се (зам.) - отвори (гл.)

Оти слушнав гласови кај Лествичникот и помислив дека вратата од одајата само што не се отворила, оти не беше сам: помислив дека е со логотетот, и дека повторно го заведува и наведува против Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се отворија сончевите сараи и палати, Екнаа химни, свирки, харфи, лири, Испукаа сите: Злите и нечестивите, Блеснаа кубињата во сводни позлати.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Употребиле експлозив. Се отворил едниот ѕид, но следел друг.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не би се отворил пред секој, особено не пред непознат.  - Кога го гледам така во сон, како блада и како се мачи, ми се чини дека гледам некој непознат, а не мојот човек, мојот Фоте.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зад нив стоел Богдан Преслапец. Црна земјо штура земјо зошто си се отворила? Ракија нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Под црногорицата луѓето се раѓаат тврдоглави и умираат такви, И не им останува друго туку или да научат да живеат заедно, во пријателство, или пред време, пред тоа да го стори природата според свои тајни закони, да отидат по ѓаволите, не еден по еден според предвиден ред туку сите наеднаш, Со еден крик од кој ќе се уриваат карпи, ќе пукаат глечери и ќе се отвораат зараснати вулкански рани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со крајче на врелото око почувствував дека вратата се отвора.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Значи мојот предлог до Владата е под итно да се отворат „Банки за надежни граѓани”, т.е. сперма, со што мислам дека ќе имаме далекусежни ефекти не само во однос на подобрување на севкупната економија туку и во намалување на трговскиот дефицит.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Вратата повторно се отвори. Влезе еден стражар, носејќи нешто направено од жица, некаква кутија или кошница.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Така ни велеше. А нашата учителка во декември 1947 година, кога се отворија македонските училишта, постојано ни велеше дека нашите татковци и браќа се борат за Македонија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Се врати,“ слушнав како гласот на мајка прашува и си потврдува едновремено.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И наеднаш ми дојде да заплачам од радост: ми се стори дека на светот живеат само добри луѓе, а зли се само крокодилите и лавовите што јадат туѓи сенки. Не заплакав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Како кошаре се отворив со матарка се премазав да се помамиш по мирисот да ми дојдеш матицо моја станав кревок и подгорен пергамент мозаик незаштитен со песок непрекриен со мрак се оптегнав како апсида за да стапнеш, конечно, во мене со поглед вперен угоре налик на реквием или псалм одекот да ти биде длабок.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И се отвори небото како екстаза, луцидна за себе слепа за сѐ друго! Човек пред човека не се отвора на таков начин ни во исклучителните мигови на премин од еден во друг и излез вон себе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Влезната врата од куќата се отвори и на прагот се појави низок улуглав старец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вратата со напор се отвори, и висока правоаголна сенка жедно ме повлече внатре.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Одвнатре штракна клуч во бравата и вратата се отвори.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но во 60-те целата фора ѝ беше во тоа да ги оставиш работите такви какви што се. (На пример, 67-та помогнавме да се отвори дискотека под името Gumnasium. 28 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Живиот за живиот немал почит, исламскиот полумесец стоел високо над крстот како гола сабја со крвави рабови, крстот бил натопен со отров.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Мојата ракија ја излокавме кога го палевме Дмитар-Пејко, тажно воздивнал Трипун Караѓоз. - За богдапрости. А ми се пие, душава се трга од мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вратата се отвори и воведоа уште еден човек од чиј изглед Винстон го полазаа морници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кликнува во тебе, се отвораат твоите слабости гради и од нив кон небото излетува чудесна птица, со златни перје.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ветерот ги издува испарините и замаглините и видик се отвори до немајкаде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во 1890 год. се издигна голема трикатна зграда во која од јануари 1891 год. се отвори пропагандната „Богословско-учителска школа”, за да се затвори по половина година.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Жива рана да му се отвори, И Здравко си ја носи раната, како капче овдека, горе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бравата на вратата од мансардара се растопи. Вратата се отвори.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Вратата се отвори. На врата се појави едно момче, високо, стројно со бујна црна коса и очи, за мене познати од некаде, како да сум ги видела веќе многупати.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
