се (зам.) - поплакува (гл.)

Едно цело огниште ми скапа, ќе се туфкаш, ќе се поплакуваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чорбаџи-Дико знаеше сѐ за Бошка и затоа, кога овој седна спроти него, не го дочека ни да почне да се поплакува, туку си сркна од кафето што тој час му го донесоа момците и офолито, со потсмев во гласот, му рече: - Зарем на еден Лумана најде да му одмаздуваш, бре главо будалска.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Има многу посиромашни од нас, грев е да се поплакувме. Не живееме лошо, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе седам и, во умот, само ќе им се жалам, ќе им се поплакувам на децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)