништво, за нивните нејасни заговори против Партијата - сѐ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само тоа што се случува во сите умови, навистина се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човек немаше ни најмала претстава за тоа што се случуваше со нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ниту пак се знаеше што се случува потоа со нив, со исклучок на малубројните кои беа обесувани како воени злосторници: другите едноставно исчезнуваа, веројатно во логорите за принудна работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што се случуваше беше само продолжение на еден процес што беше почнал пред години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Тоа што ти се случува овде е засекогаш“, беше рекол О'Брајан. Тоа беше вистинскиот збор.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ненадејно, како потопена урнатина што ќе исплива на површината на водата, една мисла му се проби во свеста: „Но тоа не се случува навистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знаеше дали тоа навистина се случува, ниту пак дали ефектот е предизвикан од струја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И двајцата знаеја - на некој начин тоа им беше постојано во свеста - дека ова што се случува не може да потрае долго.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа застрашувачка болка, затоа што не можеше да види што се случува и имаше чувство дека му е зададена некаква смртна повреда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа се случуваше приближно еднаш месечно и претставуваше народен спектакл.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па дури и технолошкиот напредок се случува само кога неговите производи можат на некој начин да бидат употребени за намалување на слободата на човекот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во нашето општество, оние кои најдобро знаат што се случува, се исто така и оние кои се најдалеку од согледувањето на светот таков каков што е.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ако тој мисли дека одреал од подот и ако јас истовремено мислам дека го гледам како го прави тоа, тогаш тоа навистина се случува.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Во моментот кога тоа се случува“, беше рекла таа, „ти навистина мислиш така“. Тој мислеше така.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ се случуваше внатре во стаклен тег за хартија, но површината на стаклото беше куполата на небото, а во куполата сѐ беше облеано од јасна мека светлина низ која погледот допираше до бескрајни далечини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но не е вистина. Во времето кога тоа се случува, ти навистина мислиш така.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но - иако тоа беше еден од престапите што обвинетите во големите чистки без исклучок го признаваа - тешко беше да се замисли дека таква работа воопшто може да се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Постои ли некаде некое место, некој свет од Цврсти предмети, во кој минатото сѐ уште се случува?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека во трпезаријата јадеа пита со спанаќ, госпоѓа Мариела се надоврза на приказната од филмот: „Мила моја Ема, јас доцна дознав дека животот е толку многу богат со пикантерии кои постојано се случуваат околу нас.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој не разбираше точно што се случува, но самото тоа што калуѓерот истрча преку вратата на црквата, а сенката на гавазот се оддалечи и му пушти пат на жолтилото од сонцето, зборуваа за возбудата што ги опфати сите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Вечерта, не слушајќи ги измислиците на измеќарот за многуте бељи и штеши што се случувале преку денот, Петре имаше само една мисла: зошто и тој мора да биде ова што е, а не еден од оние среќни луѓе во безистенот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа обично се случуваше на пладне, кога сонцето ќе дојдеше токму врз главата на секој Турчин не правејќи сенка, и таа молитва, му објасни Неби-ага, се вика оглен намази.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
2. Чудно нешто се случуваше со ибн Бајко. Откако во Нерези, на очиглед на сите светци што се грижеа за неговото спасение, им пријде на седнатите турски големци, главата како да му зовре од многу мисли и планови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имињата постоеја во нивната сегашност, миг кој се случуваше само сега и никогаш другпат.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Јас си ја бркав работата колку што можев, не беше лесно да се довлечкуваат материјали горе кај црквата, а гледав што се случува: Симон исчешлан со ниската руса коса, испеглан, се качува на коњот оддеднаш, гордо, како кога некој те гледа и ти е важно како се качуваш на коњ, да не изгледаш клекав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се случуваше, од долго чување, да го сменат мирисот и да се слепат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Можеби тоа било онака како што се случува завидливите да се тешат со својата морална чистота, иако, од кажувањата на Методија, можев да сфатам дека Симон не бил обземен од чувство на неуспех.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да, се случуваше нешто слично барем по однос на она што е кажано во тие редови: „Минав три чудни денови: морето, плажата, патиштата, ми носеа сеќавања од други времиња.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си мислев: „Што ли се случува сега во салата за операции“, „Ќе остане ли жив? Да не се искомплицираат работите?