се (зам.) - приближува (гл.)

Како што се приближувам кон човекот така сѐ повеќе го препознавам. Како да е тој, како да не е тој, ама тој ќе е.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Дури старците уште се расправаат, надвор некој се приближува на прсти зад Савета и полека му дига една фигура.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој дури се приближува неусетно во темницата да чуе подобро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Црно, како од рофја јагленосано кученце, потскокнува, 'ржи, слушаш како му зрее семето, и како му се приближуваш - сенката на детето некогаш што си играше со него - исчезнува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се сеќава, памети птицата пустошат околу неа сега кога беше живот... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Само комарците с'скаа наоколу и се приближуваа сѐ повеќе.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Турците им беа на еден куршум далечина. И уште им се приближуваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Иако не го гледаше, Аргир чувствуваше како му се приближува и сака да го зграпчи и да го задуши.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа му значеше дека со секого може да разговара, со секого му оди зборот: од чистачот на чевли, што го чекаше на плоштадот секое утро додека Миха му се приближуваше со бурек во устата, до последниот гостин - професор по покана - кој покрај предавањето ќе посака и да размени мислења со колегите, повеќе пренесувајќи ги одошто разменувајќи ги своите со нивните искуства.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во некои примитивни култури, мажите изведуваат ритуали, со кои му се приближуваат на гушењето за да постигнат ерекција.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тие со стравопочит му се приближуваа на чудото на светскиот напредок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Колку ли пати во ова макабрично патување, во трагикомичниот балет на сенките на водичите, во близината препознавав луѓе од мајчина и таткова рода како ми се приближуваат, но не го чинат последниот чекор до мене, а и јас останувам нерешителен на тоа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега вие можете да речете дека луѓето во ова општество живеат подолго, но прашањето е „Каков е квалитетот на животот? А ова не е решено“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Фаерабенд и го забавува и го загрижува верувањето на некои физичари дека се приближуваат кон една „теорија на сешто“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Така, значи, пак ништо не сте направиле; грешам, сте ги влошиле работите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Канцелариски девојки на Спраул. (...) ТЛ: Создаде цел еден свет. ВГ: Впечатокот додека ја читаш книгата - импресијата е многу сложена, но сето тоа всушност е само едно делче од молекула.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги опишуваш девојките како копитари, животни со високи потпетици. ВГ: Да.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Писателите препуштете им ги на цензорите; одлично! се приближуваме.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лично, имам вистинска фобија од момци слични на нив кога ми се приближуваат на улица... ТЛ: Тоа е моќна сцена!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, не ли е политичката трибина слободна?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Додека тој се приближуваше кон постелата на која таа лежеше со рацете склопени на книгата што ѝ лежеше на градите, ми се чинеше дека го видов она што го видов и при нивната прва средба, она што го гледав и при сите нивни подоцнежни средби – онаа присилна воздржаност, онаа скротена возбуда, она исчекување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пак бев тука, покрај нив (тие никогаш не се сретнаа сами, јас бев вечниот сведок на трепетот на нивните зборови и на упорноста на нивното премолчување, јас внимателно го набљудував секој нивни гест и секој израз на лицето, кои издаваа многу премолчани нешта), но сега, кога брат ми седна крај постелата на Сара, јас го наведнав погледот, и само слушав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше есен, а јас му реков: „Нашите сенки можат да се допираат дури и ако ние не се допреме.“ И нашите сенки си играа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа остана мирна, не се помести ниту кога доктор Гете се приближуваше кон нејзината глава со иглата, остана мирна дури и кога врвот на иглата беше забоден во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога одевме по паркот, таа береше цвеќиња, или кинеше стракови трева, или откршнуваше гранчиња од дрвјата, а потоа бараше луѓе со очајни погледи, им се приближуваше, и им ги подаваше цветчињата, страковите, гранчињата. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога сестра ми Роза дојде да ме посети по смртта на својот сопруг, долго седевме на мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас ја повредувам, а таа не се брани, не се обидува дури ни да ја отстрани повредата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полека му се приближував, а еднаш го повикав да си играат нашите сенки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се приближува кон мене, стивнувајќи го гласот: - судбината ги отиснува на дланката своите траги како лузни... * * *
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
ФЕЗЛИЕВ: Има. За жал - има. Живата цел има очи, има душа, има глас, живата цел се приближува, а понекогаш во раката има и револвер...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Младен стрпливо се приближуваше до дното на бокалчето џиткајќи ги чашите како во бунар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако чекорите кога Рада се приближуваше кон домот на Крстиќи, ѝ беа тешки како туч, сега чиниш ѝ се претворија во крилја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се приближуваше полека и еве веќе почна да го опфаќа во своите пипала она кревко, тенкото, исправено срнче, што стоеше на виделината на зората во некакво сиво, свилено просребнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го освојуваше секое од нив споро и мачно, а кога ќе го оставаше зад себе, имаше во градите толку здив и толку радост за да продолжи да му се приближува на следното.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Затоа тој сега тивко се приближуваше до едно чамово стебло, што стоеше на дваесетина чекори лево од дирата, в очи на оние лески и стеблото му беше сѐ поблиску, сето црно и со својот вечен ореол од густа миризба на смола, не смирена ни под тој висок снег, натрупан над неговите виснати гранки, со дебели, крстатни чикери иглички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа она, што преку целиот ден го демнеше од зад стеблата, а сега можеше да излегува и да му се приближува и тој секогаш наново можеше да го наоѓа сѐ поблиску до себе, спружен.