се (зам.) - обраќа (гл.)

Тогаш тој се обраќа до Трудовата инспекција, иако имаше одредени сознанија за корупција кај овој државен орган – а исходот „логично“ беше негативен!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога Х.Џ. се обраќа до судот заради поведување на спорот – од него, како доказно средство, е побарана потврда за постоечкиот долг.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На пример, кога кај Авдиќ се влошува здравствената состојба со појава на „Discus hernia“ (болест во долниот дел на телото, попозната како крстоболка), нему – свесно, злонамерно и 104 тенденциозно – му е доделено ново понижувачко работно место за товарење и растоварање, сè со цел врз него да се изврши психичка и физичка тортура.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Иако во рамки на претпријатието МК „Стоби“, барем на хартија, имаше основано и регистрирано синдикат, неговото неактивно раководство замижуваше пред ваквите неправди и беше сосем безгласен во заштита на правата на тамошните работници.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, бидејќи претходно таа веќе беше паднала во немилост на нејзиниот директор – и покрај тоа што на дел од останатите работнички кои беа напуштени по истиот правен основ, им беа исплатени испратнините кои законски им следуваат – тоа, од неразбирливи причини, не беше сторено и во случајот на Триманова!?7 По ова, таа прави обид настанатиот спор спогодбено да се разреши – на трипати, во придружба и на нејзиниот сопруг, се обраќа до сопственикот којшто истовремено е и менаџер на акционерското друштво.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Деструкциската уметност им се обраќа на феноменологијата и епистемилогијата на деструкцијата и мора да биде карактеризирана како широк cross- културен одговор повеќе отколку како историско движење.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
2 Деструкциската уметност е интердисциплинарна и мултинационална, таа ги комбинира медиумите и темите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, кому се обраќам? И кому имам јас да се обратам?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Прошетав парадно низ улицата на брегот, а од сите страни ни се обраќаат луѓе, говорејќи неправилно на некој од нашите јазици.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Коле повторно во себеси го дочитува докрај, а потоа почнува гласно и од почеток: „Драги Коле, Можеби ти е чудно што ти се обраќам со писмо, но поинаку не можев.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Hello! Ferdinand!“ ми се обраќаше... Немаше со што да ме заведе...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но Маре продолжи да им се обраќа на сите, повеќе на некои неприсутни одошто на овие присутни.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не прашувајќи го ни од каде иде ни на каде оди, Геро едноставно го грабна под рака и го поведе низ врволицата, викајќи му на уво: „Има цел век како не сме се виделе!”, како да не му се обраќаше на Ване туку на сиот оној народ што им се тргаше од патот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во својот познат одговор на критиката за своите преводи на Хомер, Френсис Њуман изјави: „Научниците се трибуналот на Ерудицијата, но кога се работи за Вкусот, обичната, но сепак образувана публика е единствениот вистински судија, и токму нејзе ѝ се обраќам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Му се обраќаа довикувајќи го - црвената треска што трепереше во водата, - разголените гради на нашите жени, - молњите скриени во молитвениците на монасите...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Божем мене ми велеше а како да му се обраќаше некому, но не можев да видам кому.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Едноставно да помислиш дека е во прашање некој отсутен или поточно непристапен но само за твојот поглед.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Српските воспитаници играат важна улога во македонското прашање, без да се обраќа внимание на тоа дали тие работат под бугарска, под српска или под македонска фирма, како и без разлика дали се тие во морален однос луѓе високи или не.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие сакаат да ги направат Македонците Срби, забранувајќи да се обраќаат пропагандите со нив инаку, освен како „прави” и „чисти” Срби. Тоа не стана.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие два меѓународни акта ни обеќаваат постепено раширување на реформите во Македонија и со тоа ни даваат право да се обраќаме до двете реформаторски држави со меморандуми и по други патишта за да им укажеме на нашите религиозно-национални и економски нужди, како и на тоа што го прави Турција, за да се исполнат тие наши нужди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Песокот беше скоро црвен во зажареноста, како засирена крв, па девојката која молчеливо му се обраќаше ја осети како пленичка во пустина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа му се разговара и ѝ се обраќа на старицата со развлечен, темен глас: - Добра ти среќа, бабо! Од каде?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Едно момче му се обраќа на војникот: „Што ќе ни е конзервата кога ни го земавте отворачот?!“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пишувам срања, му се обраќам на вискито.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Каков бенд е ова всушност? Не ми е гајле.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Махмуд Дарвиш не му се обраќа во своето пеење само на палестинскиот народ, распнат на четирите страни на светот, туку се обраќа и на меморијата на еврејскиот народ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од друга страна, некои од нив изгледаше како да се во добри односи со чуварите, им се обраќаа со прекари и се обидуваа да добијат некоја цигара низ шпионката на вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дали е точно, на пример, дека сте морале да им се обраќате со „Сер“ и да ја симнувате шапката кога минувате покрај нив?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога некој обичен човек му се обраќал на некој капиталист, тој морал да се превитка, да му се поклони, и да ја симне шапката и да му се обрати со „Сер“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Госпоѓа“ беше збор што Партијата не го одобруваше - очекуваше секој секому да се обраќа со „другар“ ( но со некои жени човек го употребуваше инстинктивно ).
