Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се сети, војниците прашуваа каков живот ќе бранат.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Да не можам да се сетам дека ми дошла менструација.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Малку се помислив - тоа беше комшиката на тетка Рајна, која наврати кај нас, се сетив иако само малку ја видов.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа, со голема тежина во душата, уште еднаш се присеќаваше на мртвите од телеграмите- некролози кои не престануваше да ги добива, се пресели во времето на својот татко, кого не го виде уште од времето на свршувачката, се сети на својата родна мајка, која не ја виде никогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Треба да пуштам коса, се сети. Оваа татарска черупка ги плаши луѓето и предизвикува недоверба кон мене.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тука е умесно да напоменеме дека вработените во МО беа синдикално организирани, а С.С. членуваше во овој синдикат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Постојавме сите за миг молчејќи, а потоа како во тој момент да се сетија на мене, ме внесоа внатре.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Одеднаш со ужас се сетив - а Ели?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тода се насмеа, се сети и ја заврте главата со едно „а! ax! јас!"

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но на Бошка Манев сега до смешка навистина не му беше дојдено; се сети на ова колку да го предрасположи Најда.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе те следи додека си жив, се сетил за зборовите на дамкавата Фиданка Кукникова на работ на лесновската шума.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сети на еден човек со кој се размина на улица пред неколку недели: еден наизглед сосем обичен човек, член на Партијата, на триесет и пет до четириесет години, висок и тенок, со актовка во раката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гробарот ја поттикнуваше родилката да бутка - „Ајде мајко, уште малку, главчето само што не излегло!“, со насмевка, иако благо стискајќи ја устата кога ќе се сетеше на дупката во која тоа сега мало и нејако тело некогаш ќе заврши, во рацете пречека здраво, машко дете, 51 сантим во должина и речиси 5 килограми тежина.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

ПИЈАНИОТ: (зачуден гледa околу себе. Не може да се сети како допаднал тука) Надо мори ... (Пауза). Ја нема Нада ... (Се продзева).

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Мајка му му помага: - Че... че... - Четири! – се сети храбро Зоки и бликна во радост: - Четири! Знаев јас, четири!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Крв!“ Виде зад неа извезени лебеди во гоблен и се сети на мртвата птица.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зборот на кој се обидуваш да се сетиш е солипсизам. Но грешиш. Тоа не е солипсизам.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како да се сети крив дека не може да даде друг одговор на ова важно прашање.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Болниот, на свој начин среќен што најпосле се сетиле и на него, со надеж ја издолжил шијата. Го заборавиле, сега е ноќна загатливост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За несреќа, не можеше да се сети дали таа веќе седеше на онаа маса кога пристигна тој, или пак дошла подоцна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Значајот на андрогинството во алхемиската традиција веќе не е потребно да се нагласува.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во еден миг се сетив, се присетив оти ми недостигаат Ише, Ишка и ишињата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ќе се сетам колку години има, пак ми станува помлад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Додека забрзано чекорев назад, одвај гледајќи од натрпаните кутии кои се нишаа во нелинеарни големини и форми, се прашував зошто можев да се сетам добро на сѐ, но не можев да си ја претставам таа стара и потрошена среќа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Со второто име сум станал ова што сум - и Дмитар и Пејко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сети: ритмот на пулсот опаѓаше, бавно патуваше во неврат, во смрт. Алкохол, проклетство.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во мигот кога посегнав по спружените алишта и не сакајќи се слизнав на тазе подмрзнатиот балкон, кој за несреќа беше на 13-тиот кат од зградата, каде живеев заедно со моето момче, ми прелетаа низ глава сите овие реминисценции, на кои во друг случај не би се сетила сигурно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Му се задржа вниманието на зборот „поткачија, поткачија, поткачија...“ и сега наместо на Летка да ѝ ја закажува азбуката ѝ ја зарецитира глупавата песничка на којашто неочекувано се сети и што ја паметеше уште од детството: „Тодоре, Тодоре, поткачи се погоре. Ќе видиш три жени со пичките истрижени!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Некој се сети да се миеме со пепелница. Мијај, тријај и некако ќе се поодлепи косата, ќе се позачистиш. Ќе се причестиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се сети дека неговата матарка е поставена со шајак.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Првиот ред, точно ако е сочинет, самиот ќе се сети што треба зад себе да роди, како што зрното само од себе, со Светиот Дух во него се буди точно во времето на кроењето на лозјата, напролет, и никогаш не доцни, иако сонце не гледа, оти под земја е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А. ПАВЛОВНА: Гледаш, Љубочка, ти беше во право. Се сетил Миша!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Знаев дека е важно да се сетиш во што е вицот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Постојано се превртуваше и се будеше од некои кошмари на кои потоа не можеше да се сети.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Знаеше дека е најтешко да се изддржи тоа, што во тој глас можеше да се сети, безмалку да се види, како волкот ја отвора устата, како грчот во празниот стомак му ја исправа главата, оптегнувајќи му го гркленот до крајната возможна граница на еластичноста и како секој мускул на него станува потврд од дрво, сув и истенчен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тогаш се сетив на Уља, јатрва ми. Ме зафати Стојна и, Уља ја изумив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ќе се сетеше за недоживеаната нејзина премиера со часови не можеше да се смири, земаше некакви капки со алкохол.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да ѝ се помогне на некоја чета? Да се пренесува оружје? Не можам да се сетам!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Едо моментно се сети дека милиционерот го повикал за помош заради совладувањето на таа височина.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа никако не можеше да се сети на мелодијата од првиот нивни танец, тој ѝ пречеше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Само зборот да го запаметам па ќе видиме после, ќе се сетам на неговото значење, на тоа зошто ми беше страшно важен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Диме се зачуди. Наеднаш не можеше да се сети за синоќешната случка.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога веќе размислуваше да се откаже и да поверува во својата фиктивност, конструираност и лажност, се сети.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Сигурен сум дека овој трик не сум го користел ниту прв ниту последен пат, повеќето случки се сѐ уште успешно потиснати, па не можам да се сетам дека некогаш сум ги заборавил.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Лекум, како секогаш, појде кон дворот за да ги види козите, ама веднаш се сепна и се сети дека козите се оставени со козите на Чанга да ја делат заедничката судбина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Шума, се сети. Мрак! се згрчи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Никаков шум, никакво движење, само влажниот јазик на Стрела се лепи за неговата наддланка и го присилува да се сети на она што се случуваше синоќа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Зошто ми е? - се усмевна Соколе, но веднаш како.да се уплаши да не излезе тоа негово усмевнување како нешто неарно, да не се сети нешто долно во него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се сети: пееше некој меѓу стеблата а златниот, леплив сок на дрвјата врело ги полнеше ноздрите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Покрај сателитска, АДСЛ и таблет не знаевме точно што ќе ни е, ама вечерта снема струја од громовите изгоре модемот и блескаше од штекерите, па седејќи во темното се сетивме на транзисторот, и со радост го пуштивме.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Сакаше да се врати, но се сети дека ќе биде сомнителен и ќе направи уште полошо; затоа смело тргна напред преку мостот и почна да си свирка со устата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се сеќаваше и на мигот кога успеа да го исвири првиот акорд што личеше на некоја од песните што ги слушаше во тоа време, но не можеше да се сети дали беше „Два динара, друже“ или „Лутка са насловне стране“ (како само вкусот се менува со годините, оти сега никој не можеше да го натера да слуша Рибља чорба).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ако се сетиш, името едноставно ти излетува на ум а потоа на уста. Зависи од тоа колку ти треба.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На Балканот ништо не се случува случајно – сега се сети на зборовите што ги кажал некој и ја сфати нивната вистинитост.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И не погледнал во нејасното лице на долгманестиот Борис Калпак. - Што е, ти пречи ако поспијам? - Ами, зошто?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не само што ќе речат еснавките, ами таа се плаши да не се сетат Доста и Илко оти го нејќе таа малото и оти го чека да умре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега се сети дека токму за оваа последнава, навидум најлесна за читање, книга на Хесе се разви најголемата дискусија.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така искапен, повторно се сети на песната, за тркалата и судбината и милоста божја, на патот таму горе сред небото, каде една ѕвезда меѓу милион други, неподвижни ѕвезди се осмелуваше да се движи и да истрае во движењето. Потоа престана со косењето на тревата. 28

