Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Јован продолжуваше да копа и повремено да фрла од земјата горе, принудувајќи некои од луѓето да се повлекуваат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нивната интелектуална амбиција, онаа наводно силна глад по знаење и мудрост поради која човек, како што велат, се решава да студира филозофија, молкум се повлекува пред првата конкретна општествена пречка и веднаш наоѓа сатисфакција во ситната злоба и лицемерието на приватниот трач.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пискулиев се повлекуваше полека наназад, сѐ со така кренати раце, дури не се опре омаломоштено на ѕидот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Идиот. Зошто се повлекува. Ајде, нека дигне рака!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се повлекуваме во длабочините на фотелјите. Само рацете ни висат отпуштено надолу, да се ладат во фугите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Пак попуштам... Се повлекувам... И пак почнува песничката.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нивната стратегија од самиот почеток на вистинската вооружена борба против окупаторот, сѐ додека под налетот на западните сојузници окупаторските војски не почнат да се повлекуваат.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ние се повлекувавме збунето кон излезот, измислувајќи комплицирани приказни за дополнителни часови, за состанок на кружокот по природни науки.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Волја на гостинот... Шири раце келнерот и виновно се повлекува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Црната сенка отскокна врз белиот снег, испуштајќи стравотен рев, па брзо, меткајќи се лево-десно почна да се повлекува назад.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

BODY Златножолтиот сок од портокал се лелее во чашката осветлена од сонцето; густ и сладок карамел лази по ритчињата розев сладолед; патентот на фармерките со остар звук, се повлекува нагоре, кон папокот оросен со златести капки пот; сочниот задник го покажува својот крушковиден облик; капе густиот ketchup и ја намокрува жедната тестенина; бисерните заби се забодуваат во јаболкото со сочна експлозија; водопади од свилени локни се сливаат низ нежни женски раменици; овесни снегулки со нечујни експлозии паѓаат во млечно море од порцелански брегови; и сѐ е така juicy, и сѐ е така crispy, ммм, и сѐ е така crunchy, мммм, и сѐ е така fluffy, мммм, и сѐ е така delicious, оххх, и сѐ е така irresistible...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Кога уште еднаш се исправи, канџестата шепа почна полека да се повлекува, оставајќи ја зад себе распространета и долготрајна болка, предизвикана од почетната претрпена повреда. Но болката не исчезна целосно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сите прогони се такви, оти прогонува секогаш посилниот, а се повлекува послабиот; теророт се состои во понижувањето, во свеста дека си отстапил, дека си се повлекол, дека ти зеле нешто твое, простор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Она што возбудуваше во целата таа работа (а јас подоцна го најдов во една француска книга на еден познат антрополог, што ја купив во Париз, при едно гостување на циркусот), е што партијата на Луција нѐ врати назад, на едно порано еволутивно општествено скалило: во добата на примитивните, со транс и еуфорија опседнати општества, таканаречени дар-мар општества, каде основни форми на општествената комуникација се маската и трансот; пред тоа живеевме во таканаречено општество со книговодство, во кои мимикријата, маскирањето и занесот исчезнуваат (затоа комунизмот беше помалку жив, одвратно немагичен и црно-бел по однос на општеството што го градеше партијата на Луција) и се повлекуваат пред компромисот меѓу наследството и способноста, кои се два основни фактора што ја определуваат иднината на единката во тие општества.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека ние се повлекуваме сомневајќи се, Енценсбергер елегантно го поентира својот поетски став.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Од друга страна, дискурзивно пишуваната философија воопшто не е погодна да ги артикулира горливите прашања на времето, нејзината рефлексија не ги допира акутните проблеми.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И ветрот се повлекуваше пред мене. Пред да ја затворам зад себе вратата на својата куќа, погледнав кон студеното ведро небо и се зачудив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Хорацио не сака да го прекинуваат, а репертоарот на неговата актерска мамика е, како секогаш, сосем убедлив, па кондуктерот, извинувајќи се, тивко се повлекува.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Најголемата мистерија на праисторијата – ужива во нејзината збунетост, се повлекува на чекор од патеката, се провира меѓу грмушките и оттаму, го стивнува гласот: - Никој не знае што бил...цицач, или можеби гуштер...нема останато ни ковче од него. Освен траги.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Угаси го светлото и запали свеќа – со палтото во рака, се повлекува во бањата. Свеќата ја залепувам за пепелникот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Авторот наведува дека 80 отсто од тие кои се повлекуваа по овој отворен простор беа убиени.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Пишувај“ рече и тргна да се повлекува во темнината на долгиот тесен ходник.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Прости ти“, прослови наведната. „Не те падам. Ајде, помогни ми да запалиме оган за вршник.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Девојката не го разбрала и се повлекувала пред суровата лузна на бледото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Едноставно не смеел да се повлекува, морал да докаже дека го надвјасал челникот со рогови коса над бледото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Шестмина Тур ... ци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад почувствувал дека сите се сложуваат со другиот Онисифор, дека нечија крв крева ѕид помеѓу нив. Но тоа не го возбудувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сончевата поплава се повлекуваше пред сенките. Расцутените бадеми на ридот се покриваа со сино-румени одблесоци на свој оган.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

