–Ако вие не можете за едни чаши да се договорите, тогаш за поголеми работи, залудно е да се разговара.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Гога ги остави двајцата да се разговараат, а самиот влезе в берберница да се бричи.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Мрамор 1
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Оваа светлина која поучува како најотворено да се разговара со себеси, упатува на оние карпи, на оние камењари кои доколку подолго ги гледаш ќе забележиш дека и не е така тешко да се стане и камен! Дури и - мрамор!
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Додека вака се разговараа коџабашијата и поп Ристе четите лакомо јадаа на „Студена" од донесените печени брави и топол леб, кога по ридот одозгора се зададоа двајца селани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тоше и Милан влегоа во растот, се поздравија и со другиот четник што беше на стража и побараа да ги одведат веднаш кај војводите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Уште повеќе, што тие согледале дека со нив треба да се разговара како со рамноправен партнер, пред сѐ, со движењата кои биле предводени од комунистите.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Но, според мене, во условите во кои живееме Македонците идентични со луѓето кои живеат во останатиот свет, стигмата не се јавува како недоверба во оние со кои може да се разговара, туку од тоа дали ќе те разберат.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
„Таа е ...“) грлена и гласна, со распуштени коси и со подадени раце кон неговите раце; ќе се најдат и ќе се јазат по ѕвездена пајажина кон спокојство и тишина во која, најпосле, се разговара со очи и со допири.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
А беше добар дури и да се разговара со него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Притоа мисли на Србија и на Бугарија, а колку за Грција - со нив, со Грчиштата, поинаку треба да се разговара, машки, отворено, а не да се фаќаат владите една со друга под скутина, за никој да не ги виде кај се држат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Со нив не можеше да се разговара, сеедно, тоа и не ќе вредеше, зашто сега, по својот голем љубовен успех, тие имаа разбирање само за себе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во секој случај, имаше изглед на човек со кој може да се разговара, доколку на некој начин се измами телекранот и се начека насамо.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
О'Брајан беше човек со кој може да се разговара.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На улица беше можно да се разговара на извесен начин.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
За да се разговара со него, требаше да се оттргне од таквите теми и да се заплетка, ако е можно, во специфичностите на Новоговорот, за кои тој беше авторитет и умееше интересно да раскажува.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
— Пукна ѓаволот, — си рече Бисера и го фати под мишка, го заведе дома, му даде столче, го кладе ѓезвето за кафе и седнаа да се разговараат како родители и чедо по две три години.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Убави, милите лисичиња зелени, мили, мили милиии!“ — се разговараше Нешка, се разговараа две китки која од која поросни, помлади, поцрвени, поубави, а мислите на Нешка ѝ беа таму далеку во планината, во Зелка, во Ѓурѓишта, во Ѓурѓовиот камен, Козјак, Трибор, Перун, негде, негде во Рожденската или Книнската планина, каде што он, тој мочко нејзин, бере дрва со магарињата и нови, нови, стопати поубави китки ќе и донесе нејзе да ја израдува, оти преку нив таа го имаше и го чувуваше самиот него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бог е во нив и тие можеа да зборуваат, да се разговара со нив.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Кога беше со војниците не му се разговараше, сега, без ниеден сопатник, сакаше да се разспие пред некого, да се откопча како школка и да го покаже својот мрак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Знам дека сум досаден“ вели и сепак тргнува кон столот покрај масата, „знам дека сум досаден, но кога е во прашање мајчица Русија, спремен сум да сторам и поголеми глупости“, се смее тој и тешко дише, онака со отворена уста, и одеднаш се спушта на столот покрај масата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„А настапија денови кога има за што да се разговара, нели?“ го прашува тој по сè изгледа татко ти и уште се двоуми каде да седне, на миндерлакот или на столот од онаа страна на масата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Никој жив нема! Тоа ли е ред! Сите се успале!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Многу работи би изгледале поинаку ако се седне трезно да се разговара. ПАНАЈОТИС: Точно.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
- Ааа, сепак, значи, ја послуша мама, - си помислив, споменувајќи си на советот што таа му го даде пред малку, - велиш треба повеќе да се разговара со децата, а? - се насмеав во себе задоволно.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Се разговараме низ решетките, се гледаме ко животни во зоолошка градина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)