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Повеќе пати одев кај дежурните, сестрата и докторот, да дојдат и да видат што се случува. Како и секој ден ти донесов разни јадења, те молев да јадеш, но ти ме одби.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти пишував за сѐ што се случува наоколу, за децата, за роднините и пријателите, за сите мои размислувања, за сите збиднувања… Така ја празнев душата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сакав да се штипнам и да почувствувам болка за да сфатам дека не сонувам, не верував дека ми се случува ова, толку убава среќа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Не бев свесна што се случува, како робот одев по докторката.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Всушност, зацементирањето на губењето на одредено право се случува токму на таков начин што неуживањето на одредено право, преку усвојувањето на соодветна законска регулатива, престанува да биде кршење и станува намалување на правата.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ох, колку беше убава таа вечер. Ја тераше да заборави на сите грижи. На сето лошо што ѝ се случуваше до скоро. На она неизвесно што претстои.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И, зошто, како што се случува во соништата, времето на среќните денови се ближеше кон крајот?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но набргу сите се упатија кон своите куќи. Во црквата остана само слепата Донка која не знаеше што се случува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Понекогаш се случува да станува ноќе и да шета во сон... Управникот подзина, се стипсоса.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се исплашија луѓето и отрчаа на брегот, се искачија кај дувалото да видат што се случува, како дошло до избивање на чад. Гледаат како чадот излегува, се ежат, стравот им лази по коски, слегуваат од брегот исплашено, панично.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ова што се случува пред нејзините очи го говори токму тоа. Се свртува на кај сите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Повеќето од куќите не ги лснуваа своите ноќни очи, а и тие што трепкаа до кај полноќта се случуваше со денови само црниот здив од оџаците да го пуштаат во белата плева на небото.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Треба да се смисли што се случувало откако заминаа, како го нашле, со какви почести го закопале.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
—Се случува ли трансценденција на телото? —Тешко е тоа да се каже.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Иако „собата за проекции“ беше преполна со каучи и стереа и телевизори, сите чувствуваа дека внатре се случува нешто што има врска со бизнисот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сега тоа се случува заради технологијата на виртуалната стварност, а не заради дроги. И така виртуалната стварност е наследник на психоделичните експерименти во шеесеттите и седумдесеттите години?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сѐ се случува во совршен развојно историски ритам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мораме да се соочиме со она што се случува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Многу јасен пример за ова е хипертекстот. Не е пријатен за употреба - бидејќи се случува на компјутерски екран - но е далекусежно револуционерен во размислувањето.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: Здраво. Што тоа се случува во куќава?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се случува во едно село во Западна Македонија.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Што ли не се случува во војна?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Втората заебанција се случува ако го оставиш детето само дома. И плус ако нема наполнето 12 години?
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Се случувало луѓето да ја минат, но околу неа не престанале да кружат фантазмите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Овде само Севишниот можел да знае сѐ што се случувало, кога поединци и цели семејства ја минувале границата во времињата на војна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со нас овде или со нашите таму? – праша уплашено Мајка. – Што се случува?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама и јас, жими душа, не разбрав докрај што се случува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откако ме прегрна, продолжи да си ја гледа емисијата, велејќи: – Глеј, сине, пусти ние, што ни се случува во родната земја. Кијамет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ни се случуваше да ни изгрее сонцето под италијанската војска, а да ни зајде под Грците. А ние, ни ваму ни таму.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се случува, таа, постојано потиснувана, таа клета самота да избувне во вид на силна болка, со силен крик кој ја содржи сета тишина на премолчувањата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се случуваше и други вечери Татко да донесе некоја од своите книги како убав повод да го продолжи разговорот со Мајка на чардакот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зар беше можно ова да ѝ се случува, по толку многу години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Долго време не можеше, но и не сакаше да им верува на западните радиостаници, дури и на Би-Би-Си, што кришум ја слушаше особено по нашето заспивање, дека помеѓу Тито и Сталин се случува нешто историски сериозно и дека Југославија ќе биде исклучена од братската социјалистичка заедница!