На улицата пред куќите на тие двајцата забележувам еден од овие лизурковците што пред малку се пикна под масата на која седевме и се стопори мене да ми ги лижи стапалата.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
„Ај таксират“, си повторуваше тој во себе и, сиот исплашен, гледаше право да се пикне негде во задните редови, до самиот ѕид, само да не го забележат по нешто. Попосле како да се поослободи малку.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Можеби токму сега, од онаа страна на морето, Габриел Гарсија Маркес беснее оти пак се покапал лижејќи чоколаден сладолед или го гризе остатокот од ноктот на левиот показалец оти уводникот во Камбио воопшто не е по негов вкус, а ако ги навикнеш луѓето да читаат лоши уводници ќе ги навикнеш да читаат и лоши книги, лошотилак ќе им се пикне и во мислите што значи и во животот.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Елена ги виде уште кога дојдоа, но се пикна во плевната, ја затвори вратата, легна врз сеното и го зеде дневникот в раце. Беше лута и навредена.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Мајката си ја ебал тој Томе Манев. Му се пикна в гаќи на стрика Бориза и, иако кулак и реакционер во душата, помина како никому ништо.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
- Тука се пикнавме во ровови и бункери и на тој начин постојано бевме на нишан.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Се пикнавме во една плевна и таму го дочекавме денот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Најпосле ќе се пикнев и во кокошарникот.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Беше добро и што му се пикна дома, и што не му рече ни Наздравје, кога го најде како поручува.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се пикна под топлата јамболија, симнувајќи ги само мартинките од своите нозе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Слушаше трчаница. Го отфрли од себе јажето и стреловито се пикна под една издадена в страни карпа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога ја отворив вратата, ме пречека насмевка, отсонувана, посакувана, а малото мое се пикна во мене гледајќи во тој убав човек што го изговори моето име со глас на рецепционер од хотел „Белви“.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
И да му се пикнат во газот на газдата на некој кафич.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Ќе се искрадел и ќе се пикнел под некој вис, во некои стискови, меѓу буките и така свирел со гајдата. Свирел и плачел и само се обѕрнувал.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Бива така со некои луѓе, мислеше Петре: колку повеќе мразат, толку помеки стануваат, и си мислиш господ најпосле им го дотерал умот, а тоа тие само си ги присобирале змиските нозе и од пепелта на омразата кревале прашишта и думани, за да се пикнат во нив како чавки.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Сотир амалот, малечко и слабо човече, веднаш се пикна во стројот да носи.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Во мракови се прибраа в село и Пелагија не ја лсна сијалицата кога влезе во одајчето, туку така промрзната и извалкана, се пикна под кувертата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Тој многу пати велеше: кој оди од кол на кол, колот...... ќе му се пикне.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Малиот Мартин сакаше некако да може сосем да се пикне во татка си.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Што стана потоа? Фигаро мјаукна и се пикна под креветот, а осата остана неподвижна на своето место.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Се пикнавме во една соба во која беа нафрлани на куп разни книги.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Надвор времето гризе со подноктичав студ; ветерот ја кубе сламата од отворените вагони и ја пика в очи, в уста; тие што можат да одат, брзаат што побргу да се пикнат во станичната просторија.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Двете добичиња, волот и кравата, се пикнале со главите под сенките, дремат и немаат волја за ништо: ниту јадат, ниту помрднуваат: гледаат сѐ во една иста точка пред себе до полудување.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Се пикнав до ѕидот и се обидов да спијам со ќебето над главата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
КИРО: Ако ти пречам, ќе одам. (Пауза) Сте се пикнале во едно сопче.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Го пресекоа патот што се протега кон езерото, влегоа во некои ливади во кои зацапаа во водје, се пикнаа во капињето на некоја меѓа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
На аеродромот во Атина тој немаше време да стане свесен за својот замор зашто таму веднаш го сретна некој Јани кој, бидејќи значително помлад, а веројатно и доволно љубезен, му го подзеде малиот куфер и се пикнаа во некаква негова кола.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Сигурно и овој се пикнал во водата и така останал.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама, дека многу нѐ сакаше, само ни ги тргнал, ни ги вратил рацете назад, и се пикнал меѓу нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дали некој був се пикнал во дупката или друго ми се привидува?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се пикнавме пак во колибата, си легнавме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Амалите и чистачите на чевли се пикнале под стреите и се греат на запален весник.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во едно ќоше видов три постари жени и се собрав кај нив, се пикнав.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ја затекнав легната покрај Ирина: ѝ се пикнала под гуша и само ѝ гуга.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)