се (зам.) - поти (гл.)

Од тоа чувство не знам дали се потам или се сушам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Срцето ми прерипуваше. Рацете ми се потеа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Од тогаш повеќе ништо не беше исто во семејството на Кривошееви. Ништо не беше како порано!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Стварно не ми е јасно зашто ги продаваат нивите у село и даваат по 100 000 еура за трособен стан у строг центар да се потат на 75 степена и да пијат кафе за 100 денара.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дланката ми се потеше. Божидар рамнодушно го позеде баждарот со црните прсти и го прецени со студен поглед.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Беше блед, се потеше, како пред кап. И рече: „Влези во западната одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беше жешко; се потевме сите, и сите беа среќни, а мене душата ми боледуваше по Луција, која седеше како самовила на ливадата, како пеперутка, како буквата „Ж“, иницијал од древни ракописи, меѓу своите другарки, дробни букви; беше најубава, најзрела од сите, вистинска буква-девојка, сета во црвено облечена; седеше таму и си потпевнуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не верува во Бога“, рече Пелазгиј, и веќе започнуваше да се поти.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А сеќаваше дека се поти од нив по челото и по грбот. - Ноќеска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој бараше помош за својата лага, бараше само едно мало олуче, по кое ќе потече таа; а сега се потеше, кога и тоа мало олуче, што го издлаби, оној сакаше да му го одврати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се шуткаше со тоа чувство во себе, како да растрчуваше наоколу со него, голорак, сеќаваше како се поти.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вртат чутурите, матерките, се потат војниците од сонцето и од ракијата. 162
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ништо. Ти само се потиш, бразди пот ти слегуваат по снагата, од под гуша до петици.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стојам и се потам, тук по лицето, секаде сум растучена од потта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не прашува каде е закопан и се поти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ќе дојде време, ќе те одврзат двајцава никаквеци, безгласно рече пајакот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- На таквите секогаш им е лесно, - застенка Барбут- бег. –Тие лежат, а ние влечеме товар и се потиме.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Само да си спомнам за својот тогашен речник, проклет да бидам, јас веднаш почнувам да се потам, душава ми црвени од срамои.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Скокаат, врескаат, пеат, плачат, се потат и препотуваат, се дават во изобилството прав кренато од нечистото душеме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рацете му се потеа од замислена белина на женска кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Неговата способност да се поти беше неверојатна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Коњот со мака ја теглеше колата по нерамното џаде и наближуваше кон селото; фрчеше со носот, се потеше од жештина и од теглењето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Како што плетеше мислеше на тоа по која длабина во коските ѝ допрело сонцето и зошто веќе не почне да се поти.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На припекот полека но сѐ повеќе цокулите отежнуваа, телата им се потеа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Учителот се потеше, чкрташе со кредата на таблата и објснуваше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се радував на ова - но веќе почнуваше да ми станува страв што ќе се случи со мене и дали некогаш ќе можам да отидам во тоалет, па поради тоа почнав по малку да се потам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од помислата почнаа прво да ѝ се потат дланките, а потоа да ѝ се оросуваат нежните влакненца над горната усна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно забележа дека мирисам, па сега ми се смее, си помисли Ема и ја спушти главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дланките веќе ми се потат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Распитот си трае: веќе и јазикот ми се поти од зборување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се потат чиниите, се зори месото, се меша мирис со мирис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пред малку ги мочав ама пак ми се потат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
БОЖО: Се потиш? Нервозен си? ЈАКОВ: Да. БОЖО: Други на твое место не би признале.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас ги тренирам мојот дух и моето тело да не се потат ни во една ситуација.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Оној сејмен што се поти, зарем и тој не е сличен роб што мора да мавта со кубурата и со анџарот, и така стокмен да заплашува сѐ живо?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Воздухот е пријатен и ѕидовите не се потат, ама ете, некои женишта, во шегачењето, ја попариле со жешка вода.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А Панче Василевски се поти од срам. Има и зошто.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)