-Се отвора кон сонцето, за да ги впие магиите на зреењето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И им реков тогаш на оние луѓе дека ако сме на вистинското место, морето само ќе се отвори, и земјата ќе се покаже.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но смртта никогаш не чека да ѝ се отвори, таа влегува сама и низ најмалата пукнатина на ѕидот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неколцина што не знаеле дека Онисифор Мечкојад лежи на земја со пресечена жила на челото, веднаш ѝ се придружиле на гајдата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А ситната се носи со гајби во рибарницата, која тогаш и се отвора.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Градот се затресе. Се отворија тротоарите и улиците и луѓето врескајќи испаѓаа во длабините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Некое време чекаат да се отвори портата и да ги прими внатре на Имотот, а потоа однатре, од зад портата, се слуша гласот на Васила Митрески, тој е втор доверлив Максимов човек на Имотот и дека е алипен на едната нога чувар е на сиот куќен имот Акиноски, па затоа единствен тој во овие погани времиња ги има во себе клучевите од сите имотски порти и визбите: Вие сте, господару, прашува Васил. Ние сме, вели Максим.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Од кај северот малку се отвори небото. Ѕвезди се гледаат - рече Мита и седна до Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Знаеше дека според преданието, вратата на таа соба до трипати смее да се отвори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- О, не може, - се побуни Зоки и мака го фаќа од работата што се отворила. - Може, може, со топла вода и со крпа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се отворија два дуќани, тукуречи крчми и, едните, националните, влегуваат во едната, а либералните, во другата. Крв ќе падне“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Започна со тон како да станува збор за деловен проблем – размена на љубов за цигари, за чоколади, за што било.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Децата се растрчаа и набргу имаше сѐ што требаше за една леса врз која го наместија дедо Костадин и врз рамењата на Танаско, на Друже Србине и на некои други, му ги прошетаа очите по бистрото и сино небо од станицата сѐ до куќата на која не требаше да ѝ се отвораат вратите и прозорците оти уште од кога замина бабата Петра тие зееја со пустошот во себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се разбуди и не можеше да се сети дали сонувал и што сонувал, се отвори, со животворност на цвет, многу побрзо отколку што заспиваше, влажен под кошула и в чевли, сплеткан во чаршафот и со чувство дека низ светкавата, ќурчиски затегната кожа на темето му пробиваат неброј врвови на игли, се рабуди со едно недоизјаснето сознавање предизвикано од шум или од мирис или од продорност на нечии очи и скокна со брзо движење отварајќи ја вратата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Шалтерот чкрипаво се отвори и јасно го слушнав своето име.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Требаше само најмала искра, или некое друго поместување во душата, небаре да се отвори некаква Пандорина кутија, за да се ослободи потиснатото бреме од патувањето во Албанија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
— Теслим, бре ќерата, — извикна Чамичауш, слушајќи ја вратата што се отвори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навистина имал бела коса, бели веѓи и бели клепки; ситната муцка му била зајачка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата конечно се отвори, завладеа демократијата со неизбежните мачни процеси на транзицијата од тоталкомунистичка диктатура од посебен тип, во демократска мултипартиска држава со пазарно стопанство.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со првата ноќ пак како во почетокот на патувањето се собирале околу огнови, не како некогаш - да раскажуваат доверливо што било во минатото, со што сакале да ги сокријат грижите за утрешнината, не, не, туку да се отворат загрижени еден пред друг за иднината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите твои се гулабови под твојот превез; косата ти е стадо кози, кога слегуваат од Галафската гора; забите твои – како стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; усните твои – како алова панделка, а устата твоја слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ти е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ти се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Таа: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Тој: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Под брз зарез на остриот нож, месото се отвора како непознат цвет, крвта, секогаш иста и секогаш на ист начин, шуми, врело само во неговите ноздри.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во тој занес од свирки, песни, ора и ѕурење се отвори вратата и на неа се појави старата Ајша со скапоцен прибор за шербет.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И кога првпат виде комити срцето широко му се отвори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Времето се отвори и на овој бел лист Има уште место за троа ноќ есени И троа месечина од која лисјето вени и паѓа.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Заѕиданата мајка, принесена како жртва во темелите на мостот, на тврдината, од страна на своите девери, за да не се урива градбата, барала да се отворат дупки за да може низ нив да се дои чедото од градите на мајката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А гледам и софра ставате, да ни се отвори иштав да каснеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се надева дека ќе се отвори работно место за наставник во второто полугодие.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Му се чини дека светна електрика на еден прозорец кај Сотка, прозорецот се отвори и некој вика „држете го”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Куќата се отвори за сите. Куќата, целиот наш свет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој само ја пофати брадата, се загледа некаде неодредено над отец Пелазгиј и рече: „Кога морето ќе се отвори, пречесен, дали тоа го предизвикал човек или Бог?“ Пелазгиј рече: „Бог“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во „златните времиња“ на оваа фабрика се отворија погони во Штип, Тетово, Шид (Србија) и Горни Вакуф (БиХ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога посетителите влегоа, човекот стана, ги погледна, ги рашири рацете и радосно извика: - Брате Гоце!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Не поминаа ни десетина-петнаесет минути, само што го допиваа шербетот анамите, а кадијата за сето тоа време се шеткаше нервозно низ одајата, вратата се отвори и на неа се појави Ајша со Сефедина, носејќи ја Анѓа на раце изврзана со дебела ортома од градник до глезни.