Но, денес кога наидов на текстот на Теди Москов, театарски режисер од бугарска провиниенција „Среќна случајност“, почнав и самиот да подавам интерес за тоа дали сентенцата на Фелини „Случајноста е другото име на Бога“ е она кон кое треба да се приклониме кога зборуваме за настаните во животната стварност.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
На седницата на министрите за надворешни работи одржана на 10 февруари 1945 на дневен ред било поставено прашањето за југословенско- бугарските односи.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
Националсоцијализмот се приклони кон посилни баталјони и единствено тие и го интересираа.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Дури и во неговата родна земја, во која не му се приклони на фашизмот, во периодот на сталинизмот, сакаа да му организираат заседа, односно стапица, откако го ликвидираа неговиот брат, поради англиската врска, да го судат и него поради антисталинизам, поради ревизионизам и што ли сѐ не беа спремни да измислат, во еуфоријата на големите ликвидации, во таа бесна синдромска фаза на саможртвување и на самоуништување.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Ибн Тајко одвај го допре работ од миндерот, само се прислони. Што значеше ова од страната на бегот?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
И во поглед на Македонија САД се приклониле кон британскиот став за признавање на македонската држава како федерална единица во федеративна Југославија, во која би влегле територии што претходно ѝ припаѓале на Југославија, а „оставајќи им ги македонските“ делови во Грција и во Бугарија на овие „респектирани земји“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
- А јас, Тома, не ѝ се приклонив на ниедна вистина туку на убавината.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)