Веднаш ќе дотрча на местото на очајот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Погледна уште еднаш кон небото, никако да му се разбистри мислата како во утрината.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Полека му се разбистри и некако му се осветли виделото, и виде дека е полноќ и дека поклопените сказалки се залепиле за полноќта и не сакаат да мрднат понатаму, како некоја невидлива рака да ги задржува и нив и времето.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ми се разбистри најпосле. Кутрата Дуда! Таа никогаш не греши кога е во прашање некоја туѓа невола.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Залудно, оти мислата му се разбистри дури сега, овде, во снегов, во студов, во самотијата на чекорот, во студениот метал на оружјето, далеку од хаотичната пропаганда која го пополни просторот на непостојната заедничка национална идеологија.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)