се (зам.) - плаши (гл.)

Грета: Краста, ти си црв и не се плашам од твоите вошливи трикови!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сега ќе ти покажам кој ќе те среди.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Чул дека вампирите можеле да летаат па се плаши да не го грабнат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но сега се плашев од овие трпки, овие змии кои по нозете ме касаа!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Нели те збунуваат случувањата, околу тебе, дали се плашиш од нив?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Сега во џебот носам кибрит, во него се крие оганот, а од оганот се плашат сите лоши нешта: болестите, несреќите, злите духови, па не можат да ти наштетат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А се плашевме, со нашите детски глави, ако го спомнуваме често името, дека прва ќе ја земат и ќе ја убијат нашата Сталинка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не можеше ништо да разбере и се плашеше од овие свои мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми се плашеше од противречностите на Отоманското царство, коишто толку добро ги познаваше и разбираше, да не продолжат и во новото време – времето на социјализмот, на комунизмот, под плаштот на тоталитаризмот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Никако да го прежалат козлето на Сеген што го изеде волкот, а се плашеа и од други волци.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, со татко ми можеа секогаш лесно да расчистат, но се плашеа од Чанга, Татко ми, впрочем, не беше толку наивен за да не насети од каде демне опасноста, тој секогаш некако, дури инстинктивно, ја насетуваше, и кога за тоа немаше конкретни индиции.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од тоа најмногу се плашеше, а со тоа беше најблиску до вистината.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеа исто така во Федерацијата со судењето на Чанга да не се „интернационализира” проблемот на козите од јужната република.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во градот сите политички раководители, сите до кои беше стигната „тајната директива за трансформација на козарите (со милиони во сета земја) во работничка класа“, притеснети од гладот, но и од среќните решенија на козарите, се плашеа севезден да не стигне извршната директива, па да се бара конечна ликвидација на сите кози во земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашите срца забрзано биеја. Во овие мигови на раѓање се плашевме од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој оттаму не се плашеше толку од козите колку што се плашеше од самиот себе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А поради Сталинка, ние се плашевме повеќе од другите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашевме некој да не ни ја однесе нашата мајка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеше барем лично, семејно, да не стане пленик на таквиот дух...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сите се плашеа од таа кобна директива, којзнае која по ред која ќе значеше конечно пресметување со козите, но и со оваа повратна живост на лицата на луѓето, првпат од војната, во слободата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој се плашеше од другите кругови на јаничарскиот пекол.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми се стресе кога разбра, се плашеше да не се наруши досегашниот спокој, рамнотежата во семејството, која татко ми, непартиец, успешно ја одржуваше. Таа беше уплашена.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Интимно размислуваше, но се плашеше често на тоа да мисли, дека некој дамна, дамна згрешил кога решил богатите прекуноќ да станат сиромаси, а сиромасите богати.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Само Чанга не се плашеше од смртта. Чанга, херојот од времето на козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеше да не е погрешно преземена оваа „идеја” од книгите, па уште попогрешно пресадена во животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеа стратезите на револуцијата од непредвидливиот бес на оние со кои победија во војната, ја изведоа револуцијата, ги обединија луѓето и завладеаја во земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се плашеа раководителите на градот од клетвите на мајките на своите деца, на сите детства и на младоста ако им се наредеше да кренат нож против козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Си се смешкам и си велам: - Море убаво си молчиме ние интелектуалците, си велам и се плашам дури и да си ја чујам сопствената мисла.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тие се плашат пред моќта, а сурови се кога ќе им се вдаде. Мерката на стравот, често е мерка на суровоста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Понекогаш ми се чини дека малото јато светилки се намалува и се плашам од гаснење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но не одеше лесно. Луѓето се правдаа со немањето пари за водомери, а всушност, се плашеа од можна наплата на потрошената вода во иднина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се плашам да напишам што и да е, зашто се покажа дека мојот живот како да врви по моите веќе порано напишани редови и по моите напишани стихови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Такви се тие, се плашат од оние на повисоко, но кога ќе го изгубат стравот, го губат и срамот, се ослободува стерната, и течат секакви води.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се плашевме да не нѐ пресретне друга. За среќа тоа не се случи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не стравувања од кои треба да се плашиме. Обични стравувања на секојдневниот живот. Здрави стравувања.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Знаеш зошто не се плашам? Зашто гледам дека не сме сами’.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сакам, Лука, да ви се заблагодарам за тој дар што ни го давате.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зар се плашеле од мене? А што им можев јас, што им можам сега!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таму има едно девојче што се плаши од грубоста на младите луѓе и затоа засакува стар човек.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе си го земам со арно, полека, полека - јас не брзам! - а седни ми овде, не таму - овде, овде, а така, немој ништо да се плашиш... вака главата, а-а, и... пим!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пискулиев, кога зборува со него, и на несакана си го поснижува гласот, го прави уште посладок, ги избира зборовите како невеста, божем се плаши да не со некој збор или со непредвиден извив на гласот - да го возбуди * Еј, арамии бреј, иде агата! стариот, па да блесне тој како остра сабја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дека ја имам само песната, дека се плашам да не ја навредам нејзината младост, дека имам само една тврда надеж: најголема близост е страдањето за двајцата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурно ја успокојува дека мора уште да го чека, а во себе се плаши да не му пропадне една убава вечер, и ќе беше најзадоволен да се договореа веднаш на нерешено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нивниот забрзан изглед покажуваше дека идат нарочно за овде и дека веќе се плашеле дали ќе стигнат на време и сега се среќни дека изложбата уште не е затворена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со гумите за џвакање правевме балончиња и ги полневме со хелиум. Чекавме. Не, одложувавме. Се плашевме ли?