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бившиот учител, несреќен заради затворањето на школото, презема на себе да се изгради цвеќарница што ќе помогне да заживее Сарајаново и, еден ден, можеби да се отвори пак училиштето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Црна земјо штура земјо зошто си се отворила како ламја си зинала Попусто песната се напрегала и самата да се крене високо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со тешка мака, оти клучалницата беше древна, го стави клучот внатре и го заврте; како небесата да се отклучуваат, скрцка вратата, се отвори и јас му ја дадов светлината на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во почетокот на XX век во Македонија имало 217 српски училишта со вкупно 9.179 ученици.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Ми се отвори небото, развеаја маглите. И сега така ќе биде. Знае умирачката со кого работа има.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги изнесуваат сликите, цел град се отворил, нема повеќе затворање, и гробовите ќе се отворат за да кажат. Купишта, купишта — Сталин.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега се отвори мало прозорче во хаосот на неговата мисла и таа дозволи танка линија светлина да му навлезе во мислата и тоа предизвика да се сети на отворениот театар што го градеше тој.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ги држеше само последната алка, која пред очите на Рада, не издржувајќи го товарот, почна полека да се отвора, да се кине.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Секаде со мене си ја носам: раната на коленото повторно се отворила.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но знаеше дека во неговиот филџан виде уште нешто, нешто што го протолкува токму во тој миг, кога му се отвори сосема свесна дека ќе ја рани, ќе ја убие така закован во нејзината утроба.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вратата од предниот земник се отвори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Наеднаш се слушна силно трчање по скалите нагоре и вратата од собата се отвори со трескот силен како експлозија: „Кој е тој Петар???
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Вратата се отвори и во одајата влезе забулена жена во чинтијани од сино кадифе, со срмен елек врз копринената блуза.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но низ темнината што го обвиткуваше, слушна нов метален звук и знаеше дека вратата на кафезот се затвори, не се отвори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тие мисли вратата се отвори и на неа се појави стара жена – Турчинка со бела коса, боса на влечки, во широки шалвари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се тресеа кога стражарот се накашлуваше пред вратата и чекаа да се отвори оваа за да ги изведат или тука да ги исколат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Се отворило некакво одделение за мали деца без родители.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Есента пак се отвори училиштето и Крле разбра дека Стојан Жиовчев, Трајко Мидмов, Трајко Јанов, Божин Попов и други свршени ученици од IV одделение и I клас ќе одат во гимназија во Прилеп, каде што се отворил пансион.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неколку пата штракна рѓосаниот клуч на клучарот, скрцна старата тешка железна врата и се отвори...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Само, мака ми е... - Мачно е да се продолжи кон Лесново, знам, Полесно е да се пее: Црна земјо, штура земјо, зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Предребни биле неговите солзи за да обеспокојат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина, сѐ уште не го скорнале сиот снег од Потковицата, сѐ уште се белее на Чауле, на Самовилец, во усоите и негдегоде низ орманот, но небото се отвори, земјата затреви и замириса воздухот, па уште од раното оживува полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Времето се отвора и на прастар збор го одгатнува Лузна по лузна и рана по рана записот на душата И зошто земјата замириса на мене.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Перса не се меша во нејзиниот монолог, одвреме навреме ја охрабрува со очите докрај да се отвори, докрај да се ослободи од товарот на минатото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Како некој голем сарај, и тоа султански, да се отвори пред неговиот опул и го повика уште повеќе да се исправи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се слушна тропање на клучеви закачени на приврзок како котва од галија и вратата се отвори.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наеднаш, тој се отвори за бучавата во кафеаната.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Додека ја гледав, посакував да се отвори под мене земјата и да исчезнам во некоја длабока дупка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додуша натрупаниот снег и едните и другите ги правеше приближно исти, само растреперената душа на Пелагија како да открија одвај забележлива разлика, некаков крцкот што не доаѓаше од тлото на земјата, туку негде од погоре, скоро знаеше кој ќе се појави со Танаско уште пред да се отвори вратата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се отвораат нови ниви и ливади. На ливадите, по косидбата се бореа селските бикови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, не сум чула кога се отворила вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, едното враќање и раната на ногата се отвори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Минутата помина. Семафорот се отвори. Мерцедесот, на општо изненадување, тргна.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Го видел царот и изваил маврамата позлаќена, та му го врзал прсто, изваиле двата баџанаци прстењето позлаќени и му 'и дале на ќелешо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Врата се отвори и на неа се појави субашицата Ајша.