се (зам.) - роди (гл.)

- Ебате несреќникот кај се родив у оваа држава бе жив малер сум.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Оној што умрел на постелата на која се родил - исто како да не умрел. Уште малку и ќе си се вратам дома...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
5 Го снемало, умрел. За таквите каков што бил Дмитар-Пајко обично се кажувало до заборав - умре по Поклади на патот кон Лесново, како што можело да се споменува, за него или за друг бележит селанец, дека се родил околу Задушници, кога овците на тој и тој ги нападнал помор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сосем во тој момент, туку дури некаде наредниот ден, му се роди идејата да ја изнајми собата од г. Черингтон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги раширив рацете и викнав: - Со Жеро Жерав ќе сме вечни пријатели!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе се исплачеше за тоа колку е несреќен во животот, колку лоши работи му се случуваат секојдневно, колку е несреќна ѕвездата под која се родил, потоа ќе заспиеше невино како бебе, а мене ќе ме оставеше будна целата наредна недела.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ситна роса бериќетна. И по поле и по вода. Да се роди сѐ бериќет - вино, жито.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Да, да, се раѓа оваа година не се роди многу...ама има за живеачка. Колку да се протера годината.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се разбира, неговите зборови беа порозови но притоа и погорчливи од овие што јас ги употребив, но мислата верно ја пренесувам, со малата додавка дека своето размислување Боге од Бањи го проследи и со неколку насмевнувања во кои за жал изостана присуството на птици.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во негов избор и препев се објавени книгите „Се роди човек“ од Р.Рождественски, „Оловното војниче на мојот син“ од Б.Окуџава, „Огледала“ од Е.Винокуров и други.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Со денови и читам преданија За змевот што летал Над планини и мориња И пак им се вратил На крвавите очи од кои се родил И останал змев за приказ.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ја префаќа кралицата, ја издигнува во височината на челото и очите и мене ми кажува: кај најдов да се родам во ова проклето време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како што не можеше да се продаде кафеавата бунда, а да не се роди сомневање за нејзиното потекло, така не можеше да се открие Мајкиното знаење на странските јазици.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Чуствував како ми буричкаат во свеста и сакав да променам премногу нешта телето веќе притисок ми крена ми дојде даљинско да фрлам во екран Во главата уште ми се моташе ботокс и верглав рефрен од дебилна песна од срањето среќа во несреќа стигна ми заврши запекот се олеснив сместа Сеуште чкрапав ко луд махинално се покајав воопшто што сум се родил слегов до гранап по пиво на рецка од радијација да ублажам бол
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тој се чувствуваше како да ја познавал девојката цел живот, како да му припаѓала нему илјада години, како да била дел од неговиот живот уште пред да се роди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ќе се родеше едно смрзнато дете, ќе ја побараше смрзнатата цицка на мајка си и, со мајчиното млекце на устето, му ја предаваше смрзнатата душа на Господа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Така се роди неговиот ѕверски инстинкт. Претчувствата оживуваа облици и шумови, жедта, непозната досега, му ги полнеше очите со сол.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И после животната далга потребна е инкарнација на душата, евокација и ескалација на спомените од детството, необична синхронизација и еквалибриум на вкусовите и возбудливите задоволства насекојдневието, валоризација на фасцинантното патување низ животот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Второто отворање на кобната врата се случило пред точно триесет и четири години, една година пред да се родам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ајде тој веќе има зошто да се лути: задоцнил. А и инаку пишман е што се родил...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За разлика од припадниците на малцинските групи определени според расна и етничка припадност или според вероисповед, геј- мажите не можат да сметаат на тоа дека семејствата во кои се родиле ќе ги научат за нивната историја и култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Основците копнеат да станат гимназијалци, гимназијалците студенти, студентите копнеат да најдат работа, вработените да се оженат, оженетите копнеат по стан и да им пораснат децата за мирно да се пензионираат, пензионерите копнеат за здравје, а сите копнеат да умрат, и мртви копнеат да се родат за пак да се условно живи, во нов расчекор со себе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тој веќе неколку години живее со една млада жена, нов кадровик на Партијата, и јас го разбирам тоа: откако се роди Здењичка, јас воопшто не личам на онаа Луција што тој ја одведе пред олтар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мала дигресија, се роди во мај, умре во мај и во Битола биста МУ кренаа во мај! Е ај сега?