се (зам.) - поздрави (гл.)

Чанга се поздрави со нив, а татко ми него го покани на чашка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите редум се поздравуваа со Чанга, тоа одзеде од ноќта. Ние последни се поздравивме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Потем слезе и татко ми, од својата работна соба. Се поздрави.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Трговецот се поздрави со мудурот, длабоко се поклони и се качи на пајтонот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце го забележа тоа. За да ја скрие забуната, господски им со поклони и се поздрави.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога дојде тој ден и кога ја видов директорката јас така се стрчав кон неа што не се обзрнав да ја видам мајка ми и да се поздравам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тука слегов, заедно со Митре. Се поздравивме со сите, што го продолжуваа патот. Со Митре се разделивме на станицата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде се разделивме со нашите од Делчево. Се поздравивме и си посакавме сите тројца добар пат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кочо виде некои лица од возот, се поздрави и праша дали има тука место за спање.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Откако стана откупот, младите луѓе се поздравија и излегоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Куле дојде и се поздрави со Толета. — Е, стрико? Ние со побратимот тргнаме в планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се поздрави скоро со сите, пријателски, како со свои луѓе и не забележи дека еден средовечен човек во нови алишта необично го погледна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Добредојде, Толе, добредојде, пашо! Откаде на моата куќа волкава чест? — се поздрави Трајко со Толета, му ја стисна цврсто раката и Толе ја осети целата негова сила.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Требе тука да му е врталишчето на виа грацките кумити шо сакаат да не запустат“ — и почна да му реди на Пецето Бабовско разен бакалак: две оки шеќер, полока кафе, стодрам црвен пипер, една вреќа сол, тенеќија газија итн. дури Алекса, Бајракот и Ѓуро не излегоа од визбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пред вратата ги пречека гавазот Муарем и длабоко му се поклони на господарот, правејќи темане додека неговата десна рака ја достигна земјата, и со едно „сељам а лејќум — а лејќум сељам" се поздравија двајцата Османлии, едниот наведен до крајна понизност, а другиот исправен, горд и поносен на својата висока положба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се поздравив и ѝ заблагодарив на докторката Горица и на сестра Мира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На родителите кажи им дека си добил инјекција тетанус, тие знаат каква храна можеш да јадеш. Не ти е првпат.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога дојдоа нормално се поздравив и ништо не реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Може да влезам? - не праша туку влезе, без да се поздрави.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа дојде железничарот, се поздрави и рече дека ја видел уште на станица, седна на своето ниско столче до шпоретот и ја запали првата цигара со жарче на маша, а потоа другите една од друга.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сѐ што чекаше, беше завршено, и сѐ што ќе дојде отсега па натаму ќе биде како некое дополнително постоење, одделено од првото со овој миг на леснотија, на празнотија, на зачудување и на олеснување - единствен миг, без сомнение, што треба да се поздрави патем и во чија што чест запазив едноминутно молчење. (202) Овој дневник е суптилна матрица на мрзливост. (202)
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
МАРА: (која се поздравила со гостите) Амин!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Задимено бифе. Саздо е на шанкот, распетлан и весел, со чаша в раце.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
ЛЕНА: Мишко, господинот се брза, можеш да се поздравиш. ***
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Таа тоа го направи мирно, иако беше повредена во душата; го напушти без да се поздрави со него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Жената уште еднаш се поздрави, изгледа таков им адетот, двапати да се поздравуваат, и по повторното “καλος ηλθατε”8, нѐ седна на миндерите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Старецот го доиспи кафето, со обете раце се поздрави со нас и, клинкајќи тргна пругоре по улицата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од конакот излезе пристар маж и откако се поздрави на грчки, разговорот го продолживме на македонски.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во истиот момент тетка ми, со патната торба во рацете, истрча налутено од куќата и, без да се поздрави со мене и со Ели, излезе низ дворната врата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се поздравив набрзина и со трчање отидов во училиште, зашто беше доцна, без да разберам која беше другата жена со тетка Рајна и што бараше кај нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дали ние Македонците /Словените/ во таков случај ќе можеме да се поздравиме со успех? Мислам, не.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се поздравија како деловни пријатели, ракувајќи се без збор.