се (зам.) - праша (гл.)

Го нема! Побегнал! – И козите ги нема? – извикав плачно. – И козите... и козите... сите кози... – Кај можел да избега со толку кози? – се охрабри да праша братот партиец. – И ние се прашуваме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Човек не може а да не се праша: зар токму на овие непроодни кањони требало да се гради и да се живее?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се прашува ли уште, дали Тората ќе се пишува одново или ќе се продолжи со едно ново, неизвесно поглавје? О, Hashano!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но дали ќе ја заборават, се праша со право уметникот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој не може веќе ни да се праша од каде олкава дрскост кај едно толку младо девојче, такво однесување спрема непознат човек.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не знаеме ни што да се прашаме.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сме се прашале ли зошто катаден се смалуваат луѓето што минуваат преку мостовите?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Време е, само, да се прашам зошто на својот живот му подарив само нешто свое - а на смртта сѐ...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
За да се прашам себеси: имаме ли ние, Македонците, своја автентична национална и културна татковнина? Јас велам - колосална! Како ретко кој друг народ во Европа. Но, тоа е тема на мој посебен есеј...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— Ами чаре? — се прашаа двајцата властодршци и крепоземци на битолскиот вилает.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фати пладнина време. „Кој ќе издржи до мрак?'се прашаше секој четник во себе, а бимбашијата се плашеше да не се замрачи, та и оттука да му се извлечкаат комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Салиери не е ниска душа: потребна е гордост, не за да му се биде љубоморен на Моцарт, туку за да се предизвика и да се праша Господ: без да се залажуваме, зошто не сум Моцарт?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој одеднаш почна да плаче; липаше, и јас првпат, откако дојде тоа утро, сериозно се прашав за неговото душевно здравје.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се прашав: „Господе, можно ли е дека не нѐ слуша, и дека навистина, додека го гледа дождот, за неа не постои ништо друго?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тетка Рајна викаше по мене, се караше да не ѝ растурам, или да не се прашам, но тоа не помагаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се прашаше само: кому приликите ќе му дозволат да наддели?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зар не му мислат Србите оти со успехот на востанието, ако се праша: на кој јазик ќе треба да зборува судијата, да речеме, во Тетово? – автономната влада што ќе биде од „мнозинството“ ќе одговори: на бугарскиот: истото ќе го одговорат и месните жители, зашто во нивните очи Бугарите, а не Србите излегоа херои.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ова ме наведува да се прашам што би напишале луѓето кои ги користат и чувствата и мислата истовремено, ако за тоа имаат можности на билетите или на некоја дозволена површина за пишување после гледањето на претставата продуцирана од наша театарска куќа, а во која токму во Годината на македонскиот јазик, се зборува на англиски?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Господи, се прашав, секогаш ли младоста на момчоците почнува на првиот пролетен ден?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отиде. Како никогаш да не стоела на прагот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денес, мила моја, може да се остане жив единствено ако не се праша, ако не се знае ништо, ако не се има очи и мисла за ништо од сево ова што станува околу нас. Обиди се да ми поверуваш...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Затоа е најдобро да не се праша.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И доста беше сега само да се застане на едно место, од каде се гледаше целото село, и ич да не се праша чии се новите и најголемите куќи во селото, за да се знае кои се неговите бригадири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Собата остана празна. „Но, каде е Томо?“ - се праша Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И кучињата се како луѓето, па и тие сакааат да прашаат: што им стана на луѓево, пред олкаво сонце да палат оган? А и кој не ќе се праша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ревам, да викам некого? се праша и почувствува нешто друго.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дете, што да се праша. Било заедно со своето шарено кученце Буби, весело трчкале по раскопнетиот снег, греело сонцето. Проклет да бидам, сонце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Богоулник или зрнце песок? се праша. Неизвесност, или независност?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Возможно ли е? Се праша. Зар овие безначајни дождалци?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Некој љубопитен фанатик во Министерството ( некоја жена, можеби: некоја како малата жена со песочна коса или како темнокосата девојка од Одделот за проза, може да почне да се прашува зошто пишувал за време на паузата за ручек, зошто употребил старомодно перце, што пишувал - а потоа да достави информација во соодветната установа ).
