Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

А тој самиот си се познаваше добро: ако тргне по патот на козарите, ќе им се предаде со сета душа, ќе ги поведе, ќе им ги открие своите книги за козите, ќе се вклучи вистински во времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гропчето на Ѓорѓи уште се познава, не го имаат срамнето дождовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се наежував пишувајќи најубави и највосхитувачки реченици, кои меѓутоа, немаа во себе вистински восхит, и тоа се познаваше дури и по паѓањето на дирките по хартијата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Велат „по утрото денот се познавал”, а беше ист како и претходниот: сив, безличен, бавен, неконструктивен, здодевен.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ги качија, значи, на железничката станица во задушливото купе од трета класа, да не свртуваат премногу внимание врз себе, и ги испратија кај вујко им со двајца непознати трговци, негови пријатели и со по десет златници што Моше дома им ги заши во поставите на нивните нови палтенца, грижно кроејќи го да не се познава и зацврстувајќи го со посилен штеп поработ што прецизно го испланира.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас седум рани носам, ако сакаш да знаеш. Уште ми се познаваат лузните.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако е машко, нека го скроти езерото бидејќи состојбата на галебите е критична: колку поголеми се брановите, толку подлабоко се рибите што се познава и по изгладнетите гракања на галебите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Таа ја соблекла кожната јакна и чизмите; имаше маичка без ракави, а слаби набабрувања од електрични кола на Шиба Сити се познаваа врз нејзините тенки раце.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Па и тука секој си ја гледа работата... А се познаваме, разговараме, - Бојан ги стави рацете на уста и викна силно, оптегнато, та планината екна од неговиот глас: - Еееј, Кирилеее!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но, во тој случај, ќе беше изоставена убедливата истражувачка метода на Тортон Вајдлер во книгата „Мостот на светиот крал Луис“ (The Bridge of San Louis Rey) - една скрупулозна студија на биографиите, напишана со цел да ја оправда случајноста кога пет личности што не се познаваат страдаат при рушењето на еден висечки мост во Перу.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Моите сопатници, членовите на делегацијата, директорот на театарот, режисерот и актерот се познаваат со некои од нивните албански колеги кои се дојдени да нѐ пречекаат на границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

По срдечноста на поздравувањето и тапкањето по рамо, сфативме дека добро се познаваат или се многу блиски.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пред да тргне за Деде-Агач, Евангелидис му ја открил тајната на Гарванов, со кого, поради Наумов, добро се познавал.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Притрчаа некои од комшиките од зградата што се познаваа со мајка ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Местото каде што стоеше до пред малку сликата на мама беше празно, но се познаваше дека тука имало слика.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Понатаму мораа да кружат низ Калифонија кога стомакот веќе ѝ се познаваше и сѐ што им беше останало беа нивните црни кожени јакни и накитот од сребро и тиркиз којшто некако го стекнаа во Галуп или Флагстаф.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Далтон непрестано зборуваше за комплетот тапани и тврдеше дека тие всушност се негови, па ги продадоа во Рино и живееја на четирисеттиот кат во еден стар хотел со поглед на планините.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Три недели се служеа со room service и за тоа време таа престана да повраќа.После тоа возеа низ Невада уште некое време додека комбето пак не се расипа на другата страна на државата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 163

