се (зам.) - пристори (гл.)

Постоја малку и издишна: - Васе е ... А ми се пристори Бузо!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Врз челото имаше само три кадрици. Одеше право накај нас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ми се пристори, со прстиве би го допрел она парче небо високо и сино, наѕирнато меѓу листенцата од двете тополи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Растеш?“ Мајко мила, се вцрвев толку што ми се пристори небаре ушите ќе ми расцутат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Како си, малечок“, најпрвин мене ми подаде рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Еј, слободице мила!“ извикав и се протегнав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И маицата ја соблеков, ја префрлив преку една гранка, да не се извалка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ќе фрлеа поглед кон сонцето ќе им се пристореше дека ноти потскокнуваат во виножитото ама кај ќе им текнеше баш тогаш на Моцарт и сомотските виенски валцери!?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кога навикнавме на таа едноличност, на тоа сивило, вторникот во бавчата се раздени добиче што тонеше в земи, слепи близначиња шетаа по дворовите и пееја, и така, Ноќта ми се пристори некоја небесна тишина во која не се слушаше ништо освен оној вечен звук на земјата дури се врти.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Седеше на креветот и не се помрднуваше. Му се пристори дека во претсобјето слушна шум.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Нему му се присторе дека семејството со оваа купувачка некако стана поцелокупно што, секако, му ласкаше на неговото татковско самочувство.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Веројатно тој обрна внимание на тие пројави во работата на жена си кога, свесно или несвесно, му се пристори или поверува дека сето тоа секако ќе резултира со нешто одредено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Човечкиот ум На Еразмо за миг му се пристори дека го слуша рикањето на бикот Чако.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ми се пристори како да го гледам на перонот... Насмеан.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми се пристори дека е многу строга и лоша жена.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ми се пристори, поточно самиот заклучив оти глувчињата ги отселив, но тие сами во мене се населија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се пристори како самиот Господ Бог да ја пресоздал ликата на сестра Ангелина во Ангел или, пак, нејзината голема љубов кон нејзиниот син единок.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Боите како сами да се редеа, како сами да се мешаа. Платното му се пристори нов отворен предел во кој требаше да зачекори, да исчезне.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Му реков: Брчеа авиони... Можеби нивниот брчеж ти се присторил како тенкови...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Читав: „Следната ноќ Мигуел лежеше без сон во својата постела; му се пристори како да слушнал нешто.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Така легната наплеќи, подзамижана се загледа во сонцето што веќе го беше преполовило денот. Ѝ се пристори дека откај сртот слуша скрцкави чекори.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Што?“ рече како да е изненаден, но и со тон на подбив, како што во еден миг му се пристори на авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Утредента немаше толку многу војска колку што им се пристори вчераноќта.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Не чудете се. Росана веќе третпат проверува дали сте дојдени, - ми се пристори дека ја слушнав ироничната забелешка на колегата Вртанов.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Богами, ми се пристори дека сонувам, дека не сум со сите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не бев начисто: Росана дали само праша, дали беше зачудена, или пак се појави за да констатира една состојба, која не ѝ се пристори природна!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не знам за каков привид можеше да станува збор, но наеднаш ми се пристори дека буквите што ги пишуваше Грофот, ги имав видено извезени на мали картички, помали и од личните посетници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А самиот текст потсетуваше на ситен вез, што би можел да се прочита само со лупа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Она што ќе се насели во просториите на нашиот сон, сè едно во кое време се случувало тоа, не можеме тукутака да го парчосуваме и да ги искористуваме само оние делови што нам ни се чинат прифатливи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ми се пристори дека Јана спомнува како била уверена во мојата простосрдечност, но веднаш побрза да се исправи: “Мислев на неговата искреност”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина ми се пристори дека доктор Пачев ќе беше во право но само под еден услов: ако се случило овие настани да ги забележувам во деновите кога се случуваа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа додаде дека при она кратко познанство таа останала со впечаток дека не сум трчел по допадливоста.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми се пристори дека едното око му е поголемо, а тоа љубопитно ѕиркаше во моето доживување.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А тополите? Влатко стои на крајот од ливадата заџарен... гледа угоре - синевина, синевина и бели облачиња порабени со бакарна светлина од сонцето што заоѓа... му се пристори дека синевината ќе се струполи врз него... па ги крева рацете за да ја потпре... ги нема тополите... ничкосаниот поглед здогледува вкоренети пенушки - небаре џиновски стапала...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Разбрав - викна Циљка колку што можеше погласно, а ѝ се пристори дека одвај прошепоти.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа вратичето недозатворено удира и крцка и на намерникот му се присторува дека некој липти и плаче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Копај и ниту чекор назад!!! - ѝ се пристори дека некој заори над неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Прекина. Му се пристори дека гласно зборува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кандилцето пред Богородица светеше сѐ до изгревот и кога големата светлина на сонцето влезе во одајата, пламенчето се изгуби во неа, ама одблеснуваше малечко - малендаво и на Фимка ѝ се пристори дека тоа е раздвижена солза на Божјата мајка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во тишината глува, на Циљка ѝ се пристори дека го слуша биењето не само на своето срце, ами и на срцата на сите кои се во земјанката.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога стигна до триесеттата, тогаш ѝ се пристори дека една од нив се заниша, се оддели од другите и онака бела од снегот, стројна во сета својa висина и убавина, со гранките спуштени надолу и целата во бела долга руба со небројни мали светленца кои болскаат толку, што ослепуваат очи, тргна кон неа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На Фимка ѝ се пристори дека Богородица плаче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама кога нивните гласови сосема ги снема, ѝ се пристори дека во мракот е сосема изгубена.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таа се навали на веленцето што го стави како возглавница и ѝ се пристори дека е дома во глуво доба, крај своето огниште во кое сигурно сѐ уште тлеат жарчињата што ги покри со спуза; ѝ се пристори дека е во шарената гостинска одаја во која го распосла излитеното веленце и мисли на своите рожби и на челадта од рожбите свои кои израснаа на ова веленце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ се пристори дека го слушна гласот на политкомесарот кој скоро пред неполни четири месеци, таму на ливадите на Арена им велеше: - Ако не убиеш, тогаш тебе ќе те убијат!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ми се пристори дека не само што е многу изморена, туку и дека нешто лошо ѝ се случило, ама крие од нас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мамо! Тетка Ане! Тетка Оце! – викнав. Се одзва моето ехо, доаѓајќи од далечните ридови, и ми се пристори дека ми се потсмева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во наша близина се скрши гранка, крекна некоја птица, месечината се скри зад некој облак и...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)