Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Модерните примитивци како да се обидуваат да докажат дека стварноста постои, дури и ако не е медиски посредувана.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Модерните примитивци се застапници на предхристијанските идеи за истражување на духовноста низ телото, коешто е единствен пат за стварно искуство во една медиски потполно загадена стварност.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По тоа Вадим потполно се смурти; лекарите му припишаа шизофренија; но тој одеднаш едноставно затапе за математика; тоа го беше притиснало како вошка; дури почна да плаче, се сеќаваше на своите „халуцинации“, се обидуваше да предложи нешто корисно, но испаѓаше немоќен, како некакво учениче.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Девојчето ги пружа рацете во правец на очите на момчето, како да се обидува да го хипнотизира.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа излезе од таму без дијагноза, формално здрава, но до крајот на својот живот постојано беше насмевната.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На еден кревет седат две деца, машко по име Буки и девојче - Грета.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Меѓутоа, како знак на добра волја, Митревски се обидува најпрвин спорот да го реши вонсудски и на мирен начин.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Спорот настанува заради неисплатени осум плати последователно (за периодот од мај до декември 2008 год.), како и заради перманентните лажни ветувања давани од страна на раководството дека тие плати ќе бидат исплатени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој прво, со управата на радиото, се обидува спорот да го реши спогодбено – вонсудски и со мирни средства.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова, откако Кукулев увидува дека работите не се движат во посакуваната насока кон нивно подобрување и ситуацијата станува прилично усложнета и алармантна – се решава, директно, по судски пат да си ги заштити своите работнички права, без да се обрати до Трудовата инспекција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Љ Н, како оштетено лице, повеќе пати се обидуваше да стапи во контакт со одделението за сметководство, меѓутоа од ова одделение свесно одбиваа да му ја кажат точната сума пари која му ја должат, како и други општи информации во врска со неисплатените плати и придонеси – кои, во нормални услови, требаше да бидат транспарентни и лесно достапни.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Затоа не ја сакаа: ниту промената на светот воопшто, а најмалку пак се обидуваа да сторат нешто за промена на светот овде: На овие македонски простори! Но последиците сите останати ги чувствуваме. ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се обидуваше својата вистина да ја прошири до тогашните локални власти, па до министрите, до монархот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми небаре врзан со оваа идеја, се обидуваше да најде контра-литература, книги во прилог на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и западни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Залудно се обидуваше да се ослободи од тие кобни мисли, но и тој беше немоќен да ја промени судбината на козичката на Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од малку нешто прочитаното за историјата на работничкото движење, од малкуте книги во својот кабинет, се обидуваше малку од малку да разбере како можат селаните веднаш да станат работничка класа, и тоа од обични козари, овчари.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се обидувавме да ги слушнеме и другите шепотења на татко ми, во врска со Сталин, по најновите вести.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јас стојам зинат, се обидувам да се побунам, да претнам, ама нели сум фатен во стапица?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се обидував да си ја дофатам опашката и да ја гризам, но не можев да ја дофатам зашто, за жал, немав опашка, ми ја скратиле славната еволуција и оние, таканаречени, културни придобивки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се обидувам да се загледам во природата во која борави некаков сеопшт и постојан разум, осенчен со божествена сила.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега можам само да жалам што најчесто му повладував, не бев критична и не се обидував да го доведам на место, што се вели, и така на вештачки начин му создавав чувство на поголема вредност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сопотоштани, поврзани со некои Турци, со рушвет, се обидуваа да тргнат од нашата вода на нивна страна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се обидував да проговорам со овега или со онега преку ограда, но никој не се задржуваше во разговор. Им пречев.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тие со право и натаму се обидуваа нешто да сторат, некому да кажат, да објават за неправдата што им е нанесена, но до тој момент, тоа ми беше познато, резултат немаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се обидувам, обратно, да заземам поза на недопирлив, но колку повеќе се трудам, толку е позалудно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Врз една темна табла близу до работ на платформата можеше да се забележи, во препознатлив Бојсов ракопис, една сентенца која ја сумира пораката која тој се обидуваше неуморно да ја изрази во неговата подоцнежна работа: „Единствено уметноста е способна да ги оневозможи репресивните ефекти на еден сенилен социјален систем кој продолжува да се тетерави по линијата на смртта”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во МОМА, 3 табли беа поставени на штафелаи, додека останатите беа расфрлени околу платформата.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оние кои се обидуваа да играат имаа прилично проблеми, бидејќи песните почнуваа во еден ритам, а тогаш Велветите потполно откачуваа и извршуваа колективно музичко самоубиство, но претходно ја принудуваа публиката да го направи потполно истото.