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Всушност тоа го одредува основното двоумење: сопственото јас тежнее да се вкорени и отелотвори, па сепак тоа постојано се плаши да пушти корени во телото, бидејќи на тој начин би било изложено на напади и опасности од коишто не би можело да избега.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не помислувај дека јас, како и Бузо, со молчење ве одминав заради тоа што се плашам од него или пак го сметам за неразделен другар.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нели таму бев? Нели гледав? Нели им се восхитував на другарите?...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Тебе ти е редот“, му го подаде шрафцигерот на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Им пречеше дека трчаат низ тревниците, расфрлале ѓубре, ноќе лаеле и на еден куќен совет решиле да ги ликвидираат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не, не се плашам!“ просаска Ташко, го грабна шрафцигерот и се втурна накај паркингот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Почекај, има уште нешто: инјекција тетанус, сестра Миро“, рече докторката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нели се плашев - да не би да не успеам и поради тоа Љупчо да ми се смее... ајде, мајкин, нејсе, сѐ добро заврши.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
За нас радост - за возрасните голема грижа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Жртвата ми избега“ рече Ташко. „Нејќам фиќо. Отсекогаш сакав МОСКВИЧ. Другпат ќе го начекам.“ „Се плашиш?“ го предизвикуваше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не е важно дека јас не сум дошол на ред да корнам амблем од некоја кола.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најмногу настојувал татко ѝ на Весна: таа божем толку се плашела од Џеки и Белчо, па морале дедо или баба да ја водат на училиште и да ја враќаат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Инјекција!“ срипа Влатко исплашен. „Јас не се плашам од инјекција!“ го успокоив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Затоа јас велам да чиниме абер еден во Маково, еден во Старавина ноќеска и утре место леб и брави да им се поткаже аскерот откон Острилата... ќе фатат горе „Висока" или „Смечот", ќе се истребат откај нас, ете не сите спасени од бељата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се плашиш ќе умрат децата за леб? Или ти е жал за главата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навистина, при секое среќавање со него паѓаше понекој од аскерите, по некој се рануваше, но тие беа толку многу што на секој Толев четник броеја по цела стотица, та бимбашијата не се плашеше оти Толе ќе ги истепа сите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од кого велиш повеќе да се плашеме?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навистина срамота од еден батакчија да се плашиме, ама ете, големи планини.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не бери ти гајле. Толевата кожа не се продава евтино. Само ти да не се тегниш, да не се плашиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фати пладнина време. „Кој ќе издржи до мрак?'се прашаше секој четник во себе, а бимбашијата се плашеше да не се замрачи, та и оттука да му се извлечкаат комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И правија абери обајцата, секој на својот старешина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Море, шо му се плашите, ослепаго, на еден стар дркул; ќе го налегниме како вол, — им влеваше кураж Бешот на другите селски војводи, псуејќи го стариот мудур, Арсланбеја со кого беше долгогодишен пријател, како коџабашијата Трајко од Витолишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не бојте се, стопанка му, шо се плашете, не ме ли познавате?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гледаш како живееме ние слободно? Не се плашиме ни од Адема, ни од најлошиот Турчин, само да ни излезе пред пушка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе залачкаат нивните, ќе залачкаат и нашите, — горделиво ги бодреше Андон од Дуње, кој со Толета требаше да му влезе на Арслана во конакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По Толета прошетаа и другите другари низ купот и се поздравија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не се плаши, ќе ти се врати ако тоа навистина го сакаш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но тие се плашат од забушавање, настојуваат за да бидат посигурни; те вентузи, те рендген, те да им се вади крв... да ги пипка некој од горе до доле... сѐ да им се измери... притисокот и глупоста...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Клозетската дупка“, пишува тој, „ни изгледа како врата во смртта. (...) Зошто да се плашиме од смртта?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Затоа кон типичните обележја на историскиот фашизам припаѓа апелот кон фрустрираната средна класа, која страда под економска криза или под чувството на политичко понижување и којашто се плаши од притисоците на социјалните групи одоздола.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И рисјани и Турци го знаеја тоа и се плашеа, дури и да сретнат таква дивеч, а камоли да кренат пушка на неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не водеше сметка што ќе мисли за неа овој или оној. Од никого и од ништо не се плашеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се плашеше од такви врски. Сакаше да биде сам. Без обврски и ограничувања. Сам, сам...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да ѕидаш куќи и да чувствуваш како се креваат под твоите раце високо, високо и не се плашат ни од ветер, ни од дожд.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- „Сега веќе нема од што да се плашиш“, - нежно, како ретко кога, зборуваше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- И? - И... не ѝ кажуваме на Елена! Се плашам ако ѝ кажеме дека твоето одење на Орелска Чука ќе остане само желба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не, не се плашеше дека волците веќе се во близина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како да се плашеше да не расипе нешто, да не прекине некоја нишка од оваа прекрсно извезена убавина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби можеше да најде начин да го задржи Бојан, но се плашеше да не згреши, зашто до утре можеби ќе навее голем снег, па неговото враќање во колибата во Гогов Валог би било уште потешко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Змија, си мислеше тој, може да излезе. Но и таа се плаши од човекот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се плашеа да гледаат удолу, им се вртеше во главите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А ти не се плашиш ли? - Па, не знам. Но сакам да видам како е горе. И да погледнам оттаму. Никој досега не погледнал...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега се чудеше како воопшто смеел до пред малку да се задржува надвор, потпирајќи се само на приказните дека ѕверовите се плашат од светлината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И колибата, особено сопчето во кое спиеше Бојан, беше непристапно за волци и за кој и да било друг стрвник, освен за човек со лоши намери, но од луѓе Бојан не се плашеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Волците се плашат од огин. Морам да подготвам нешто за палење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се плашеше лагата да не се прочита во нив.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Но се плашам. - Од што? Од височината ли? - праша Бојан. - И од височината и од орлите!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Планината и целиот крај отсекогаш биле мирни од таа страна, па момчето не се плашеше за својот живот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Веруваше дека волците се повлекле, ја напуштиле опсадата на колибата, а сепак се плашеше сам да излезе пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не ми се останува сама. Се плашам да останам сама.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Џамлакот се плаши дека ќе се растури аквариумот на веселбите и на лутината).
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Стоеше таму и се плашеше да дише, небаре таа и птицата беа во некаков занес и нејзиното дишење можеше да го прекине тој занес.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Се плашам дека вакво нешто може многу силно да влијае врз Даниел“, рече Бил со својот длабокозвучен глас.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Френк се плашеше брат му да не е маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби се плашеше да не изгорат ова вечер сите па утре вечер небото да остане темно и пусто.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Затоа се плашеше да не догорат и ѕвездите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но пак се плашеше да се извлече од под креветот и да ја запали сијалицата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Гласот на Тоше ечеше: “...- Ти си мирно теле. Мирно си ама се плашиш.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А има луѓе се плашат и на пиле да му го скинат вратот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Па, сепак, се плашеше да не ја повреди.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не престана да покажува дека човеков што дојде е од особен интерес за него поради што на гостинот му стана малку неудобно: сега се плашеше дека кучето демне молкома да го фати за нога, а не се осмелуваше тоа да го покаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Така беше и со Луција: се плашеше од мене, а јас дознавав од нејзините другарки дека кај нив тајно се распрашува за мене и дека прашува од какво семејство сум, што работат моите и дали имам девојка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сакав да им раскажам за облакот светлина, за музиката, за боите, но се плашев да не бидам исмеан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зошто не му го раскрвавив носот? Од што се плашев?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се плашеше дека Филозофот ќе му го земе првенството во толкувањето на записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не знаете дека вратата до тогаш, до доаѓањето на Филозофот веќе беше двапати отворена, и дека преостануваше само уште една шанса, уште едно отклучување на рѓосаната клучалница и дека Писмородецот се плашеше дека не тој, туку Филозофот би можел да биде оној кој ќе стекне слава невидена на светот и богатства неброени од царот и од логотетот, ако го прочита записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И кога застанавме пред тешката, дрвена, со железни прачки окована врата, Филозофот забележа дека се плашам: „Колената ти се слаби“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И затоа јас од него се плашев: се боев и двојно повеќе, оти не го сторив ни тоа дело; мастилото го истурив зад семинаријата, а нему му реков дека сум сторил како што ми заповедал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го слушав како говори, сосема убеден во тоа што го говори, и почнував да се плашам; Лудвик, оној Лудвик што јас го познавав, немаше склоности кон мистицизам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Зошто да ви создавам вам проблеми, кога мене ме чекаат моите? – рече сосема неочекувано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека се плашев. Мразев да си го поарчам животот поради неконтролираното однесувње на своеволните и недоволно внимателни индивидуи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вечерта кога печевме класја тој ми подрече дека се плаши оти неговото присуство можеби ми пречело.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да зборуваме утре за тоа – реков – умни сме ние двајцата а притоа и сложни, решението нема да ни избега!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Анѓеле, ич да не се плашиш! Ако те вратат пак ќе меткаме, ќе пустиме како и досега со мака и ќе живееме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ајде, касвите пак да излегуваме. Нема зошто да се плашиме — Анѓеле е прав, здрав како некој волк! Така ли е, Анѓеле?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КОТЕ: Ама што, се плашиш? Ич, пуцко да си! Уште волци не се излезени, а и излезени да се, Панде сите ќе ги зобне.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се плаши да отвори прозор за да Фјодор случајно не одлета над стреите Келнски и да не се насука на врвот на Келнската катедрала каде што живее малиот но недопирлив бог на рационалноста и мајсторството, кој е многу кавжлив и терсене иако има долга бела брада како Дедо Мраз.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Нема дно - на крајот рече тој.