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По едно време, вратата во која седеа Турците се отвори, и на неа се покажа Гоце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Затворените страници од долапот на тајните почнаа да се отвораат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И токму кога влегол во својата одаја и сакав да се помолам Богу, вратата се отвори и влезе Писмородецот. „На пат готви се да тргнеш утре“, ми рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не, мила на мајка, ќе му се отворат патиштата, ќе ти се врати - како јас што сум се вратила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А торбата се отвори, од неа испадна рибата и плусна во водата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Чизмите повторно наближуваа. Вратата се отвори. Во ќелијата влезе О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не толку поради нејзината опсесија со вируси и зарази, туку заради тоа што по толку време таа не ми веруваше. Бев чист. До сржта чист.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И во миг изгасна запалената свеќа, се затресе прозорецот, се отвори и зад ридиштата отпрво некоја исконска белина се искачи по небесата а потоа пукна спроти земјата, спроти душата свеченоста на пролетното необјатие.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Железната врата се отвори со тресок. О'Брајан влезе во ќелијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стариот рѓосан клуч штракна неколкупати, вратата од ќелијата се отвори, клучарот го пушти да влезе трговецот и пак ја заклучи вратата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ечеле митралески рафали, фијукале куршуми, грмеле бомби и гранати, се кренале дрвја и камење, се стуштило небото, се отворила земјата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со лек, скоро нечуен крцкот вратата на тој стар, метален сандак се отвори и откри густ мрак.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не само за тие мигови кога тетка Перса сочувствуваше со нејзината судбина, со нивната судбина, туку токму поради нејзината добрина Пелагија знаеше дека ќе мора да се отвори пред тетка Перса, ќе мора уште еднаш да го преживува она што го има преживеано.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Слезе надолу до Ѓуешево. Ќустендил и таман се запалија магацините во Радомир и се отвори сражението по Владаја, Крле со дружината се качуваше по југозападните огранки на Витоша за да дојде по друг пат до Софија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа ги отвори и прозорците на другите одаи во куќата и на сите простории; ги отвори и долапите, и шкафчињата, и ковчезите, и ношвите и сѐ што можеше да се отвори во куќата - за да се истисне отсекаде воздухот што го дишел Илко, сѐ да се испроветрее.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вратата се отвори со тресок. Младиот офицер влезе и застана настрана, а зад него се појави еден кус набиен стражар, со огромни раце и раменици.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
До трипати смее да се отвори одајата, велеше преданието, и ако од трипати не се растолмачи записот, сонцето ќе се помрачи, земјата ќе пропадне, ќе се отвори и ќе проголта сѐ што лази, ползи, плива и лета по лицето нејзино.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На Толета му се отворија очите и се осети окуражен кога разбра дека и други како него мислат за она што сам си го постави за цел; а Трајко и Атанас, задоволни што ја исполнија задачата што им ја возложи Организацијата, дури и со факти ќе докажат со двесте и педесет лири, дека Толета го завртоа на нивна страна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кажуваше Филозофот собитија чудесни уште многу, а јас го слушав со уста подзината, со очи ококорени, со душа возљубена по ука; говореше дека таа топлина и самиот веќе може да ја почувствува, иако не толку јасно како слепецот од Кападокија; говореше дека огнот е праизвор на писмото, како што сонцето е извор на денот, исток негов; говореше дека огнот е и утока на писмото, крај негов, оти секое писмо во оган се претвора; книгите горат затоа што во нив има букви, и топлина огромна; оти не можеш да запалиш нешто во што топлина веќе нема, како што е тоа со каменот или водата; затоа што е потешко да запалиш камен одошто дрво и хартија; но и каменот, велеше може да согори ако на него се забележи писмо топло, и доказ за тоа се ѕвездите опашести; говореше дека сѐ на овој свет е писмо, дека целиот свет е книга; говореше чудесни нешта а јас го слушав и толку се занесов што не забележав кога вратата се отвори и влезе отец Стефан Лествичник.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Едно време се отвори училиште во куќата Кузеска, ама малку траеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вратата од тоалетот се отвори и во неа влезе познатата фигура на Александра, придружувана од еден човек во бордо костум.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На пазарот е најубаво да се појде кога тој се отвора, за да го осетиш церемонијалот на првото пазарење, кај било кој од продавачите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Еден ден и херметички затворените граници на Балканот по повеќе од половина век ќе се отворат.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во овие градови се планира да се отворат нови живеалишта уште за 4 до 6 милиони жители.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Вратата што сум заборавил да ја заклучам се отвори и го слушнав гласот на баба ми Санда: - Што не го поправите ова ѕвоно?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Вратата се отвори и кога тој сакаше да пречекори, оној младич што беше застанат на спротивната страна на тротоарот се појави пред него со устата набрана како да потсвирнува и со погледот полн иронија.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
На разделба Трајко му рече на Толевци: — Ете, отсега да знајте, кај ќе одите, ќе и барате нашите работници од Организацијата и тие ќе ви даваат јадење и меќан без да плаќате ни грош.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не знам колку време помина кога повторно нечујно се отвори вратата на ќелијата и од неа бесшумно се извлече Рибоокиот и се спушти прудолу, барајќи ме со погледот во одајата со игуменот и пријателите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тропна надворешната врата, се слушнаа чекори, со тресок се отвори вратата од кујната и, - ете ти го Мирко. - Мамо, лепче!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Хотелите се приказна за себе. Откако Унгарците се отворија кон светот како туристичка земја, хотелите станаа претесни да ги примат гостите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