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Мајка се роди сираче. Не го запамети ликот на својата мајка. Живееше добро со маќеата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во таа збрлавеност се случуваа и грешки; се случуваше - по грешка некој од мажите да преспие кај туѓа жена, а некоја жена кај некој туѓ маж; се случуваше да се родат копилиња, да зашета некоја жена со искасани образи, но луѓето во тие мигови - сѐ си простуваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таа сигурно се родила како последица на лошите случувања со авторите на неумесните шеги!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никој мене не ќе може да ме измами. Таков не се родил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Не е важно колкав е шаторот во кој си се родил“, му велеше, „и учениот питач е поголем од неук големец“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мене ме донесе, тоа чудо од далеку, а тебе те прибраа турците во залог, те тераа како стока со камшик па те дотераа право пред мене. - објаснуваше Трајанка. – Но секое раѓање било болно, велат старите, еве гледаш како нашата љубов се роди со болка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Штом се роди човек, му велам, и нов гроб се отвора.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немаше книги што ќе ти кажат кога си се родил и како се викаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тука се родив, пораснав, замомчив, од тука одев во војни за славата на Алах, Султанот и Турција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Инаку како да се објасни и самата помисла да се излезе низ отворен прозорец и тоа од трети кат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кутрата Оливера одвај достискала да не ѝ се роди детето в облаци.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ноќта, кога се колнеа во љубовта што го потврди непишаното правило дека таа може да се роди и на прв поглед, Авни ја преточуваше нејзината долга коса низ прстите велејќи ѝ дека тоа го потсетува на заграбите трева во ливадите на Орлик, кога како дете ги пасел говедата. Ѝ велеше дека нејзината коса го потсетува на мирисот на тревата, на питомото и дивото што извирало од нејзините жилки, претворајќи се во жештина што треба да се истури и дека тој ја чувствува таа потреба затоа што топлите, танки прстиња на Сања, веќе се шетаа по брановите на неговата црна коса, по тилот, и продолжуваа по вратот, по рамената и надолу по грбот, слегувајќи како повев на јужен ветар на страните од бутовите во кои Авни ја нафрли сета своја машкост вовлечена меѓу широко раширените нозе на девојчето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој почнуваше од малото селце Соколово на Дрина кај Вишеград во кое околу 1505 или 1506 година се роди обично машко дете во едно сиромашно селско семејство.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се родило и петтото дете, кое по кусо време умира.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Мора да сте биле веќе возрасен човек пред да се родам јас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само што ќе се роди детето, ќе го закопаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На театар ѝ се роди ѓаволот. На театар таа целосно ја разви својата идеологија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Чувствува дека не требало ни да се роди.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во одаи китни слуги цвеќа носат Принцот се роди, принцот славен Во дворецот кралски тој ќе биде главен Кралството ќе цвета со години на век.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мајка се роди сираче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Утредента сите нѐ собра во одајата, го тргна покривот од лелајката за да го видиме бепчето, а потоа нѐ спотера по селото да ја рашириме веста, да кажеме дека ни се роди братче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Направи пауза со факултетот за да се вработи кога јас се родив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Еве ви ја главава - на, ако тој космест волк не нè демне од ридон.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се родија четири деца, три момчиња и едно девојче, а според енергичноста како да беа навистина крилести.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Над Уј, од каде започнуваат и благите планински превои на Ардените, се втиснало уште едно градче, едно од најпознатите места во Белгија - Сартр, во кое се родил и долги години живеел нобеловецот Пир, свештеник, награден за хуманитарност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А тука, велам, каде сега стоиме, беше куќата во која сум се родил.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Косите ни растеа и се преплетуваа една во друга. Се родивме од булки.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во Уј бев на гости кај мојот сонародник Драган Христов, кој овде толку се натурализирал што и не се разликува од луѓето кои тука се родиле и тука живеат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Татко ти и твојата мајка многу се сакаа. Затоа основаа и свој дом. Потоа се родивте ти, па Ели.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Веднаш царот ја прегнал својата кочија и кинисал по царството да го бара својот вистински син.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во станот во Њујорк Јоже често идел да биде близу до другар му Фидел да пафкаат пури со американки а потоа в Белград со млади комуњарки Јоже се прочу ко курвар, пробисвет бркал и црнки од третиот свет на кенијка млада ѝ посеа семе се роди ново кумровачко племе