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тогаш како балон нежно го враќа во постелата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Луѓето сѐ уште велат „ние не комуницираме“ и се плашам дека се во право - она што тие го соопштуваат (communicate) кога велат „ние не комуницираме“ воопшто ништо не соопштува бидејќи, како што Вацлавик (Watzlawick, Beavin, and Jackson, 1967) вели, „не е можно да не се комуницира“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Лебдењето е првиот симптом на летањето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дедо Васја не го чу, а се плашеше да го потпраша уште еднаш.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Повеќето време го проведува во постела. Сепак, сите се плашат од него.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од нивното крескање никој не се плашеше дури ни тромиот дождалец што го сретнавме патем.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби ми раскажуваа за крокодилот цртајќи и самите за да ги разберам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Видоа дека не се плашам и ме поканија со раце да појдам со нив...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ти, детуле, си сонувало, - рече дедо ми.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се плашев убавиот распеан Сократ да не го фатила лисица. 9.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Мајмуните и папагалите многу ми се допаднаа, но јас не ги нацртав зашто толку и не знаев да цртам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ни се доближуваше сув старец со претпазливи чекори како да се плаши да не разбуди некого.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но се плашев. Можеби и не постои влез во подзмениот свет.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Зошто го отру? Тапо гледаше во мене со искокорени очи како да виѓава на мене нешто од кое се плашат малите деца.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се замисли малку и одмавна со раката. - Те лажам. Оди си. Сакав да видам дали се плашиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Се плашат да не им влезе мачка. Улави се. А глувците на глава им се качуваат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Остави го, братче. Се плаши, одмавна со рака Паљо и ми заврте грб. - Плашливец е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој фантастично се плашеше од сонце и мачки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лимарот збунето кашлаше и го бришеше со два прста танкиот нос - се плашеше да не го откорне од лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ние, децата од тесната, зафрлена улица се плашевме од него и го почитавме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но што!... Од огнот борбен момата се плаши млада; нејзиниот е мускул слаб.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ги плашеше како што зајак се плаши, кој бива гонет од изгладнет орел . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Не се плашат, се спитомени и слеани со местото и луѓето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Беше тивко. Се плашев од тоа татко ми што можеше да го каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се плашев да го прашам, зашто сфаќав дека и тој се измачува поради тоа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Понекогаш, тие денови сакав да ја прашам Марина зошто не остана да живее кај татко ѝ и кај маќеата, но се плашев да не ја разжалостам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Понекогаш се плашев да не ги заборавам нејзините црти, или и најмала подробност поврзана со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ти се плашиш од смртта повеќе и од оние кои во идејата за бесмртноста бараат утеха,“ му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Но тоа не ме тера да си давам лажна надеж, за да го избегнам сопствениот страв.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Марие и Паулина сѐ повеќе се плашат,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите што ја знаеја, се плашеја да ја приспомнат, уште помалку да ја изговорат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се плашам од неможноста да ги разлачам, ако и самиот личам на нив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се плашев кучката да не го забележи моето сомнение.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се плашела да се наведне над бедемите да не би да се види во езерското синило, во небесното огледало.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Баба Ристосија остана сама во Горно Село. Од неколку стотини селани, остана сама за да ги варди душите на мртвите од сколовранците и гавраните начичкани по плотовите на селските гробишта, за да има од што да се плашат плашилата по бостаните, распарталени од ветриштата и дождовите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не се плашеше ни од грмотевици, ни од секавици, ни од громови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но новите управници во Бугарија ни велат: тоа е Русија крива; Русија се плаши од една голема Бугарија и затоа: таа го кладе Фирмилијана, таа сега не сака да ѝ даде на Македонија автономија, таа не нѐ остави нас да се подготвиме и да војуваме со Турција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
98. На 18.7.1903 год. и Е.Спространов запишал во својот дневник: „Дури и етничкиот сепаратизам да се прегрне покрај политичкиот, пак нема зошто да се плашат Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Последниве се плашеа од една „С. Стефанска Бугарија”, зашто мислеа оти Русија ќе си ја присвои.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Додека има во Македонија почва за национални пропаганди, додека не се отстранат причините туѓите држави да имаат во Македонија повеќе влијание од самата Турција, до тогаш Турција ќе има само расход во Македонија, а не ќе има од неа никаква полза, до тогаш секоја минута ќе треба да се плаши да не ја загуби Македонија; а ако се признае официјално оти во Македонија нема неколку словенски народности, ами има само една одделна, ни бугарска ни српска, и ако се оддели Македонија во самостојна архиепископија, наеднаш Турција ќе се ослободи од мешањето во македонските работи од сите 3 соседни држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Браќа! Зар не е апсурдно да се мисли оти Русија се плашела од голема Бугарија и не го сакала нашето ослободување и оти поради тие причини не го сакала нашето ослободување и помагала да се ракоположи Фирмилијан?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Комитетот како трајна организација, се плашеше да пушти кај себе рамноправни членови од другите народности, од Словени србомани и гркомани, или пак и само со српско и грчко образование, од страв неговите тајни да не им станат достапни на балканските државици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Само од нив, кутра, се плашам.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Се плашам, од ум излегувам, кога ќе видам како се собира публика во театрите: На учениците им ги праќаме професорите, на работниците претседателите на синдикалните организации.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Мајсторот на театарот на апсурдот, со поглед секогаш свртен кон големите теми на времето и битот - фанатизмот, страданието и смртта, се плаши од она што ќе им го остави на своите најблиски откако ќе се раздели со светот на живите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се плашам дека по примерот на бугарските кинаџии, кај нас можат да тргнат нашите политичари затоа што тие се оние кои на нашава почва го чинат единствениот гледлив театар, а и гледливо кино.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Тој вели дека ти си му ја дал пушката. Кој ти ја дал тебе?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денот му бил ноќ, се плашел од светлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Храброста не се плаши од недоверба - тие пиеле и со нејасна но присутна радост си погледнувале в очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа можеби и му се сторило - ако игуменијата се насмее, усните ќе ѝ испукаат на сите оние места кај што биле испресечени со танки женски брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие се плашеле од сенката на измисленото чудовиште заради кое Онисифор Мечкојад му ја сечел жилата преку жолтичавото чело на богдагопрости чабавиот богоугодник и видовит човек Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе работиме и за другите села, се замешал вториот; и тој бил Онисифор, само со поинакво второ име: го викале Мечкојад, му се тргале од пат, повеќе му се плашеле отколку што го сакале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак ја донесе долгата пушка од која загинаа Јане Крстин и Пецо Дановски, Каменчо Скитник извади од дисаги кубура со сребрена дршка: се родил, истиот ден останал без мајка, го израснале на густо млеко од биволица; повеќето се плашеа од него кога ќе ја заборавеа неговата благородност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека“; повтори: „Тој раскажува дека го мразам. Се плаши од мене.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му ги собрале парталите и оние неколку парички што му ги дале добри луѓе за душа на своите мртви, мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Домаќинот се фати за лице како да се плашеше да не се насмее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немал два живота; сепак дење го презирале, ноќе му се восхитувале со морничавост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашиме да не нѐ нападнат, се плашиме од смрт. Душманските пушки не одбираат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Се заколнав и не сум одговорен само за својот живот туку и за вашите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не го разбирав, само претпоставував - ќе скончаш ако ѝ се покориш на треската.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еве ви ја главава - на, ако тој космест волк не нè демне од ридон.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Станал тих, се плашел да не предизвика смеа со својата грдомазност и бесполезност на рацете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без да се дознае што еднаш на друм бил тепан од двајца заптии, несреќникот понекогаш ноќе, додека умните и живите седеле зад замандалени врати, одел по селото и замавнувал со вила кон пците и сенките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеле од подмолноста на треската што им се мушкала зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Станав, земјата беше студена.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш почувствувал дека е позрел од сите живи и мртви од дружината што се грбавеле по поаѓањето од Кукулино, село со четириесет и три недовршени воденици на реката Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата ни е посна и песоклива. Не ќе има што да се меле. Камења камен не дробат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Крвта на преварените сливи, или плодови на крушите горници, или никаквото грозје на овој крај, таа и слатка и погубна тајна на бладања и обиди да се надрасне човековата безначајност, ги ослободувала од внатрешни окови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој не се плаши ни од дедо ти, ни од неговата сенка, ни од тебе. Јас сепак знам, сум слушал.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој поинаку ли раскажува за дедо ти Парамон и за књазот Карпош?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не“, му се колнев; се плашев од проклетото сечење на жилата помеѓу веѓите. „Ништо не ми е. Здрав сум.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин се плашеше од помошта моја. Го апнала змија, сега бега и од гуштер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се намалував, гаснев - навистина ли ќе се обеси Сандре Самарија на греда? - и сѐ околу мене губеше вистинска големина, можеби и земјата што се плашеше од утрешниот ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А порано? - Се плашеа и бегаа од него како од најголем непријател.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
ИВАН: Ти - се плашиш од Луков? Не е возможно?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Прашав само затоа што се плашев со моето непознавање на околината да не предизвикам некои непотребни тешкотии.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Каква причина имаш ти да се плашиш од Луков?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ти многу убаво знаеш дека јас се плашам од секој друг пиштол, само не од твојов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Иване. Се плашам. Се плашам - од Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но се плашам од другото кое би го направил пусти ми вујко.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ме повикуваш... Се плашам од мислите, што ко троскот се множат... со светлосна брзина, ко цел аскер, непријателски ме гушат...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Па чук, чук ѕе и гу, гу Од мене не се плаши, отвори...