О, небеса, о светци, о ангели и архангели, серафими и херувими: какво чудо пред нас се отвори!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој плач, се чини, најпосле ја пробуди. ѝ се отвори левото око, страшно, крваво, промрморе: - Злосторство! - повторно крикна и пак се изгуби.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ама јазот што се отвори меѓу него и даскалот, најмногу матно носеше за мене.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ване ја турна портата со нога, но таа толку лесно се отвори што не издаде никаков звук, па дури ни како кога нокот загребува по коска - како да била повеќе отворена одошто затворена.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Божем небото ригна и се отвори, така крикот на Бошко се измеша со оној на ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На местото кај што се кревал новиот храм се отворила длапка страшна, понор адски, во кој Господ ги собрал црвоточните тела на лажните и алчни богоумјасници, новите Вавилонци.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се отвориле друштва Св. Сава, продолжило отворањето на училишта, се зголемила дипломатската активност, се отвориле српски конзулати во Солун, Скопје (1887) и Битола (1888).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
По некое време - додека спокојно работеше, вратата се отвори и малиот влезе.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да му одговорам, стаклената врата на куќата се отвори а низ неа истрча грамадан жена.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вратата се отвори. Со мало движење офицерот покажа кон лицето череп. „Соба 101.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но од крепоста никој не излезе. Прозорецот на соседната куќа се отвори.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Според неговата длабока, интуитивна логика, со која најчесто се спротивставуваше речиси на наследената инерција на фаталноста, настојуваше да открие некаква трајната закономерност, крај силните барабани на дијалектичката патетика на новите времиња, дека токму при падовите на империите, се отвора пандорината кутија на со векови потиснувани страсти, на идеалите на поданиците на Империите, на многубројните народи кои биле потчинети на една власт на чие чело бил императорот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Камерата е во товарниот дел, снима зад церадата што се отвора и затвора како што полицајците сецкаво искокнуваат од камионот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На најмалово и најневидливо островче, кога ќе се отвори некако магливиот кожурец и малку ќе заблеска на сонцето, заблескува и фасадата на прекрасната палата на волшебникот Желбоноско.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
За миг беше сам, а потоа вратата се отвори и влезе О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вратата од дворот се отвори со шкрипеж, а потоа се зачуја коњски копита што тропаа по калдрмата; се покажа коњ на чиј што самар беше изизврзан човек префрлен како вреќа, а по коњот одеа две жени и калуѓерот што им ја отвори врата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Слобода е кога на улиците ќе се исфрлат и истресат сите сандаци од мемливите тавани, сите постели со влажен памук, кога ќе се истребат сите лебарки, подрумски стаорци и маларични комарци, кога сите куќи ќе се бојадисаат во бело, сите прозорци ќе се отворат, сите алишта ќе се извријат и исперат во изворска вода и ќе се остават на пролетно сонце да се сушат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дури по извесно време, полека се отвора вратата од спалната на Неда.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но луѓето не заминуваа, туку сѐ повеќе надојдуваа и го обградуваа училиштето и чекаа што ќе биде, како ќе се реши оваа неволја што ги снајде, овој спор, кој по пробивање на фронтот, се отвори меѓу Кралството на СХС* и Албанија: каде ќе припадне селото...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Лифтот застана, вратата се отвори. Мартин излезе. Подоцна се прашуваше зошто постапил така.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И, така, откако ќе се прошета матерката, откако ќе заврти неколкупати меѓу војниците, уште повеќе ќе ни се отвори устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се отвори вратата во кујната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Какви свадби ти влегле во умот”, му велеа старешините кога ќе ги замолеше да го пуштат, „ти си изветреан: се чека фронт да се отвори, а тебе умот ти е по свадби!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Со вино ќе го платиме“, пеам, а жените ги фаќа некое пијанство, се отвораат во широки кругови: колца, колца на снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само што влезе во авлијата, една голема порта отстрана се отвори и пред Марко излезе игуманијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се отвори небото чисто, сино, измиено, светло, небаре како друго да достасало; воздухот чист, проѕирен, се прелеваше како скапоцен камен; секој предмет наоколу одсјајуваше измиен и светнат; блескаа дрвјата, цвеќињата, тревите со некоја боја досега невидена.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оттаму гушнати итавме да се отвориме еден во друг како што се отвора секој сон и како што сите ткајачки ги раздиплуваат своите черги врз кои потскокнуваат големите надежи сеедно што не се гледа баш јасно кој го крка месото, а кој ги глода коските.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
На Биновци им притекна на помош самиот нивни анџија — „Бугаринот“ Мито, со сите Јенималци од Битола; на Дима — неговиот „Грк“ Крсте Нале, со сите џамбази и Власи од атпазар и токму на местото каде што Турците го обесија Алекса Турунџа се отвори „муаребе“(Војна).