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И печката, белата печка беше нешто друго. Не можеше да се сети што.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Првин на него се сетив, оти тој беше до мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја стави раката на челото и ги притисна малку слепоочниците, како да се обидува да се сети на нешто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сетив на онаа потреба на Бога, како што бев читал еден божем полушеговит текст, да го создаде светот од себични причини, од потребата да биде обожуван и од потребата да има некого в рака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ликот на кираџијата му беше познат, но каде го беше видел, не можеше да се сети.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Има ли живот пред смртта? Неодамна се сетив на оваа романска прашувалка од музејот на комунистичкиот црн хумор и за прв пат сериозно се замислив околу неа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се сети на некого од едно румено и зажарено лето, во една блага западна смиреност и скоро за`рѓан сјај на `ржта: бојата на класјата го пренесе на нејзините коси.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не можам да се сетам на неговото име во моментов.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој повторно се сети на Кетрин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се опитав да се сетам и да си одговорам, од каде се овие ѕвездоровидни суштества?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш се сетив на отец Висарион кога го бричеше војводата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој се обиде да се сети дали тоа беше во сон, а ако беше во сон кога таа го викаше, тој не можеше да се сети на ни еден сон.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се сетив на тоа и се смеам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се сети дека пред да биде уапсен и донесен со специјален авионски лет во Виена, тој цели петнаесет месеци лебдеше во облаци.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Утринава зготвив телешка чорба,“ рече мајка кога го пречекоривме прагот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потем татко ми се сети на сите книги што ги барал Чанга во врска со историјата на Калето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Бне...“ „Посилно, молам!“ „Реков: тогашниот претседател на Бне Брит...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но, Белгијците од ништо направиле многу нешта, како што се сетиле тоа да го сторат и со „белите населби“, за кои инвестираат мали, средства, а пак затоа од друга страна, многу печалат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се сетил: последно што видел била дамка пресна крв врз белата превивка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можам да помислам на тоа и можам да се сетам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Ти си вегетеријанец?“ Таа нетрпеливо погледна наоколу и ме прострела со своите леденосини очи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Винстон не можеше точно да се сети на некое време во кое неговата земја не беше во војна, но беше очигледно дека постоел прилично долг период на мир за време на неговото детство, зашто едно од неговите рани сеќавања се однесуваше на еден воздушен напад што, изгледа, сите ги изненади.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа како да се сети на нешто што заборавила, извади од џебот чоколадо и ми го подаде половината, а половината го јадеше самата таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не го виде бледото лице на Ѓорѓија, кој се сети колку пари потрошил на француски парфеми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Подоцна се сетив и на она легнување во сандакот, што Ристе патем ми го прирече.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа во моментот пак се сети на отпорот на Хелвиг, на одбивањето да имаат дете.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Без објаснување во себе и за себе, темен и тромав, неприродно наведнат над живото петно во мантија, со претчувства барал да ја прочита вистината од челото на заспаниот, најпосле, навистина, куќата горела, некој пуштил од дланка пламната птица врз 'ржениот покрив, Гавруш Пребонд или попот Панделиј Каламарис, и тој станал бескуќник; спиел во тесниот дом на шурата Адам Лесновец, јадел негови компири, благословувал на софра со негово вино и осамен бил: не му треба жена, топло месо под ленена кошула и подвижни мали дињи под кожата на градите, му треба мајка на двете негови деца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И еве брзо така стана допатува на темна страна прст пред око мрак и штама го бараат еден пламен. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 131 “Вртисенко, давај знак”, паѓа сенчест еден крак.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

После Отец Симеон без причина се сети на сноп црвени булки, синчеци, качунки, јаглики.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Зашто кога човек не е сам и сувата трева е повесела, ќе се сетев.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се сеќавам како тој ден се сетив: сега се Маргарита и Ана, но една недела пред тоа беа Паула и Офелија, сината девојка се симна на една од најлошите станици, на Монпарнас-Бјенвени која на најголемите шанси за пораз им ја отвора својата смрдлива хидра.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А ако си принуден да го сториш под присила тогаш измиј си ги рацете, како оној несреќник Пилат!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Фала му на господа“, рече жена му, „што се сетиле да те спасат од овие глупости“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- А да бегате не се сетивте, - рече тетин Доне. - Можевме ама каде, - рече Србин. - Барем тоа е колај, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

ако не можам да те сакам, вели, ќе можам да те тепам, како ѓуптинот ѓупката, вели, првин ќе те завиткам во една черга, вели, за да не можам на место да те отепам, и после ќе мавам, ќе мавам, вели, дури да ме заболи раката ќе мавам, дури да те засакам повторно, вели, и после на секое удрено место ќе те бацувам, вели, за да се сетиш зошто било тепањето, вели, младоста сонува, му велам, а староста само се сеќава на сонот, рекол некој, колку деца ќе имаме, прашува Горачинов, јас веќе имам едно, велам, ти имаш, вели, но сакам и јас да имам,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш дедо Ангеле се сети нешто.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Белата останува да има некое значење на кое никако не можам да се сетам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тамам зачекорив кон својата смртна постела, кога, одеднаш се сетив.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Пијам за вашето комунално домаќинство! - извика Остап.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да се сетиме на најрадосниот момент во живот, кога доживеавме искрена, длабока среќа Во хистеријата на секојдневието, кога ќе се сопнете на најситното камче сте се запрашале ли: -„Која е вистината за вашиот живот?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Знаеше дека знае што следува понатаму, но во моментот не можеше да се сети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сети Манол Форевски и ќе ми рече: — Не барај го Никифор, не е овдека.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Кога ќе се сетам само на оној глас што ни ја донесе веста за смртта на брат ми!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како тогаш ќе се сетам млад, каква сила и пркос ќе сетам!