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Се плашиш, - му зборуваше. - Барем мене можеш да ми кажеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оние сега ги запалија своите цигари, а тој почна да се плаши од тоа Претседателот да не почне со она свое проклето зборување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Затоа човекот треба да го држиш цел, со сите негови делови, што му се дадени, па и со страот, што му е исто така даден. Мислеше за таа можност да се плашиш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А од оние немој да се плашиш, тие тука ништо не ти можат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Слушај џандару, немој да мислиш дека ти се плашам. Пет дена те нема и сѐ ти фали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се плашеше од зборот да не ја распара како меч, но најмногу од оној „добрите мајки не ги фрлаат децата, само кукавиците ги подметнуваат во туѓи гнезда“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само се плашам од некој натрапник да не го отвори со некој калауз без да знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, во исто време се плашеше дека тие би можеле да го дотолчат неговото уморно и во голема мера истрошено тело.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Повели сине! Имаме гости. На зборот сине, на Рада ѝ доаѓаше да викне. „Да! Тоа е и нашиот син!“, но се воздржа, се плашеше, затоа толку внимателно одеше стапка по стапка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се плашеше од силата на погледот за од нив да не избијат стрелите на омразата, па да не ѝ плукне в лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се плашеше од реакцијата на Ивона. Се плашеше од можниот презир. Од порој зборови тешки.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега на свој ред се плаши за нешто што му го приклештува срцето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во муграта Арсо се стреснуваше, очекувајќи нешто од што најмногу се плашеше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Павле, ти се плашиш! Те гледам јас. Ти пред малку така проштално и страдално гледаше во мене.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И не очекува и се плаши да го слушне одговорот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
-Секогаш сум се плашел од случајности. Сѐ е пресметано, до тенкости проучено и, наеднаш, стоп. Слушај, Арсо, за сега не. Да појдеме горе и да размислиме.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој го стави фенерот до главата на Арсо и поднаведнат, претпазливо, како да се плашеше да не го штрекне во сонот, одвај го допре со рака.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Стој си настрана, Патрокле, си велам, плати си го данокот, зошто се парите... не се плашиш, тогаш ајде ослободи се сам.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој постариов, дипломиран агент во КОС, само од „смрт“ се плашеше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се плашев дека пластичниот стол ќе се распрсне или дека ногалките ќе се раскрачат како ноџињата на онаа срната во цртаниот филм, кога со зајчето лизгаат на лед.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Докторе, јас често патувам и се плашам дека срцето нема да може да го издржи напорот“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше мала, за мои убедувања, а живеевме на другиот крај од градот, преку Вардар, па се плашев да се враќа со такси... а и не ми беше тешко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Само, се плашам дека нема да ме пуштат од овде, па би те молел да запишеш сѐ што ќе ти кажам и еден ден да го објавиш и да побараш правда за мене“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не може секој да издржи цел живот да се плаши и да мисли само на покорност и на работа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го видел царот и изваил маврамата позлаќена, та му го врзал прсто, изваиле двата баџанаци прстењето позлаќени и му 'и дале на ќелешо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се отворил џенгот и царската војска тукуречи ватила да се плаши; во тоа време втасал ќелешот со коњо што лаштеше и туку му влегол на другата војска да сечи со сабјата и сокаци да праит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Старецот имаше светечки лик. Затоа се срамев пред врсниците и се плашев да погледнам во чии и да било очи како сега. Затоа рано созреав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Има такво нешто кај нашите борци: се дружат, залченце тврдо и отпушок делат, се бијат и се плашат еден за друг, но понекогаш во себе сакаат да ѝ се потсмевнат на туѓата неволја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Иако лутата течност не беше варена од зрела `рж бев пијан и безумен и знаев дека сите во крчмата се плашат од моите очи - улишта на пакост и закана.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И кога беше во прашање печалбата, не се плашеше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Савка живо се приготвуваше, понекогаш и ќе запееше: пред гроздоберот попот ќе ја благослови и таа ќе појде во куќата на својот чекан маж и не ќе се плаши веќе од потсмешливи погледи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се лажеа. Не бев ни терорист ни диверзнат и не им се плашев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ме прогонеа? Ме демнеа згрчени под своите сенки? На мене се учеа да станат мачители? Да. И повеќе од тоа. Причина? Се плашеа од мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не се плашев што истргнав една младост од полусон, што ја пратив да го следи мојот пат; се плашев пак од осаменост која ме покриваше со плесен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се плашеа и не смееја да го сторат тоа, да ме мачат окован: шлаканици со панцирни ракавици, рефлектори в очи, шпенадли под нокти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А и што можат луѓето да ти помогнат, кога секој се плаши од секого.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- „Стравот е страшен, велеше Лазор Ночески, само за оние што му се плашат.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега не ни се плашат, вели, оти се колиме меѓу себе...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашиш да не ти го фати погледот, да не ти се сретнат очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашат да не им ја чвркоса косата и божјата мисла во главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе ме види и Уља, ама се плаши да ме праша што правам во глуво време, надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ги прашуваме после зошто се предаваат, кога толку се плашат од Арапите, а тие ни велат: заради жените.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние врвиме крај нив и им го вртиме тилот, вели, се плашиме да ги гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кога човек се плаши од пушка, вели Лазор Ночески, тогаш пушката повеќе пука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не можеш ништо да го прашаш, не смееш ништо да му преречеш. Се плашиш да не излезе зборот настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како што ми кажува умот, тие први ќе ни забранат да зборуваме како што зборуваме сега, вели, оти се плашат за после.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И уште повеќе ќе се плашиш, и уште повеќе ќе очајуваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас тогаш бев многу јака и работата се плашеше од мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашиш да не чујат од некаде војници. Не знаеш кај се и не знаеш кои се. Од секаде се премотуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Молчи да не му се изеде устата. Веќе и од мува се плаши да се брани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па еднаш си велам: подобро што не знам, што не можам да ја погодам. „Стравот е страшен само за оние што му се плашат“ , си спомнувам на зборовите од Лазора Ночески и се враќам кај Здравко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Среќа што не ме гледаат децата, да не се плашат. 83
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашат од сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега почнувам и да не се плашам и да се плашам. Што е ова со мене, си велам, до преѓеска се молев да ме убијат, до преѓеска ја молев смртта, а сега смртта почнува да ме потплашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Александар се плашеше дека дел од таа зајадливост на неговиот татко, што преку ДНК, што преку воспитување преминала на него.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Беше речиси седум часот. Тој сигурно ќе излезе од куќата за десетина минути и таа се плаши дека тој сѐ ќе откаже поради нејзиното доцнење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Маѓијата ти е таму врзана, рече.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се плашеше да се види на огледало.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Јас, всушност, сакав само да телефонирам“ рече Марија. „ - Договорено, мила“ - ѝ рече главната, водејќи ја до креветот со толку нагласена нежност, што не можеше да биде вистинска, - „ако се однесуваш добро, ќе можеш да разговараш по телефон со кого сакаш. Но, не сега. Утре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Можеби таа потреба да ги запишувам зборовите е поттикната од оној ист страв што мојот американски студент David Lehman го натера да ја напише едноставната реченица: „Светот е кревок и јас се плашам“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш се плашев: еднаш детето секако ќе треба да носи долги панталони.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се лажеа. Не бев ни терорист ни диверзант и не им се плашев.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Само се плашам од замислата за напредните вонземјани.