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се случувало овие дамки од пепелта да бидат разлеани врз страницата, бездруго од Мајкините солзи, и да го означат релјефот на нивната голема љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Забележав јас уште од почетокот дека некој нè дебне... му рече Бонети на Стивенс гледајќи од чардакот што се случува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се случуваше во гробовите на побогатите луѓе или кај оние што биле мераклии за вино, та му ставиле во гробот да му се најдат на тој свет, - да се откопаат и по триесетина шишиња со вино, кое одлежано неколку години, имаше прекрасен вкус; шишињата се пиеја заеднички за душа на умрениот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето возбудено се облекуваа и излегуваа надвор; гледаа во војниците, ги прашуваа каде одат, што се случува, но тие молчеа, ништо не им одговараа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Споредувајќи го неизвесниот пат на своето семејство со патот на јагулите, тој му ја доверуваше во ноќта на Игор Лозински својата водечка идеја дека сѐ што се случува во природата на планетата Земја, може да се провери во човековиот дух.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Вечера. Но ти сега кажи ми. Што се случува?“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но што се случува помеѓу нас? Што се случува кога доаѓаме во допир?“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Промената не ја гледаме но таа веќе се случува голема прво во нас потоа насекаде се случува таа неизбежна како судбина под премалениот трем на попладнето.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Се случува чудото и старата кора потерува ситни кичери од лисја како крести на зимските пилиња в далечина што гинат.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тоа бил првиот најважен услов што треба да се исполни ако сум посакувал мојата приказна да не ја пречекори вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сепак нешто промрморив. Реков нешто како „жалам“ и додадов дека сето тоа се случуваше надвор од моите намери.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Последиците и од најтешкото пијанство исчезнуваат за ден, за два.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина ми се пристори дека доктор Пачев ќе беше во право но само под еден услов: ако се случило овие настани да ги забележувам во деновите кога се случуваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но моите сомневања, или претпоставки беа омеѓени од сознанието дека и тогаш кога постојат индиции па и отворени наговестувања, наидувањето на несреќата не се случува преку ноќ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа често се случува! Брзата кучка слепи ги раѓа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што се случувало во минатото го исклучува вметнувањето нови учесници во тие случувања, ми објаснуваше Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се случувало понекогаш осаменоста и да нè поттикне, реков а верував дека таа го вели тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го забележав испитувачкиот поглед на Грофот, но ниту за момент не се одделуваше од везот што беше пред него на белата хартија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И, се разбира, грдо, грдо го сожалував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што ќе се насели во просториите на нашиот сон, сè едно во кое време се случувало тоа, не можеме тукутака да го парчосуваме и да ги искористуваме само оние делови што нам ни се чинат прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш или двапати ја обавестив дека ми е познато она што се случува во дуќанот под нашата соба. Дека знам на каков терор е изложена.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали она кога ме исмејуваше оти сум трчал како патор пред да заплива по водата во ѓолот, или поради оној настан од подоцна, кога нѐ качи во разурнатата Кула, нас неколкумината пријатели, за да нѐ подучувал божем кои се вистинските знаци на замомчувањето и за да ни објаснел кога и како се случувало тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се случувало и со насмевка да го искажам бодежот на болката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Три дена како гладуваме а и на работа не одиш, сè нешто сонуваш, одлагаш, пресметуваш. Што се случува?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не пропуштив да напоменам и дека се подготвувам да интервенирам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или ако бевме спомнати како сведоци кои сметаат дека е најумно да го заборават она што го слушнале?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се случува значи извештајот да го предадеш а дома сепак да се вратиш трезвен, ни лук јал ни на лук мирисал - погано го исмејував заебаниот пријател Господ откако му нарачав двоен вињак.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кажи ми, што се случува со неа кога ќе ја исмеат, продолжував да трагам по одговорот злоупотребувајќи ги не само зборовите туку и мислите на Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чудно однесување! Трогателна приврзаност кон она што се случува и надвор од зборовите додека бараме потпора во знаците втиснати од животот во нашите сетила.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш всушност почна да се случува, или поточно да се открива настанот што тој веднаш го сфати како крунска потврда за разумноста на неговата зафатеност со наездата на сенките.