се (зам.) - прашува (гл.)

Се прашуваше зошто во Кина козата се доведува во врска со громот, го фасцинираа врските помеѓу козите и божествата, го восхити митскиот податок дека козите, заиграни околу чадот, го откриле пророчиштето во Делфи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Луѓето се прашуваа – како може млекото да извира од тврдината?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Веста стигна и до нашето семејство. – Каков попис сега, пустината, па не заврши ли пописот есеноска? – се прашуваше мајка ми гласно оставајќи го плеталото крај себе, на чардакот, седната до татко ми кој прелистуваше некаква стара книга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А дали воопшто, се прашувам. Ни тоа не знам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И сега се прашувам: дали згрешив? Ако згрешив, на кој свет и век јас ќе ги доплатам моите гревови.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Секогаш кога ја гледав како е внесена во некоја работа се прашував што ли ѝ поминува низ главата.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па, се прашував? Едноставно се прашував што е поентата!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега се прашувам како воопшто сум можела да очекувам мајка ми да се воодушеви од содржината на тој роман!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
-Војни беа тогаш, велеше Софија во Скопје.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но, сите се прашуваа дали ќе најдат работа кога ќе се вратат во својот крај.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Лифтот застана, вратата се отвори. Мартин излезе. Подоцна се прашуваше зошто постапил така.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Претпоставувам дека при одење предните нозе им се отворени нанапред, а потоа свиткани за да го подигнат телото. Сѐ уште се прашувам дали скокале.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се прашуваш на што ли ти мириса потта на огледалото и едначејќи ги по звучност врисоците на кујната, размислуваш во која техника да го нацрташ денот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Што е тоа вистински поет, се прашува хуманистот conte e cavaliere di Gran Croce don Emanuele Tesauro (1591-1667.) во своето, денес веќе заборавено, монументално дело, со за тоа време мошне прецизниот наслов: Аристотеловскиот двоглед или идејата за остроумно пишување... објаснето според принципите на божествениот Аристотел (објавено во Џенова 1654; до 1682 осум изданија).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Имаат ли души докторите, кога веќе немаат термини, за да сетат како венее и папсува - се прашуваше лозарот од Неготино меѓу две остри болки во стомакот, а поначесто и среде гради.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Прво што се гледа од највисоката ритка на Сиена е дека Данте ми ти бил ептен голем маанџија кога салтуку се прашувал дали некогаш некаде имало пошуплив народ од сиенскиот?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тоа утро кога не се смилуваа ами преку врска го примија в болница, тоа утро му студеше на лозарот, а немаше топли чорапи, тоа утро лозарот од Неготино потајум и во себе се прашуваше - ако докторите доцнат, доцни ли и смртта?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Како најобичен светилничар сека зора се прашувам на ‘ртот: како ли ќе изгледаше историјата на нашето место ако моите кога не бев замомчен не ме дадоа за светилничар?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
КАКО КУКУРИГААТ ПЕТЛИЊАТА БЕЗ ПЕРЧИЊА ВО СИЕНА?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Беше навистина еден на еден. Мал, мал ама техничар, Давид го плесна со каменот од прачката Голијата средчело, сѐ се заврши мигум, Давид мигум фрли поглед кон скришната ѕвезда на небото и додека сите вџашени се прашуваа до прачката ли е, до каменот ли е, до раката ли е, мрзоволно киниса накај дома, како што денешнава младеж пред полноќ мрзоволно се качува на последниот автобус за приградската населба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Хајдегер не ја разбираше баш оваа луда трка на зелките, не знаеше колку време сака зелената зелка да стане кисела зелка, расол и како што не беше сигурен дали новиот качкет му е тамам така и шепотејќи сам си се прашуваше дали навистина секое мисловно мислење е поезија и секоја поезија е мислење?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тие не знаеја веќе што да прават, господин и госпоѓа Мервин, се прашуваа од каде ми доаѓа таквото молчење, тврдоглавиот инает...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Се прашуваше, длабоко во ноќта, дали е дојдено тоа време? За златникот, за кој Татко не знаеше. И подобро.