се (зам.) - расони (гл.)

И ене ги двоножните кртици, што ја ријат земјата по цената на своите животи; излегоа од своите дупки и се назагнаа на долчето да се расонат што побргу, и да влезат да ѝ ја буричкаат утробата на земјата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стана да се расони и пак се доближи до прозорецот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Не сум Исус и, сепак, многу знам.“ „На врбова гранка?“ се расони едниот од нив; се гледаа зачудено.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Будалштини, си рече, кога се рассони. Му се измешале чуените нешта во врска со Атиџе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
О, боже, што да чинам, поарно и јас малку да се иставам дури да се расони, оти што се вели: сонит — манит, полош и од пијан (Излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Чувството на излажаност, не само во Борко, на кого му се имав целосно оддадено сѐ до тие денови во Долнец, дури и кога беше мртов, туку и во себе, во својата неспособност во годините да се расонам и да ја сфатам мојата имобилност, ме притискаше и ми ја одземаше онаа сигурност што мислев дека ја поседувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Илчо Просинек имаше поинакви сомневања: „Остави ги еднаш мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да се расониме и да се сетиме дека од дружинава избега Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Први се расонија елените. Потоа играчките.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Брзо се расонив од тешкиот сон, без униформа и бос излегов пред караулата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И тетин ми како да се подисправи и одеднаш да се расони.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во малиот и несреден двор, пак, влеговме низ една искривена железна порта која со чкрипењето навестуваше дека некој доаѓа, па уште пред да си го изодел каменото патече кое водеше до влезната врата, тетка Марија стоеше потпрена на рамката од вратата и го зафаќаше скоро сиот хоризонтален простор од што беше дебела.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Косата ѝ се беше наполнила со гасениците кои лазеа по дрвото на кое се имаше потпрено.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога се расони, почувствува дека нешто ја чеша во главата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Добро де, ја знаеш, поетска душа“, ја бранеше Мирко - „па и нека зборува, ние си молчиме, уште не сме се расониле.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)