се (зам.) - потсмевне (гл.)

Можеби затоа ѓаурот, сметајќи го тоа за негова, Мурадова, слабост, му се потсмевна - Алах да ви ја умножи благоста највисокодостоен господине. Пих, ќор оглу!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кочо се потсмевна заради ова наговарање.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Само се потсмевна и брзо се покри.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Шеретски ме погледна дедо, се потсмевна под мустак и продолжи: - Така де, во книгата не пишува така, ама со умот треба да си кажуваш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Оттогаш никој не се осмели да му се потсмевнува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Вероломен двојник кој досега се таеше скриен во него, наеднаш излегува и го води, и лукаво му се потсмевнува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но, првото, што ќе го видеше секој на тоа лице, беше токму онаа единствена негова добрина на погледот, пред која секој мораше да се посмевне, да се отвори, иако таа во себеси криеше и нешто многу диво, нешто многу просто и сериозно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Рисјанин си. Тие го заковале Риста на крст, се потсмевна Паљо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Хе, се потсмевна Васко. - Тоа не е ништо. Така може секој.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Си се потсмевна самиот себеси и заборави на тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Филип скокна од купиштето, пречекан со аплауз: „Ура! Еве, кој нема страв од змии!“ се потсмевна Нина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тие се погледнаа едно со друго како да се колебаат дали да се восхитуваат или да ѝ се потсмевнат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Додека поминував покрај неа, како да поминував низ розов облак! - додаде Вртанов по сосема кратка пауза Се потсмевнав.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)