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Се сети и на Маре, тогаш најубавата матурантка на генерацијата, како се вљуби во еден млад мустаклија офицер, кој излегуваше на корзото во нова кноевска униформа и го носеше своето друштво на игранки во Офицерскиот дом.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Клара ме фати под рака, а под другата рака ја носеше перницата, и излеговме од собата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Од... од... – почнува налутено Лидија, но не може да се сети.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тогаш тој ѝ раскажуваше, според неговите претпоставки, од кој паша потекнувало огледалото, како дар на нивното семејство, ама не можеше прецизно да се сети.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- А, да... се сетив. Оној што е родум од Куманово, нели? - Да, да... тој...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Капетане! Овде Милорад. - И покрај кажаното име Саво не можеше да се сети, но се правеше дека го познава - Знаете, капетане, многу ми помогнавте околу прекомандата на синот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако не можам да се сетам што е тоа по што желнеам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Првпат откако е роден Дедо Мраз се сети да праша: - Еленчиња, еленчиња, сте виделе вие вакво чудо?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тоа е, сфати, а јас не се сетив. Стана лесен, срцето му го исполни спокојство - сѐ стана како што требаше да стане.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Овие два облика на дистанца, временска и просторна, како да ми беа вистински неопходни, особено со шармот и со расцутот на провансалската природа, да се вратам во далечните спомени кои, како грутка исполнета со болка, беа задржани во душата, особено да се сетам на моето неславно враќање, во пролетта 1979, кога во родната Албанија се славеше стогодишнината од раѓањето на Сталин.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тогаш се сетив кога ноншалантно, како на некој квиз си го заокружував Политичкиот смер на картонот од приватниот универзитет.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се сети:тие луѓе војувале четри пати во четирите годишни времиња. напролет (а наесен?) дождовните порои ги миеле стрмните ниви од семе, од род.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Несвесно Соколе се побара по џебовите за очилата, да види подобро, но веднаш се сети со кого е и тргна напред.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Другите кисело се насмеаја над мојата згрченост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Винстон не можеше дури да се сети ни кога почна да постои и самата Партија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Командирот имаше обичај да ни рече: — Никогаш да не им оставате време да се помислат, да се сетат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се сетивме: таа остана врз пултот со картите, фрлена покрај мазните и светкави инструменти.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Се разбуди и не можеше да се сети дали сонувал и што сонувал, се отвори, со животворност на цвет, многу побрзо отколку што заспиваше, влажен под кошула и в чевли, сплеткан во чаршафот и со чувство дека низ светкавата, ќурчиски затегната кожа на темето му пробиваат неброј врвови на игли, се рабуди со едно недоизјаснето сознавање предизвикано од шум или од мирис или од продорност на нечии очи и скокна со брзо движење отварајќи ја вратата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дури не можам да се сетам ни каде се наоѓав; (веројатно во некој од походите по планините, помеѓу две борби); а и верзиите што ги слушнав за денот на погребот не се совпаѓаа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се насмевна сега, се сети на продуваните години...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Татко му беше веќе исчезнал; колку време пред тоа не можеше да се сети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Никој не беше се сетил дека поканата за патување во Албанија ни беше испратена да ја реализираме во пролетта на 1979 г., кога во оваа земја на големи тапани се славеше стогодишнината од раѓањето на Сталин.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Човекот со брадичката како од сон се стресе, одвај се сети и прошепоте: - Брате Гоце?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А таа откако се сети оти пак ќе треба долни крај да „дере јарци“ само на тоа мислеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На покривот се собираа гугутки, ги слушнав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој веќе поретко се напиваше, гледаше да не претера, и Рангел се сети некако сам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Цимолеше за милост, издаде сѐ и секого. Можеш ли да се сетиш на едно единствено понижување низ кое не си поминал?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сети на гатачката од Бечеј и нејзината порака.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Чекајте, заборавив, треба да се подготви текст за манастирот Свети Пантелеј во Горно Нерези, за походот со другарите од Батинци. Како порано не се сетив?“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Најпрвин забележал дека треварот се влече безволно и тромаво под тежината на литата гуња, лапа утрена свежест со рибја уста и ги допира со криви прсти ребрата како да пребројува на нив апежи на полски пајаци-крвопијци или како да пребарува да не му се впијат в месо клобурчиња на сивозелени крлежи што останале по нагонска зајачка игра на местото на кое спиел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„ Успеав да се сетам на еден случај... ако воопшто беше случај.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— Да напишете дека сте врбувани од Озна, вели Пиракли, нѐ тера да се сетиме на нешто што не било.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Почнуваме!“ и се сети дека нема со што да тропне на масата онака како што го личи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Шабтај се сети дека таа песна не се пее за Ханука, туку за празникот Песах, а потоа зауши дека нејзината мелодија се меша со нови и нови, сериозни, тажни и весели созвучја од псалми и радосни песни што се пеат по повод различни празници во домовите и по синагогите на иврит, на јидиш, на ладино, на германски, на арапски, на грчки и воопшто, на сите јазици на кои говореле припадниците на избраниот народ на Создателот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Колку што можев да се сетам во некои куќи живееја, се гонеа ноќе и се плодеа секакви мачки но сосем црна не беше ниедна.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Вујче? - Виктор ме погледна изненаден. - Ах, Вујкото! - (Со каква леснотија мојот постар брат одбива да се сети за кого зборувам!).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И се сетив на тркалањето на камењата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да се сетеле, сигурно би го раздробиле витражот на уште поситни парченца, до непостоење на боите, на ова останато живо око на некогашната катедрала, извор на далечната божја светлина...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Веројатно се случувало често, бидејќи не можам да се сетам на ниедно друго слично искуство, ниту пак на таков акт на заборавње на заборавањето, сѐ до тринаесетата година.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се сети на некаква зеленоока вдовица без деца, се сети дека може да не биде сам во својот живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Бучавата за којашто дури сега стана свесен го потсети дека синоќа, кога си легна и се затаи да заспие, ја чу истата оваа необична бучава и ја слушаше сѐ додека не се сети дека таа доаѓа од реката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Не можам да се сетам”. „Ќе се сетите”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега кога ми дојдовте вие, се сетив оти она што таа беше во нова црна шамија.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Па сепак..! Се сети како шеташе еднаш низ една улица полна со народ, кога ужасна викотница од стотици грла - женски грла - експлодира од една попречна улица малку подолу.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие само подголтнуваат: зар господ се сети да ни го испрати, шепотат, зар господ се сети да ни го испрати!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И блажен е секој од вас што во борбата своја, омалодушен пред многуте безверници што го напаѓале, еднаш се сетил сам и унижен, па заплакал: ’Господе!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Од под буквите во книгите ѕиркаат нашите мртви и се смеат новородените. Дишат вода, пијат воздух.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Понекогаш, кога ќе се сетев како ме поздравуваше пред да се појави Марта Бернајс, минувајќи со врвот на својот показалец прво по моето чело, па по врвот на мојот нос, па по моите усни, го кревав показалецот нагоре, како да покажувам кон небото, а потоа си минував со него по челото, по врвот на носот, по усните. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сетив на приказнава, гледајќи ја ќерка ми како со часови сурфа по Интернет, или, уште подолго, мирца.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ми ја зеде раката па си ја стави на градите, над срцето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега е жетва и ќе морам да завршам некои работи околу откупот на житото, - се сети Јана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Секоја вечер сè исто си траеше По навика стекната и без да се сети Животот и врви, споменот му штети Можеби мисли дека некому се свети?

