се (зам.) - откинува (гл.)

Длабока воздишка се откинува од нејзините гради - воздишка на немоќ.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тешка воздишка се откинува од нејзините гради, сака да отвори очи и си мисли дека некој камен ставил врз нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се откинува листот и мислиш право в дланка ќе ти падне, а додека го чекаш, поддувнува ветер, го разигрува и префрлува меѓу земјанките, на патеките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ додека во него тлее жарче и додека од него се откинува искра и сѐ додека под прстите ја чувствуваш топлата спуза, сѐ дотогаш тоа е дел од животот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Крсте, кир даскале... - од устата името ми се откинуваше како липтеж и врз отворените тетратки ми капеа солзи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не поминаа ни триесет секунди од Омразата, а неконтролирани извици на бес веќе се откинуваа од грлата на половината од луѓето во салата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тоа беше радоста што ја предизвика таа осамена капка, што настануваше некаде во стреата, близу оџакот, се откинуваше од снегот и паѓајќи удираше во некој предмет што ѝ помагаше да го везе своето „так, так“ и да ја мрешка тишината на сопчето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не се попушта едната од другата, не се откинува лесно гранката од дрвото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но Скрче продолжи да оди крај брегот гледајќи ги брановите што се откинуваа од езерото и се распарчуваа на брегот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се откинуваш од прегратката: - Морам да одам. Ќе ме бара. Но не се подигаш.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дончо се затресува и се откинува од неговиот стисок Шо ти е гајле теп кој ме олупил!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не го заборавивме местото, го паметиме и не ја заборавивме ноќта која беше исполнета со нашите тивки, глуви, тажни и жалосни воздишки што нездржливо се откинуваа од нашите гради....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Влегува Луков. Неда и Христов се откинуваат во грч еден од друг.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Ми се откинува од рака, вели Уља и само ми кршка од патов. - Си берев цвеќиња, стрино Велико, вели Горица и пак почнува да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас со пиштење му се откинувам и се измолкнувам надвор. И ноќта пак ќе ја преседам на скали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)