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Вратите на куќите се затворија пребрзо. Овде онде удираше резе. Сѐ живо како да се плашеше од темнината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тој се фати за најблиската гранка, но во мигот над мене писна утот раскажувач, пред тоа во мојата сказна со име Утариус и, божем, славен лекар.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Наоколу звучниците повторуваа од покривите сѐ едно исто: Мракот и сенките денот го сменија, ова е миг на алчната Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Качи се и фати го. Ќе имаме уште еден роб. - Се плашам од височина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И ве молам, давајте му кураж... Многу е плашлив. Откако се зедовме, само се плаши...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И само едно се плашев кога беше до мене, Ти го галев лицето толку нежно, зошто се плашев да не ја нарушам твојата совршеност.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се плашам да ги отворам очите, зошто не ќе те видам, Се плашам да пуштам солза, зошто потоа не ќе ја сопрам, Кревка од болка се виткам пред ветрот во денот, Се плашам ќе ме скрши и снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тивко паѓа ситен дожд темна ноќ, а јас сум сосема сама... се плашам од тишината на мислата во мене..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се плашев за секој иден ден, треска ме тресеше од таквото однесување на големото преродено момчиште; јас со сигурност можев да претпоставам дека тој ѓаволски се преправа спремајќи се за иднината.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мајките не се плашат од снег, од ништо не се плашат мајките кога им студи на децата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се плашам воопшто да не не постои тој толку примамлив рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Затоа џуџињата се плашеа. Како да беа печатени во два примерока - имаа исти движења и исти гласови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се плашиш за да не личиш на матичар? Се плашам од името вчера.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Браќата не се плашеа и имаа луто подвиткани клунови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ние не те пративме на сколија да учиш за да работиш еден ден, ама, кога човек има фута, си има и иднина и нема од шо да се плаши.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Моите дома сите зборат грчки. И јас, кога одам Грција, оти таму сите се плашат да зборат било шо шо не е грчко.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Немаше никаква информација за Томаица. Не го сретнуваше ни брат ѝ Тодор, а и да го сретнеше, се плашеше да праша за неа, што се случува со неа, како е, дали сепак ќе мора да се мажи за конзулот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Необична перспектива која не ја доживеа мојата Мајка, која се плашеше секогаш од татковите, сега и од моите заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Балканот ќе стане Европа, пред Европа да стане Балкан!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се плашевме од учителите, тие тепаа многу. Кога ќе почнеше наставата сите се тресевме и тоа што го знаевме поради страв и збрканост не можевме да го кажеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ако почнеше да грми силно, а бидејќи баба ми нѐ учеше дека дедо Господ кара некого кој греши, јас никогаш, до голема, не се плашев од гром, зашто мислев дека ништо не сум згрешила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Учителот многу ме засака, постојано ми даваше волја да учам, и бев една од најдобрите во одделението па веќе не се плашев толку од него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние децата се плашевме од поповите. Мајка ми беше сосем во агонија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се плашам дека малку од него стигнува до Надворешната партија“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ти се плашиш“, рече О'Брајан гледајќи го в лице, „дека следниот момент нешто ќе се скрши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За луѓето преку триесет години беше речиси нормално да се плашат од своите сопствени деца.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ти си млада, па би требало повеќе да се плашиш од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас сум случаен повратник од бездната и затоа се плашам од слободата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Или навреме се плашиш еден ден имотов да не се земе за некој тимар, за оние што им ги даваат за служење во турската војска?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се плаши ли од бегот, или му допушта, за да си ја скрие севдата, тој да ја љуби старечки по цели ноќи, заспивајќи со влажните усни меѓу нејзините чатма веѓи?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Или, за татко ѝ Јосиф кој го нервираше со молчењето, но кој со тоа покажуваше дека почнал да му се плаши, зашто неговиот сурат не е веќе сурат на чирак?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се плашеше ли таа од него? Го беше ли сонувала веќе и сега го препознаваше?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Фатен во заграб со една бабичка, која се плаши да не ѝ се лизнат наланите на мразот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А беше богата и писмена и тоа ја правеше наперната и осорна; беше и разгалена меѓу деветте сестри и единствениот брат, кој пак за несреќа, доведе за жена една божја бубалка, Паунка, од селото Булачани, која ѝ се плашеше толку на Тодора, што везден ѝ се тргаше од патот и ја направи оваа уште посурова.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Од тврдината сигурно не го гаѓаат полето, во полето и во бавчите, кога не е зима, е распослано бујно зеленило, таму послушно си работи рајата - рајата се плаши дури и од фес, нејзе не ѝ треба топ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тогаш му доаѓаа, заедно со тие чудесни слики и некои необични мисли од кои дури самиот се плашеше, како, на пример, не му припаѓа тој никому, не е роб, дури не е ни зависен, и сè што е негово е само негово, толку многу негово што тој има право, по своја желба и мерак, да го разделува на оние што ги сака или сожалува, а никако на еминот кој тоа му го земаше сосила.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го виде неговото смрачено лице, чија убавина се расточуваше како боја на дожд. Тој се плашеше, а ибн Тајко ликуваше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не се плашеше од гавази, на кои Петре би можел да им се пожали и да побара заштита.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас веќе речиси добро знаев што би било тоа од што тој се плашеше да не му избега.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се плашеше да ме испушти од погледот за да не исчезнам некаде во просторот, за да не испарам како водата што испарува, или да не заминам од Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Не се плаши, моме мило - не ги криј очите - колку и да сум огон - ѕвездата е многу повисоко над мене - не може да ја достигнам...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Сртови стрмни Кај и да погледнам Друмови црни Главата ја веднам Шуми непроодни Се плашам да мислам Ширини сводни Дозволете со мудроста – Да блиснам! 2007
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ја чуваше во убава кожна футрола скриена длабока во плакарот во спалната. Дури се плашев од неа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се плашеше да не ѝ се влоши здравствената состојба уште додека е тука. Пред да се врати дома. Нема да може да отпатува со авионот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби се плаши да не го киднапира татко му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија најмногу се плашеше како ќе успее да ја скрие вистината од мајка си.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сѐ што правеше Дукле за да ослаби, не помагаше; Кала како да се гордееше што беше толку дебела, што беше реткост, исклучок во селото; при исфрлувања на секое кило од себе, се плашеше да не тргне надолу, па да не знае што да ѝ направи на кожата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
при одење главата им е поткрената, рацете им мавтаат, чиниш, пливаат; тие луѓе смело приоѓаат на сѐ, не се плашат од тешкотии, па дури често и ги потценуваат; многу работи превидуваат, но грешките бргу ги исправаат; ретко, или никако не бараат совети или помош од некого; сакаат да им се слуша зборот, да ги слушаат луѓето;
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ке се бориме дури сме живи и не пуштаме да ни ја поганат светата земја и вера. – А не се плашите дека ќе ве надвладеат?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Ако имаме касмет да стигнеме до него, колај ќе ја разбистриме сета работа – им велеше попот на другарите -ама не верувам. Не нѐ остава тој пес кадијата; ќе нѐ расипе уште во Прилеп – со право се плашеше попот, знаејќи го свирепиот карактер на прилепскиот кадија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас знам дека нема на светов роден од жена што не ја знае нашата сила и што не се плаши од неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Претполагаа дека ќе ги стрелаат, можеби ќе им ги пресечат главите со јатаганите и после ќе ги закачат на колје за да се плашат ѓаурите од власта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Роса го смируваше со благи зборови Ти да не се плашиш чичо Диониш, с врнаме на истото место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Стана со сѐ куверта врз себе чиниш се плаши да не остане отскриена пред миризбите Димостенови задржани во одајчето и така наметната како со гуна почна да чекори наваму натаму не со умисла да се згрее, туку за да се умори, за да папса, за да падне во некоја дупка од каде ќе нема враќање.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се плашам дури и да го пофатам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Имате ли прочитано некогаш хаику? Се плашам дека немам. Впрочем што е тоа хаику?