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Домаќините Никодин, Светлана и Рада, Ѓорѓе ги затекна на вечера. Рада ледено го пречека својот маж на вратата. Се поздрави со него без гушкање.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И секогаш, кога ќе мораше да се поздрави со тоа старче, Змејко секогаш долго потоа го носеше во прстите впечатокот како да се поздравил со мртовец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој се поздрави и загази во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да се поздравиме со Огнена Ѓорго и да си одиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку дојди, рака да фатиме, вели. - Да ми се фатиш, вели Наќе, поарно да ми се исуши раката, отколку со тебе да се поздравам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште рака што не фативме, велам, уште што не се поздравивме, ба му ја!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се случи стрико Благоја да се најде со својот пријател Андон Белиот, да се поздрави со него и следејќи ги со очи далечниот облак, да го извади дрвеното луле.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сакам да играм, но мора да се поздравам со една девојка која ја познавам од порано.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се враќам назад, а Ди-џејот ги пушта композициите на Пјер Хенри (Pierre Henri), стар boho фанк со авангарден пискот на синтисајзерот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку силно што чинев сите коски ќе ми испукаат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се поздрави со ќерка си, ја повика и таа да седне спроти него.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се поздравија, Тодор замина, а Петар и Костадин ги облекуваа палтата и шеширите сѐ уште длабоко внесени во разговорите, излегоа од бистрото и заминаа секој во свој правец ....
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се поздравија, тој веќе имаше купено карти и веднаш влегоа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се поздравија, Христина подавајки му го писмото му рече: „многу ми е жал“ и си замина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се поздравија, Петар се поклони, го подигна шеширот и повторно ѝ ја бакна раката.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кога дојде Христина тој се поздрави прво со неа, им ги бакна рацете на младите дами, учтиво ги поздрави и си замина.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Се запознав пред неколку години во Струга кога присуствуваше на една од седниците на Советот на Струшките вечери на поезијата. Се поздравивме.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Откако Камилски срдечно се поздрави со Татко, наврапито и внимателно го отвори волшебното жолто куферче, ги положи речниците врз масата, со тоа давајќи му на знаење на Татко дека е веднаш готов да започнат со ловот на опасните зборови, небаре тие ќе исчезнеа засекогаш без да ја доживеат замислената осуда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се поздравија со тупаницата горе, како некогаш шпанските борци.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Срдечно се поздравија, како да се знаеја од многу одамна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Присутните дојдени да го пречекаат Камилски, по наводно извршената операција, гледајќи го како се занимава со сандаците со книги, не можеа да разберат што се случува, сѐ додека тој не им пристапи на блиските, се поздрави и за моментот најде најпригоден изговор, како и начин како да се префрлат книгите во неговиот дом.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се поздрави со г. Черингтон и се спушти сам по скалите, за да не дозволи стариот човек да го види како ја испитува улицата пред да излезе низ вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се поздрави со г-ѓа Парсонс и тргна кон вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Двајцата од придружбата заостануваа и, тие, штом слеговме пред куќата на Симона, се поздравија и заминаа по оној пат што го сечеше ридот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Откога се поздравија редум со мене, главните луѓе си влегоа во автомобилите и заминаа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во меѓувреме дојде и докторката Милја, нѐ грабна за раце и викна: „Брзо дојдете да се поздравите“. Тргнавме по неа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дури, при една неочекувана средба, на Елена ѝ се стори дека Марија сака да ја одмине. Да не се поздрави. На улица. Зарем нешто ѝ се замерила?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— Добро утро, сестрице Митро! — Ја поздрави Доста Митра, на која ѝ се стори овој поздрав необичен, оти нашите селани и селанки ретко се поздравуваат меѓу себе дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се поздрави со мудурот и другите Турци, му направија место на чело на софрата, на која веќе беше поставена и една погача ненакршена, саани со есенско сирење, а дедот Петко си го држеше пагурчето готов да го благослови идниот брак. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се поздрави со Стоја и со Трајка, им ја честита новата снаа и, по обичајот, си го зеде пагурчето од камарчето над оганот. (Да му се најде нешто в раце: Невела е да седи човека празен на радост или жалост, „господ да чува!“)