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Рече: „Знаеш, старите немаат разбирање за ова што им се случува на денешниве млади“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Уште во тие први денови се случуваше да ѝ приговори: „Пушти ме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А нему навистина му се случуваа чудни нешта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш едниот од нив му открил оти и тие забележале дека нешто необично се случува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Девојката е премногу загрижена за татка си, а и за сѐ она што се случува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој туѓинец не најде за потребно, барем од љубопитство, да се помести и да наѕирне што се случува зад него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сите трагедии отсекогаш се случувале поради алчност и непрепознавање - дома.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Веќе нема сомнение дека исказот е лирски. Сѐ се случува во исто време, меѓувреме.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
КУРТА: Доста!! Доста!!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Што се случува со нашата душа после смрта? Што беше тоа петинг…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Не мислам така. Не се вреска кога е нешто вистинско, кога навистина се случува.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но кога мајка му дојде, веќе ништо не се случуваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И додека родителите спиеја не знаејќи што се случува, и додека куќата спиеше, со сите свои автоматски пекачи и прислужници, и роботските чистачи во своите електронски сништа, јас бев загледан во блескавите зрнца на метеорскиот прав, кометината опашка, и органското тло на далечниот Јупитер, сјајни како и самите светови што ме влечеа на илјадници километри во вселената, со страотно забрзување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ах“. Другиот воздивна. „Каква кошмарна земја. Сенешто се случува овде. Некој го згасна сонцето; ноќ е.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Почувствува дека истото се случува отпрвин со едната, а потоа и со другата нога.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А неговите деца трчаа по ледините и низ фармите, го испуштаа конецот во небо, викајќи и сопнувајќи се, додека Брунила стоеше назад во дворот, мавташе и се смееше, гледајќи што се случува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Што се случува сега?“ ја запраша следната куќа, гледајќи во рачниот часовник.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Средбата со чудесното постојано ни се случува.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Само тој знае какви тревки и корења треба да се собираат за да му го замрачат умот, за да го доведат до некаква рамнодушност спрема сѐ што се случува околу него, да го оттргнат од луѓето и од грижите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа едноставно е здрава одлука да се зборува за постмодернитетот повеќе отколку за доцниот модернитет, без нужното прифаќање на секоја глупост напишана во име на постмодерната теорија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вие можете да се држите настрана, од надвор да набљудувате што се случува и да употребувате нови концепти, артикулации и модели.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Првата вест е за синоќешниот голем протестен митинг на синдикатите на Македонија... место на настанот... плоштадот... во срцето на Скопје... на снимката од синоќа многу луѓе викаат, меѓу нив и новинарката преминот од колор-стварноста во црно-белиот филм се случува кога новинарката, привршувајќи го својот гласен прилог, е поклопена од уште посилниот глас на еден од демонстрантите: Уа владааа!...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Ане, многу добро ми изгледаш. Студот ич не ти делува. - Што да ти кажам, како роза зиме...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Лифтот многу личи на оној во твојата зграда – облепен со шест издолжени сиви плочи, споени по две од секоја страна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Големиот зол снег веќе со денови ги блокираше сите важни сообраќајни правци во земјава: - Што е ова што се случува?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На деда си ни збор не му кажа за тоа што му се случуваше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тие уште не сфаќаа што се случува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Изгледа тоа се случуваше набрзо по оние денови кога пропаднаа сите обиди на Ролан Јаковлевич и Василиј Јенков да ја добијат проклетата „бумашка“ која ќе им помогнеше да станат инструктори во војската на Кралството на Србите Хрватите и Словенците.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но тоа се случува подоцна. Кога овие, поранешниве несреќници ќе ја загубат силата во трчањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само што, како што обично се случува, некои од љубовите на Генералот засекогаш останаа тајна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тетин ти Боге прикажуваше, не знам колку му држи тоа, оти нему многу работи не му држат, дека се случувало и долу, на фронтот на Црна, во времето на големата војна, трубите во исто време и кај двете војски да засвират починка па војниците од двата табора да го фрлат оружјето и облеката по грмушките и по рововите, едните од едната другите од другата страна на реката, и да се затрчаат кон водата, како во најголемите јуриши, кој прв ќе ја освои .
