ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Косата ми се поткрева од величественоста на глетката.

Во еден момент, од под сливата се поткрева машинистот.

Отспротива првите брегови се поткреваа над самото џаде, извиено покрај рекчето.

Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,

И видов дојките нејзини кои светлината небеска како ѝ се поткреваа и чув Бог како ѝ довикна: Марија, веќе зора е... Така ми исчезна во сонот Во птица престорена.

Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.

И со крајот на окото го следеше прислужникот и кога тој се поткреваше да си оди, се стркала во неговата дланка мала сребрена пара.

Оди таа, одбира во газењето, а предниците од клашеникот само ѝ се поткреваат и копчињата ѝ светкаат ко очиња од пилиња.

А земјата се тресе и се поткрева под тебе.

Мене солза веќе не ми се поткрева.

Од тоа се поткреваше и земјата, ко слабина од стелна крава.

Јас се замислувам за децата и почнуваат да ми се поткреваат јаболкцата на образите. Да ми светат очите.

Ракијата му претекува преку уста. Врие, клокоти, и се покрева капачето. И пак: у здравље, здрами се, напи се!

И, еда, клавање плочите во ваганката со вода, море вриење, клокотење, да му бам мајката, дури и ваганката се покрева и вода префрла преку венче.

Пука така ќумбето, прска жарје и целото се поткрева, подрипнува од куршумите.

Времето никакво: не се расправа, не се поткрева, не се псиргнува. Прокиснуваме ние, прокиснува цела земја.

Го гледам - спие. Знам дека спие, оти му се поткрева мешето.

Се раскршува снегот и една глава се поткрева. - Што туку викаш, ми вели, што ме разбудуваш!?

Меѓу два огна се грејат. Едно време се поткрева Илија и вика по бугарските војници.

И сенките во собата како да ми се забуцуваа в месо, како да беа запци на стапици.

Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.

– „Дури тогаш повторно се сетив на Роза; што да правам, како да ја спасам, како да ја оттргнам од тој коњушар, кога сум десет милји оддалечен од неа, со нескротливи коњи пред мојата кола?

Слаб, без треска, ни ладен, ни топол, со празни очи, без кошула, се поткрева младичот од под јорганот, ме гушка, ми шепнува на уво: „Докторе, пушти ме да умрам“.

Се буди, се поткрева од перницата и се вслушнува низ прозорецот и му се чини дека и понатаму гласот нивни го слуша што му иде од дворот.

А таа, сита од тешкиот здив на тој до кого лежеше, се поткреваше на лакти и зјапаше во темницата.

Сакаш да замижиш и замижуваш. Осеќаш, земјата се поткрева на прсти и ти го подметнува својот грб за да починеш.

II Училишната канцеларија бргу се исполни со чад од лулата на Англичанецот кој постојано ја држеше в уста и испуфнуваше полека, рамномерно, како да врви мало, минијатурно вовче или како да се поткрева капаче на малечко тенџерче ифрлувајќи пареа и издишувајќи; префрлувајќи ја лулата од едната на другата страна на устата, полковникот Стивенс испуфнуваше само со крајчињата на устата; чадот имаше пријатна миризба како на тукушто покосено сено и стркнато со роса.

Се вртеше во постелата возбуден, нервозен; се поткреваше одвреме-навреме и пушташе рака кон столот, ја пофаќаше празната кутија од цигари, ја отвораше, чинејќи му се дека не ја избарал добро, дека ќе најде некоја преостаната; пипкаше со прстите низ нејзината внатрешност како слепец, како болен човек што посега по некој спасоносен лек; ја гмечеше кутијата со сиот бес туткајќи ја во рацете.

5. При самрак прстите се поткреваат ко крв на полна месечина во дослух со мракот играат вешто ко срамниче-трепетлика ко око, нерв, ко звучен бран стрепам стрпливо на Марсовиот брег - црвен белег си ја менуваат ли боите симболиката предметите бојата луѓето - предметите?

24 Маглата се поткрева над котлините визијата станува стварност стравот се обвистинува: се наѕира клисура, амбис сур живописна урна серт рис се задава од сртовите како сираче, но отмен и дрско убав, би рекла смртно личен само ревот негов ни бие право в лице насекаде околу-наоколу мене и тебе, синко мој бие бијно, очебијно а сепак кревко небаре може да се сотре да се изгуби место нас со еден замав на главата со едно затнување на устата со еден потег на четката со мал премаз боја со нов слој малтер со обично будење од длабок сон ама будење нема, веќе нема назад и тебе те нема Младост моја само необичен сон, збор и допир само задоцнета потрага по изгубеното може да те оживее како свет - но литературен како сенка на сенката „што било, пак ќе биде“

И кај ќе капнеше – гореше земјата. И едно столетие будеше друго и друго по нив се будеше молејќи: Ах, каде си ти сега што управуваш со ѕвездите и под нив утре што ќе се поткреваш.

Се поткреваат шкрипци и брдила.

Шлапка коњот во водата, а водата само се поткрева, и таа е немирна, збркана, што се вели.

Во длабочината се поткрева водоскок од златни славејчиња.

Се грабнавме да се прегрнуваме, да се поткреваме.

Се поткреваме на прсти, ги тегнеме вратовите, се поттурнуваме.

Моторот олцка и подлетнува, се поткрева предното тркало.

На петиците ти се поткрева телото, а на прсти ти паѓа, се начекува.

Најпрвин по малку, од жештинава се ошеметени, а откако ќе се соземат добиваат втора порција, па листенцата се поткреваат, цветовите живнуваат, жолти - како мали сонца.“

Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.