се (зам.) - провикне (гл.)

— Јас ќе се борам со Шаќира, да видиме како го ранел царот зимава — се провикна Трајко Брниклијата, а Шаќир не дочека да му се рече двапати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нема кај да го тура, бацко Крсте. — се провикна едно младо голобрадо момче од Врпско.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И вечерта се разделија. Сарафов со своите луѓе и стотина четници месни раководители што сакаа „да се одморат“ се збогува со тие што не сакаа „да се одморат" и предводен од Тошета и Игета од Беловодица, околу полноќ го пресече џадето Прилеп Градско меѓу селата Плетвар и Лениште и до зора ја фати Бабуна и Никодинска планина за да го продолжи својот пат преку Вардар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Многумина се познаа како комшии, што си одеа и идеа на гости.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се провикна Толе и се замеша во купот, поздравувајќи се и со најмладите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— О! Добредојде, побратиме Толе! — со изненада се провикна младиот човек, подавајќи му ја раката на Толета. — Море, добро најду, побратиме Мирче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да е видел господ загина на правди бога во оваа пустелиа! — се провикна тажно и ги затвори очите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А, така ли е работата? — се провикна искусниот чауш и го фати каленцето крај неговите заптии и издаде заповед.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, чорбаџи Главче? Вие старите не, младите не. Ами кој нападна, бре ќерата, некни? Ајде, кажуј да не кршам коските на староси.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Половината од едната страна, половината од другата, — си заклучи бимбашијата и така направи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Како да не! Ке ода да и го арча златен барут и сачми на Турците, кога можа со него да си отепам десетина лесици", — си префрли преку Становица, оставајќи го својот десетар Ушка да вика во темницата: „Кај вати, Петкоооо!“
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа јас останувам овде, во земјава наша, да го поделам злото со народот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, сега кој за каде е? — запраша самиот Ацев во чијшто реон се сметаа. — Костурци — во костурско, — се провикна Циле Кономладски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добро донесе Ала да свршиме еден голема работа, — и во кратко му ја опиша целата работа со комитите што се во куќава, а не чекајќи го конзулот да проговори, нададе да вика: — Еве и ефенди конзулот ваш, бре пезевенци!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Рода, не рода, јас повелам овде! — ѝ се провикна Толе и му се опули на Брниклијата, а овој ја налегна Ѓурѓа и замава со дреновицата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Кој од вас овдеки комита, бре ердули? — намрштено се провикна Арслан и ги измери домаќините на селото кај кои толкупати имаше правено визити и јадено кокошки и алви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, арамбашо, мрда, мрда, домрда — се провикна еден ден бимбашијата кога наполно ја разбра Толевата тактика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Таа ли е толку важната работа шо не исплаши со Крстета! — се провикна Толе и се удри в гради.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Куршумите просвиреа над главите на Шаќира и Јована и удрија во ѕидот во одајата, а тие што не погодија во прозорецот удрија во болмето под него и околу него, и од секој куршум се отвори по една дупка колку човешка глава да се протне.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Другари, четници! — се провикна потем Пере. — Нашиов штаб, како што слушнавте, ќе се прибира во Бугарија, да ги спасува своите глави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Крсте беше млад и јак, но со Трајка не можеше да се мери, та за час се најде под него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Виде невиде се согласи Ѓурѓа, и Неда му стана невеста на Митрета, како Ката од Стевана ковачот што стана Толева невеста под притисокот од Адема.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бен'м Италијан конзули, — се провикна господинот европеец на турски јазик и застана да гледа како огнот ја голта малата сиромашка куќичка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
* Едно е сигурно: човекот роден под Сина Скала постоеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Откако ќе сретнеа некого кого од поодамна не го виделе луѓето ќе се провикнеа: „Од каде ти сега овде, па згора на тоа уште и жив?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па кога Кузман сред јарост и мака се провикна: ... „Бидете смели, о деца на Река! Нечесност не ќе нѐ плаши.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И Кузмановото тело се провикна за да го кренат .. .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ама веднаш потоа, како ровја да го удрила, туку се провика: „Аферим, светол пашо, аферим. Согласен сум, да!.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И би час - удри барабанџијата, а царскиот гласник се провикна: - Чесни мажи од Земјата Езерска!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Овој се намурти кога Анѓа го фрли ибрикот и стана простум, тресејќи ја својата побелена брада со јад и силно се провикна – Тука да се донесе таа кучка врзана – и строго ѝ се овргли на Ајша, оваа излезе низ вратата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— Ида, ида! — се јави и на тој што тропаше на вратата и пак се сврте кон кучката: — оксо — ќерата! — се провикна посериозно. — Повели, нунко, повели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)