се (зам.) - сепнува (гл.)

Зарчето се сепнува од опојот на своето вртење околу себе, подрипнува и стивнува, квадратесто, бело и мртво.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо ожесточено го закопува длетото во влажната мекост на нечие тело и се сепнува од тоа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не смеј се! Навистина си таков. Мажиште! Затоа и се прашувам: дали се сепнуваат?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стоп!... Се сепнувам, се здржувам!... По ѓаволите! За малку!... Не ни бекнав сепак!... Грчовито ја стегав тревата...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се сепнувам: - Не си миен! - Не си чешлан! - Не си облечен!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)