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
При толку многу нова светлина клепката ми се отвора како златниот капак на џебниот часовник и не може да ѝ се изначуди на глобалната празнина на хоризонтот во која ласерските зраци се мачат да заиграат чочек.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Душата на Рада по оваа средба се отвори како небо. Едноставно полета кон бескрајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Најпосле, се кренаа црните завеси, се отвори Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тогај вратата се отвори, излезе едно дете со бела, извалкана блуза и го покани: - Тука е! Тука е! Внатре беше темно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сѐ уште седеше во празната соба кога предната врата се отвори со тресок.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, првото, што ќе го видеше секој на тоа лице, беше токму онаа единствена негова добрина на погледот, пред која секој мораше да се посмевне, да се отвори, иако таа во себеси криеше и нешто многу диво, нешто многу просто и сериозно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Венчалната церемонија беше завршила и високите врати на катедралата се отворија да ги пропуштат зетот и невестата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не раѓајте се вие проклети мисли Што ќе убиете мртво тело Штотуку се отвори цветот На нашата љубов и гром одеднаш се сруши во нашето беспаќе...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
На некоја, ете, устата ѝ станала блага, мека, чиниш ѝ тече мед, друга те изненадила со долг и светол поглед, мил, срцето да ти го стопли, чиниш над главата ти се отворило небото, виножито, те гали, о боже, трета пак срамежливо ведне глава кон земјата, се срамува, кротко, како јагне, гледаш ѝ се позашилиле градите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И како прва буква аз, дадена од Бога на словенското племе за да се отворат устите на децата при учењето на разумот преку буквите, тоа се произнесува со широко отворање на устата, а другите букви се произнесуваат со послабо отворање на устата.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Избегаа Бугарите, дојдоа Србите и општината па се отвори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бувна и пак се отвори, потече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој длабок јаз што се отвори.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште многу нови загатки му се отворија оваа вечер.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога сега се отвори вратата, тој само ја сврте главата, виде дека доаѓа Бошко Манев и пак им се врати на своите мисли.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во педесеттите години на ХХ век, откако Југославија се отвори и Сталин не се осмелуваше да ја врати во својата „братска заедница”, Татко немаше што да стравува за семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кога некој ти одбројува од шеесет на семафор мора да бидеш концентриран, една стотинка одложување при поаѓањето може да те кошта колективна клетва. 33, 32... вратата на Мерцедесот се отвори и возачот излезе.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Како позначајни промени во работничките права на странските работници во периодот 2010-2014 можеме да ги утврдиме: бришењето на експлицитната обврска странецот заедно со барањето да достави и деловен план за подобност од самовработување, каде што ќе биде приложена инвестиционата и економската придобивка за државата, бројот на нови вработувања, како и доказ за расположливите фондови за реализација на активноста; за да биде издадена нова работна дозвола, странскиот преместен работник дополнително се задолжува да достави доказ дека за него се подмирени сите давачки кај работодавачот каде бил претходно работно ангажиран; се утврди временски рок од 5 дена за издавање, продолжување и одземање на работните дозволи и сертификати по поднесувањето на барањето за работна дозвола; се отвори можност за странецот барањето за издавање на работна дозвола да го поднесе и во АВРМ.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Во еден момент бурата стивна, морето се отвори и се покажа земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Горната усна се отвора, станува тенка; носот потемнува и се протега преку челото: на неговото место остануваат само две широки ноздри; кусите клепки се повлекуваат в месо; под нив, место очи, светат две голи полжавчиња.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Нешто крцкаше, во мусандрата на ѕидот се протегаше добродушен домашен призрак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Или, може сум само обичен муштерија, за чија необичност, професионализмот не дозволуваше да се отвораат премногу прашања.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Чаршијата се тресеше од тељаљите што ја објавуваа веста, калдрмата стана лизгава од расфрланите аспри ковани во Кратово, вратите на апсаната се отворија и пуштените се нафрлија врз ситнежот да зобаат како пилци, а Бошко си ги најде жената и децата дури во Бојаџиската чаршија, стуткани зад едни црвени преѓи што се цедеа на ченгел од крвавата боја.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И наскоро оган се отвори, вџашен, — од едната страна комитите смели, бестрашните чеда во животот страшен, од другата Турци на булуци цели.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Не му рече: „Директоре, престанете“, туку „Фис, престани“ и мене ми беше јасно дека сѐ е готово; во еден миг вратата се отвори и влезе Земанек; рече: „Што му правите на човекот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кориците на книгата се отвораат Ако се направени По мерка на нејзината идеја.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