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Всушност, сега се сетив дека тоа што почуствував кога ја видов овде на прозорецот, не беше лута љубомора туку горешто посакување моите раце да бидат на нејзините топло оживеани дојки и јас да бидам топлиот радијатор меѓу нејзините нозе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Пијана од сопственото доброчинство, што и го вдахнал нејзиниот татко Добре, најдобриот човек на светот, доскорешната кукла, а сега највисоката, најкитната мома на сите времиња на светов, Нова Година, една цела недела не се сети на Дедо Мраз.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

На сѐ ќе се сетиш, ќе ти помине низ главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Уште сите и не го виделе нивното враќање а тие веќе стоеле возбудени пред челникот и, мавтајќи со раце како да се бранат од невидливи оси, му раскажувале нешто. Запрегите запреле една по една.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ете, тоа е најмногу што можам да се сетам. Еден фартинг, тоа беше една мала бакарна паричка, што изгледаше како еден цент“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сети кога пред неколку месеци гуските летаа во "В" - уште тогаш знаеше дека зимата ќе биде кочан.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И, за да се сетам, сум се враќала пак на местото откај што сум тргнала.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„И апеш. Сега кажи ни кога навистина ќе се обесиш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, на кои тоа гомнари не требало да им веруват, Винстон не можеше да се сети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сите имиња на жените од маалото ги преброја пред да се сети најпосле на моето.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога ќе се сетам на оној месец... ... – кога твоите беа во Индија? – ме дополни и се насмеа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

За оваа Таткова потрага и замисла, која логично можеше да се сети и за метафизичка илузија, Климент Камилски покажуваше големо разбирање уште од почетокот, за на крајот да стане и нејзин дискретен поборник.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се сети за првото свое излегување од селото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа се сетив дека можело да има слика од мама и кај другите роднини, па тие му ја дале.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И тукушто сакаше Трајче да тргне, се сети за нафтата и рече: - Ами шишето за нафта? - Изумив, синко!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

После некој се сети да бараме и диви улишта, да фаќаме пчели. Не знам кој се сети на тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Најпосле здивна малку кога се сети на Најда Коџабашијата, кој беше човек умен и разбран.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Не ќе се сетите уште еднаш да берете туѓо.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но сакав да се сетам; мислам дека и тој така рече на телефонот: рече дека ќе дојде за да се сетиме на нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сепак некој се сетил да ги побара треварите, црниот Ландил Димулев и малку постариот Никола Влашки, човек што половина свои дни ќе прележел по слепи зандани ако не бил итрец во малите кражби и во големата увереност дека знае што е правдина како сега што знаел од што е болен Неделко Шијак, заради што пожолтува, од што се збрчкува како стогодишна желка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Штом ќе изгубев трпение, ако за нешто ми досаѓаше, веднаш ќе се сетев колку и таа е осамена, без мама и сѐ ќе ѝ простев.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но, залудно беше, не можеше да се сети: ништо не беше останало од неговото детство, освен една серија од силно осветлени таблоа, што се појавуваа без заднина и беа речиси неразбирливи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„И сѐ додека еден ден“, мелодраматично шепотеше Минк, „не се сетија на децата“.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

ЈАКОВ: На слободата треба да се сетиш. Ние постојано ја забораваме, и сѐ некој друг ни е виновен.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ручекот мина весело и само со компот, Остап се сети на целта на својата посета.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На него, со крупен неформиран ракопис беше напишано: „Те сакам“ Неколку секунди беше толку изненаден што не се сети да го фрли обвинувачкото ливче во дупката на сеќавањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Навистина те познавам – ѝ велам – но многу си далеку.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Беше доцна за да му возвратам. Се бев расоблекол.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој ми објасни дека потеклото му било токму од Маказар, но јас не можев да се сетам на него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мајко божја, се зачуди и се сети дека тоа мајко божја со смеа го изговораше гаменот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Додека видот одново му се изоструваше, тој се сети кој е и каде се наоѓа и го препозна лицето што гледаше во неговото; но некаде во неговата глава постоеше голем празен простор, како да му е извадено парче од мозокот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се обидуваше да ги изброи, а не можеше да се сети зошто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Командантот му се обрати на својот курир: - Оди доведи два коња и нека дојдат уште двајца кои генералот ќе го пратат до... - сакаше да каже до границата, ама брзо се сети и доврши: - до одредиштето...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кришум, додека луѓето се собирале да го определат местото за гроб, Лозан Перуника се стрчнал со намера да ја спречи девојката да се доближи и да ја открие неговата тајна, ноќните грчења и возбуди од кои до зелените мугри на пролетта крвта му се испарувала низ облеката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сетив дека мисли на тоа татко ми и учителката Вера да се земат, да стапат во брак.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- А Трестеник? – се сетив дека така е напишано на сообраќајната карта на Република Албанија. - Трестеник има.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Крајот на цигарата се лепеше за сувите усни, ја влечеше испуканата кожа со себе. Тутунот е најарен дијагностичар, се сети. Не за лудите, за болните од треска додаде.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Би можел пијалокот и со труд да го плати, но за тоа, презафатен, не смогнува да се сети...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Службеното лице подзастана. Веројатно се сети дека се впушта во непропишани дејанија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И пак, првпат откако е роден, Дедо Мраз се сети да праша: - Еленчиња, дали некогаш сум бил женет?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Се сетив на книгата „Странецот“ од Алберт Ками, којашто ја читав како студент.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кај си можел дотогаш со свои зборови да мислиш, на своето потекло да се сетиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе ти дојде за смеење, па ќе се сетиш кај те водат и, смеењето ќе ти се поткине.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никола исто се напрега, се мачи да се сети кој е овој што му честита Нова година - со визиткарта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И филмот, како и драмата, започнува со сцена во која Марта, ликот што го игра Елизабет Тејлор, прави своја пијана изведба на Бети Дејвис и ја изговара нејзината денес веќе класична реплика, попусто тормозејќи си го сопругот да се сети како се вика непознатиот филм во кој прва ја изговорила и се обидува, не многу успешно, да се сети на сижето на филмот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Татко ти беше дури и премногу воздржан, со резервирана насмевка; сите свои постапки како да ги држеше под контрола, па сепак беше и прилично учтив и внимателен; дури не ме ни праша што готвам за ручек а тоа беше неговото прво прашање кога ќе влезеше во собата; веројатно сметаше дека и ручекот е домашна тајна; само се накашла погледна лево- десно, и изгледа се сети: отиде лично надвор во тремот, го поткрена капакот на тенџерето, а јас го дочекав како и секогаш со онаа моја забелешка "виде?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Треба само да се сетиме дека овој образец е битна одлика и на Меркур и на soror mystica (Невестата).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Дури тогаш се сетив за нејзиното липање во чекалницата кај Подувкина.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе се сетам колку бевме среќни кога се поштевме како Коста и Атина Папастојку.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Вртисенка за добра зделка од добробит со лесна среќа распамучен, стопен, смекнат пред Вишниот купил свеќа За зорт, за фајде, за да свети небаре за час се сетил ако ништо некогаш не ќе се има да засветли една свеќа да се најде и околу многу сенки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас да сум на местото од кадијата прво живи ќе ги одерам, после ќе ги печам, ја одобри Јунус-бег свирепата постапка, жалејќи се во себе што не се сети да му предложи на кадијата прво да ги одере, па после да ги пече, бидејќи тој му предложи да ги погуби на клада.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На полпат кон западниот ѕид, се наоѓаше влезот кон херметички затворената визба, и Даниел се сети на нешто со што ќе ја развесели својата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Детето молчи, но мајка му спомага: - Мими, да си се сетела да му донесеш нешто, - вели таа божем благо прекорно, но испаѓа тврдо и смислувано.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата што минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи; тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Прав си, Блаже, се сетил што заборавил пред тоа да каже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отсекогаш сакал музика, се сети.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се сетив на кутијата со таблетки. Најдов аспирини со непоминат рок.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Можеше да се рече дека, не сметајќи го Жеро Жерав, на тој простор сум сам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Татко се сети на последниот разговор со Чанга за можната судбина на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го слушна детското плачење од зад врата и ја погледна превивката на левата рака. Време е за преврзување, се сети.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Знам дека имаше некој збор на кој требаше да се сетам и да го запаметам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Винстон не можеше да се сети дека некогаш видел ходник чии ѕидови не се измаслени од допирот со човечки тела.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— А де? Не можиш да се сетиш? — Ами, Крчето попово, мори утко!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Слична на сина снегулка, на прозорецот падна пеперуга и се сетив: болеста моја беше да се дочека пролетта на туѓ сламарник, лек - да се гледа низ клепки во детски подотворено руменило на усни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Цепенко се стресе. Се сети за пристигањето на Бахтијар-паша во Прилеп и пак му минаа низ умот зборовите на војводата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не можеше да се сети колку сесии имаше поминато досега.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој час не можев ништо да се сетам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се сети дека боговите диктираат и судат, порасна високо над нив, преголем да уверува со грмотевици, па сакаше да ги сожалува (не можеше) и сакаше да им се смее (не можеше ни тоа).