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
13. Сонцето се заинати, дождот не се предаваше и се роди виножито.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Тогаш, во Татковата свест се роди идејата да избега што побргу, со семејството, небаре следејќи го патот на јагулите до Америка и назад, преку потомците.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А баба ми ме викаше и Прле на баба, затоа што газето не ми држеше и затоа што истиот ден кога јас сум се родил, во ливадата, тетеравејќи се на слабникавите нозе, се залула и по неколку минути потрча младото прле - магаренцето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
– Колку е жал за кај што се родил човек“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Можеби за овие шо лапаат милиони е малку понаклонета во споредба со некој мулти талент од Агино село за кој судбината сакала да се роди баш таму наместо во Мадрид.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дворјаните околу царот се погрижиле детето што ќе се роди по секоја цена да биде машко, зашто царот ги застрашувал со смрт ако не му се роди наследник.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа се најбезобѕирните гасеници што се родиле некогаш; сета радост можат да ни ја избрстат додека да трепнеш!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Наредната година се родија многу јагниња, телиња, ждребиња... ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако ѝ се роди женско — туѓа челад е, што се вели, нека крни глава, нека го ќердоса Митра; ама ако ѝ се роди машко, ќе и се обиде ако може да ѝ го дрпне, та така нејзиното што ѝ паѓа од Илка да ѝ се најде за Нешка, да си ја удоми на куќи, а Трајковото да си го остави на синчето што ќе дојде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да, бевме заслепени. Нас, простите селски деца така нѐ научија, така ни го имаа испрано мозокот што во него немаше место за да се роди мисла и мислење...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
У беше мрзлива уште пред да се роди. Постојано спиеше во стомакот на мајка си која, пак, инсистираше нејзината ќерка да се роди будна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Мене немаше кој да ми каже, барем јас имам кому да кажам: и кога се роди Горица, јас папокот ѝ го пресеков со срп, оти беше женско. На машките им се сече со секира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оној што предложил да се вратат, да му се покорат на претскажувањето, можел од помладите да биде закопан со мртвиот: сам нека се врати, со ластегарка ќе му помогнат да побрза.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од оваа страна ќе ја водам пешадијата, а од оној рид ќе го изненадам непријателот со коњаниици.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Денес јас сум среќна братче ми се роди секој ден в училиште за раче ќе ме води.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А светот пак нема повеќе желба да легне во креветот на филозофијата, но детето сепак се роди со помош на телепатија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Каде се родил, кога, од каква мајка, од каков татко, - се разбира, од семејството на бедни родители, селани, работници, уште во младоста го почувствувал тешкиот живот, неправдата, црната експлоатација...
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рацете ти се стеблести гребулки под чии потни сокови полињата умираа за да се родат повторно;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Среќна сум што сум се родила во такво рајско место, и по изгледот и по доблестите на мештаните тоа место навистина наликува на рај.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ќе се родиш ли и по третпат, честит стрико, замислено прашал Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И пак се сеќавам на зборовите од мајка: ״Кога ќе се роди женско и стреите плачат“ . Ја наведнувам главата, ја кријам во рамената, во шамијата, ама не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Живеејќи отсекогаш во блискост со големите француски писатели чии дела ќе им ги открива на своите студенти во Скопје, пред да стане амбасадор на својата земја во Париз, Старова ќе ја наследи и традицијата на убавото пишување: настојчивост и строгост во функција на смислата од каде што ќе се роди, како искра меѓу два силекса светлината...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Беше тоа долга зима кога патувачкиот караван поаѓаше од другата страна на хемисферата, од каде што сите се родивме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се вљубила во свој врсник веднаш по завршувањето на гимназијата, се венчале неколку години подоцна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега сум исмукан кожурец со душа во носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ДЕПА: Море, ние немаме касмет, вака сме се родиле и вака ќе се искинеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кажа дека се родила во Прага, татко ѝ бил трговец, мајка ѝ работела во заводот за заштита на работниците.