Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Го нема! Побегнал! – И козите ги нема? – извикав плачно. – И козите... и козите... сите кози... – Кај можел да избега со толку кози? – се охрабри да праша братот партиец. – И ние се прашуваме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се прашува ли уште, дали Тората ќе се пишува одново или ќе се продолжи со едно ново, неизвесно поглавје? О, Hashano!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Човек не може а да не се праша: зар токму на овие непроодни кањони требало да се гради и да се живее?

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не знаеме ни што да се прашаме.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не може веќе ни да се праша од каде олкава дрскост кај едно толку младо девојче, такво однесување спрема непознат човек.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но дали ќе ја заборават, се праша со право уметникот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Фати пладнина време. „Кој ќе издржи до мрак?'се прашаше секој четник во себе, а бимбашијата се плашеше да не се замрачи, та и оттука да му се извлечкаат комитите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ами чаре? — се прашаа двајцата властодршци и крепоземци на битолскиот вилает.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За да се прашам себеси: имаме ли ние, Македонците, своја автентична национална и културна татковнина? Јас велам - колосална! Како ретко кој друг народ во Европа. Но, тоа е тема на мој посебен есеј...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Време е, само, да се прашам зошто на својот живот му подарив само нешто свое - а на смртта сѐ...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сме се прашале ли зошто катаден се смалуваат луѓето што минуваат преку мостовите?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Истиот ден работеше и на чевелот со огледало на прстите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Салиери не е ниска душа: потребна е гордост, не за да му се биде љубоморен на Моцарт, туку за да се предизвика и да се праша Господ: без да се залажуваме, зошто не сум Моцарт?

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Се прашав: „Господе, можно ли е дека не нѐ слуша, и дека навистина, додека го гледа дождот, за неа не постои ништо друго?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој одеднаш почна да плаче; липаше, и јас првпат, откако дојде тоа утро, сериозно се прашав за неговото душевно здравје.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тетка Рајна викаше по мене, се караше да не ѝ растурам, или да не се прашам, но тоа не помагаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Зар не му мислат Србите оти со успехот на востанието, ако се праша: на кој јазик ќе треба да зборува судијата, да речеме, во Тетово? – автономната влада што ќе биде од „мнозинството“ ќе одговори: на бугарскиот: истото ќе го одговорат и месните жители, зашто во нивните очи Бугарите, а не Србите излегоа херои.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се прашаше само: кому приликите ќе му дозволат да наддели?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ова ме наведува да се прашам што би напишале луѓето кои ги користат и чувствата и мислата истовремено, ако за тоа имаат можности на билетите или на некоја дозволена површина за пишување после гледањето на претставата продуцирана од наша театарска куќа, а во која токму во Годината на македонскиот јазик, се зборува на англиски?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Затоа е најдобро да не се праша.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Денес, мила моја, може да се остане жив единствено ако не се праша, ако не се знае ништо, ако не се има очи и мисла за ништо од сево ова што станува околу нас. Обиди се да ми поверуваш...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Собата остана празна. „Но, каде е Томо?“ - се праша Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И доста беше сега само да се застане на едно место, од каде се гледаше целото село, и ич да не се праша чии се новите и најголемите куќи во селото, за да се знае кои се неговите бригадири.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И кучињата се како луѓето, па и тие сакааат да прашаат: што им стана на луѓево, пред олкаво сонце да палат оган? А и кој не ќе се праша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отиде. Како никогаш да не стоела на прагот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, се прашав, секогаш ли младоста на момчоците почнува на првиот пролетен ден?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дете, што да се праша. Било заедно со своето шарено кученце Буби, весело трчкале по раскопнетиот снег, греело сонцето. Проклет да бидам, сонце.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Возможно ли е? Се праша. Зар овие безначајни дождалци?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Богоулник или зрнце песок? се праша. Неизвесност, или независност?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Да ревам, да викам некого? се праша и почувствува нешто друго.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Некој љубопитен фанатик во Министерството ( некоја жена, можеби: некоја како малата жена со песочна коса или како темнокосата девојка од Одделот за проза, може да почне да се прашува зошто пишувал за време на паузата за ручек, зошто употребил старомодно перце, што пишувал - а потоа да достави информација во соодветната установа ).

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега, кога веќе го знам неговиот вистински мотив, ми останува да се прашам: Зар само тие „аспекти“ постоеле? А другите?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А кај нас денес, човек би се прашал, дали баш така темелно се испитува?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ништо, ништо! Некогаш моите слики ќе ги тераат луѓето да се прашуваат, само јас тоа не ќе можам да го видам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога на портата се зададоа нунката, Митра и Гуца, — на Доста срцето ѝ затропа силно: — „Како ли ќе си го викам анѓелчето мое?“ — се праша сама и се прави небарем не ја возбудува тоа прашање.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа се сиромасите со 5—20 овчички, кои се прашаат како кој ќаа му ја теслимил стоката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Оти во другите деца не ми се гледа?" — се прашаше Нешка, кога влегуваше и фрлаше поглед во училницата, во сите ученици.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Да насеча борови одоваде рид, или да преврла преку рид по букови? — се праша сам и се замисли, чекајќи го магарето да се напие вода од коритото на шопурот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Одеднаш ја позна. — „Она е, она ! ... Ами сега?“ — се праша и нозете му се потсекоа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„А кој им кажа? — се праша Сулиман чауш. — Та кој друг ако не овчарот?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

КОСТАДИН: И ди имав, пак не давав!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Зашто, навистина ако таа се праша, право ќе си каже: „Костадина го сакам“!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Плажите покрај Пацификот се толку долги и широки што никој не се прашува ќе има ли место за неговиот пешкир.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Смрт под нож? се праша. Нож в ленена кошула, нож под рефлектори?