се (зам.) - прекорува (гл.)

Рацете на своите спасители сѐ уште ги стегаше цврсто. Не ги пушташе. Како да се прекоруваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не знам дали е в ред да се прекорувам себеси дека моите последни навраќања во Книгоиздателството што се наоѓаше веднаш зад Камениот мост биле поттикнувани и од љубопитството да се осветли уште некоја дребулија од минатото на човекот што ја беше отфрлил мантијата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Глупачке! - се прекоруваше самата себеси - Како можеше ти!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Татко ми не беше премногу воодушевен од своето дело, се прекоруваше оти не употребил некоја од техниките за кои беше читал во еротските магазини што му ги носеше вујко му од Австралија, но знаеше и што значи за родителите машко дете - само проблеми и грижи, а богами, го имаше за пример шурата.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Не, не се прекорувам поради тоа. Не се имам дури ни замислувано себе си со јасен и одреден пат, како сонцето да речеме, или дури како месечината: ќе изгрееш оваму - ќе зајдеш онаму.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)