се (зам.) - притајува (гл.)

Го притајуваме здивот, се притајуваме и во цревата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, шумеше крвта. Се лажеш. Јас без темнина во тебе. Се притајував, демнев од заседа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во ноќта во која паѓале ѕвездите и се притајувале водите, еден нечуен човек, Татар или Монгол или Черкез, чекорел и барал место за голем гроб.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се притајувам и убаво ги слушам чекорите. увото ми е залепено на земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оди, легнува, фаќа заслон зад грмушка, зад камен, се притајува, се вслушува и продолжува понатаму.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Престануваше да се брани од комарци и се притајуваше, беше изморен од нејзината несоница и ненаситност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)