И затоа се опечалив повеќе да ги донесам злато, да му се отворат очите.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И тогаш почна еден баражен оган, нов фронт се отвори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На градите, по нечујна воздишка, се отвораат две малецки пупки.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со клучот, што толку денови цврсто го држеше ДАГ, се отвори вратата кон север.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— Сардисани сме? — испушти Шаќир прашање кон бабата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш, пишува во Торá, на небото се отвораат три книги: книгата на праведниците, книгата на грешниците и книгата на колебливците.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овој висок, секогаш елегантно облечен господин, одважен во многу моменти од својот живот, во трговијата што ја врши и во управувањето со имотот, како и во заштитата од неволјите на своите сонародници, има зад себе спомогнато изградба на црква и купување камбана, отворање на народно училиште, помош на читалиштата што почнаа поначесто да се отвораат во нашите поголеми и помали градови, градење и поправање на сето она што било потребно во неговото родно Маказар и друго.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш се отворија ќепенците од куќата и на прозорецот се појави бабата на Дора.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
2. Но дали за вас пишувам? Зарем не изговара лага устата човечка, штом се отвори?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сега, кога беше сигурен оти е навистина слободен, му се отворија очите и почна да гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Однадвор допре тропот на тешки чизми. Вратата се отвори со тресок.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Есенцијата си го направила своето. Од главата паднале девет коски, нешто во форма на желкини плочки, мозокот цел се отворил и се гледало како пулсира, дише.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не знам како се отвора устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разделија. Вратата се отвори и внатре влезе мирисот на тивкиот свет што ги чекаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Високо над Бел Камен за миг се отвори небото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Телефонот тресна врз купот урнебесни пљачки страшно, затоа што го џитнав низ вратата која докрај не можеше да се отвори.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но кога дојде време да се берат маслинките, се отвори војна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Црна земјо штура земјо зошто си се отворила како ламја си зинала Кого земјо ти се готвиш да го лапнеш да го голтнеш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А како да не се отвори: на таа страница во болни риданија Рахела ги оплакуваше своите деца а дедо ми, наместо свеќа, тука оставил стракче мајкина душица кое во голема тага се сушело низ вековите и сочувало сила само тешките и позлатени капаци на Светото писмо да ги подотвори толку - колку да се чуе ужасот на пискотниците од Витлеем.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Една искра најдолго се мачеше во мракот, Стоеше пред кандилото, молеше пред прозорецот да се отвори, И кога ѝ откажаа нејзините невидливи крилца Сѐ уште светкајќи падна на мојата дланка И како на студена постела легна – и згасна.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Беќар сум, сакам да се женам. (Општо смеење, и внатре и кај жетварките на чардакот.) КАТА: Море Анѓеле, чудо не те нашло, што си се отворил олку да зборуваш?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Луѓето и не го виделе, сѐ уште свртени кон неподвижниот труп преку кој, им се сторило, лазеле танки линии крв и испокинати жили, додека месото под распарталената облека се отвора сама од себе и трепети од допир со студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Црковната врата нагло се отвори. Зад човекот што влезе, вејавицата истури внатре студенило и снег.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се отвори нов фронт и ние се истргавме од огнот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со притаен здив чека да види дали ќе се отвори портата и кој ќе излезе од неа, а кога таа се отвора и на Градишки Пат излегуваат Васил Митрески, Недан Бозоски, Цветан Ендоски, Стеван Ѕвездакоски и заедно со нив и Максим (тој во едната рака носи долга тутурка од книга а во другата дрвено троножно столче, исто такво какво што донесе Јосиф) и кога и тие се завкачуваат пругоре по Зедница, зазорот се претвори во треска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не верувале дека таа грлена споулавеност е на избеганиот Онисифор Мечкојад, негде скаменет од гнев или со свои нокти распарчен и расфрлен со свои раце по таинственоста на ноќната земја. ... зошто си се отворила ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А што било? Јас можев веќе да ја заокружам приказната: Во ноември 1944 година, кога почнува посистематско собирање на таканаречените отпадници од народот, соработници со окупаторот, квислинзи, воени богаташи, кулаци и слично, за Борко Угрин се отворило ново поле за дејствување.