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се покажа дека Ролан Јаковлевич навистина имал повеќе повремени но и постојани врски а си имал и своја вистинска љубов, и тоа таму, во истиот оној куплерај во кој татко ти седеше пред скалите и се правеше дека ништо не видел и ништо не чул.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ова се случуваше онаа година кога го завршија со геометарот Лев од Одеса премерувањето и обележувањео на трасата на пругата за Кочани.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
16. А сепак, што повеќе ми се случува, сѐ помалку ме привлекува статичката мудрост.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Не е тоа“, велеше слепиот Тимон: „Ова чудо се случува само во воено време.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во таа збрлавеност се случуваа и грешки; се случуваше - по грешка некој од мажите да преспие кај туѓа жена, а некоја жена кај некој туѓ маж; се случуваше да се родат копилиња, да зашета некоја жена со искасани образи, но луѓето во тие мигови - сѐ си простуваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се случува некој неспастрен минувач да му ја пресече песната на две. Се случува некој збрлавен собирач на училби звуци да му ги распавта сенките среде жегата.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Таа ноќ Џонс бил тој човек, измислувајќи систем од јажиња и чекрци со чија помош бил во состојба да се подигне себеси за да може да ги наслика горните делови од платното, кои инаку не можел да ги досегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Ми кажа дека му се враќаат, дека пред повеќе години му доаѓале соништа во кои работите кои ги видел и кои се случуваа не се разликуваа од јавето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И сѐ што се случува на тоа патешествие низ животот секој со сопствениот к’смет и табиет е непознато, симболи, пораки и вистини на непроговорени јазици, само времето ќе ја открие нивната цел, ќе одживееме и ќе отпловиме некаде во вечноста, во утробата на универзумот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Затоа не ја кријам тагата и болката, подобро болен крај отколку бол без крај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најголема трагедија е да видите многу од светот но сѐ уште да не успеете да допрете до сопствената душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Меѓу Сцила и Харидба, меѓу две големи опасности, меѓу субверзивните сили на животот соломонски бараме одговор на прашањата: -„Зошто денес ни се случуваат несреќи?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па зар има добар ден за несреќи!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Исто се случува и со чудата кои се оправдување за нашата вера, која е чекорење по рабовите на сопственото срце, на тие ивици и аглести кривини се скриени најголемите тајни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сѐ се случува во право време.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Помисли дека уличното осветлување сковало заговор против него; дека го следат духови на мртви животни од зоолошката градина; дека тоа што му се случува е добра фабула за басна... секакви будалаштини помисли М
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Слично на ова, проекциите на бездомни лица во Њујорк и Бостон „ја нарушуваат привидната стабилност на неодамна гентрифицирани и реновирани 144 Krzysztof Wodiczko, Public Address, Minneapolis Walker Art Center, 1992, цитирано во Prizori ulice, ed. Nikolas Fajf, (Beograd: Clio, 2002), 381. 145 Tim Kresvel, „Diskurs noći: Proizvodnja/Proizvodnja/potrošnja značenja na ulici,“ in Prizori ulice, ed. Nikolas Fajf, (Beograd: Clio, 2002), 381. 115 јавни споменици или градски простори“146.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во интервју од 1988 година, Кшиштоф Водичко изјави за своите проекции: „Мојата работа ја разоткрива контрадикцијата на опкружувањето и на настаните кои всушност се случуваат таму.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Можам да видам дали навистина нешто не е во ред со нашите пенкалца и моливи, затоа што десет години ништо не сум напишала, па можеби ми се лути или се расипале или сѐ ова се случува поради Александар.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Што се случува? Кој плаче? - праша таа и од устата ѝ падна една трошка. Нешто џвакаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
а чудата „чудата понекогаш се случуваат катадневно и престануваат да те чудат а потоа пак ништо не се случува и тоа си е најнормално“ рече Снешко Белчо* најубавото зимско дворно страшило од кое не се плаши ни министерот за внатрешни работи* лично чудно зарем не 25.12.2001.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Добро, добро – попушти Дедо Мраз штом виде дека пречканицава со налудничавково не води никаде – биди што сакаш, викај се како сакаш, па и Нероден Петко, само кажи ми едно: каде се наоѓаме и што се случува со нас?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Да посакаме ваквите сообраќајни незгоди да не се случуваат!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Добро! Според ваша желба. Ама да знаете: кодошења, закачки, пречење во наставата, неубави работи - да не ни се случуваат!