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Од каде ли ќе налетаат?“ - се прашуваше Бојан, напрегајќи го видот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Така сигурно се прашувале сите што сакале да се искачат на Орелска Чука, а не можеле или се откажале.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Кој ли ќе знае колку сум лежел занесен?“ се прашуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја гледаше карпата над својата глава, погледнуваше со страв во амбисот под себе и се прашуваше: да продолжиме да се качуваме или да се вратиме здрави и живи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Дали успеав?“ се прашуваше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Лицето му беше повеќе зачудено одошто смирено, како уште да се прашуваше: зошто?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Каде ли ме води оваа врска?“, почна да се прашува па и да се окопува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„За што ли зборуваат, да ми е да знам“ - се прашуваше Маре.  „За што, ако не за политика“ - си одговараше Кате.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Баге се прашуваше да не беше на него?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Што бара, пак, овој?“, се прашуваше Горда во недоумица дали да му отвори или не.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кој ќе го плати тоа, која ли нова држава ќе ги залечи раните, кој нов пасош ќе ја надокнади загубата на детето, која државна граница може да ги врати животите, се прашувам...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Немој да се прашуваш, бидејќи така никогаш нема да преживееш - вели мајка ми со некој непознат, скаутски тон.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Оној, на прагот , се прашуваше, зошто Неговиот двојник што оостана во огледалото Се насмевна, и тоа со насмевка како да простува; Но и со молк што го исмејува заминувањето Сметајќи го за предавство или за грев?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Даниел се прашуваше како Алек се снаоѓаше со ручекот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сигурно се прашуваше кој ги пали и што ќе му се толку многу ѕвезди.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Господин Гроздановски, не тргнувајќи го погледот од кучето со кое како меѓусебно да се прашуваа што ќе прават откако веќе се сретнале, рече: „Ова ли е најденчето?“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Затоа, јас најмногу за себе се прашувам, и колку да барам и да пребарувам, не можам да најдам друго освен...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сепак, бидејќи неговата положба стануваше сè посериозна и сега веќе загрижувачка, господинот Гроздановски почна уште посериозно да се прашува што да прави.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И потем, гледајќи низ мене, замислено рече: „Гласот Ж, буквата Ж, кај него ја има а кај нас не. Се прашувам: зошто?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но веднаш се прашувам: и да спомнев нешто такво, а притоа уште и да укажев на некоја ситница што можела да се подразбере како патоказ или упатство што води кон тој мој Човек и негов татко, дали немаше да уследи нов порој прашања?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа постојано ме измачуваше и прашањето дали воопшто да почнувам некаква игра чиј што свршеток и мене не ми е познат?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оваа противречност па дури и неправедна осуда на еден цел живот морам да признаам дека ја окарактеризирав како црн знак што ја краси судбината на несреќните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем ќе можев да го задоволам и тоа додатно љубопитство со одговор што ќе беше уште понепотполн и уште понејасен?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како тоа наеднаш, се прашував, најпофалуваните и најсаканите простори на желбите и намерите на мајка ми, се престоруваат проклети места што нудат толку малку надеж?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напати ќе додадеше: „Ти порасна а јас почнав да се прашувам: каде исчезнало од собата моето дете? Затоа и оставам гласот да прошета. Некој за да ми се одѕве!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Што значи ова? Дали мојата волшебна моќ важи само за лоши работи?“ - се прашуваше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Потоа размислува малку и се прашува: - А што ли ќе имаме кога јас ќе станам дедо?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се прашувам, што мислел Марсел говорејќи за парарелигиозната вредност?