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти ги испратив тебе поради твојот занесен изглед небаре без престан посматраш водени отсјаи стари карти кутии кои се отвораат само пред сведоци списи кои се даваат на реверс саркофази врз коишто светлосните зраци смртоносно се вкрстуваат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но кога дојде време да се берат маслинките, се отвори војна.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тогај, беше 1858, се зазедов да се изгради нова црква, да се исправи камбанарија со камбана и што е најважно, во црквата се отвори и училиште и подоцна јас го донесов нашиов учител Димитрија да ги учи децата на народен јазик.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потем, пред погребот, во капелата, го донесоа во лимен сандак. Рекоа: не може да се отвори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„А кога некој не верува дека морето се отворило, а верува дека само Бог може да го отвори морето, дали тоа значи дека не верува во Бога, или не верува во човека?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Долго се мачев да одгатнам зошто и како се случуваше тоа секогаш кога ќе ја земев в раце древната Библија од долапот кај иконите - Библијата сама да се отвори на истата страница на која и претходно се отвораше...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оваа членарина одеше во синдикалната каса, која се користеше и за солидарна помош на вработените во оваа фабрика, кога некој од нив ќе се најдеше во одредена кризна ситуација.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се отворил џенгот и царската војска тукуречи ватила да се плаши; во тоа време втасал ќелешот со коњо што лаштеше и туку му влегол на другата војска да сечи со сабјата и сокаци да праит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Еден од куферите падна од чезата, широко се отвори и од него испаднаа книги, многу книги. Некои од присутните се уплашија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вратата била заклучена и не можела да се отвори.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сите пори му се отворија, испаруваа кон неа и очекуваа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа се „Долма Бахче“ - мермерниот дворец крај самите води на Босфор и „Топкаписи“ - дворецот, сместен на една блага височинка, од каде што се отвора панорамата на Босфор.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сега таа се пресегна прва, зашто прва забележа дека таква можност се отвори.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во свеста се отвори пустош и во нејасна далечина се топеше озлоочената сала.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се исправи, се отвори небото, му помина. Не му била долга лутината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа беше како нивните два ума да се отвориле и како мислите да течат од едниот до другиот преку очите. „Јас сум со тебе“, како да му велеше О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се отвори велосипедски клуб. Станав велосипедист.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Вратата ширум се отвори. Во месечевиот поток влезе тој - висок, жилав, како школка затворена во себе. Ми се претстави.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дали шушумига ѝ влезе в уво, дали жива вода, или некое садно ѝ се отвори. Не знаеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во еден немирен кадар ненадејно ѕирнува зградата на стариот театар крај Вардар.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Било која фиока да се отвори, за Burroughs е премала.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И ќе да се отвори пред них страшна јама длабока и ќе да прати Бог ангели да ги фрлат у јамата, што е силниј огин.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Неочекувано, надворешната врата се отвора и влегува татко ми: - Што правите вие двете мои нај-женски? – доаѓа право кон нас и ни се меша во прегратките. – Се галите, а?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А лапајцата не запира. Се отворило небото и се истура. Врне дожд со снег, врне железо. Дроби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Пријдете“, се чу едно „клик“ и задната врата се отвори. „Влегувајте.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За Ботеро, сѐ „има место да постои“, фалшивата затвореност треба да се предаде, да се отвори; потребно е таа да се покори и да ја презеде формата затоа што, како што велеше Монтењ, ние немаме „никаква врска со битието“ и, значи, можеме да го насликаме само „пасажот“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кваката со крцкот попушти, касата можеше да се отвори, но тој остана шпиртосан и со склопени очи; знаеше: лицето му беше влажно од несопирливи солзи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Затоа го сметав за необично совпаѓање мигот кога вратата одеднаш се отвори и во собата се појави нашиот стар познајник, господинот Г., префект на париската полиција.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)