НЕДА: (Пред неговата подадена рака се повлекува во собата.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: (Се повлекува наназад кон својата соба.) Господин Луков.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

САВЕТКА: Блиску се. Ајде да побрзаме! (брзо се повлекуваат во куќата). (Пред портата шум и неразбирливи зборови.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сиот простор и сета ноќ се собираа и се повлекуваа, изгинуваа пред три испреплетени писоци, пред дивината со која нагрнуваа, од ништо несмекнати, јалови и пусти.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бојот ќе траеше неколку дена, а потоа, ноќе, откако ќе испоубиеја многу турски војници, бунтовниците се повлекуваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бегајќи по источниот лак и спуштајќи се низ неговите надворешни падини, низ полето, по доловите и суводолиците, стигнуваа во мариовските планини.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Риби, риби, рипчиња... Нежно и грубо, тивко и гласно - како да се препорачуваа секакви риби - кркушки, крапови, сардини, гласот шушкаше како вечерен навев - надоаѓаше, се разлеваше, се повлекуваше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сепак песот го чу. Се повлекува назад, се врти и пак се враќа кај решетките.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И беше мачно, о боже, колку беше мачно да се повлекува тажна линија меѓу сите тие мириси и струи, меѓу окца и младици, меѓу свирки и светлини.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога дојде на метро – две од неговиот потенцијален заробеник Павле лека – полека почна да се повлекува во куќата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Се повлекувам уште повеќе во аголот, го повлекувам потегот, може ли се да вратам назад, си велам, велам на глас, а го слушам ехото, екотот на забрзаната цивилизација што сложно ми вели: Не! Нема назад!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ме фаќа страв, ми татара снагата и колениците, црмнуваат струи низ дамарите и не ме стигнува прашањето што го насетувам: Зошто сме олку сами!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Еден вид пајаци се спаруваат со муви уловени во нивните мрежи: не дочекувале пород и ги шмукале крилестите невести: потоа се повлекувале во пукнатина на карпа за да загинат од отровот на своите пајачици по нивното оплодување.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога се повлекуваат послабите, појаките напаѓаат и поради неисклученото губење на битката, авторитетот доаѓа на местото каде што припаѓа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога, по предвиден број часови, ќе завршевме со работата и вечерата, се повлекувавме во странични отвори на тунелот и спиевме во слама, покриена со ќебиња.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Од умна болест“ , одговараа а тишината се повлекуваше и ги оставаше шепотите смрзнато да висат над нив, да ги дави, да им ја пие супстанцата, да биде куп гнили крпи околу гнили мумии.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Животот на Мајка се ронеше во спасувањето на своите чеда, дури и кога стаса во доба чедата да го спасуваат животот, таа се повлекуваше во школката на својата осама, во домот со татковите книги, секогаш со жилава надеж да нѐ дочекува од некое враќање.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше исполнето со нешто тешко, како песок, што се повлекуваше кога ќе го притиснеше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А бидејќи носењето на сандакот е добивка за секого, како што објасни оџата, мажите се сменуваа на секои десет чекори во носењето: ги сменуваа предните двајца, а тие се повлекуваа на местата од задните двајца.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Долната усна ѝ беше повлечена малку навнатре и секогаш влажна од истурените заби: носот грбав, кожата навистина свилеста, но со боја на шафран: а очите скоро белузлави од тенка синевина, со шарен темен обраб, кои се повлекуваа негде длабоко, викајќи те од далечина.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Зафати водата полека да истечува, да се впива во земјата, да се повлекува од дворовите, да ги ослободува заробените куќи, луѓето, добитокот; се покажа виножитото, па и тоа како да шумкаше колку што можеше, задува ветер, па и тој започна да ја суши земјата; излезе и сонцето од облаците, па и тоа почна да ја цица земјата; излегоа луѓето од куќите како од Ноевиот ковчег, се бацуваа што го преживеаја овој потоп, оваа несреќа; се јавија и птиците што беа скриени некаде, се нафрлија да клувкаат на сѐ што ќе видеа за јадење; се грабеа, се биеја.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја оставаме раат и се повлекуваме во својот стан, блиндирајќи ги сите можни отвори - бидејќи до доцна во ноќта гледаме филмови, а не би сакале Џун да ни викне полиција поради тие арачиновски експлозии што допираат од нашите звучници.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Италијанците надоаѓаа од сите страни. Грците се повлекуваа. На чатиите од неколку куќи се развеаја италијански знамиња.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Крчмарот се повлекуваше и тој уште повеќе се исклешти. „Чекај... Каде? Сакам да платам.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сфаќаш ли, се повлекував пред тебе. Јас не можам да бидам женка, јас не можам да живеам како таква.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И само шушлакот шуми во тишината на зимата шушти легајќи по сувите лисја како да иде од некое друго време што повторно ќе попаѓа по тревата пресушена по виделото што се повлекува зад прозорците во топлината на пролетта.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