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Што повеќе го појаснуваат, дотолку станува необјасниво.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Избегнував да се сретнам со децата од улицата и се прашував - како Пенчо успеал да ја обере недоверливата старица?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дали тој хумор веќе не подзаличува на архаичен?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Времето допрва може да покаже дека биле во право. ‌Имам добри преседани за таков убав светоглед. ‌Се прашувале луѓето, на пример, дали Невидливиот човек од Ралф Елисон, Друга земја од Џејмс Болдвин или Да се убие птицата подбивница ќе им станат неразбирливи или безначајни ако дојде време кога во американското општество расата веќе нема да биде општествено обележана (претседателствувањето на Барак Обама, за волја на вистината, во мигов ја прави таквата можност понезамислива отколку замислива).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А каде е таа Полска? Се прашувавме. Далеку или блиску до нашите места?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму во Ташкент не престанавме да се прашуваме зошто тие по излегувањето од Сибир, не најдоа храброст да се појават пред поранешните борци, сега работници во советските заводи, во фабриките на Чехословачка, Унгарија, Романија и во Полска?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И копав, копав, копав. Се чудев колку бргу копаа рацеве. Како да ја голтаа земјата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прашував - ова ќе ми биде куќа, или јама?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вода доаѓаше отсекаде. Дали е ова Потоп?, се прашував во сонот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакав да бегам, ама од меѓу ѕидовите се слушаше детски плач.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Слушаа луѓето и во чудо се прашуваа: Како, низ кои далги, низ кои витли, низ какви крточини талкал и стигнал во далечната земја нивниот бик.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Која сила му го покажувала патот, која светлина му ги осветлувала длабочините и крточиите, вировите и понорите? Се прашуваа луѓето, стравуваа и замолчуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неколку месеци по разговорот со мојот другар Специјалистот за чудни болести, повторно се „фатив“ како сам си зборувам, како сам си се прашувам и сам на прашањата си одговарам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега се прашува: дали од нашето отцепување од балканските народи ќе се восползуваат нашите непријатели и кои се тие?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се прашува: ќе дозволи ли и може ли да дозволи Србија во тетовскиот говор да се развиваат наместо македонските и српските-бугарски особини, а заедно со јазикот да се развиваат во Тетовско наместо македонски и српски-бугарските интереси?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се прашува: зошто?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се прашува: кој јазик ќе биде официјален?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој плод на стравот, тој сложен облик на обеспокоената потсвест, тоа чудовиште во нивна близина, било 'ркулец на лудило што капнува од облаци или оживува во исконско мочуриште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи, се прашувале, со каква молитва се издига ѕид помеѓу злото и сиромаштијата?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се прашувал вака ли минувал секогаш заводливецот на жени - поразен. Скоро лазејќи се повлекол од сенката под која лежел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секако тој тоа можел да го знае многу подоцна а тогаш само се прашувал: зад жолтите и ребрести костури како друг обрач никнува од земјата нов обрач, и сѐ така: обрачи, обрачи, обрачи: Турци, костури, пак костури со кациги, со штитови и со мечови, потоа сенки со чекани од камен; и пак некои други (кој можел да ги знае?) грпкавичави, со мали мајмунски глави, со дебели заби под кои се двоел надве арапски рунтавест орев или дебела 'рскавица на животно со сурлеста глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За какви злосторства? се прашувале луѓето, За оние по кои не ќе остане за новороденчињата жена со боска, говореле и пак демнеле и ковале нови стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со снегот го снемало, фатил џенем или се присокрил негде за нови злосторства.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лозан Перуника се чувствувал како крадец што за лична корист ја завлекол раката во тајна печалба на туѓа душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто тој бил иднината на животот - старите се само стари и мртви пред да умрат, тој и неговите врсници ќе го обновуваат животот, плодоносци со живо семе во живо месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се прашувам колку волшебства крие ноќта во пазувите? Огледала на љубовта со лажен сјај...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се прашувам, кој би можел да ја плати цената на времето, потрошено со тебе?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се прашуваше што ли подразбира тој под „знаење“, и дали фактот што во последно време нејзината турлитава стануваше сѐ подобра има некаква врска со квалитетот на книжевното дело.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се прашуваше: Зарем не ја трогна содржината на сите оние писма кои ѝ ги испорача Душка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја гледаше таа разнобојна драперија и се прашуваше што се наоѓа зад неа, зад тие рајски двери.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Какви ли сѐ изненадувања ќе доживеам денес? - се прашуваше Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се прашуваше што ли му се случува.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Но како?