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Така, можеби, ужасот кој ве обзема пред Атеистичкиот музеј го имал помалку за причина фактот што оваа доктрина го негира, како што означува и самиот наслов, постоењето на Бога (после с, дури и меѓу верниците кој би можел вистински да каже што значи постоењето на Бога), отколку волјата да се негира постоењето на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се случуваше како дете да влезам во Католичката црква во Скопје, која беше близу до куќата во која беше родена светицата Мајка Тереза и да забележам многумина од сребрарската работилница од источниот дел на градот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И потоа, со текот на времето, овие предмети, кои веројатно ги имате сѐ уште, се чини дека станале ризницата во која запреле душите на вашите родители, така што ви се случува во нив да ги барате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Почитувана госпоѓо Лејбовиц, Честопати го читам вашето писмо што ми го упативте на 10 мај 2000 г. и размислувам за неговата содржина, особено за фрагментот за тишината, која до крајот ги држеше обединети моите родители во нивниот полвековен заеднички живот, во најголем дел минат во егзил и во израснувањето на нивните шест деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пародија, измама,фрески што плачат,чуда. Не верувајте, тука чудо нема, на друга страна чудото се случува.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Дали мислите се лага, што се случува на осаменик кој избрал животен пат таков на борба, но сепак мир , во секојдневен неспокој.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
НОВЕ: Што се случува овде? ЈАКОВ: Прашање на место.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ги имам двата блока и третиот свет. (Пауза) Гут. (Пауза) Да ми ја ебе цел свет мајката, ако знам што се случува.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Султана одеднаш го искривува лицето во нем грч. Ја фаќа главата со раце. Никој не ја гледа, но сите знаат што се случува. Султана минува низ нема агонија. Пауза. Лицето се враќа во нормална физиономија. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: За да сфатиш што се случува околу тебе. НОВЕ: Зошто? За да ме затворат и мене?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Знаеш од каде доаѓам јас. Знаеш што ми се случува мене? (Влегуваат Михајло и Евто. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Умот ми беше кај вас. Не верував дека тоа мене ми се случува. Јас не ве заслужувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во неа биле опфатени, по хронолошки редослед, сите настани што се случувале на територијата на Југославија, од 27-мартовските настани, преку шестоаприлскиот напад и капитулацијата на Кралството Југославија, до прикажувањето на раководната улога на Комунистичката партија на Југославија во организирањето на НОД, како и неуспешните преговори со генералот Дража Михаиловиќ и почетокот на неговата соработка со силите на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Исто така, посебно место е посветено на јакнењето на Народноослободителното движење во текот на 1942 и 1943 година, и покрај фактот што против него биле преземени пет непријателски офанзиви.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
За на она што се случувало на Балканот, секој од министрите на САД информирал преку телеграми (една до две неделно) до Стејт департментот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но оваа нивна политика се променила пред „околу два месеца“, кога тие започнале отворено да ја „поддржуват ЕАМ и да ја критикуваат“ британската политика.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според нивните анализи на советското инволвирање во Грција, британските експерти сметале дека во почетокот на војната тие не покажувале поголем интерес за она што се случувало во Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Не успеа да види што се случува. По тешкото бомбардирање, ја најдоа онесвестена...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како бре не можеш да разбереш, не можеш да забележиш ништо што се случува околу тебе?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во разговорите со жените, со кои носи муниција и храна и пренесува ранети, а понекогаш ѝ се случувало и да закопува убиени, најчесто се велеше: - Лошата вест сама брзо ќе стигне и ќе те удри тогаш кога најмалку се надеваш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од друга страна, Маргина сепак доби шанса и во тој сплет на амбивалентни чувства околу сѐ што ни се случува, јасно се издвојува чувството на голема благодарност како кон тој фантастичен, долготраен и макотрпен Сорос-проект (кого го демнат милијарда гадни опасности, од кои бирократизирањето е една од најстрашните) така и кон многу конкретни луѓе во македонскиот Сорос центар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Постоеше совршена врска меѓу моето тело и сето она што се случуваше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нејзиното враќање се случуваше во зенитот на сталинистичката еуфорија во Албанија и отворените диригирани непријателства кон Југославија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа се случуваше на најизразит начин со албанскиот народ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој сепак ги чува за крајот своите крунски аргументи: - Вечното прашање што си го поставува човекот од пештерските прапочетоци, па сѐ до атомската ера е што се случува по неговата смрт?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Х.Х. не се врати. Не можев да разберам што се случува со него!