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се приближи до Анѓа, ја фати за црните цулувци наквасени со крв и плуканици, и се заѕвери во очите и за последен пат пак преку песна ја праша дали ќе се потурчи, но таа уште повеќе ја исправи главата и писна низ плач дека: каурка се родила, каурка ќе умре; верата не си ја менува, турска кадана не станува...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— Овде Бисера се сети за маѓијата што ѝ ја направи на Нешка кога се роди по Митрина желба и си рече сама со умот: „Еее, лели мене ми дојде пак да и права маѓиа нејзе, ќе вати колку првата! — и се понасмеа, вртејќи ја главата на другата страна, небаре се секне, да ве ја забележи попот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да се родев пред сто години, сега ќе бев мртов и ќе имав живеано среќен живот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кога имала Кала една година, то ест, кога се родил Мил, мајка ѝ сакала да ја одбие. Ѝ ставала четка од чевли на боските свртена со влакната кон нејзината уста за да ја боцка - не помагало; ги мачкала грепците со смрдлива трева - не помагало: ги премачкувала со пипер за да ја испали - не помагало: Кала сѐ издржувала и цицала заедно со Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Кинисала куса канделина да ми оди у Препреченка на гости во темни зори и магли замаглени; ја пречека тој Препреченко и ја праша: „Каде вака, куса Канделино?“ „У тебе на гости, брате Препреченко”, му рекла куса Канделина, да го видам кога ќе се роди татко...” Што е тоа? „Вошка!” „Не, искра од оган...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И Мирче одново се роди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборот уште не се родил а веќе раѓа наоколу.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
„И натаму размислуваш фаталистички. Како и пред да заминеш во психијатриската клиника,“ рече Мина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Завидлив беше Писмородецот, и затоа, во моите сказанија си го претставував отец Пелазгиј како молец, или барем се утешував со помислата дека во некој претходен живот (во тоа чудо, претходен живот, само јас единствен од сите отци верував) засигурно и верно бил молец, оти зависта ваистина е молец: таа, како и несреќната животинка ја јаде рубата во која се родила: зависта го јаде срцето, ја нагризува душата, го сакати телото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мајка ми постојано велеше: „Не се родило такво шилеже што ќе тргне кон пасиштето ослободено од сите грижи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За да живееш не треба да се родиш, му велам, само неродените не умираат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку, може да е од што ти е мака на душата... за лозјето... Е, и мене ми е жал, туку...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Човек треба кога ќе се роди да си напише писмо, вели Јон, а кога ќе умре да го добие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Онаа, кога ме поучуваа дека е доволно да се родиш со касмет па иако ќе те фрлат на буниште!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Син му Трпо се родил дваесетина дена подоцна. Посмртче.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Угурсузот е уште и ќерата со баксуз касмет!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш спомни си дека не се родил маж што да ѝ се потсмева на Хуајко.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
А кога ти вечерта дојде од некаде и влезе кришум внатре, чувме плач во одајата, чувме дека дете „се роди“, и тогаш јасно ми стана зошто мајка ми редеше дипли на мевот и зошто седеше затворена во одајата чекајќи те тебе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ќе се спобудалеше од радост дека ти се родил син, дека ни се родил брат, но сѐ беше лага.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Можеби ќе станеше инженер или доктор, како нејзините полусестри кои се родија подоцна, а вака остана слепа при очи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега ‘е раскажам како се родив, како растев и како се открија во мене првите знаци на гениј.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Старецот веќе не му прилегаше на чудак, ниту пак на необично суштество. Довербата се роди меѓу нив.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Прва мисла што му се родила била, кога ќе дојде времето, да одмазди за татка си.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само за миг, повторно се родив...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Секој мисли дека е најубаво она место кај што се родил, вели Витомир, и го испушта чадот, заедно со зборовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе му дојдат другари - ќе има другари и другарки како во Кочани - ќе можат да седнат дури и на подот - баба му даде сосем нова черга... ќе има другари и другарки... ќе има... ех, Јана... срипа, ја отвори последната фиока и оттаму го зеде албумот... милата Јана... ја засака како сестричка, пред да се роди Мими... еве ги заедно во забавиште, на приредбите во кои учевствуваа, еве ја и последната - збогум забавиште мило - заминуваме на училиште!