“ - се прашуваше, кога времето за некого неповратно леташе со светлосна брзина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гледаше во куќите крај патот. Се прашуваше како тоа сите се слични, речиси исти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе! Каква убавина! - извика Рада држејќи ги двете разнобојни обетки во својата дланка. Но, зошто се различни, се прашуваше без одговор. Ја маѓепсаа и двете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Господе, што е ова? - се прашуваа сите, за писмото ниту Рада немаше поим како можело да дојде токму во нејзините раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се прашуваше кои се тоа две добри вести во исто време.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Каква пак сега Америка? - се прашуваше, која е оваа што му стана жена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Боже, каде ли го оставила подарокот и што има во него? - љубопитно се прашуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Колку ли загатки уште се кријат во оваа жена која уживаше во својата таинственост, се прашуваше Ивона, која беше мајстор за решавање на ребуси, а сега не го ни насетуваше одговорот на загатката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаеш, љубов моја. Се прашувам дали и ние ќе остариме заедно? - Да, да... - одговори Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Па како сте денес? Но, како тоа Томо се прашуваше самиот себеси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада одвај ја слушаше. Се прашуваше дали нејзиното срце е доволно силно за средба со судбината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Те прашувам, но, се прашувам и самата, како е можно скинатото парче „коприна“ да биде мерило за женската верност или неверност? - рафалите на Рада не престануваа, куршумите летаа на сите страни.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Несвесно се прашуваше со која може да заврши неговиот последен здив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во целиот тој кошмар единствена цврста потпора за Рада беше Томо. Но, се прашуваше и самата: до кога?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Кој е сега овој?“, се прашувам, и прво ми паѓа на памет дека дошле за струјата ама ноќе не предупредуваат, само без предупредување ја сечат наутро.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Садриазамот се сврти спрема старецот; тоа, да не ја нападне првин главната цел, туку да удри на неа, со сите расположиви сили, дури откако ќе ја обезбеди заднината, беше основа на неговата воена вештина, па сега, упорно загледан во старецот, се прашуваше дали тој не го лаже, дали навистина луѓето се избегани на Имотот?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прво се прашувате дали Бошко Смаќовски добил отказ од Радио Скопје, па уредниците решиле на сабјле да емитуваат репортажа.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И дали била и порано тука, се прашуваме, или некој од нас ја донесол, ја внесол. Со опинците, со алиштата или со дишењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас, сега, се прашувам, така во умот се прашувам, дали не ме фатила крвта од ножот на Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе бара да се прашуваат дали ќе родат, вели Велика, дали ќе родат или да се пресечат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали се прашуваат кај ќе ги напрчат нозете, кој ќе им ја јаде пченицата, кој ќе им го посети гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А за кого се борев, прашува, за кого и против кого, прашува, кој е поразениот, се прашува, ама одговор сега не си дава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Абре, ти да не си брат ми, ме прашува. И така се прашуваме, се прегрнуваме по темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така завршува оваа приказна. Но, јас секогаш се прашував дали тоа предание не крие во себе некое подлабоко значење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, изгледа дека оттогаш пак се појавувал овде-онде, секогаш преправен во калуѓер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, можеше да биде и полошо. Многу полошо. Се прашувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И се прашувам што е стварност: тоа претходно или ова сега?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
11 Се прашувам од каде протече тоа страшно зло, таа свирепост, тоа безумно уривање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
11.04 Исцрпеност, дехидрација, параноја.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не си правам филмови. Тоа што го забележувам е точно, само се прашувам како ќе го докажам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Климент Камилски не можеше лесно да навлезе во тајните на Татковата библиотека, се прашуваше која била крајната намера на составувачот на библиотеката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Откако со големо внимание и потцртување со тенок графитен молив ја читаше и размислуваше за намерите на Камилски, се прашуваше зошто му ја донел оваа книга дури од Париз? Тука морало да се крие нешто?!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кој ли може да биде? си се прашуваше гласно Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Долго време во семејството, не само Мајка, туку и ние, децата, се прашувавме која беше причината, пошироката смисла за Татковата потрага по тајните на лавиринтите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Па да видите, сакале или не, вие се позапирате и сега сосема сериозно, сами себе, се прашувате: - Таа беше или не?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ повеќе мислеше дека станува никаквец. Што сега? се прашуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И се прашуваше: љубомора, што е тоа? Наоѓаше дека Шекспировите јунаци се болникави и зли како јарци. Љубомора, што е тоа?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Немаше претпоставки и се прашуваше можел ли дождалецот да го излаже и да не влезе во станот?