се (зам.) - сепне (гл.)

Старецот ги слушна зборовите некаде на површината на својата нежива свест; и одеднаш нешто во него се сепна, напрсна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Здогледувајќи го татка си во тој секојдневен амбиент, на светлината на сѐ уште неисчезнатиот ден, Наташа одеднаш инстинктивно сфати дека тоа е стварност а не „халуцинација“ и онака истоштена викна со сета сила што ѝ беше преостаната: -Татенце, татенце, што правиш?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа утро јас бев присутна во нејзината близина, и бев будна кога, откако сонцето ја пробуди, се сепна во сонот, протрлувајки ги очите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Лекум, како секогаш, појде кон дворот за да ги види козите, ама веднаш се сепна и се сети дека козите се оставени со козите на Чанга да ја делат заедничката судбина.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Одеднаш, како удрена од ровја среде бел ден, Маре застана како што одеше, се сепна, се штрекна, се засркна и се шлакна по челото: - Леле, колку зборови изреков, а ништо не кажав!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Ги има двајца.“ Како и секој кој прв пат го слуша гласот на Бил Девит, Боб се сепна од дебелината на звукот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Погледнав кон џипот; внатре, телото на Фискултурецот го притискаше телото на Луција; таа се бранеше (така барем мислам, но во ништо веќе не сум сигурен); јас зедов еден камен, го фрлив на покривот од џипот, а Фискултурецот се сепна; се сврте нагло кон грмушката, и јас видов дека на главата имаше маска; црна маска, бабарска, со четири дупки, за очите, устата и носот, четири дупки за три сетила; само очите му се гледаа, едното зелено, другото сино, и устата, и носот (дали го видов и тоа, или моите растроени нерви од ракијата и жегата ја произведоа и таа слика?); Викна: „Кој има таму“, а јас фрлив уште еден камен, и отстрана му го погодив фарот, и тој пукна, сол се стори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И наеднаш како да се сепна. Погледна кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очигледно очекуваше одговорот на она негово прашање: што сум знаел јас за татко ми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На мостот се скочани коњот, се сепна, ги подрашири нозете и ни напред ни назад. Стои укопан, трештен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Зошто без маж? Не си Богородица, се сепнал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ашлаку, сакаш да затруднам на рогозина без маж - тоа ли?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му се стори како да го виде на нивните лица она што ќе го предизвикаше таа негова покана, се сепна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа се сепна. Ја отвори устата, а во устата болсна забот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По неколку минути тој се сепна и стана на нозе, но веќе немаше никој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А стопанот е индиферентен – се прави недоветен. – Должни сте – вели – за четирите изедени парчиња толку и толку.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој малку се сепна, се изненади, но прифати и отиде кај неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наеднаш тој се сепна: „Ах, а ручек?“ Томеица сосема заборави на тоа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Винстон се сепна и се исправи во столот. Подждригна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наеднаш се сепна со шок од ужас. По должината на ’рбетот му изби пот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тој момент жестоко се сепна во своите размислувања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Знаеш ли кое време од денот е сега?“ праша тој. Емплфорт одново се сепна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка се сепна. Значи знамињата, знамињата се вееле во Татковата свест. Ништо не рече.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Да.“ Се сепна. „Ах, ништо. Само размислував за тоа. Како се исклучуваат ушите и слично.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Извињајус“, ќе додадеше сосема тихо и смирено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар тоа доволно не објаснува од каде сум“, ќе соопштеше со некој нагласен патос уметникот - Генерал, и наеднаш ќе се сепнеше и самиот изненаден од големината на зборовите што ги изрекол, па затоа и ќе се насмееше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Оваа мисла на Ивана му се свиде. Но пред да рече „Ајде“, се сепна. - А, ако удриме некого?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се разбуди, се сепна... со чуден најчуден осет... узна оти чедо ќе зачне најсилно на светот!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Кога неочекувано ме здогледа во огледалото пред себе, прво како да се сепна, но бргу потоа се прибра.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Перса повеќе како да си зборуваше на себе си, чиниш мислела дека сето тоа не го кажува гласно, туку го мисли во себе, оти одеднаш се сепна, молкна и рече Ништо ништо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)