(напати ти се привидуваат пештерните манастири околу Белото, лихт луминозно езеро - она понасевер од Делфи и од Костур - светилиште само по себе облиено со внатрешен сјај од белки на монахинка среде коишто, во драматичен контраст се вовира зеницата, духовниот рез); - многу мислиш, а малку искажуваш јазикот за тебе поскоро е молвење од разговор, сѐ е ВНАТРЕ и ти, и Тој, и исказанието и дослухот меѓу вас и предметот дури се вовлекува во тој, невидлив за другите, Круг; - и повеќе не правиш разлика меѓу искреноста и вистината со денови се повлекуваш во себе секнуваш, понираш, остинуваш стаписан, онемен, оти си согледал: не е лесно да се биде искрен!; - и повеќе не е битно дали нешто те повикува без престан да му припаднеш, сестро Варваро или просто посакуваш од дното на душата од нејзината небесна бездна да постоиш блажено во согласје со себеси и навистина повеќе ништо друго не е суштествено освен: да ја бараш сопствената сенка сѐ додека не си соѕидаш самица а во неа си - Лице без сенка: м-о-н-а-х!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кога се повлекувавме си ја шинав ногата и останав во снегот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„За да не биде повеќе ороспија. Ја затеков со еден војник кога се повлекуваше од фронтот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сите се повлекуваат зад Борис. Матеј приоѓа. Се гледаат со Борис. Пауза.)

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

А ако некој ве напаѓа веднаш мислите дека е во право, се повлекувате и кревате раце. Зошто?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тенковите застануваа и по кратко време се повлекуваат сѐ до патот што врви под селата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Заменикот на Водачот се повлекува со френетичен аплауз од публиката и гордо крената тупаница како поздрав.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се повлекуваме во хотелот. Заморот го чини своето. Тешко заспивам. Премногу се случи за еден ден и една вечер.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Фронтот постојано се менува: напаѓаме и се повлекуваме, по неколку пати за едно исто дрво се отимаме.