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А јас во тие моменти не можев реално да разберам што се случуваше, а уште помалку што ќе се случи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За душата уште се зборуваше во нашето бегалско семејство, а тоа често се случуваше, кога денот ќе осамнеше со абер од другата страна на границата, кој најчесто, ако не и секогаш, во тоа клето време на сталинизмот значеше исчезнување на близок.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се случувало двајца браќа едниот католик, другиот муслиман да живеат сложно под ист покрив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Макар што минав неполни три дена и три неспани ноќи, во ова кусо патување ми се случуваа настани колку половина век, време што ни беше украдено...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Зар е можно ова што ми се случува во родната Албанија?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Така го викале затоа што тврдел дека е делумно Индијанец.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се случувало во Охајо. Далтон е од Охајо. Другарите се нашле на железничката станица.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговиот најдобар другар се обидел да скокне на некој воз. Џони Мохак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А се случува и тоа родителот да нема пари за нешто многу важно да купи, да плати, а вие ако му побарате ќе ви ги даде, и на заем ќе земе, дете сте му, а вие ќе ги потрошите не водејќи сметка дека тие се попотребни за нешто друго, одошто за вашето одење в кино, одење во слаткарница, купување на некаква модерна кошула, маица и слично.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но, се разбира, тоа не можеше да остане незабележано, па се случуваше да бидам наречен крадец и ушите да ми бидат истргани.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А со парите во вашите раце можат да се случуваат разни нешта, и убави и грди.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Нешто слично се случува и со луѓето што се фалат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
МИ СЕ СЛУЧУВА, добри мои читатели, кога поминувам покрај некое училиште, да видам во кантите за отпадоци, а и покрај нив полно фрлени лепчиња! Убави, бели, свежи лепчиња!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се прегрнавме топло, како што тоа често се случува кога ненадејно ќе се сретнат двајца другари од училишните години.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Баба ти Елена испитувачки ме гледаше, но не прашуваше ништо, погодувајќи по бледилото на моето лице дека нешто страшно се случува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само ретко, во ноќите со полна месечина, кога сребрена светлина го облева езерото, се случува, осамените намерници да чујат прекрасни песни што доаѓаат од сред езеро.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Си можел да објасниш дека се случува, додека повеќето жени работат низ куќа, таа да работи на машината за пишување, или да е на службен пат, или...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На платното ништо не се случуваше. Постојано нешто разговараа, никој со никого не се степа, никој не направи ништо смешно, филмот не беше ни малку страшен, ниту пак забавен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа скокна пресреќна, оти ретко се случува смиот да ѝ предложи таква работа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Што се случува со тебе, Ведане? - ми свика наставничката Трпана. - Те молам, концентрирај се на пеењето.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во нив обично се случуваат грозни убиства.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Понекогаш ми се случуваше да ја чујам како слегува по скалите и како вратата ќе крцне кога ќе влезе во готвачницата каде што спиевме јас и моите двајца помали браќа на постелата зад вратата и дедо ми и баба ми на другата постела, спроти вратата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Меѓувреме му се случуваа необјасниви работи. Чиниш провидението му даваше некакви знаци што тој не ги разбираше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој не зеде никаков удел во матните работи кога се случуваа немилосрдните и користољубиви конфискации и национализации коишто одеа до бесмисленост, кога неговите колеги се вселуваа во куќите на богатите присвојувајќи ја покуќнината и сѐ што ќе стигнеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Трансформацијата на љубовната афера со Летка авторот веќе ја имаше преболено или ја преболуваше, но за чудо, што обично не се случува, тие останаа добри пријатели на кои разговорите им беа забавни, средбите многу поретки но не прекинати и секогаш проткаени со хумор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Што се случува!“ „Одам на одмор“ рече таа. „Во Сан Диего?“ рече Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чана знае дека Пелагија се печи на оган, туку го бара нејзиниот поглед со знак за заминување, а тоа и се случува, станува од столицата, му се приближува на Димостена, му ја зема раката како за поздрав и туку брзо и силно ги вкопува своите усни на неа пропелтечувајќи неколку зборови Прости ми Димостене за сѐ што претрпе, за страдањата заради мене, прости ми барем ти ако не може тоа да го направи Света Богородица и дедо Господ, ама на твоите страдања немав храброст да ти натоварам уште и неизбришлив срам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А таму, на крајот од улицата пред да се рашири во неголемо плоштадче тоа и се случува, Пелагија сосема малку ја свртува главата, нејзините очи ги уловуваат оние на Мурџо и Мурџо така да се рече вместо запира и чучнува на крајот од улицата, крај самиот ѕид на последната куќа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија запира малку, ја поткрева главата, врз лицето ѝ паѓаат првите студени снежинки и наместо да ѝ одговори на Чана, друга мисла го зафаќа местото во нејзината глава, дека може заради оваа промена што мигум се случува таа го имала тоа ни добро ни лошо треперливо неспокојство.