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А. ПАВЛОВНА: Работата е во тоа што,... со право или без, но Алексеј Максимович се плаши од обид за убиство.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Молчи. И молчи велам, ти снебиден веќе за туѓи очи, молчи, над својата малечкост питома заспи и мисли лош сон си сонил, лош глас си чул, ти не си тој што може друг да си и да не се плаши.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се плаши да погледне Со погледот ќе го разбие прозорецот. И стаклата ќе го разранат. Голото тело на нероденото.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Го знајте, зет му на дедот Ѓура. Токо, јас се плаша дали ќе кандиса, сирома, оти децата му се ошче малечки, та може човекот ќе бара некоа сиромашка, да се прежени, а канонот црквени не дава преженет човек да застане на алтарот и да служи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На Стојана навикна како на другар и брат, но од Неда се некако му се тресеше душата и никако не сакаше да остане насамо со неа, макар колку да другаруваа. Не знаеше ни тој, ни таа што ги плаши толку едно од друго, но, ете така, просто се плашеа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Види го ти него, ни се страми, ни се плаши од некого.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навијстина се плашеа од неа, ама кога почна да ги гали, попрестрашија и изгледа добри пријатели ќе бидат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И не само што ќе речат еснавките, ами таа се плаши да не се сетат Доста и Илко оти го нејќе таа малото и оти го чека да умре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега се плашеше да се опули надесно оти му се чинеше, ќе го види Неда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури беа живи старите, се плашеше од нив да не доведат секој од својот „метох“ свој човек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А седнете, седни, мори мустро, шо се плашиш? — и ѝ подаде столче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Деца се плашат - бегаат сништа за стари времиња...
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Не стигнала да оди ниту до банката на која ѝ укажал нејзиниот прв братучед од Лондон, по својот дел од наследството. Како да се плашела од ново разочарување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Po të kesh frik të hypin në qafë… (Ако им се плашиш, ќе ги имаш на врат!)
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се ширеше квичеж по сите дворови; некои се плашеа да ги фаќаат со раце, да ги колат со нож, и ги убиваа со пушки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се закопуваа без поп, зашто отец Серафим се плашеше да дојде.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Закопувањето го обавуваше клисарот Нестор кој веќе во војните ја имаше преживеано чумата и не се плашеше од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се плашев да бидам прецизен во пресметувањето зашто малку ми остануваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакав да се плаши. Не можев да поднесам бол во туѓи очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Остави го на моите усни сите твои приказни. Се плашам, се плашам, се плашам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се плашам, му ја потпре главата на рамо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Луѓето се плашеа од него, после свикнаа. Беа бедни, тој беше дарежлив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
После се плашеше, не можеше да се насмевне во мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се плашевме додека чунот се доближуваше до границата во езерото да не се обвистини легендата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Посегам по него. Се плаши. Бега.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Секогаш се плашев. Секогаш одев прва.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него, беше нашол една пештера и тамо беше се засолнал дури се свршил џенгот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Подоцна објасни дека всушност и не се плашела од тие гадинки. Обично ги бркала и газела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Простете, се плашам дека ќе ве изненадам. Ми касни вниманието.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Инаку не е лага дека таа се плашеше оти пеперугата ненајавено може да одлета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очигледно му беше порачано да си поигрува со моето спокојство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Најмногу се плашам од мајските бумбари!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и го беше ангажирала Ване од Осоговските села да ја следи и да внимава на црвената пеперуга.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но плачот на Самоников, како кутре што се плаши да не се загуби, постојано се враќаше и продолжуваше да се врти околу мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но во спомнатиов случај открила дека една втасала дури до нејзиното колено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И се плашеше секој прокоба некоја да не го стемни И фатен да гледа како го спепелува месечијната И во смил како го престорува: - Тој што ќе го прескочи Светото дрво, Се на смил и на гороцвет што личи – ќе управува.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Затоа и се плашев од она што може да дојде. Се плашев, помислив, дека во блиска иднина, објаснувањата ќе треба да ги стокмам на поинаков начин.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако понира и наѕира ако плови, ако и самата се плаши не мами ја, и водна, и слатка сепак е – змија!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Шанса за светилник на морепловците оние кои сѐ уште не се очајни и не се плашат од фантазијата на брановите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Тие ѕверки ги напаѓаат само оние кои се плашат од нив или од коишто се плашат тие...“ Елифас Леви, Магијата на магите, Градец 63 (1985)
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој не бега, негде збор да не се чуе што бомбашот страшен исплашено бега, за надежта млада безразлично му е, не се плаши мртов да падне тој сега.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Била вчудовидена, тоа да, но никогаш никој во животот не ја повредил, та затоа не се плашела од никого, а да видиш крилест човек, па тоа е толку интересно, таа била горда што го сретнала.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не знам. Се плашам од тоа. Се плашам да размислувам за тоа, за мојот камион и новата работа, ќе свикнам ли на тоа?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ги загубив рацете. Се чувствувам како да сум сакат. Мамо, ох, мамо, држи ме. Се плашам!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Не сакам да попаднам во некаква стапица!“ „Се плашиш од празниот град?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мајка ми не се плашеше толку од небото прекуден, но ноќните ѕвезди сакаше да ги згасне, и понекогаш скоро како да ја гледав како посегнува кон прекинувачот во главата што никако не можеше да го пронајде.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Се плашиш?“ „Не. Отсекогаш сум мислела дека ќе се плашам, но не се плашам.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Внимавајте, луѓе!“ „Џонс, извлечи го оружјето. Не биди будала!“ „Градот е мртов, нема ништо од што би се плашеле.“ „Никогаш не се знае.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но зарем не се плаши од него, запрашал тој. 8
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, тој друг човек ќе има ѓаволско срце и ѓаволско лице, и убавината ќе исчезне. Од таков човек се плашам.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ако се плашиш, тогаш припаши си го оклопот!“ 89
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Смит падна, со куршумот в срце. Сите се свртија. „Будала! Се плашеше од градот!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Благица молчеше. Да ја излаже мајка си - божем не видела, не сакаше, а да ја каже вистината се плашеше од тоа што ќе рече мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но, глувчето Цивко се плашеше, на пример, од некое празно истркалано кутиче, од орев, - море и од самата лушпа од оревот...и постојано се слушаше неговото пискање - цив-цив.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се плашам премногу да не го здебелат.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Знаат да извикуваат пароли, да јадат, патем да лежат под сенка и да си ги одржуваат чисти војничките униформи. Во Прењес сите се плашат од падавичарите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Осакати! Посеј во нив малодушност. Осакати за да се плашат од нив и осакатените!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не дека им се плашам. Туку за инает...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Сите ние се плашиме едни од други“, вели Р.Д. Леинџ (Leing) на најновата конференција за будизмот и психотерапијата што се одржува на Менхетн.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вистина е дека ни беше голема просторијата за спиење... А сега огромна...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако се познаваш себеси, а непријателот не, при секоја победа ќе доживееш и пораз.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Како некаков намуртен виток буф тој својата публика прекорно ја посматра низ наочарите што му стојат на врвот од носот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се плашеше да не го оставам среде ноќ... Ужасно изгледаше! Сам, умираше од страв... Да му се сневиди.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Ако го познаваш непријателот, а се познаваш и себеси, не мораш да се плашиш за исходот на стотици битки.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А човекот е Владислав на Арон, братот на Самоила. А синот му се вика Алусијан...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Мислеше дека си како некоја карпа пред нив, ама, иако се викаат плашици, ич не се плашат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш Трајанка го погледна Пецета милозливо кажувајќи му со очите дека не треба да се плаши и стана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошко не знаеше ни дали да се плаши или да се радува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се плашеше да одбие, но и да се нафати со таа погана работа не сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Задевањата на децата веќе не го навредуваа и за деда си не се плашеше. XI Токму тие денови комитите и повидните селани од Брезница со часови се советуваа како да го тргнат злото што ги поклопило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сигурно се плашеше да не го начекаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Сум, не криј, ако се плашиш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И имаа што да се плашат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