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Завиваа, воопшто не нарушувајќи ја ни со својата писната бол оваа црковна тишина, чиниш и надополнувајќи ја неа, дива и нефатлива, а потем зедоа и да се приближуваат, довикнувајќи се и извабувајќи се на таа месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А отсекогаш, за времето на сета оваа преклонетост, а и пред тоа, додека се приближуваше до неа тој сеќаваше како сите патишта водат таму, кон тие зборови, кон оној човек, што ги остави во него нив, кон оној негов Брат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му се приближуваше со оние свои огромни скокови, од чии што удари потреперуваше, протатнувајќи, сета земја, и Змејко сега можеше со свои очи да види како оние негови завиорени в страна огромни заби ги делнуваат како завиорени сабји доста дебелите стебленки на дрвјата, што му стоеја на патот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа најгустиот круг, што го имаше оваа ноќ, и продолжуваа да се приближуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една празнина под лажичката, што мораше да му поигра, кога се приближуваше вака, па ако сакаше да биде и илјада години ловец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Плашливо се приближуваше, како да не се допираше до земјата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Колку повеќе се приближува до крајот на песната која што ќе ја пее, толку повеќе ѝ се очите во шишето. Пее).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Изразот национална книжевност денес не значи бог знае што; ѝ се приближуваме на епохата на универзална книжевност и секој треба да се потруди да го забрза доаѓањето на таа епоха“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Очигледно е дека сѐ на оваа планета е релативно, и егзистира независно само доколку во своите односи им се приближува на другите нешта и се разликува од нив...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Куќите се приближуваат. Нивните катастрофи експлодираат низ прозорите.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Хм, интересно, интересни луѓе. Креативци,“ рече Тодор здогледувајќи ги Костадин и Петар кои му се приближуваа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кафезот се приближуваше; веќе беше сосем блиску.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога возот се приближуваше кон австриската граница помина една претходна милиционерска патрола. Едо намерно, наместо пасошот, им ја даде личната карта.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му се приближуваа без брзање, сигурни и недвосмислени како смрт.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се приближуваа кон оревот кога одеднаш Шишман подзастана: - Абе, - рече длабоко и зборот зататни како да се наоѓаат во некоја голема бочва.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Всушност и не сакајќи тој ни откриваше дека најсреќните мигови од врската со Јана ги има доживеано уште во часовите додека ѝ се приближувал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нему веројатно му го скратуваше дишењето токму таа помисла.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Штом почнаа да се приближуваат кон местото каде што беше Мартин, тие сѐ повеќе и повеќе забораваа на тоа и се чудеа како ќе му пристапи Трајанка на Мартина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Трајанка, а и другите, чувствувајќи ја неговата слабост, сега побавно му се приближуваа и тоа не како да доаѓаат на помирување, туку како да ќе го напаѓаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога ги виде децата како им се приближуваат, тој присторе: - Види ги едепсузиштава!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бабава ја викаме Цонка, син ми — Аралампија. (Сосем му се приближува.) Го викаме Ампо. А старата моја — Пе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (На Поцко.) Потаму, бре, не чешај се од чорбаџијата! (Со раката зад грб му дава знак да пријде поблиску до Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Така е секогаш кога се приближуваме до центарот на светот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Новата година за прв пат се приближуваше со поинакво значење, не за да донесе нови непознати страдања, туку да влезе во убавото малечко главче на Пеличка дека еднаш откако ќе изминат триста и шеесет и пет дена се менува бројот на годините со тоа што на претходната додаваме уште една.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Заѕвони. Еднаш, двапати. Чу чекори како се приближуваат, па вратата полека крцна. ­- О!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се приближувам до скулптурата и во дланката спуштам паричка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Криејќи се зад камењата и грмушките, како на вежба, се приближуваат противничките војници.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека Петре Даскалот со куц-куц му се приближуваше, татко ми од дисагите извади еден шеј завиткан во некоја црна басма.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега, бездруго, кондуктерот разбрал дека е измамен и веќе се приближува ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Една летна вечер, кога тих ветерчок им ги мрсеше косите на тополите, зашепотени нешто весело меѓу себе, кога штурците застругаа по жиците од своите тамбури ако некој поминеше преку старото дрвено мовче кај бавчите, можеше да види како накај Аврамовата колиба нечујно се приближува нечија сенка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Жените не им се гледаа надвор ако некој се приближуваше, но звукот на дајрето што најчесто приквечер го трепереше воздухот од нивната страна, му ја кажуваше на синот на Тајко тажната приказна на сите сиромаси кои усилената веселост ја користеа за прикажување пред светот на среќата што на богатите им недостасува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но секогаш кога се приближуваше со чунот полн риба до контролорите кои требаше да му го земат десетокот за еминот, нему му доаѓаа пред очи некакви чудни слики на непознати места, некакви други рибници каде што тој ловеше сам во свој далјан, некакви други брегови и весла што со леснотија на крилја го цепеа среброто на водата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неговата колипка беше од груб камен и покриена со шевар, а овде, додека се приближуваше до бегот, бос, газеше по скапи персиски килими што го покриваа душемето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш, како што поворката поминуваше низ Балабан-баба маалото, се слушна некаква нејасна викотница што се приближуваше од страната на Јенитепе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Одејќи кај нив, чувствуваше дека ѝ дава знак на Атиџе, дека ја повикува, дека ѝ се приближува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Можеби изгледаше дека ѝ се оддалечува на Атиџе, но тој всушност ѝ се приближуваше, нели?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)