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Незналко. Придавка си откако си се родил и придавка ќе останеш. Разбираш?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Грижите ни се прилепуваат уште со првите пелени“...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сфаќам зошто токму таму ме оставиле и тоа пред портата на црквата, која и не постоела кога сум се родила.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А од устата на човекот се родил говорот, од очите се родил видот, а од видот се родило сонцето; од ушите се родил слухот, а од слухот се родиле сите страни на светот; од умот се родиле делата. Дури најпосле се создале задоволствата и храната...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас во Прилеп никогаш не сум бил, и дедо ми ми вети дека еден ден заедно ќе одиме за да ми ја покаже куќата во која се родил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој умирал среќен. Му се врати синот, и нема да замине, се задоми и внуци му се родија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дента кога се роди Димитар и јас го ставив својот потпис во матично.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но, уште од почетокот на тој брак сѐ тргна наопаку; се роди Здењичка, фала му на Бога, и јас целосно ѝ се посветив; Партијата падна од власт, но Земанек доби високо место (стана генерален секретар) и постојано се подготвуваше за ново враќање на власт.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Син му Јани, кој сега е во ДАГ, се родил два месеца по татковата смрт!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таткото, туку што Трајанка се роди, тргна со групата селани на печалба во Влашко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Тоа е тој“, со тага си помисли Миша и суво одговори: - Троцки беше разобличен долго време пред да се родам, а реакционерното учење на Маркузе ние не го поминавме.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе се роди кај некого желба да измами другого, ќе се појави желба да се излаже, желба на лесен начин да се дојде до корист, преку грбот на други.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Тој? се зачуди мојата свршеница. - Тој не изгоре. Тој умре уште пред ти да се родиш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Иако тие ја знаеја и за секој случај ја имаа на ум поговорката Што ти носи часот не ти носи годината, но повеќето веруваа дека таа поговорка се однесува на тоа дека не знаеш кога ќе ти пцовиса волот или кога ќе падне град да го столчи и тоа малку што се родило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но јас научно сум утврдил дека се работи за еден единствен човек и тоа ќе го изнесам пред светската јавност на Берлинскиот конгрес Дедикар Икарал се родил со крило на левата рака и со ѓуле на десната нога.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Работи кои губат на значење, со тек на време дали твоите планирале да се родиш; што си имал географија во петто; дали некој е малку постар или малку помлад од тебе; кај си го загубил црното зимско капче; од која страна на креветот спиеш; каде си бил на летовање 1976; породилните болки; кому си му ја позајмил „Бесмртност“ од Кундера откако повторно си ја купил; ланскиот снег; сè што си заборавил, затоа што сигурно имало зошто; прашањето што би било кога би било и, повторно, дали сево ова има некаква смисла?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Најпосле, Долнец му беше родно место, таму се родил.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Беше време во какво никој друг да не се роди, Господи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
У
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Горете цветови - болот треба да трае кога некој знае да се роди!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тоа беше пат кој сам од себе се роди од хаосот: Огледало, отворено пред неговите очи, кое јасно го покажуваше вртежот на компасот во сите можни правци, пулсирајќи во ритамот на сончевината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Никој не ќе може да го искаже сето она, што се случуваше со тоа ситно, прерано старечко тело, припиено во тие спичави штици со сите четири, додека се спушташе надолу, нити она, што беше во неговите очи, полни со некаква потпечена, лудечка смеа, кога беше долу, исто како да го надмудрил некого и еве успеал пак повторно да се роди, паднат во калта, уште долго време не испуштајќи ја тврдата земја од своите крвави раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во малендавите пламенца на свеќите потулено и со стравопочитување да ги искажуваат и редат молитвите за исцелување, добрина и бериќет и да чекаат во надеж дека Горниот ќе ги услиши и ќе им ги олесни маките, болките и болестите; да кажат сполај Господе, ако се роди бериќет, ако се врати здравје, ако дојде принова, ако извор протече, ако дожд заврне... да искажат молежливо клетва, ако...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ете, и сам слушна оти ваа година бериќетот е слаб, не се роди, та да беше како од годините и шестотини да ти дадеме, токо не собираме, та ќе се страмиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
