се (зам.) - освести (гл.)

Гладна ли е жена кога се наоѓа покрај таков 'рслан што ја голта со очите, а таа сака што побргу да ја проголта и да не се освести веќе сама без него?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се освестив од сонот, кога сватив дека пред мене ликува мојот бивш дечко од Холандија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Конечно се освести и на здравјето да му даде приоритет.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога, по кој знае колку време, се освестив, ја видов раката како дрочна пијавица, надуена гасеница.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом изустив „Господ“, се освестив ко од длабок сон да се разбудив, со крената празна рака кон устата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мене ми го вратија животот триејќи ме со снег, а другарот не се освести.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И уште ви велам: блажени се оние што се освестиле, оти најголеми пранги се прангите на стравот и на малодушието во кои самите сте се оковале, а најголемо ропство за човека е слабоста на неговата волја“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се освести ибн Пајко од замрсените мисли дури кога виде дека Калија станала од леглото, забележувајќи дека тој седи замислен во темното.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И таа доаѓаше, и овојпат ноќта влета во неговиот прозорец, бесшумна и невидлива, а кога се освести од дремливата занесеност со таа книга, во прозорецот веќе беше црно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се освестува во ендекот крај патеката.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога човекот се освести, закова очи во таванот и со никого не сакаше да разговара. Молчеше со денови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се освести и го распраша свекрва си.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А што друго можеше и да се очекува, освен да се освести од сопствените блујаници на затворскиот нужник за клечење, кога мртов пијан од бруцошка матежина на доточка и првоток се качил на маса во студентската менза и држел говор - за сѐ и сешто, од прадедо му знаменосец на Мечкина Дупка до дедо му роготрубач на Зајчев Рид, од вујко му рудар во Аргентина до стрико му говедар во Патагонија, ниеден од оваа власт слезена од планините, ниеден од неговото планинско село да е член барем во Управата на спелеолошкото друштво ако не во управата на филателистите. На Републикава, да ја ебам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога се освестил, го прашувале за сѐ и за сенешто, а тој занесено и преплашено раскажувал како да бил потонат во некој сон: - Ме фатија некои одзади, ме стиснаа со шамија за устава, очиве и повеќе не знам ништо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, некако се освестив, се приповратив. Си дојдов на себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се освестив, не знам кога се освестив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)