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се прашуваше и не можеше да одговори, за што сѐ повеќе стануваше непознат и за други и за себе, со нешто недовршено зад својата црна и лута кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Додека забрзано чекорев назад, одвај гледајќи од натрпаните кутии кои се нишаа во нелинеарни големини и форми, се прашував зошто можев да се сетам добро на сѐ, но не можев да си ја претставам таа стара и потрошена среќа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Томето не можеше да им верува на сопствените уши, се прашуваше во себе дали сонува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Повторно, студениот, неумолив и чиниш заповеднички глас на шифрантот Петар Иваз: - Другар амбасадор, дојдете брзо. Итно е!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не вредеше да се прашува Иваз зошто е итно, тој ќе останеше или нем како картагинските статуи или ќе го каже веќе чуеното во вакви пригоди.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Соочен во моите дипломатски години со палестинското прашање, во еден значен период од неговото постоење, кога се одвиваа крвавите чекори на судирот, кога се најдов во Тунис, непосредно по бомбардирањето на позициите на Арафат, потпирајќи се врз инструкциите кои ги добивав од Централата во Белград, како застапник на земјата при ПЛО, подоцна и како амбасадор во државата Палестина, по прогласот на Арафат во 1988 година, напишан од Махмуд Дарвиш, размислувајќи и чувствувајќи ја драмата во Картагина, јас често барав одговори во татковата незавршена Историја на Балканот низ падовите на империите, во која имаше едно незавршено поглавје - за историјата-лавиринт...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
IV Пред мојата прва дипломатска мисија како амбасадор на Југославија: често се прашував кои беа моите заслуги да се најдам на висок пост на државата Југославија, која во три четвртини на XX век (1941-1981), од антифашистичкиот отпор на Јосип Броз Тито, неговото спротивставување на Сталин, создавањето на најдолговечната федерација на Балканот (и покрај с), создавањето на движењето на неврзаните, варијанта на утопискиот, самоуправен социјализам, со речиси целосно отворени граници, играше значајна улога во Европа и светот, и покрај робувањето на националистичките хиерархиски противречности, неподготвеноста кон среќна транзиција на своите вредности кон мултипартиска и конфедеративна разрешница?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XXV Според татковата размисла кога една цивилизација започнува да се прашува за смислата на Историјата (Историјата ја пишуваше со големо И), тоа значи дека таа го насетува скорешниот пад.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Си мислев, зошто го отепале, сигурно правел грешки, па се прашував какви грешки, дали крадел или лажел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми раскажуваше: Се гледавме со мајка ти од малечки а кога пораснавме се парашував дали ќе можам тоа убаво девојче да го земам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За сето тоа време, со еден дел од свеста се прашуваше кога ли ќе го стрелаат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашувам, што ли е тоа лимон“ ? додаде таа без врска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа стоеше пред него исправена, со насмевка на лицето малку иронична, како да се прашува зошто толку бавно реагира.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не чувствуваше љубов спрема неа и дури одвај се прашуваше што се случува со неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашуваше неодредено дали во укинатото минато било нормално да се лежи вака в кревет, во свежината на летната вечер, маж и жена без облека врз себе, да водат љубов кога ќе посакаат, да разговараат за што сакаат, без да чувствуваат никаков порив да станат, едноставно да лежат и да ги слушаат спокојните надворешни звуци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Добиваше, колку што можеше да оцени, три оброци на дваесет и четири часа; понекогаш нејасно се прашуваше дали ги добива ноќе или дење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Помисли како пред десет минути - да, пред само десет минути - во неговата душа сѐ уште имаше двојство додека се прашуваше дали веста од фронтот ќе биде за победа или за пораз.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и сега беше сосем можно дека тој е само многу зафатен човек, кој нерасположено се прашува зошто го прекинуваат во работата. Никој не зборуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашуваше колку ли деца има родено. Лесно може да ги имала петнаесетина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали контролата на Партијата над минатото е помалку силна, се прашуваше тој, затоа што едно парче доказ што не постои повеќе некогаш постоело ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон се прашуваше нејасно на кој век ѝ припаѓа црквата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Додека лежиш тука“, рече О'Брајан, „ ти често се прашуваш - ме праша дури и мене - зошто Министерството на љубовта би трошело толку многу време и труд со тебе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашуваше, како што многупати и порано се прашувал, дали тој самиот е лудак. Можеби лудакот е едноставно малцинство од еден човек.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се прашуваше дали одбивноста потекнува само од минатото, или пак е инспирирана од неговото поднадуено лице и од солзите што ветрот постојано му ги притискаше во очите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашуваше дали го фатиле и г. Черингтон. Се прашуваше што ли сторија со жената во дворот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашуваше дали тој и Џулија сепак не го згрешиле времето - преспале дванаесет часови, а мислеа дека е дваесет и триесет, кога всушност било нула осум и триесет наредното утро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се прашуваше нејасно колкумина се како неа во нејзината генерација - луѓе кои израснале во светот на Револуцијата, кои не знаат за ништо друго, кои ја прифаќаат Партијата како нешто непроменливо, како небото, кои не се бунтуваат против нејзината власт, туку едноставно ја одбегнуваат, како што зајакот го одбегнува кучето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во еден миг помислив дека од мене очекува помош, некаков совет. Да го направам тоа? – се прашував.