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Женка, се сетив. Тоа сум сега за него. Женка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Бабо, - се сетив, - тато ми објасни дека ќе мораме да собереме голем број дозволи за градење и работа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

— Суло ага се разнежи кога се сети оти четири години не го видел сина си, и уште за малку што не се разлигави, па продолжи: — Евала, кардаш, на сите!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ова откритие ме вознемири. Всушност ме вознемири фактот дека техниката на пишување ја имам видено некаде, но не можев да се сетам каде?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив на „Харакири“. Мора да е убава смртта што е по твој избор и по твоја волја...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се сети зошто Горјан и Огнен го праќаа в село и остануваа сами со коњчето и зошто Тале сè ќе најдеше некоја работа само и само да го оттргне од коњчето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тој човек со ситна коска, нешто поисправен отколку што треба да е еден старец, не гласен и сепак таков како секогаш да е на едно место, ги предизвикал обајцата Онисифоровци да мислат дека противникот кришум го посоветувал старецот да предложи Дмитар-Пејко да биде и запален и закопан - селанецот се кара за педа земја, за говедска лепешка, зошто да се кара и за мртовец?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Еве“, му рече. „Ти донесов фотокопија од еден документ што јас не можам да го искористам, но се сетив дека тебе како на писател можеби ќе ти биде интересен...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се сетив првин на Тунис, при последната посета на Франсоа Митеран, кога харизматичниот француски претседател му оддаваше признание на картагинскиот Југурта, но и на големиот франкофон, пријател на Франција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога нашите очи за првпат се сретнаа во препознавање, се сетив на Париз и долгите мерцедеси кои пловеа низ дождот кон Нотр Дам; мобилни стакленици, со јапонски физиономии зад стаклото и стотици никони кои се дигаат во слеп фототропизам, цветови од челик и кристал.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја замислив како патува со децата во товарниот воз, и додека се така збиени во мракот на вагонот, им раскажува за патувањето што ги чека, им ветува море, игри на песокта и пливање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сетив дека ми зборува за воспитачките по домовите за деца без родители.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стигнавме во тајната Арафатова резиденција, кога сонцето беше во залез и во небото поигруваа последните црвени жилки како небески крвоток.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Уште од вратата ги фати чадот од борината и боровите дрва и почнаа да си ги бришат очите, небарем се сетија за сите свои блиски и далечни покојници.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајката се сети. Бргу го слука прстенот од едниот прст и, фаќајќи ја стројничката за рака благо ѝ рече: - Земи го, сестро...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„А има ли надеж да се сетите?“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Колку е тој поразличен од сите што ги знам, колку е сѐ полесно и поедноставно со него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се наведнав и се сетив на Циганката што ми гледаше на карти: ,Ај, нека се гледа и за куќа и за среќа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа попусто ќе настојуваш да се сетиш на сите поединости што си ги видел бидејќи нема да успееш да си објасниш што се се случувало во тој момент и што се си успеал да различиш и да издвоиш од сината светлина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Она на што најпрво се сети тој беше да се обрати до ССМ, од каде што доби мошне добри правни совети за валидноста на известувањето што го доби, а беше запознаен и подучен за неговите права од работен однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Да ме пуштат малку да ти побуричкам по тиквата, ќе се сетеше дури и на кој ден си му ветил на господа свеќа што никогаш не си ја забуцал во негов шандан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сети за порачката на Никола, го зеде зимбилот и рече: - Варди го Ѓорѓи! Јас ќе одам в бавча!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Сепак, не сфаќам што може да е важно за обајцата.“ Чу: „Јана.“ „Јана!“ се зачуди. „Која е таа?“ „Девојката со која се состануваше во овие ноќи.“ „Малата актерка“, се сети Отец Симеон.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Земи сега чешлај се, Лазоре Рогожаров, се сетив на него и ми дојде да се насмеам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се погледнав и се сетив.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се згрчи, смигна кутриот, и пред да испушти душа, се сети на птицата што исто така како него со години затворена во кафезот чекала и се надевала еден ден нејзиниот хранител да ја заборави вратничката од кафезот отворена и да избега на слобода.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ТРЕТАТА ЖЕНА: А јас кога ќе се сетам, веднаш по разводот на мама и тате, ми беше интересно да заминам кај новата жена на тато, таа беше монденка, тенка и заводлива и сѐ ми ветуваше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Чувствуваше дека до смрт би можел да ги забуца забите во нечие месо но вака сплеткан во лудачка кошула беше беспомошен. „Курвино семе“, мрмореше. „Курвино семе.“ Тие се сетија и молкнаа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Додека Гзиме одеше да ги види децата, во мигот се сетив на првата тајна средба со Јасер Арафат, пред две неполни години, по предавањето на акредитивните писма на едно тајно место, како прв амбасадор на Југославија на државата Палестина, која офцијално не постоеше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Додека се враќавме со мајка кон нашиот дом, се сетив на оние години од раснењето, кога се имав отуѓено од Зигмунд, и кога од дома излегував само со неа – чекоревме една покрај друга до пазарот, или до продавницата на татко, и нешто во ова наше враќање дома ме потсети на тие наши прошетки.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сетив на писателот и издавач Аднан Дагларбеј, познајник со кого сум се среќавал повеќепати по светските собири.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најпосле се сетив: за роденден ѝ подарив ново огледало.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се сетив на златниот венчален прстен од мојот сопруг, кој со тешко срце го продадов во златарата... Прости ми, прости ми ...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Лизгајќи се сега со врелото чело по стеблото, згрчен и со суво, жедно, стеснето грло, го забуцал лицето в земја, в трева, в златни движења на бубачки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обиде да се сети кога првпат чул да се споменува Големиот Брат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А кога ќе се сети, ти вели: Ми иде, сосе вошки, да си ја изедам главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Наташа Му благодарам на татко ми кој беше со мене додека ја пишував оваа книга за да го прашам за сѐ што не можев да се сетам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еј, не се бакнавме! се сети и подзапре дури кај првиот свиок на скалите, ја крена слободната рака во знак на поздрав, испрати еден воздушен бакнеж и исчезна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не можат да се сетат дека Наполинка не е мома како сите други.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш се сети некоја од снаите и рече: - Отворете ги капаците, ширум отворете ги прозорците, отворете ги.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А кога се сети и киниса во потрага по него, тој беше исчезнал.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Какви сенки, каков облак Прстот Висок овде собрал; сѐ го чува мојот зрак!“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но Онисифор Проказник подоцна се сетил со каква надеж во премрзнатите прсти старчето му ја стискало раката во исчекување дека набожен и благословен од мајката Минадора ќе го спаси, ќе му помогне да стане и да зачекори по линијата на својот продолжен живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И таа ќе се сети и ќе се насмее.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури и на приказна се сети само за да ни ја откриеш својата неприкосновеност, својата разумност!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„И, мамо, тие не можеле да се сетат како да ја нападнат Земјата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сега, како беше понатаму песничката ? Се сетив!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако говориме за иднината, не смееме да заборавиме дека тука тече незапирлив алгоритам: луѓето што ја измислиле парната машина, никогаш не би се сетиле да изградат огромен брод на парен погон, со што би ја употребиле својата технологија.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се сетив на нашиот разговор утринава и на она како се вчудовиди кога го прашав дали е сигурен во она што го тврди или станува збор за обична претпоставка? А стануваше збор за банална вистина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив дека си ја влечам болеста и тоа ти е.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И кога се сети дека сега веќе по негово Мариово фуртуните наближуваат, а тој треба пак да го дочека со ланското сакме и шајаче, косата му се наежи и ладна пот му го облеа челото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Соба за умирање, се сетив дека така ја викавме просторијата во која ги носеа оние жители на Гнездо на кои им се гледаше крајот на животот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А кога се сети, го стори тоа со свесен напор: мислата не му дојде сама од себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И тогаш пак се сетив на деда. „Кривицата никој не ја сака, велеше, таа е најсиромашна на светот.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ранецот и понатаму е на рамото и мирува! Помислувам: веројатно се сетил на смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како досега да не се сетам на цела една уличка?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И тогаш се сетив дека ја свират ,Елено моме".