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му приоѓам, благи наклон, а он ме тапша по рамо и ми се обраќа на шуќмураст енглески (со акцент ко Раде Шербеџија): „Еве ти визи за Канада. Иди, види, па пиши како е“.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
По дома најверојатно му се обраќаат со некоја традиционална сложена кунг-фу именка како на пример „Мал Змеј“ или „Голема Лама“ (мада некако најмногу му лежи да го викаат „Средна Кригла“, и тоа онаа мала и дебела од цирка 0,33 децилитри).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
На мигови, во тажаленка­та, му се обраќаше на Севишниот, да ѝ каже каде згрешила што повеќе не може да ги спасува своите чеда, а самата продолжува да живее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Впрочем, и не беше неоправдано на потчинетите да им се обраќаме со јазик што не го разбираат јазик без ’рскавица без срце, без папок при секакви прилики што ја земавме истата нула истиот обрач го растегавме како сува кора на стварноста и додека пукаше, секогаш рапаво се грозевме и едните и другите: народот, од што беше чувствителен ние, од што нè обземаше страв и претерана волја да биде по наше.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Приказни смислувам, митови, стории за да те кажам: те именувам, ти се обраќам и те сликам, те олицетворувам, те отелотворувам и, да признаам, сѐ што сум напишал досега до тебе обраќање е: веслање по вода, воздух, етер, земја учење на твојот јазик следење на твојот пат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не ги паметам сите поединости од разговорите што ги водевме, но го немам заборавено мирисот на сите мои попладниња во Пасажот... ми се обраќаше понатаму Нилика во нејзиното писмо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Какви убави спомени бараш кај мене, кога јас му припаѓам на редот на прогонуваните – налутено ми се обраќа Привидот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Замислете си да почнат да ни се обраќаат во некоја летна ноќ тие далечни ѕвезди ?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Изгледа сѐ уште те немам прочитано до крај, почитуван колега, му се обраќам во мислите на мојот потчинет без да го погледнам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Чудната игра кратко траеше, зашто Јана веќе им се обраќаше на двајцата граѓани притаени во сенката, и сосема неодмерено ги нарекуваше натрапници и платени воајери.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Како да му се обраќаш на туѓинец што случајно се нашол во собата, и само слушаш како повторува: „Чорт јево! Чорт јево“!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Циган, фати денес некое врапче“? Да, токму така му се обраќаше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Велеа, по улиците гласно се обраќал кон некое измислено, непостоечко Дете.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој се вцрви од лутина и остро му одговори: - Прво и прво, не ми се обраќајте на - ти, не сме паселе овци заедно, а второ и второ, внук ми има само девет и пол години и билетите ни се во ред.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ако излезеше да се прошета крај куќарките на аргатите и чифчиите кои работеа на сегашниот имот од Петрета, одеше со кренат камшик, небаре мутесарифот Мехмед Фаик-паша дошол на обиколка, и на сите им се обраќаше со „Господот наш Исус Христос да ни е на помош”, божем не знае каде се наоѓа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)