се (зам.) - прилепи (гл.)

Темноцрнопурестите Алжирци и Тунижани и луѓе од други народности од некогашните француски колонии се вистинските господари на „Пигал“, од каде Французинот бега за да не му се прилепи срамен белег...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Фордот“ се прилепи до мене и, штотуку сакав да протестирам, кога од колата на македонски јазик, некој ме праша: - Како е скопјанец?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се упатува во самракот кон ходникот и, одненадеж, му се прилепуваат четворица, ги сеќава остриците на ножовите допрени на градите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кучката се прилепи до земјата, па мавтајќи со опашката, како да мете зад себе, почна да лази кон децата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Војникот му се доближи на офицерот и зборуваа нешто.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Неколку војници ги откопнуваа крстовите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Писменцето што го држи во пазуварката како да го гори, небаре му се прилепило како лишај на карпа и не знае како да го скрие од погледите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаев дека во одредот е и ќерка ми, та затоа се занишав, зачекорив и ми се стемни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во дејствието, субјектот да се прилепи на некој симболички определувач, ненадејно да му се додели некаков „мандат” како што му ја доделиле улогата во мрежа со интерсубјективни размери (“учител”, „водач”...) суштински е некој ирационален преседан, иредуктибилен елемент на заклучокот, т.е. поделбите на симболистичкиот „мандат” никако не можеме докрај да ги втемелиме во субјектовите „реални“ сопствености, единичности и т.н., така што поделбата, во крајна инстанца, има перформативна природа - субјектот е „учител” затоа што го признаваме како учител, а не затоа што самиот во себе е „учител”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вовлекувам големи топки чад и ги испуштам низ уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Лекарите дотрчаа по Дејан во лежалката и од привидот сите се соживеаја со случајот и се прилепија кон валканите плочки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој се прилепи до браздата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Значи, по мене стрелаат - рече Трајче и уште посилно се прилепи во браздата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)