XLIII Живеевме близу маалото каде што била куќата во која се родила и мина дел од детството и од младоста славната Мајка Тереза, сѐ до нејзиното заминување во светот, во нејзината славна мисија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не гледај никаде Право в земи гледај Во утробата на оваа планина легни Длабоко закопај се Друг да се родиш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ете сега, потстисни го за гркланчето и готово е како 'рскавец. Никој нема да те види. Ќе кажиш: така се роди — и ај ми со здравје.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Робје сме се родиле, ама нема робје да умреме...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во него се роди надеж дека срната секогаш, и без врзување ќе остане да живее во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кутрата жена од Заечар тргнала по бел свет, заедно со малолетното дете, во потрага по мајката , која го напуштила детето штом се родило, па жената од Заечар го зела на чување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Твојот Адам без тебе и без Ева лута му остана само крвта за да им пали кандила на боговите може ќе ти пораснат нови раце никојпат не сум се родил заедно да се родиме!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се роди убаво машко дете.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И вртат со муцките под опашката, се касаат, го бараат редот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некој си е терсене пред да се роди!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Подоцна ѝ се роди Стојан. Синче со многу убав лик.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Љубопитно ја изгледа, не ја доврши мислата што се роди во него за цената што ја платила за крзното, ја прегрна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само еден меѓу крстовите во гробиштата немаше име На него беше развило гранче со неколку листенца И под него си спие овчарот Некогаш, во една далечна квечерина, на своите раце како на постела Што нѝ го донесе првото јагненце што ни се родило.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Се родивме крај нашата река во мирисот на земја и трева испотени од топлата утроба на преблаги црвени булки.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
„Имаш право, таа се роди во свет на разлики, ќе живее во свет на уште поголеми разлики.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ми се гади од математика и нејзината немоќ да ја пресмета веројатноста да се родев на друго место во друго време, да не бев јас јас, да не ми се гадеше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тргаше од својата цигара - гледаше откосо и лукаво во несреќната, избезумена мајка ѝ, ненадејно и за неа, ѝ се роди и ја обзеде, во тој момент, некакво чудно задоволство да почека со својот план и да се насладува колку што може подолго на чувството дека ѝ се во рацете мирот и спокојството на оваа богата, чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
РАЈНА: Се роди со ципа околу главата. Пребргу ги отвори очите.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ако имаше повторување сетики ќе се родеше некој нов Шекспир и ние немаше цели пет века да пиеме вода од ист бунар.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Да дадеше Господ една сипаница лоша да дојдеше и сите вас да ве собереше, та после векот едно да не пркне: овде да се роди, ама бело море и црно да препливаат таткови и мајка ви, тамо да видат челад; откако ќе видат челад тамо, еден Господ нека суди и еве јас си умирам".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А има и цело множество геј-мажи, на различни возрасти, кои се длабоко опитни во машката геј-култура, кои изгледа се родиле во неа и кои го зборуваат јазикот на геј-сензибилитетот како да им е мајчин.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Многу сакам кога и вие сакате исто што и јас, секогаш велеше тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А, кога ќе се роди, татково име да носи. Ќе ѝ биде на мајка атерот.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- А јас му реков поначесто. Неоти ќе му се родат. - Па кажи му утре.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Има само еден лек за та болка: дозволи му на љубовта да живеј онаму каде шо се родила.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Низ стаклото пред нас можевме да го гледаме два часа и повеќе како стои, чист и паркиран.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Будала – и висттински слушав како од далеку ме исмејуваше Дуда – не само што зборуваш од инает туку и она што го правиш го правиш од тој проклет инает. Затоа си овде, на буништево!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се к`ти сивата карпа на затворениот говор на времето Се дени и песната што да се роди ја навестува заради која отаде ѕидот се оди на невозможното постоење За одење е време На надеж миг со славејот в грло што сака да проговори таму слушнат каде ќе биде од тие со насмевката лицето што им го огрева Најпосле
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