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се прашуваше каква стапица ќе му стави бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сигурно се прашуваа: „Што ли му е на овој човек, да не е болен од некаква тешка болест...?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се прашував: „Ќе го дочека ли тој ден, ќе издржи ли толкав пат?“ Живеевме за тој ден.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И се прашувам и потврдувам дека не ја знам главната суштина на животот кога не знам што го прави весел, сфатлив и интересен.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На почетокот од записот има една реченица во која се прашувам зошто си го гнасам лицето и дека таа мисла постојано ми се меткала низ глава.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога ќе помислам, отсекогаш сум се прашувал: „Кој кому му претходел, Ракот на Генот или Генот на Ракот?”, или, ако сакате наопаку: „Кој кого го наследил, Генот Ракот или Ракот Генот?“
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Навистина, тој е домаќин, тој се прашува... Ама, јас сум му мајка!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Фрчат пари од сите страни Се прашувам можно ли е оваа држава да е толку поштена? Дури и наивна.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Козарите кои го минаа и фашизмот со козите, се прашуваа зошто со нив да не бидат примени и во социјализмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зошто не ги броев ударите? се прашуваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знам дека се прашував, бидејќи паметам дека лично се воздржував од каков и да е одговор, иако далеку во мислите наслушнував нешто како шепотење од кое можев да сфатам дека на ниту еден настан не може да му се стави точка и да се прогласи за звршен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Од каде овде овој снег, се прашуваше очигледно затечен? Долу во градот го нема.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од каде кај луѓето заборавот, се прашуваше татко ми!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога судбината ќе ја затвориш во војничка матарка место да ја оставиш во познатата древна волшебна ламба или во глинениот сад скриен во таен дел на домот, зар нема да го очекуваш она што мене ми се случи? - се прашуваше Раде Ич откако заседна во Кралска круна, на штипското Корзо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се прашував: Како ли е тоа? На што ли прилега?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Се прашувам“, рече мажот доаѓајќи од спалната соба и обѕирајќи се, запирајќи в час со лулето в рака.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Опколен со бадеми од книги, се прашувам која е мојата, кои се нашите? – чувствувам нелагодност меѓу тоа мноштво печатени страници, немоќ меѓу тие мртви и живи талентирани умни луѓе.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Честопати се прашувам: од што ли излеговме ние и што ни остана како наследство?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И се прашувам дали сѐ уште ги чуваш оние исушени ливчиња од ружи?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се прашувам, поради што пред една недела уапсија дваесетина момчиња.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дејствието се одигрува во куќа со наместени соби за издавање и сопственичката на куќата се прашува дали новиот станар е познатиот убиец со име Осветник. Нешто како Џек Мевосек.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Што да правам?“ се прашуваше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Се прашувам како ќе биде најдобро.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Татко ми тврдеше: „Полн шиник сак'с има поминато низ нејзината уста, се прашувам како не ѝ се згади.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не смеј се! Навистина си таков. Мажиште! Затоа и се прашувам: дали се сепнуваат?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или тоа е свесен протест, чија сурова симболика е очигледна? - се прашуваше новинарот, од малата фотографија во горниот лев агол од текстот, што и покрај дебелите очила и насмевката, или токму поради нив, делуваше одбивно.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Се прашувам – што беше убавата сопруга на дебелиот управник на северните провинции?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Што ќе му прави, господе? се прашуваа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Истиот ден работеше и на чевелот со огледало на прстите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во моментите кога се меша со притоките на ирационалноста, заблудата, кога ветрот ни фрла прашина во очите, настанува поматување и колку и да се прашуваме и да бараме оправдувања и да го потиснуваме бесот кој тлее во нашите срца, ќе мора да се соочиме со сопствените одлуки и чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Се прашувам како и сите други во кои останала малку човечност, добрина моралност, должност, како светот може мирно да спие по сето ова што му се случува?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога се будеше не се прашуваше зошто секој ден е сѐ подебел, зошто се буди испотен и зошто фрижидерот е празен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Потоа тој ме завика стаклено топче и навистина се прашувам да не станав такво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во еден миг застана реката, го исполни коритото, се поткрена на бреговите, разгледа наоколу: што се случи, се прашува самата, каде е човекот, и со денови шеташе сама низ полето, ги раскопа друмовите, ги раскорна плочите, а кога му ги откри трагите таа се повлече во коритото, спокојна и плавна, загледана во човекот што го чита Борхеса: тенкото жуборење на водата што го довикува споменот на пустината.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Еден човек одново шета сам долж пресушено корито на река и сам се прашува: што се случило, каде е водата...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
На крајот сите едно ги чека. Се прашуваш тука, дали вреди, Ти?