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Убав свети Ѓорѓија, а сега? се праша наеднаш Бајко и заоде како во сон.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не беше тој некое од оние грабнати рисјански деца од јаничарите, кои после станаа ас Турци? се праша брзо рибарот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Боженце, има ли нагоре едно педесетина аршини? се праша Петре, трештен, и загреан од некоја незнајна топлина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со што се беше обезбедил тој?, трескаво се праша Сандри.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А кај нас денес, човек би се прашал, дали баш така темелно се испитува?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сега, кога веќе го знам неговиот вистински мотив, ми останува да се прашам: Зар само тие „аспекти“ постоеле? А другите?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ништо, ништо! Некогаш моите слики ќе ги тераат луѓето да се прашуваат, само јас тоа не ќе можам да го видам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Зашто, навистина ако таа се праша, право ќе си каже: „Костадина го сакам“!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: И ди имав, пак не давав!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
„А кој им кажа? — се праша Сулиман чауш. — Та кој друг ако не овчарот?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одеднаш ја позна. — „Она е, она ! ... Ами сега?“ — се праша и нозете му се потсекоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Да насеча борови одоваде рид, или да преврла преку рид по букови? — се праша сам и се замисли, чекајќи го магарето да се напие вода од коритото на шопурот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Оти во другите деца не ми се гледа?" — се прашаше Нешка, кога влегуваше и фрлаше поглед во училницата, во сите ученици.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа се сиромасите со 5—20 овчички, кои се прашаат како кој ќаа му ја теслимил стоката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога на портата се зададоа нунката, Митра и Гуца, — на Доста срцето ѝ затропа силно: — „Како ли ќе си го викам анѓелчето мое?“ — се праша сама и се прави небарем не ја возбудува тоа прашање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Плажите покрај Пацификот се толку долги и широки што никој не се прашува ќе има ли место за неговиот пешкир.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Што е тоа плач? се праша. Кажи, помогни. Плач?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сега над него беа тројца, темни и загрижени, па не се праша како дошол третиот, туку погоди: нешто стануваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пред да ѝ падне револверот од рака, не се праша дали навистина сакаше да го стори тоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе беше позабавно, времето не ќе се развлекуваше, или да се занимавам со друго во оваа здодевност? Со што друго? се праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пиевме кај еден колега, пак ми рече. Колега? мислев. Дали колега? се прашав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гледаше како агентот се занишува, како паѓа и како уште долго гребе со ноктите по подот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Безгласно се смее, прецени. Би можел ли јас така? се праша. Само кога би умеел да се смеам, одговори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Луѓе - птици! Каква птица би можел да бидам јас? се праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Смрт под нож? се праша. Нож в ленена кошула, нож под рефлектори?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И сите што го гледаат се прашуваат: зошто е сега ова плачење?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога тоа и го кажав, ми кажа што рекол: дека еден ден, додека влегувал во метро, видел еден човек како им продава моливи на две жени - човек без нозе, кој се движел со помош на платформа на тркала.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Истиот ден работеше и на чевелот со огледало на прстите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И само ако за момент замижиме ќе пропуштиме сѐ што во меѓувреме се случило и ќе се прашаме: -„Дали во животов задоцнивме за многу работи?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И трипати се праша: „Главо моја – моја ли си?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
БОРИС: А зошто? Си се прашал некогаш зошто? И дали е добро или лошо што нема?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Сигурно треба да е некој кој умрел во селото зашто камбаната, барем досега, никогаш не биеше за тие кои погинаа на боиштата - мисли и се прашува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Седи и само во тоа кратко чекање успева да се праша: зошто е ноќта?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Добро било да се потсетат на тоа време со некое заклано јагненце без да се прашат дали имаат некоја скршена за да го купат оти порано лесно било од сопствениот булук да одлачуваш не само за Илинден, туку за било која слава.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)