се (зам.) - прегрне (гл.)

Се прегрнаа цврсто за кратко.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Чанга кога го забележа од далеку татко ми со паларијата, не можеше да им поверува на очите. Силно се прегрнаа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И двајцата ги раширија рацете и се прегрнаа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Прескокнавме уште една медуза. Се прегрнавме многурачно – со стисок - грч, ние двајцата – чекај, остани!
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
За час се измешаа и, место предвидуваните пречканици, овие „диви луѓе" сред пустата гора почнаа да се прегрнуваат, бакнуваат, удираат по плеќи, да си стискаат рацете како вистински браќа, што и беа заправо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Четата се построи, Толевите другари се одделија и застанаа на страна со Толета, a Петре ја зеде пушката откаде што ја остави Толе и отиде кај него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Стана, па прв се прегрна и се бакна со Антима, потоа со татковска нежност ја прегрна малата Иринка, која, иако причина за оваа веселба, најмалку можеше да сфати што се случува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ги зеде, ме бакна во образот (беше тоа страотно спокоен бакнеж; наликуваше како да сме на железничка станица, како да го испраќаме на викенд од кој тој сигурно и брзо ќе се врати); потем се прегрна со Земанек, се бакнаа и му рече: „Издржи, добиче селско!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Прифативме и на збогување се прегрнавме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Излезе маж во одминати години, трипати се прегрна со Исо и без да праша кои сме и од каде, истото го стори и со нас.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
98. На 18.7.1903 год. и Е.Спространов запишал во својот дневник: „Дури и етничкиот сепаратизам да се прегрне покрај политичкиот, пак нема зошто да се плашат Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но и во таа бучава, во таа состојба кога треската го истиснува месото и го извртува човековиот дух како одрана кожа на дивина, со опачината на внатрешните сетила да доживува измислени и замислени настани, ги слушаш двете птици зад сплетениот ѕид на колата на која лежев: разговараа со гласовите на двајца од дружината, на оние што пред тоа си ја голтаа плуканката споменувајќи жена или жени и можеа да локаат анасонка, да пеат, братски да се прегрнуваат и пак да се морничават од копнеж по женско ноќно збивање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Шепотот на љубопитноста во она малку крв што ја имав не можеше да ѝ се спротиви на бучавата од која небото паѓаше врз сите нас да нѐ ослободи од патилата и надежите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сум јас никакво јајце за скитнички супи, еден да ме продаде а друг да ме купи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ќе ти платам со денов што заоѓа. - Се спогодивме. И тие повторно се прегрнаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Букинистот убаво го позна, ја симна беретката од глава, се прегрна со Камилски и радосно му рече: Monsieur Clement, каква среќа што те гледам жив и здрав, мој Шпанецу, мој Балканец?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Рацете спружени ни се гранки растреперени, од ветришта потфатени... ама ние на полпат ќе се прегрнеме - ќе се исплачеме - Дење ми ходиш блиску до мене, ноќе ми легнуваш на десната рака, на десната рака, на правата страна...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се сретнаа во собата за разговори. Се прегрнаа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На разделување да се прегрнеме Јас што нестанувам И ти што големеам Ела.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се прегрнавме и нема разделување.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Седнаа едно до друго на шареното килимче од бабата Доста, втренчија очи едно во друго, и сѐ така молчејќи — се прегрнаа како сите младенци во првата ноќ. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И за првпат откако е дојден во Прењес на неговото лице само за миг се појави насмевка; му ги разбразди брчките, му ги издолжи усните и врз челото и образите му фрли малку ведрина и згасна како блескотот на светулката што одеднаш се губи во крајпатните грмушки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Остани со здравје и сполај ти. Се прегрнаа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се прегрнуваат, бакнуваат, како што тоа не го прават и родени браќа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се прегрнавме топло, како што тоа често се случува кога ненадејно ќе се сретнат двајца другари од училишните години.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се прегрнавме потпрени на перницата. - Денес бев кај баба и дедо, - почнав јас. - Знам, - рече таа отсечно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја чекаат пролетта, да спадне реката, па по петмесечна одвоеност да се прегрнат и да потрчаат заедно по ливадите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Во лифтот, пред разделување, се прегрнавме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)