По патот сѐ му зборува: - Ние не се плашиме од ништо, нели Мечко?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој веднаш знае дека сакаат да го охрабрат за да не се плаши од боцнувањето.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ете, на пример, си помисли: раководителите изгледаат строги, затоа што се грижат за децата и што се плашат да не им се случи нешто додека се далеку од дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се плашел дека сонот може да му го избрише минатото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и тогаш кога можеш да ги исполниш, ти ги бркаш од себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се плашам од нив. И насоне и на јаве.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Дали се плашиш од твоите желби?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѓувечот се погоди многу посладок одошто си го замислувавме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„И, какво решение нудиш“. „Малечок ѓувеч. Само се плашам дека малку ќе налутува“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не можеш, не си кадар, од сенката му се плашиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Грлото ќе ти се стегне.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Јас сиот радосен ќе зафатев да бегам како божем да се плашам од неговите рогови.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ја преполни куќата со цвеќиња–изобилство полско цвеќе, темјанушки, нарциси во вазните, зумбули, фикуси, филадентрони; кактуси во саксиите, дури палма и лимун чии прв жолт малечок плод го држеше на дланката како да се плашеше дека ќе исчезне.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Додека беше малав, доста беше палав; бесот и лутината ги истураше на сестри му, кои, иако беа поголеми од него, се плашеа и му подбегнуваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тој снежен потоп луѓето најмногу се плашеа од смртта и се плашеа да не им се затрупаат и оџаците со снег па да се задушат, да не може чадот да излегува, да не може воздухот да влезе; кога ќе им се вдадеше, ќе подизлезеа надвор и ќе го исчистеа снегот што ги затвораше прозорците за да влезе во куќата светлина и воздух.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потем слушавме капки музика. Попусто се плашевме дека ќе испари капката која се обновува од здивот на стопените бакнежи.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но никогаш не смееме да се плашиме од погрешни избори, тоа е како правење затвор за друг, а самите влегуваме во него, ако не изгубиме ништо, ништо нема ни да добиеме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Што е со тие изгубени души кои на раскрсницата на животот засекогаш ќе го изгубат патот за да ја пронајдат смислата на своето постоење?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од сопствениот одраз во огледалото, го гледам тоа што несакам да го видам, а тоа што сакам да го видам е од другата страна на стварноста, нејзината опачина е моето вистинско лице.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да се лажеме самите себе си, каква небулоза, каков кукавичлак!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Леден здив да ми ја разбранува крвта додека ме заспиваат песни љубовни, додека ме галат очи љубени, додека ме будат усни јагоди црвени, сила да ми дадат чисти бели вистини, не се плашам од висини ја отварам душата и летам на крилата на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Времето се лизга низ моите нежни години, а се плашам од минатото, од просторот и времето застанати во еден миг, а секој миг претворен во слика насликана на платното на очајот која секоја вечер ме враќа на местото на злочинот, обоено со агонијата на немоќта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Токму така направи шинтерот Ф во ноќта дотогаш непозната за него; во ноќта кога со чудна помиреност го прифати прогонството во пределот каде кучињата се плашат од луѓето-скитници; во ноќта кога сфати дека дење гулабите се сиви колку и небото, па не се гледаат, исто како да не постојат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Четвртиот ден М не излезе да се прошета. Се плашеше од сенките кои може да ги фрли неговото тело.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Дора се плашеше од оваа баба на Ане, баба Нада.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дора се плашеше од неа затоа што еднаш ја обвини дека има сипаници.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во тој момент се случи тоа од коешто најмногу се плашев.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги вратив во куферот сите алишта што ги имав, се облеков и истрчав низ ходникот, за последен пат гледајќи ја тетка Олга како плаче и со една рака го трие подот, а тетин Јован како се обидува да ја крене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Фалангата: Не се плашиме од ништо само ако ти нѐ водиш!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
а чудата „чудата понекогаш се случуваат катадневно и престануваат да те чудат а потоа пак ништо не се случува и тоа си е најнормално“ рече Снешко Белчо* најубавото зимско дворно страшило од кое не се плаши ни министерот за внатрешни работи* лично чудно зарем не 25.12.2001.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Најмногу се плаши од сида, кламидија и од студена вода.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Ние повеќе се плашиме за тоа како ќе стигнеме до другиот крај.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Се плашев да не заталкам. Ама убаво ми објаснивте: автобусот број 5 или 15 и право пред училиштето.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Издржаа на жештинава. Се плашев некое дете да не ми припадне. Облечени во носии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Се плашевме дождот да не ви попречи“, рече Тема.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Асвалтниот кружен пат дава можност да се движат многу моторни возила - да речам, има голема фреквенција - па животните и ѕверушинките се плашат. Едноставно - бегаат!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
АНДРЕЈА: Затоа не спиете, а? Се плашите да не го преспиете векот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
СИВИЌ: Немате од што да се плашите во ова село.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тоа ви е фала што сте ме чувале како татко, црното од под ноктите сте го ваделе, сте се треселе над мене кога сум имал температура, сте ми го држеле челото кога сум повраќал, сте ми укажале да не се плашам од првата менструација, јас вам така, јас сум гомно едно, пичка ми мајчина.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ќе се забавувате. Ќе престанете да се плашите од себе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Само Кристина ќе се спои со него. Само таа ќе се ослободи. Не се плаши. Не му врти грб.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Постојано има некои вежби и маневри. Се плашам да не ме соберат и мене.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И ние уплашено им правиме пат и ги поздравуваме. И сѐ додека се плашиме, тие ќе газат преку нас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
АНГЕЛЕ: Се плашиш. ЕВТО: Се плашам од себе, можам и од тебе. Кој си ми ти? Оди!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А комесарот, ѓубрето, цело време ме теши та ми вели - не се плаши, бре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И рече дека кај нив веќе сите гласно си зборуваат македонски и никој не се плаши дека поради тоа ќе биде казнет, како што казнува Грците.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А јас се плашам... Стравот е голема работа... Голема, велам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со еден збор, молам да не се плашите од зборовите, значи денес, со еден збор, денес почнуваме да стреламе или да убиваме, значи вие ќе почнете да учите да убивате... ха-ха-ха, хе-хе-хе – се смее тој весело и гавресто му се тресат дебелите фаши месо под брадата, му потскокнува мевот врзан со стар, дебел офицерски појас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас и се плашев и се чував и ете ме на носилка...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога од боиштата добивале писменца со лоши вести, тогаш престанувале да се плашат од рицинусот, од камшикот, од сувиот остров на Егејот; пуштале писоци и лелеци на свој јазик зашто само така најдлабоко, најболно, најпотресно, за олеснување на болката и за долг спомен на покојниот, ја искажувале својата болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Улиците, плоштадите, кафеаните, таверните, ечеа: „Се врати Захаријадис“. И не се плашеа луѓето од „Хитите“.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И командантот му се плаши. Му можеш ли нешто?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нема да се осмелам да ја објавам во ниту еден дневен весник зашто се плашам дека ќе умре заедно со веста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мајка стана, ја потфати под мишки, лесно, чиниш се плаши дека ќе ја разбуди, ја подигна и полека ја легна на широкиот кревет. Јаболковина мириса перницата, на печена круша и дуња мирисаат веленцињата; на пресен леб штотуку изваден од фурна, мириса целата одаја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Има ли некој кој од куршум не се плаши?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Усните ѝ затреперија и сал за краток миг се стопија и откако низ нос испушти долга, мачна и таговита издишка, таа тивко, одвај чујно, небаре се плашеше да не ја повреди тишината и молкот и никого да не растревожи, шепнешкум изусти:
