се (зам.) - одѕива (гл.)

Далеку се распростира како копнежна сладост во мрачниот предел. „Свири, Петре-е-ј“, му се одѕива некој.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но сепак уметникот како да чувствува дека нешто му се одѕива од овој цртеж на неговиот сожалителен усмев.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Подредувањето на „Две тишини“ во пет вокалски раздели е атак врз „зададената“ хетерогеност на оваа „Париска тетратка“ пишувана во март и април годинава во период кога на болеста која пустоши низ телото на поетот, ѝ се одѕива единствено песната која пустоши низ душата на поетот, собирајќи данок од премолченото, потиснуваното, недоизреченото, скриеното...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Устата да ти се позлати, сестро, - кажи, стопи ми ја грутката во градиве... - се одѕва молежливо мајката и ја стави на градите раката украсена со скапоцени прстени.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Мамо! - тивко извика. Никој не му се одѕва.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Дури не почнаа да му се одѕиваат однекаде од многу далеку, отстапени.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но и после, и кога беше совладан од тешкиот сон, таа црвојадина продолжуваше да го глода и да ги населува неговите соништа, терајќи го и таму, и во соништата, да продолжува да се ежи и да се преметнува, да стенка и со некакво чудно завивање да им се одѕива на сите оние расплакани и закискани од ветерот лелеци на дивината надвор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ова време само лиоти шетаат, вели, ова време никој на име не ти се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак никој одникаде не ми се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Викаме. Ништо, не се одѕива од него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По нозете ми се качуваат мрави, полето ѕуни и ми се одѕива во ушите. 35
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се одѕива шумата од козјо мекање и од човечки гласови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Види мрави да не влегле во маштеницата, викам, од мравите побрзо ќе зоврие, ќе се скисели, викам, мрави, викам, мрави, мрави, од секаде мрави: во очите, под кожата, во маштеницата, види во маштеницата, викам, а Јон ми се одѕива, не слуша, а ми се одѕива, а мене сѐ ме боли и ме онеспособува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој ме проколна толку тешко, господе, прашува, ама господ не ѝ се одѕива, не зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Викаме: - Силјане, Силјане! Не се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо нема, никој не се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А таму, некаде, топовите само маваат, бувтаат. Ги слушаме како дондека. И земјата се цепи и се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме вргат болки кај мевот и се одѕиваат назад, кај крстот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас го изведувам телето, а кравата рика по него, пуста мајка, мачки да ја јадат! Рика, дали рика од пондилата кравата, а телето ѝ се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе, си мислам овој дол е сигурно проколнат да се одѕива само со гласови од мртви луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сите викаат, вели, а гласот им се одѕива во нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш се чу едно засркнато кашлање: кав, кав, ќув, кив, уф, црквата се одѕива, се тресе. Се затресе и народот. Се залелеа небаре закланцана вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што мирише овако, прашува Јоле, печени пиперки, велам јас, не мирише овако паприка, вели Јоле, може е клечитурај, велам, или може некој се преобува, од кое кафе да сварам, вели Велика, од најцрното, ѝ се одѕивам, камо да е така, ми враќа таа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓу ветките се извира Дуко Вендија и вика: - О, Велико! - Ој, се одѕивам. - Кај си, мори? - Еве сум, море.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Легни, Витомире, му се одѕивам, легни! Витомир само трча, не ме слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама, патем, само едно исто ми се одѕива во ушите: „ние пак ќе те побараме, ние пак ќе те викнеме“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами оти не се одѕиваш, ми вели гласот однадвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стрвоста и поривите ќе ни ги припитомат и превоспитаат: на туѓи имиња ќе се одѕиваме како на свои.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
На други им додаде А и долго им аеше навечер, па тие се будеа жолти а со оење листенцата почнуваа да се одѕиваат на неговиот глас.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Никој не се одѕива. А нема ни светлина во куќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)