се (зам.) - помрднува (гл.)

Тој си стои на своето место и не се помрднува, јас сум се искачувал до високи цели, некоја сум дофатил, друга не, ме турнал животот долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, позирањето кај Ворхол нема иконографски карактер како кај Кенет Ангер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Напротив, тие се многу неутрално облечени и сугерирано им е да не се помрднуваат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Келнерот стои, како маѓепсан, со табачето во раката. Стои и не се помрднува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не се помрднуваше од местото. Гледаше во Аргира и си мислеше: Ех, мајстор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Високите ѕидови околу бавчата го задржуваат надвор ветерот што постојано дува од езерото. Ништо не се помрднува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сѐ му беше рамно, сѐ беше безначајно, само желбата да лежи и да не се помрднува беше над сѐ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веднаш до него е сандакот со дрва и јаглен. Може да стави а да не се помрднува од местото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Седеше на креветот и не се помрднуваше. Му се пристори дека во претсобјето слушна шум.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој се помрднува, пречекорува кон прозорецот и долго време гледа надвор.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ама, има само една фалинка. Тој се однесува исто како маж Црногорец, кој не се помрднува од место, исто како оној што ќе го заглавиш со шрафцигер, па не сака ни долу, ни горе...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Викнувам уште еднаш, вели, и гледам снегот се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се помрднуваш ко кртица во окопот и опчудено погледнуваш напред, којзнае каде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кучето ја поткрева главата и само вие, не се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шепотот пак се повторува. Се опулувам кон пенџерето и гледам нешто ми се привсенува, ми се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На ѕидот останува само Свети Аранѓел со мечот во раката. Нѐ гледа од ѕидот и не се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тажачка, редачка беше тоа. Му стои на главата и не се помрднува од детето. Од Ѕвездана мој. Лелека ко човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И само се помрднува, се преместува. Го врти погледот настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги држи таа за оглавот, а земјата, мислиш се помрднува под неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сонцето си стои на средина од небото, не се помрднува. Само те толчи со петицата. И тоа врши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам тогаш, дали од нишањето, од тресењето на колата се помрднуваше мајка, ама мене ми се стори дека се мачи да се поткрене, да се подисправи, да се обѕрне по нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвони телефонот. Не ја кревам слушалката. Седам во лотос- положба, не се помрднувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега доаѓа Ледри-Ролен и Фроадерб-Шалињи, на тие станици без вкрстување Мари- Клод знае дека не можам да ја следам и не се помрднува, играта мора да се одигра на Реи-Дидро или на Доменил; додека возот влегува во Реи-Дидро го вртам погледот, не сакам да дознае, не сакам да сфати дека не е тука.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А кога таа повремено ќе направеше обид да се помрдне кон едниот ѕид на куќата или плевната за да шмугне крај него, и тоа се помрднуваше на таа страна за да ја спречи да му избега и за полесно да ја зграпчи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Никаде наоколу немаше ни жива душа, не се помрднуваше ниту еден лист, не се слушаше ни глас на птица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Запнаа. Џипот полека се помрднува, уште чекор, два и ја превали угорнинката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Одете, другари, а јас белки дотогаш ќе успеам да го поправам. 18 - ДОБАР ДЕН...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Толку е тивко и глуво што осеќам како се помрднува воздухот: од кај ме полазува, каде ме подгазува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да е заљубен во својата несреќа и не се помрднува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Убава жабарка си нашол, сакам да му речам, жаби да пасете обајцата, затоа не се помрднуваш одовдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на несакање ти се помрднува грлото, душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И чадот од цигарите не им се помрднува од пред лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ли ќе е? Сосем близу до него нешто шушкаше, се помрднуваше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)