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако не се плашиш нема да се чуваш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Зарем ти се плашиш? Страв ти е? Долната усна ѝ трепери.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мајка велеше дека има луѓе кои се плашат од својата сенка, но и од сенката од другите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Му беше добро, но денеска се случи нешто што му го разруши мирот и го застави да го стори она одошто најмногу се плашеше: да побегне.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
На лицето му се исцрта уплав. – Не се плаши – се насмеа Беличот, кој што очигледно беше веќе запознат со оваа тајна.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Ти... како нешто да мислиш... - што ти паѓа на ум!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Зошто стоиш тука? Не се плашиш... - Не. Од што би се плашел?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жената исплашено сподави во себе крик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се плашиме да не задоцниме, па се туркаме, и други! се плашат да не задоцнат па и тие се туркаат и еве причина да бидеме лоши и ние и тие околу нас.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се разбира, не му реков дека по малку се плашам од тоа негово Маџир - маало. А, ако се загубиме двајцата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Леле, дедо, се стиснав до него, - ајде да си заминеме, да знаеш само колку се плашам. А, и шушка нешто во гранките, слушни!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од останување насамо и од темница се плашеа како вампирот од први петли, зашто веќе им го имаа стравот на комитите кои и судеа и правда делеа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А многу се плашев. Признавам. Змија е зимата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Оттогаш наваму соборите во манастирот престанале, зашто луѓето се плашеле од грчките жандари кои се заканувале сѐ живо да испоколат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Од тоа се плашевме и ние. Испаѓаше дека не ни останува ништо друго освен да чекаме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Покривите од неколку земјанки веќе беа пропаднати и сега луѓето се плашеа за куќите, па со качување или со предегање го чистеа снегот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не разбираа ништо од тоа што се зборуваше, но како што луѓето околу нив се собираат така тие се плашеа од сопствената сентименталност поради двајцата заробеници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Му идеше како дете да се расплаче, но се плашеше да не би со тоа да предизвика некоја незгода и за братучедот Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
За Шишмана не се плашеше; кога ќе му тропне третото камче тој ќе искочи како откачен од федер. Штом го чуе да падне.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Скокна на патот и колку што можеше побрзо пак го закопа погледот во Србина како да се плаши дека неочекувано в земја да не пропаднал.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Знаеше што му е намерата, но се плашеше од Србина да не го искара.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тие веќе се плашеа и од помислата на него. Сега скоро бурна во нив.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Од ништо нема да се плашиш. А и што да се случи, ти уста нема да отвораш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој, се плашеше авторот, исто така би можел евентуално да го заведе во погрешен правец.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега, допишувајќи го ракописов во утринските часови на средата во таа недела, тој се плашеше дека може да му се случи да го развлечува раскажувањето само и само да навлезе во последната страница од зелениот блок и така да го подмири својот предрасудок на штета на ракописот, да не му направи услуга на своето дело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се плашеше дека може да стане жена којашто не може да го задржи плодот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа сепак не се оддалечи од него како што авторот се плашеше туку му даде време да се искаже ако во толку кратко време што и беше на располагање тој успее да го стори тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му пресуди на агрономот и го плати тоа со ново страдање не толку од љубов кон мене, туку затоа што е правичен човек и се плашел дека правдата нема да го стигне агрономот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се плашиш да не задоцниш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И гробовите ни ги земаат, вели, и од мртвите се плашат, вели и си плаче насуво, нема солзи во очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашат да не ме заколат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се плашиш дека сите треба да бидеме еднакви?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашам да не ме превари ноќта, на полпат да ме раздени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Се плашам дека не му е, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар и од својата глава да се плашам?...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум подвлегла во некоја тивка дремка и ги сонувам оние од кои се плашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некое меко дупче му стои озгора на главата и се плашам убаво да го погалам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плаши од неговите зборови, се плаши да не не може да го запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Се плашиш? — Само мртвите не се плашат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да те мислат, ми вели, зар не се плашиш од волци, од мечки?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Михајло Горачинов. Да се плашам или да се радувам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашат од нивните имиња на гробовите, вели, зар со туѓи имиња да лежат в земја?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите се плашат да не ги забели денот, да не ги превари сонцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашат да не ги згазат, велам, да не им ги фати очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не можев, велам, не сакав и ти да се плашиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако се плашам, си мислам, и јас нешто не сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заборавил дека најопасен е оној што ти се плаши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се плашам или да се радувам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да се плашиме да не застане нешто меѓу нас...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите се плашат од тебе, и затоа е полошо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гарванов, кој од гемиџиите започнал да се плаши повеќе отколку од турските власти, решил да не дозволи оваа голема количина динамит да падне во нивни раце.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Возрасните не го сакаа. Се плашеа од него, па кога ненадејно ќе се појавеше на плажата, одеднаш ќе се создадеше необична забрзаност: почнуваше панично викање, мајките ги довикуваа своите деца и ги засолнуваа подалеку од брегот, во безбедност.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Стрепеше над нивниот сон и се плашеше со настапувањето на денот да не ги изгуби и нив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се плашеше повторно да не се најде во некоја рибарска торба.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се плашеа нивното дете да не се најде под копитата на неговиот буен, преубав бел коњ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ситно чекорат, кубат брзо стракчиња тревки, како да се плашат тревата да не исчезне или да не им ја одземе некој.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Разбрав – му одговарам мазно, божем навистина се плашам од него, „Американецот“, ама не се плашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се плашам да погледнам надолу, во водата, а камоли да скокнам и да пливам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние се плашиме, но уживаме да ја слушаме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој се сврте и ми мавна со раката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Постојано слушам како се зборува за опасноста од цигарите и постојано гледам колку многу негови врсници пропушиле. И се плашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знам само дека, кога почнавме да се спуштаме, под нас најпрво забележав густи шуми, а од што беа густи изгледаа не како да се зелени, туку беа модри, темни, како што е водата во Охридското Езеро ако се оди во длабочините со чамец, ама секогаш по малку се плашам кога ќе се оддалечиме премногу од брегот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми и татко ми, гледам, никако не го контролираат, па решив работата да ја преземам во свои раце.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш, во паркот, на крај памет не нѝ беше да ја натераме да нѝ раскажуваподробности за убиството на девојчето. Напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И заминаа. - Бато! – викнав по него – те молам, внимавај! Се плашам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)