се (зам.) - слика (гл.)

Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледа Богдан: во сѐ личи на него кога тој беше на таа возраст; исти очи, исти веѓи, нос, насмевка и ретки заби, остри како клунчиња од птица; на лицето му се забележуваат исекотини и лузни од мавање со децата; насмевката му е недовршена, изнасилена; на рамото се гледа дел од раката на мајка му која веројатно го задржува да се слика.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тогашниот футуристички манифест на Микеланџело е краток и јасен: Се слика со главата, а не со раката (Si pinge col cervello, non con la mano).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таткото на нацијата, одбиваше да се слика со дигитален апарат и инсистираше неговите фотографии да бидат црно – бели, како во старите добри времиња.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Одете да се сликате, вели, за да ви дадеме документи и патни билети.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се сликавме Слобода и јас. Еца и јас. Сите три. Неверојатно!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Одовде до дома да се сликаме по снегов.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
НОЌ НА СМРЗНАТИТЕ ГРАФИКОНИ
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Во ноќта на музеите во Венеција веќе одамна никој не се запишува во правливите книги на впечатоци, како што во ноќта на вештерките никој не евоцира спомени за средбите лично со Данте на најдлабокото дно од пеколот неподносливи турканици, сека ноќ си ги обесуваат гласните жици на ченгели шиткачите на сувенири од муранско стакло, обетки, белегзии, приврзоци, порцулански чаши со слики на Свети Марко или на гондолиери кои ионака во последно време повеќе се сликаат отшто нема доволно јапонци за прошетки низ Канал Гранде, сентиментале.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
- Не вреди да му вратам! - помислив и само лошо го погледнав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со амблемите можеш само да се сликаш или да си ги мушнеш под перница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„И јас ќе појдам со вас. Сакам да напишам репортажа за кошаркарскиот подмладок“, тргна и Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го прибраа алатот. Најнакрај по групи се сликаа за спомен.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ако си малку од малку среќлија, ќе се сликаш со некоја Викуња и на сликата нема да личиш на суров ловџија што си го истура бесот врз недолжни животинчиња.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Поза Додека месечината од мракот парампарче прави во нас несвесното е распослано како освојувачот пред Рим кајшто сите патишта водат тој што во тебе бара сличности со историски ликови фрески соѕвездија твој домородец е варварин биди испади го биди на оваа гозба нема ни мудрости ни шлаканици ќе се сликаме голи и гладни додека ги јадеме животот и лебот на љубовта и за твојот и за нивниот мирен сон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Спасое се сликаше како да чита весник, иако весникот беше наопаку отворен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)