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А пајките по селата масовно умираа од срамни болести. „Може ли жена да има брадиче?“ праша Мануш, и брзо додаде: „Прашав така. Се сетив на богородица.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Едно видување лебот и ни се сојаде, што се вели, се сетивме дека сме гладни.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Одвреме-навреме помислував и на Лудвик, но тоа беше само потреба да се сетам; секој човек има потреба да се сети на некого или на нешто, оти тоа е потврда дека живеел, дека имал минато.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Понекогаш непотребно се напрега да се сети: кој ден е денес?

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оние кои што некаде кон средината на осумдесеттите даваа заклетва дека ќе бидат лојални на принципите на извидничкиот кодекс во херојското село Лавци битолско, може ќе се сетат на следново.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури некогаш ќе се сетам дека само јас сум плачела. 19.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Неизвесност, се сети. Во него нарасна горчлив прилив. Но ништо, другар брат, не е неизвесност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Најпосле се сетив и го викнав Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Трепетлива врелина под клепките, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден. Се сети на некого од едно румено и зажарено лето, во една блага западна смиреност и скоро 'рѓосан сјај на 'ржта, бојата на класјата го пренесе на нејзините коси.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И се сетив веднаш на чичко Славе од Пореч, кој преку цело лето продаваше излеани восочни свеќички во форма на животинки, од кои врв му беше „Адриатик делфин“, а се сончаше исклучиво на нудистичка плажа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Извесноста исчезна пред О'Брајан да ја спушти раката; но иако не можеше да ја поврати, можеше да се сети на неа; исто како што човек се сеќава на некое свое живо доживување од некој далечен период од животот, кога бил, всушност, некоја друга личност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сети на блесокот во очите на Ивана и стана несигурна во својата увереност дека Отец Симеон ќе може да му нанесе некое зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Што ќе биде со претпријатијата без вода, си реков кога првпат слушнав за нивното формирање, но потоа се сетив дека во случајов, освен за пчелите, за другите работи не е потребна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Голтајќи го студот со отворена уста, тој се сети на нејзините допири, илјадници нежни трансфузии на вистинска човечка блискост што му ги даваше додека тој крвавеше, несвесен за тоа што му се случува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

уште еден домат или за двосмислената свежина на дистанцата во пишување …додека ја дочитував трудољубивата писмена задача на вашиот критичар против новата проза објавена во последниот број на вашето ценето списание се сетив на една од ретките средби со дебелиот кој по сто и осумнаесет дена и ноќи во истамбулскиот затвор и четириесетина килограми помалку си мезетеше сѐ уште со истиот прекар и со истиот апетит двојна салата од домати…

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Орде, па и девојката по него, - почнаа да се смеат, и тој дури тогаш се сети и рече: - згрешив.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако не се сетиш, не можеш да се сетиш, тогаш како некаде во главата, во мозокот, крвта да ти се згрушува, ќе почуствуваш нешто налик на потисок на одредено место во главата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Можам да се сетам дека само немо и бледо гледав во свежо варосаниот ѕид, притоа губејќи секаков осет за простор и време.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

За првиот приватен театар во Бугарија „Ла Страда“, формиран уште пред петнаесетина години, се сетив деновиве кога во дневниот печат прочитав дека има иницијатива за формирање на два приватни театри во нашава Македонија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Никифор не може да се сети што да направи: не верува дека мене ме гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се сетив на мудроста за која и не знаев на кого му припаѓа иако ја имав веќе забележано во моите белешки. Тоа што го прави нечистивиот не прави го и ти!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив за пушката. Ти знаеш, нишанџија сум, не сум вчерашен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

НАЦА: (Влегува со елекот.) Еве ти го елекот, чорбаџи Томче.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Оваа патека сега треба да сврти лево, Да почне да се искачува, Да те доведе под едно исушено стебло, Испотен да седнеш крај него, Да се сетиш на својот некогашен дом што веќе го нема, И во воздухот, на светлината што бие откај црквата,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

