се (зам.) - разнесува (гл.)

Напротив, „означителот на означителот“ го опишува движењето на говорот: се разбира, во неговиот искон, но денес се претчувствува дека еден искон чија структура се спелува на тој начин - означител на означителот- самиот се разнесува и брише во своето сопствено продуцирање.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Устоличувањето на писмото е устоличување на играта; играта денес се препушта самата на себеси, бришејќи ја границата од која, како што се веруваше, може да се регулира кружењето на знаците, повлекувајќи ги со себе сите успокојувачки означени, редуцирајќи ги сите утврдени места, сите засолништа вон играта кои го надгледуваа полето на говорот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овие извори се покриени со стаклена површина од 878 илјади квадратни метри, а топлата енергија се разнесува низ многубројните оранжериски блокови преку цевки долги 150 километри.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И боцкањето се разнесува по целото тело и во зглобовите нешто почнува да трга и да кине.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Многубројни чекори се разнесуваа низ дворот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога започнува да копа под неа и главата му се наклонува и притисокот во градите студено се разнесува во неговата внатрешност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Каде се чуло и видело пошта да се разнесува в планина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И кога наскоро излегоа на првата височина, откаде што се гледаше целата околност како на дланка, пред очите им се покажа радосна глетка: во самото подножје на планината, низ високите пченки и приведените главички на сончогледите, раздвижени како мрави, работеа младинците, се разнесуваа тврди удари од копачи и лопати, а во должина од неколку стотини метра се црнееја купишта од ископаната земја....
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се разнесуваат така гласовите, идат до нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вау, ау, вау, ау, се разнесува. Околу колибата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се разбегале и не легнале кој каде ќе можел да ја засолни главата, измршавени и изветвени, со ненадејно чувство на папсаност, а Васко Тушев, забест божем под подотворените усни држи парче пресен кромид, се веднел над својот баџанак, нем и сув, додека од карпите се разнесувал гласот на оној што стрелал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лево од нив, меѓу расфрлени карпи, ги демнел некој невидлив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш се разнесува некој чуден звук: - Клап-клап, клоп-клоп!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)