- Згрешив, се повлекол тој; се викал Јован Стојче-Стоилков и бил исплашен и беден; како да се родил на друг свет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку сѐ директори и секакви началници не се промениле, него можеле да го видат секогаш на едно исто место, при една иста задача, постојано како чиновник за препис, така што потоа се убедиле дека тој, очигледно, и се родил на светов веќе сосема готов, во виц-мундир и со ќела на главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По грешка сум се родил у Градска. A еве како беше... Као кроз магла памтам.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Во душата ѝ се родило големо неспокојство.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И ако ги видиш прерано, или предоцна, како да си убил нешто во себе, нешто што дотогаш во тебе живеело, или нешто што допрва во тебе требало да се роди.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Требало да бидам машко дете. Но, ете, за инает на сите, се родив девојче.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Правото на годишен одмор до 26 работни дена продолжи да постои, но само ако биде предвидено со колективен договор или индивидуален договор за вработување (чл. 13, ЗИДЗРО/авг.08). в) според ЗРО (1993) породилното отсуство обично траеше девет месеци, а една година во случај да се роди повеќе од едно дете – пр. близнаци, тројка итн. (чл. 58, ЗРО/93).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Борис Калпак ја донесе долгата пушка од која загинаа Јане Крстин и Пецо Дановски, Каменчо Скитник извади од дисаги кубура со сребрена дршка: се родил, истиот ден останал без мајка, го израснале на густо млеко од биволица; повеќето се плашеа од него кога ќе ја заборавеа неговата благородност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но одеднаш, од некаде, како светлосен бран, ме заплиснува најчудната помисла. (Зборувам за нешто што беше повеќе од помисла, повеќе од вообразување).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Турчинот што го поседувал тој дел на полето по Балканската војна заминал за Стамбол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сто и педесет рубли за шинел! – извика кутриот Акакиј Акакиевич, можеби за првпат откако се родил, зашто секогаш се одликуваше со тивкост на гласот. - Да, рече Петрович, и тоа зависи каков шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бубуш се роди во 1916 година, пет години помлад од Ервехе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кој му е крив на Нероден Петко што заскитал низ непознатиот свет пред да се роди?!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И вчасот некако, да ти кажам, многу ми се допадна. Јас зачестив кај неа. Во седумката. Така, наминував јас како службено лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога му се роди синот, промената си остана, и натаму повеќе внатрешна, отколку надворешна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со идењето на Ѓупците идеше и некое построение во селото: се случуваше ајван да пукне, копиле да се роди, брат на брата секира да крене, куче да збесни, жена да му го пресече плодникот на мажот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На мајка му Златица ѝ се родија многу деца, но ѝ изумреа; ги раѓаше предвреме, осумчиња, и не ѝ траеја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зад видикот дождот ти го читам со години гласот ти го питам ни леб си ми, ни воздух, ни вода, а без тебе ниту да се родам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- А не ти пишало молба за да го родиш, му велат луѓето, кој се родил учен, бре Коте, му велат, а детето е уште мало за да знае и за да може да знае, му велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој измислил воденица. Воденичките камења пееле додека ја мелеле пченицата: Разлистајте, шуми, шумолете, води, од брашново денес бел леб ќе се роди.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И затоа, кога Доста проговори, санким „царска ќерка се родила“, Митра веднаш се фати за пиштоли: — Уууу, невесто Досто! Кој ќе чуе ка ќе рече!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така некако си думаше Владимир Набоков, подготвувајќи школско предавање за Шекспир, и тоа баш за Отело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И само малку е потребно за да затрепери сѐ во мене, за да го чувствувам мигот, Би можела да умрам и повторно да се родам, и да доживеам сѐ од почеток.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не е лошо од тоа тесто да се замеси огромна топка и за нашиот именден да се испече огромна погача, а во неа да го вклучиме и Троцки, и можеби дури Херберт Маркузе, - велеше Василиј, доверливо гледајќи му во светлите очиња okno.mk 205 на Миша и фаќајќи го за коленото.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Баксузот таков се родил, угурсузот е негова надградба, а се станува намќор во текот на годините.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- пиши, пиши... пиши, пиши... - ...тој пред да се роди бил надарен... а наш човек, во Виена... триста и шеесет книги да смисли... од крај до крај...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Откако на долната порта излеговме од црквата, мажите почнаа да пеат извикувајќи колку што можеа погласно: Крсти креваме, Бога молиме, Да ни се роди Жито пченица И бело грозје И машки дечиња И женски чупиња...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ми тргна арно животот. Ми се родија три ќерки и по нив синовите Санде и Павле. Зедов и едно посвојче, Григур.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)