„Кој таму?“ Халт, се сети и се подгрбави.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Томето занесено следеше се што се случува, и наеднаш се сети дека дома ја чекаат за појадок.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но, навреме се предомисли. Се сети дека тоа би ја гибнало во најосетливата точка.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Неколку евразиски затвореници, обвинети за воени злосторства, требаше таа вечер да бидат обесени во Паркот, се сети Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да не спомнувам сега дека ова се случуваше во оние години кога уште верував дека човекот поминува само низ еден живот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сети: кога како дете го виде отруено своето куче, со пена на исфрлените заби, со здрвени нозе и со мраз во позлатените очи, мислеше дека и самиот умира.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- И за тоа малку доцна си се сетил да ми кажеш, Соколе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се сети дека се сеќавал на спротивни работи, но тие беа лажни сеќавања, производи на самозалажување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тогаш се сетив. Чекај, мислев. Нема да спијам. ќе истражувам и ќе најдам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа се сети: утревечер ќе лутам.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се сетив на Сартровиот ламент изречен во неговиот исповеден роман Зборови, кога како во тестамент, по илјадите испишани страници, искрено ќе сведочи оти доцна разбрал дека всушност перото не му било меч.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се сетив на него дури кога се прибрав во собичето на Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но се сети дека е пролет и дека треба да му се радува на сонцето и свежиот воздух, па ги рашири крилата и летна уште повисоко.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се сетив на ,Елено моме", мора да се игра нешто.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Попот сврте кон манастирот и тогаш пак се сетив на отец Висарион. Кога клоцаше како обеспрашена пеперуга.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се сетив на маневрите со парченцата свинско и на пробирливото сецирање на тестенините.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Навреме пресмета и навреме беше в заседа: кога врз меката светлина на театарската испразнетост легна сонлива тага, тој беше в сенка и самиот сенка, темна и непривлечна закрпа на ноќта, па се насмевна кога се сети на смоларите и нивните копнежи по врело месо...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Колку пати го тепаа, колку долго траеја тепањата, не можеше да се сети.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чекај, кир Ристаќија, не брзај за отворање, да не се сети Антица оти е дубарлак и фрц назад!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога дојде до кладенецот: каде што преѓеска пиеја вода, се сети дека опасно ќе биде да влегува со се пари в село.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Се сеќаваш ли на мене?“ „Се сеќавам,“ рече, „само на името не можам да се сетам.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Горат бензиските складови на крај град, се сети.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се сетил на дните кога бил млад, кога се грабале за него и девојките со мираз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпосле, откако се изнамуабетија, а уште повеќе изнамолчија доволно време и испопикаа цигарчиња во меките фотелји со навалени потпирки, тој, најпосле како да се сетил, наеднаш му рече на секретарот што стоеше покрај врата со документи за извештај: „Па, таму, чинам, чека некој чиновник; кажете му дека може да влезе“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- И така, не знаејќи кој си и што си, си ја запалил куќата, повторно се замешал Гавруш Пребонд.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И оној од Ираклион, се сети, имаше приказна со неа во главната улога: се качуваше по спиралните скали со везена железна ограда на една сецесионистичка зграда.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Деновите се склопчувале, згуснатите снегулки понекогаш го смекнувале студот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но пред да ја напишам телеграмата за падот на бургибизмот и ставот на земјата којашто ја претставував, се сетив уште за еден настан кој можеше да има клучно значење за тоа.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сѐ на тоа мислиш, само тоа го споменуваш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Да се сетиме како децата со радост си играат со гласовно превртување на зборовите и како често работата на сонот се служи со превртување на неговиот претставувачки материјал. (Darstellungsmaterial) со најразлични цели. (Овде веќе не се превртуваат букви, туку слики во нивниот редослед.)

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој не можеше да се сети. Тогаш трговецот се насмеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И така еднаш се сетиле да го замолат Петрета на деновите како што се света Петка, свети Никола, Пречиста, Аранѓел, Божиќ и Велигден тој да го прочитува апостолот „колку да не ни е манџата ептен посна“, како што му рекле.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Се сети на првата средба со оваа жена, тогаш ја поистовети со змија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И тогаш се сетив и на чавчињата мои. Ми падна жал и излегов надвор да се расплачам. 149

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш се сетив на писмото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги претресува сите по ред, а мене последен ме остава, за да не се сетам што е работата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ама, уште кога ме виде како да се сети на нешто и почна да му се враќа плачењето, дишењето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да не ти се стопила свеќата под папокот? се сети.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сите овие години во циркусот се обидував да направам копија, да се сетам на сите стихови од песните, но тоа беа безуспешни обиди; постојано, всушност јас пишував нешто ново, нешто додавав, некаде пак одземав, оти не можев да се сетам на сите тие нешта; и конечно, се откажав од таа целосно бесполезна и луда работа: создавање копии сосема верни на оригиналот).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сколовранец меѓу врабец и гавран, се сети кога другаруваше со нејзиниот помлад брат Бане, сегашен секретар на големо претпријатие.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јасно беше. „На зајак. Избега“, се сети. Да, јасно беше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се сетив на баба која и по триесет години од смртта на нејзиниот девер, сметаше за нужно да му ги направи сите редови што се носат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во кркорењето се засркнал со кучешка кашлица и станал беспомошно загледан во трепетливото небо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја помилува по косите. собирам бакрени светулки в дланка, се сети.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се виде себеси со црни плетенки, како со баба ѝ игра петкаменца пред амбарот во селото, ќошето каде што се слеваа звуците од двете џамии, се сети на првиот украден поглед на Томо во соколааната, на средношколската матурска забава и себе како кралица на вечерта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ова е моето оружје? Дали некоја важна работа ќе треба да се сврши вечерва? (Се обидува да се сети)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Среќа што се сетив на неа, споменувајќи си на тоа кога бев мал и кога дедо ми Баџак, исто како сега мене Бреза, го терав да ми ја кажува безброј пати за да ја запаметам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Подзамолче Ване Мицо, а Јордан Арето во молкот додаде: - Добро е што си се сетил на Господа и на ангелот пазител.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Петок Февруари ...и без да се сетиме на неа, осамата доаѓа немо и тивко, тромо најавувајќи ја својата моќ, својата желба за освојување дури до прогон.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Тогаш се сетија дека не бев вечерал и дека најмалиот и најумниот син на царот Сонце и царицата Месечина живеел пред тисошти години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сети на зборовите на една свадбарска песна... невеста се од корен корнеше... но не беше ни невеста...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се сетив на неговото братство со латино- американските писатели без кое не можел да го замисли својот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога чувме дека умрела, се сетивме и за мочањето во јазот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А малку подоцна не бев сигурен од каде наиде и она, најпрвин сосема нечујни а подоцна сѐ појасни и појасни гласови : - Не, навистина немам уште сретнато човек кој сонува буден – беше тоа глас на позната жена, а не можев да се сетам која?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Сепак да си одиме, - свика поголемото зајаче, кога се сети на страшната лисица што ги бркаше.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- ... Ах, да, се сетив што сакав да те прашам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И секогаш чувствуваше дека е таков кога ќе се сетеше на своето дете, на неговата густа црвена коса по која со копнеж трепереа неговите дланки.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не е доволно само да се сетиш. Треба и да се сетиш дека си се сетил.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се сети на кикотливата русалка со топли бутини и се покаја што влезе во црната авантура.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А сепак, колку што можеше да се сети, никогаш во стварниот живот не чул ѕвонење на црковни ѕвона.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да речеме, не можеш да се сетиш на некое име и ти правиш еден одреден сконцентриран напор да се сетиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И штом го виде дедот Петка оти иде кај нив, веднаш се сети дека работата е готова.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се сети жената и почна да се туфка: се извинува ако згрешила нешто.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Капетанот се сети на каде тргнала работата и на време го фати разбеснетиот терџоман за мишки од позади.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Јас во ограбувањето на вагоните не бев замешан, а за стрептомицинот тие ни на сон не можеа да се сетат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