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе се обидеме. А... од кога се познавате Вие со Ѓорчета?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Со Славица не се познаваа многу, ова беше втора нивна средба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Касарната сега не функционира, но од еден мој пријател кој лично се познавал со Саво ја добив неговата адреса.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Честитам, млада дамо! - Ајде! Остави го тоа персирање, веќе долго се познаваме.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Простете ако се лажам, но оваа насмевка од некаде ми е многу позната. Би сакала да ме потсетите од каде се познаваме.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Што, зар вие веќе се познавате?, не издржа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сепак, се смири. Тој толку добро се познаваше со персоналот што често со нив пиеше и кафе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Долго неподвижно лежеше со поглед вперен во свежо варосаниот таван на кој јасно се познаваа четките на „фушерски“ завршената работа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Дали се познаваме! Па ние од поодамна сме повеќе од обични пријатели.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Гладуван е како пес, - рече оној десниот напред. - Се познава по тежинава.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Седнавме до нив на масата затоа што веќе немаше друга слободна и заподенавме „хм-хм“ муабет, ама овие си се најдоа по кавадаречки и лафот веднаш стана божем 100 години се познаваат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие се познаваат, се смешкаат, те шмекаат и по двапати го пропуштаат лифтот ѓоамити гледаат во мојот излог и чекаат да дигнам поглед од компјутерот за да ми се насмевнат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, депилацијата е задолжителна, фарбањето на белата коса со евтина фарба, која по едно миење добива портокалов сјај како од к'на, па кога му велиш: „ептен ружно изгледаш и ти се познава“, те гледа и враќа: „Само дење, ноќе е другачие!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ништо не ѝ се познава во очињата: ни црнка, ни белка. Сѐ е зафатено од жарот, од горештините нејзини.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Простено ти е Велико, вели Неделко Сивески, кај ќе ме познаеш кога и јас не се познавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред мене стојат мажи под месечина, а лицето не им се познава од брадите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги гледам кошулчињата од децата, околу корилот сѐ е шарено. И везеното не се познава од болвосерки. Господ да чува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одиме по ливадите и штипкаме киселица. Ко ’ртки сме станале. Се гледаме, а не се познаваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не се гледаме убаво, а убаво се познаваме. По мршата, по здивот, по зборот се препознаваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами, дали паметиш, Велико, ми вели Стојна, дали думаш кога ги зашивавме предниците за да не ни се познаваат градите?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Откако слушна: “Сепак, денот се познава по утрото”, Ема одмавна, по навика со левата рака, а со десната ја крена чашката со ликер и ги облеа усните со неколку капки кои се развлекоа по тенката линија кармин што ги спојуваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Доаѓам петок стоп чекај ме мост. Кој мост?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Здраво“, рече збунето брат му и застана. „Вие веќе се познавате“, покажа со главата кон девојката. „Здраво“, рече и самиот. „Секако дека се познаваме, ако она, денес, беше запознавање.“ Околу нив се буткаа гласови и лакти, тие и самите отпор во лаките за удирања, беа безгласни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Вие се познавате?“ „Малку“, чу Отец Симеон и виде две лути зрнца пипер во очите на Ивана; жедно слушаше: „Тој мисли дека јас сум го довел овде.“ „Разбирам“, ја накриви главата старчето и пак спласна зад масата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Кога двајца ќе решат да создадат семејство треба да се познаваат, да има веќе љубов меѓу нив бидејќи таа љубов ќе им дава сила да ги истраат сите искушенија во иднината. Сѐ друго е осудено на пропаст!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Томето и Петар си разговараа многу природно, спонтано, толку убаво им течеше разговорот, што имаа чувство како да се познаваат со години.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сетне јас, не можев да трпам, му се јавив и на шумарот од Лерна, се познававме.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Можеби испуштив некој шум од себе колку да се познава дека сум тука, но не можев да зборувам. Немав глас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ѕидот што беше го ѕидал Симон додека таму беше Лена, се познаваше од далечината, наместа повисок, а на други места понизок, недозавршен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа одам кај коњот и го удирам со ракава на истото место на левата сапа, и тоа веќе се познава, печат од мојата десна дланка на сапата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Фугата се познава по тоа што на почетокот има само еден глас кој ја пее главната тема.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Со новата жена, што ја доведе дома, се познаваше од неодамна.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И денеска на ќошот од Влашкиот ан на средсело се познаваат натписите: Лудвигштрасе, Вилхелмштрасе итн., останати од Првата светска војна, кога германските окупациони војски ги преименуваа улиците и ги нумерираа куќите за своја сметка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тазе поповите се познаваа како мариовци уште од порано, та бидејќи поп Илија се наоѓаше во „грчки“ центар — во Битола (што му даваше кураж), колку го сретна Пројчета во тесното уличе пред дуќанот на Мушона Евреинот и Ристета бѕовиќанецот, застана пред него и почна да го навредува и предизвикува: — Оче наш, прчи паш, вати мачка за опаш . . .

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Секако на Мариовците ниту им текнуваше да ги нумерираат, ниту пак им беа потребни броеви, бидејќи сите в село лично се познаваа, та немаше нужда да се бараат по броеви.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Луѓето, до вчера, живееја како браќа, сега не се познаваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сега за првпат откако се познаваше со неа и го изговори името, и таа, не очекувајќи го тоа, не го задржа солзите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Земјата ја израмнија и ја изгазија. Местото не се познаваше и изгледаше како долу да нема ништо.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Го зедоа Трајчета среде и така другарски го прегрнаа како одамна да се познаваат.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Откога му го кажав името на татко ми многу се израдува. Рече дека се познавале со татета и дека работеле заедно во Белград.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Само опашката мрда помирливо и по тоа се познава дека гордиот Фигаро бара милост.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Ако го познаваш непријателот, а се познаваш и себеси, не мораш да се плашиш за исходот на стотици битки.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ако се познаваш себеси, а непријателот не, при секоја победа ќе доживееш и пораз.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Море ќутуци учам, ќутуци и цепаници. Каде ти е кадифето?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Види, сѐ прсти по нив се познаваат.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Лицата не им се познаваат доволно, а очите им светат.