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
И сѐ уште се восхитувам, се прашувам дали е можно, одговорот не го знам, но ти ми го шепнуваш мудро, можно е, сѐ е можно.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Одбивам да шетам со цревата во раце, да гледам како нестручно ме оперирате, сечете и шиете, како ми гнојат раните и да се прашувам колку ли ќе ме боли кога ќе дојдам на себе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СУЛТАНА: Е де. И јас се прашувам. Свари ја таа вода и гаси го ќумбето. Лето е. Ќе се угушам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И се прашувам дали е тоа некаква утеха.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ДИМИТРИЈА: Сакаш едно ракивче? ПОПОТ: Болен се прашува. (Димитрија тура ракија.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
РАЈНА: Разбирам јас сѐ, само се прашувам до кога ќе молчам. ЕВТО: До крај! Цел живот! РАЈНА: Ќе видиме тоа.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Неколку дена заедно сновеа, заедно пееја. заедно мечтаеја и борбени песни пееја за Македонија, ама остана лути многу разочаран кога виде дека командата на македонската војска од вардарско одби да ги прими младите Костурчани кои масовно сакаа да ѝ се приклучат и се чудеше и се прашуваше и себе си и другите зошто некој не сака да се направи една македонска војска?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас искрено им верував на политичарите во Атина, меѓутоа, сега за нив имам само презир и се прашувам дали имаат тие и најмалку чувство на достоинство и морам да признаам, иако со тешко срце, дека јас, припадник на таканаречениот слободен и цивилизиран западен свет, ете, денес, се срамам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На Фимка сѐ повеќе ѝ се чини дека гласот ѝ е познат и, гледајќи ја девојката од оваа оддалеченост, таа се чуди и не може да се изначуди, та се прашува, зошто ли токму неа, непознатата ја вика и упорно ја довикува?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се прашувам: кој го направи такво и зошто?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Фајде нема ле душо... - прекинува гласот, секнува и кој знае, се прашува ли, дали фајде нема од шеќерната калеша чупа која е неверна или од утехата што самиот си ја дава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Размислував за нив гледајќи ги седнати на асталот еден покрај друг и се прашував што ли ги спојува овие две суштества толку различни едно од друго.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- За какви ли тајни станува збор? - се прашував и сѐ на светот ќе дадев да можам да дознаам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ама се прашувам што друго можат да му направат баздриѓаните.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се прашува дали не треба да го тргне умот од тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се прашуваше гласно во присуство на тетка Перса, ама срцето што остануваше стегнато како да не се согласуваше со нејзината гласно изговорена мисла.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Малечката Пелагија воскликнуваше од радост додека ја капеше мајка ѝ, а пак Пелагија додека ја сапунисуваше се прашуваше себе си дали и таа на тие годинки ја имала истата снагичка?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И само да се прашувам: кај ја однесоа неа, господе, зошто ме оставија мене?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ми плаче Иван, си велам, од кај ми иде гласот на детето, се прашувам, и одам со сликата в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледам и самата си се прашувам, како можело и во толкав бес вака да ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу често се прашував што барам, каде одам со овој чудак. А, сепак, сѐ уште бев со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Само се прашувам дали мораше да се случи толку драстичен парадокс за да ме натера да дојдам таму каде што треба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Понекогаш се прашував, дали поради тоа немаме секс.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Католичката милосрдна сестра, Французинката Писи, која во Солун работела во француската болница и поради тоа контактирала со наши луѓе и ја познавала доста добро неиздржливата положба во која се наоѓало македонското население, во својот „Дневник“ се прашува: „До кога ќе оди така? Нема ли да се преполни чашата на горчината?
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гледам, се чудам и се прашувам: зошто Билјана гледа поубаво и поинаку од мене?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Потоа размислува малку и се прашува: - А што ли ќе имаме кога јас ќе станам дедо?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Какво е тоа гледање? - се прашувам јас во себе, се мачам да разберам што сака со тоа Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Димче застана како скаменет. „Што значи ова? Дали мојата волшебна моќ важи само за лоши работи?“ - се прашуваше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ќе стигне ли? - се прашуваа сите, очекувајќи да се појави од негде некој моторен кајак.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)