По една своја воздишка на грижа, челникот можел да процени дека познавачот на треви е болен и се сетил дека така исто бил црн и Симон Наконтик дури и по смртта и го побарал другиот тревар, го нашол и го прашал навистина ли од чумата или од улерата се поцрнува пред умирање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Следната зима некој ја откри Ерика Јонг. Се поднасмевна кога се сети колку само жестоко се препираа за можноста на постоење на љубов без добар секс.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Дмитар не е сам, се сетил некој истоштен Неделко Шијак со сламка в уста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ај, уште овој пат, си велам, па ќе се сетам, колку пати сум рекол така. И раката си ја соберувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Прости не можам да се сетам!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Триесет и пет години, горчливо се сети. Убаво.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Пенчо појде кон нас и јас се сетив на нашиот договор - да фатам црна мачка и да му ја донесам кај автомобилот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не можеше да се сети дали воопшто некогаш од неговото апсење ги соблекол сите алишта од себе истовремено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не забележав дали погледна угоре!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив, ете баш во тој миг, масичето ме потсети, задржано од старата кооперација, можеби за да го избегнам барем во моментот неудопството, се сетив на онаа мала свеченост пред повеќе години, во времето на големата инфлација, кога парите добија многу нули.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Да, се сеќавам – излажав. Оти всушност не се сетив дека таа тоа ми го раскажувала, туку убаво памтев дека на тие теми разговаравме со Игбал кога летавме со килимот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сега не можеше да се сети дали за првпат го виде О'Брајан пред, или откако го сонуваше тој сон; ниту пак можеше да се сети кога го идентификува гласот од сонот како глас на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Не! Ханс мислеше како да го започне својот најнов расказ, но сфати дека темата на која прво се сети е премногу тривијална.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Го виде раѓањето на градските светилки и се сети на една крчма во која како крв шумеше бела ракија. Побрза наведнат и исклештен како вепар.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Другите веќе ги запрегнувале добичињата во двоколките.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш, се сети поради што сликата на овој нестварен Град го исполнува со носталгија.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Толку јасен ми се стори од далечината што и самиот се зачудив како тоа до сега да не се сетам на него.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа никој не го сети. Не го сети, ниту, пак, се најде некој на самото место што би сакал да се сети.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Да се сетеле, сигурно би изградиле, помислувам во мигот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Вели: „Трагата на ѓаволот не му ја гледаш и пак по неа одиш“ , велеше Лазор Ночески и тогаш се сетив дека кај нас е центарот на светот и дека токму над нас седи господ и оттука управува со сѐ што е на земјата, а тоа го дознав уште на одење во Америка, оти колку повеќе се оддалечував од селото, толку повеќе се оддалечував од центарот на светот, дека секој чекор ме носи подалеку од господа, понакрај од земјата: кон работ нејзин, кон нејзината провалија и си мислев дека ако појдам уште потаму, ќе паднам и ќе паѓам,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Зарем не си ја читал статистиката на Комитетот за здравство во врска со санитарните услови во етничките ресторани?“ Не бев читал.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сетија и почнаа да ми даваат обврски, работа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Поп Данаил Москополчанин не може баш да се сети дали кога првпат беше во Венеција беше измислен фудбалот на мали голчиња и на што мислеа Венецијанските трговци кога претскажуваа светска економска криза.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Кога одев да ја посетам Сара, сѐ почесто ја наоѓав во пеперуткарникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се чувствува затечен од нејзините знаци? Од нејзината присутност и овде? Во тремов?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Добро тето, ќе ми кажеш ли веќе еднаш кое е твоето изненадување? - се сети Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Петре Даскалот седна на прагот од вратата. Сакаше како што подоцна сфативме, Јоле да го сети или барем да се сети на нас и на тоа каде е и што е.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

По плачот општ се сети дека веста беше болна и танок таа пушти крик, да, како лавица, што дрско ловците ја гонат и плодот ѝ го крадат прв ...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Акакиј Акакиевич навреме ја беше почувствувал задолжителната бојазливост, малку се збуни и, како што можеше, колку што му дозволуваше слободата на јазикот, разјасни, со уште почесто додавање на зборчето „онака“ отколку другипати, дека шинелот бил сосема нов, и дека сега е ограбен на најнечовечен начин, и дека му се обраќа нему, за да се заложи на некој начин онака, да му напише на господинот полициски врховен началник или на некој друг и да го пронајде шинелот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Е, де, ако не беше ти ќе беше некоја друга! - се сети Никодин. Но, не велам дека и вака ми е лошо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Пред уште сите да се соберат пред првата двоколка и пред уште да се сетат дека идните мртовци ќе ги закопуваат без да ги завиткуваат во бело, неискапени и непроменети, без варена пченица и без запален темјан, Онисифор Проказник кренал рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога ноќе, шепотејќи со дланка на уста молитви, ќе се сетел за таа глава, умирал; не можел да не мисли дека нејзиниот труп гние во призрачната куќа-кула чија чкртава врата непрекинато ја отворал и ја затворал лут северен предвесник на долга и тешка зима низ чии виулици ќе се тетерави безглава сенка на еден непокорен поет, оној што пеел помеѓу истрели за своите неродени деца и за нивната непозната мајка меѓу ѕвезди и сини пеперуги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Винстон сега не можеше да се сети како се најде во кафеаната во тоа време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Што ми фали пак мене? - Ништо, ама не знам зошто сте вие машките такви, кога некој ви се допаѓа, не го кажувате тоа отворено, јасно и гласно, туку сѐ нешто изведувате – реков и во тој миг се сетив на Игбал.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Ќе се обеси кога ќе си го видиш тилот“, мудро се сети Никола Влашки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лежеше крај мене и молчеше а јас почувствував дека сум и наеднаш туѓ и не можев да се сетам дека можеби е презаситена.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И, додека како папагал повторував „Македонија, Македонија“, божем навивам на натпревар, се сетив и реков „Македонија, Киро Глигоров, Македонија!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се сети и на нивните зборовите: „Е, бате, Стојмене! Имаме земја колку ти гледаат очи, салаш со азган коњи, но што ни вреди кога челадта не одминува.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

-„Кои работи во животот ве тераат да застанете и да живеете, а не да трчате кон крајот?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сега веќе ништо не знам да кажам повеќе за оваа метафора зашто ова е сонување, но кога ќе се разбудам, ќе морам на овој сон да се сетам и, ако се сетам, ќе успеам метафората да ја опишам од што ќе произлезат и објаснението и значењето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И јас ја пружив раката, иако знаев дека тоа јадење нема да ми се допадне, оти се сетив, баба еднаш ни намачка маст за вечера и ни раскажа дека, кога биле деца, најмногу сакале тоа да го јадат.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се сетив на пилешките крилца во белото тенџере во купатилото.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сетив на нејзините зборови со кои ми ги опишуваше погубувањата во другите логори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дедо Геро мирно излегол од неговиот конак, но веднаш се сетил каде ја скрил пушката и сета комитска спрема.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Јас кажав, - рече Србин. Поручникот без објаснение се сети што е работата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Впрочем, да се идентификува BAD, да се биде секогаш на штрек, го овозможува задоволството човек да се чувствува жив во време кое „врие од разуздана празнина и ѓубре”. Fussell вели дека нештото кое очигледно е лошо не останува лошо за долго, бидејќи некој ќе се сети, и bad ќе се воздигне во BAD, ќе биде фалено насекаде како вредно, како посакувано.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Јас ќе влезам во одајата да ти одберам и да ти донесам друга книга.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Се сетив на тајното место. Па овде пред неколку месеци на Јасер Арафат, претседателот на еднострано прогласената држава Палестина, му ги предадов акредитивните писма потпишани на 8 јуни 1989 година од тогашниот претседател на Претседателството на СФР Југославија, Словенецот Јанез Дрновшек, како прв вонреден и ополномоштен амбасадор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се будам наутро и се чувствувам добро само додека не се сетам што не е во ред за тој ден.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не дај боже Јоже да се врати љута е Јованка скупо ќе му плати со пензија мала ја остави сама да трпи за леб и посебна салама Таман се посрав, седнав на пача ми текна на вториот Тито од Псача ги мразев и двата, се сетив сетне го пуштив на цеде Тито Пуенте

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Го знам овој човек, но никако не можам да се сетам кој е.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи: тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Да се сетиме како Бошњаците коишто престанаа да ја играат улогата на жртва и почнаа да се вооружуваат брзо беа прозвани како исламски фундаметалисти!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

се (зам.) - сети (гл.)