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајка, откако се поздрави со загрижениот Гури Порадеци, не дочекувајќи го неговото прашање каде е Татко, му покажа со раката дека е горе, со книгите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Без колебање, откако од далеку се поздрави со Милета, им пристапи, рече: „Миле, посебно ме интересира дали некој од твоите пријатели чул за некој Едо Бранов! За такво име?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ги срети на појадок. Се поздрави со сите, а потем седна до секретарот Сретен Јаворов, спроти експертите од Министерството за урбанизам.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го остави послужавникот на столчето блиску до вратата и дојде до масата прво да се поздрави со гостите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зашто прво нешто како бум- бум им се чу, а тоа да ти биде дека тие се враќаат назад на фронтот, еве сега ноќе, што можат кога така им е напишано ама барем да се поздрават.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Заробениците сакаат да се поздрават, - му рекоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Капетанот малку се поуми, но попушти, пристапи. Се поздрави прво со Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се поздравија. Трајче го потера коњчето, го извади кавалчето од шарениот селски појас и засвире.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Со Трајчета ги прибраа падобраните и ги натоварија на Дорчо. Потоа се поздравија и тргнаа в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Чичко Анѓеле се поздрави со командирот Планински, му пристапи на Трајчета, го прегрна, го избаци и му рече: - Благодарам, Трајче, ти ме спаси!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Добро, добро! - одговори Трајче. Се поздравија и Трајче тргна... Горјан и Огнен останаа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Овчарот се поздрави со Анѓелета, го стегна за рамото и му шепна нешто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Тука ли си, Трајче? - праша Горјан. Тие му пристапија, се поздравија и седнаа до него.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му и татко му го следеа за да се поздрават и да пожелаат среќен пат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зар не слушна за една жена која му даде писмо на еден Албанец за да го прати?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не влегоа во селото зашто нашите се бранеа...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мене никој не ми носи книга.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со никој од селаните не се поздрави зашто никој не го бранеше во судот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога влезе, арамијата со Дика не се поздрави.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„О, госпоѓата на нашиот Генерал дошла да нѐ посети“, вели тој откако ја забележа Трајчеица и некако загадочно се осмевнува, како да ја насетува миризбата на разговорот што до предмалку шеташе помеѓу нас двете, а потоа пријде, се поздрави; Што има ново кај вас, прашува, ну, как паживаете, как здаровје, жизн, постапува сѐ по моите упатствата, како оној зет кога требало да ги посети тестот и бабата во другото село па жената го подучила како да се однесува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Толку фрштеше врз ринглата и чадеше, што кога влезе во кујната да се поздрави, мајка ѝ не ја ни слушна. - Што е ова? - рече Ема.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги фрли палтото и чантата во ходник и побрза да се заклучи во бањата. Се погледна во огледало.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дали е ова љубов или ропство, тиранија, си велиш и ти е страв со некоја жена посрдечно да се поздравиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се собраа пред манастирот. Директорката и одделенските раководители се поздравија со монахот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Жива расправа продолжи и додека го чекаа автобусот, многу остана недоречено, брзаница се поздравија и се качија: „Ми рече колегата што го сменив: - Горе ќе имаш една група ученици и еден даскал.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Генералот се поздрави со командантот и го праша сѐ додека му ја држеше раката: - До границата колку е далеку?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
СИВИЌ: Господин Клаус е уморен и сака да си оди. Сака да се поздрави. Посебно со вас… господине Андреевиќ.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Салонот на Панајотис. Велков седи сам. Се огледува во огледало. Пауза. Влегува Панајотис.) ПАНАЈОТИС: Господине Велков, простете што ве оставив да причекате. (Велков станува, се поздравуваат, повторно седнува. Седнува и Панајотис. Пауза. Тишина.) Повелете.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Потоа отиде да ми донесе две големи филии биено сирење и еден поголем топол леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас се поздравив и заминав угоре по патот и цело време си мислев дека најверојатно не ќе можам ништо да каснам зошто горе ме чекаше цела сурија гладници.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја викнав стрина ми да се поздравиме, и таа ми рече: Синко, на домашните ќе им кажам откако ќе заминеш, но јас ѝ реков дека не смеат домашните да дознаат, зашто ако не се вратам сите ќе ѝ се налутат затоа што не ме спречила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се поздравив со нив и со уште неколкумина познаници, па ги побарав двете другарки со кои претходното лето работев во еден друг охридски клуб.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)