се (зам.) - опива (гл.)

Во една ненадејна насоченост и опседнатост тој пишува: „Поезијата е збунување; слободната фантазија се опива со она што никогаш не се случило; невистината е попоетска од вистината, историјата, интелектот и умот само го попречуваат furor poeticus.“
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А јас - умирам од болка. Се опивам, како ѕвер пиштам по сокаците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И знаеше: српестиот месечко се опивал од врбата по смртта на ветрот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
1. КОЈ ПИЕ НА ВЕРЕСИЈА СЕ ОПИВА ДВА ПАТИ - а за трезнење и трето пијанство ќе вети.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Беше надвор и чекаше. Изгледаше како најобичен техничар на одмор, во пластичен шорц и смешна Хавајска кошула врз која беа отпечатени зголемени слики на најдобрите микропроцесори на неговата фирма; благ мал човек, еден од оние што се опива со саке во барови каде продаваат минијатурни оризови кекси со додаток на морска трева.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А тој се дебелел, бил мечок на две нозе и бил алчен, ненасит.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во откраднатата крбла за млеко гмечел со боси нозе туѓо грозје, се опивал, ревел споулавено.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А јас - умирам од болка. Се опивам, како ѕвер пиштам по сокаците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш те мразев зашто те немав и се опивав држејќи ја под палто врз седефената дршка десната рака.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)