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека Пела и Дончо крај самоделниот ковчег во аголот зборуваат за она што им се случува во училиштето, Чана пласната е во креветот на Пелагија и така легната, гледајќи во таванот, зборува за некој маж под кого она веќе легнала во леите со пиперки, вели Как да ти кажам, мила сестро, цала ма покрива, ха,ха, ха!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не знам што се случува со мојата пријателка Чана?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Боже, што ли се случува со младинава, сигурно Нарцис се превртува во гробот од нив. Сепак признавам, прекрасна девојка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа што искрено им раскажувам на луѓето што сѐ ми се случува, ако не ме убие барем ќе ги оттргне тие што не се за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секако, да ме прашаа, самата ќе им кажев, но тоа никогаш не се случуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Значи, во лето лесно се случуваат промени.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Целата оваа драма ми се случуваше токму во најгустото, кога требаше да се полагаат испитите. ***
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога дојде газдата да ги расчистиме сметките, да му го вратам клучот, баш детално ми раскажа што се случувало таму во тој еден месец додека јас не бев присутна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Меѓутоа, излезе дека одбрав погрешен човек за таа работа, а во иднина почесто ќе ми се случува таков вид рапсодија во која тие што те сакаат не ги сакаш и обратно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се случува не по нашата желба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ете, еднаш месечно, колку да ме информираш што се случува и како стојат работите меѓу вас.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дури гемиџиите и да не сакале, или да немале потреба од контакти со ЦК, самиот ЦК не можел да биде индиферентен и да не се интересира за сѐ што се случувало на револуционерното поле во градот, па и во цела Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А тој гледаше што се случува и се веселеше во себе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Којзнае што се случуваше во душата на малото славејче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Наеднаш почнаа да се случуваат мошне чудни и необјасниви работи: млекото што го пиеше помалото братче на Димче згорче како пелин; едно утро наеднаш ѝ се здрви раката на Димчевата мајка; еден ден ненадејно и без причина на дедото му испадна единствениот заб; еден ден, пак без причина, бабата си го поткасна јазикот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајко моја, најмила моја мајчице, почнав да липам, каде си сега ти, да ја спасиш својата мала ќеркичка, знаеш ли што ѝ се случува?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам колку долго седев така и ја чувствував Дена како трепери стуткана до мене, кога одеднаш таа ме протресе и ми ги тргна рацете од ушите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш се случува да се посомневам во неговата искреност и да помислам, разгледувајќи си ги нозете, дека и не ми се баш толку никакви туку, напротив, дека одлично ми стојат куси фустанчиња и костими за капење, но тамам во тоа ќе се уверам, ете ти го огледалото, сѐ ќе стори да ме разубеди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така, ако за тебе овие две години откако ти и другарка ти Мила ми го испративте вашето писмо се долги и ако веќе престанавте да го очекувате мојот одговор, за мене не е така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја поттргнав малку понастрана и тивко, да не ме чујат другите, ѝ реков: - Чекаш некого?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Цврсто ги затворив очите и ги стиснав ушите со дланки, за да не видам и да не чујам што натаму ќе се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеш ли колку беше часот кога отидовме?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние не велиме – не е можно, само затоа што не знаеме да си објасниме како е тоа можно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа е огромно и бескрајно, а истовремено мало и ограничено, па се мери според она што ни се случува во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што дека моите знаат дека сум кај Бреза, кога всушност не сум? – ја прекина Марија. – Да не мислиш дека сега спокојно седат и гајле немаат што ми се случува?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татичко, кога ти би знаел, не би ме оставил вака сама во шумата, сигурно би презел нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но таа ми беше драга, а и јас нејзе, и ја чувствував блиска, па ми се стори дека можам да ѝ се обратам отворено и да ја прашам што ѝ се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом може да се случува, значи дека може.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)