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Старицата се обидуваше нешто да пее. Од нејзините усни некако се откинуваа звуците на „Ла Палома“, од која песна добиваше уште понатажен изглед.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но овој есеј се обидува да укаже на една уште подлабока последица од ова сакрализирање на библиотеката - имено на фактот дека ние, пред сѐ, се идентификуваме себе си преку оваа сакрализирана културална мемориска банка.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тогаш тој погледна во нејзините усни на Црнкиња и во својот ум ја вообличи песната што Таа потајно се обидуваше да ја склопи во конечен звучен мозаик.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Многу полезен. И гледај: На големата површина распослана покрај морето меѓу стелите и преполовените мермерни столбови се појавуваат слатки мечиња, берлински производи наполнети со слама и дисциплинирано маршираат меѓу плочите на гробовите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Се обидуваме да не им правиме проблеми на луѓето”. „Однесувајте се како и досега, Ели”, му одговори градоначалникот на рабинот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Некој се обидува да пее песна на жудео-еспањол.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Рабинот го погледа Карер под око и задоволно потврди со главата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мертен чувствува дека оваа тишина која ја исполнува замолкот пред предлогот да се уништи една вековно стара светија која е чувар на колективните спомени на јудејството во овој град и на овој древен простор, треба брзо да се надмине, па – веќе не барајќи поткрепа во ликот на својот двојник во униформа - се обидува да ги замајува со својот филосемитски шарм, на кој, помислува, можеби уште и му веруваат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во ликовите на едно време. Мистиката на фотографиите, што во тие денови на детството оживуваа од атмосфера презаситена со чадот од цигарите и минатото што бликнало на семејните вечеринки, подоцна се обидував да ја рационализирам.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ете, остана и без спомени. Се обидуваше да се сети на некоја палавост во детството. И едвај успеваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој не е масон, но се обидува да им помогне на своите солунски сограѓани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој беше подучуван дека ќе се вивне во самите врвови на духовниот живот на заедницата, можеби и пошироко, неговата младешка волја беше насочена на животот во јешивата11, во поуките и верскиот живот и во амбициите, најнапред нивни, на татко му, на семејството, на вероучителите, потем и негови, да се совлада што повеќе и што подобро. Подобро од другите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега треба да се мисли и на себе и на блиските. Залудно, залудно, залудно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само понекогаш кога немаше работа, Боце ќе ги навреше очилата на нос и се обидуваше да прочита по некоја страничка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Еве трета година се обидува напразно тој да го пречекори прагот на финалето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ова е моето оружје? Дали некоја важна работа ќе треба да се сврши вечерва? (Се обидува да се сети)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

ТЕМЈАНА: (Се обидува да излезе) Пушти ме, пушти ме! Или откажи се од твојата намера!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Џоан наведува некои примери на начините на кои шизофреничарот се обидува себеси да си долови дека е жив со тоа што е видлив, па според тоа, барем присутен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пациентките се обидуваат да го разонодат и да му го расеат вниманието.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Грот: Кој се обидува да ги спречи децата да носат маички со „Симпсонови”? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Без да се обидуваме да дадеме врамнотежено толкување на целиот мит, сепак ќе забележиме дека карпата и орелот можат да се согледаат како две страни на мајката, за која некој е врзан: (карпа: „гранитни гради на очајот”) и која го прождира (орелот).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пред другите се обидував да бидам поинаква одошто сум, за да им угодам. а и затоа што тоа (нејзиното јас) беше толку исполнето со омраза и разурнувачки потенцијал, што сѐ што ќе влезеше во него не ќе можеше да опстане.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Свесноста дека сте во центар на внимането малку повеќе од она што во поинакви случаи би сакале да бидете, вознемирува.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, најпосле, ние се обидуваме да ги примениме модерните сфаќања на личност која, за мене, е вистинска хероина на викторијанското време.” •Дали сте задоволни од Ребека? •Хичкок: „Тоа не е Хичкоков филм.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На пример, никогаш не го сфатив конечното објаснување. •Хичкок: „Објаснувањето е дека Макс де Винтер не ја убил Ребека, таа извршила самоубиство бидејќи имала рак.” •Тоа веднаш го сфатив, но дали тој се чувствуваше виновен? •Хичкок: „Не.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Надвор, низ отворениот прозорец, достигаа зборовите на учителот: - Бузо, значи, ти се обидуваш да ја прикриеш причината за она што станало...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се обидував и синоќа барем нешто да сторам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се обидуваме и ние малку да се разведриме. Но сѐ уште не можеме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Само кметот со мака и со вжолтено лице се обидува нешто да им преведе на германски: „Другари и другарки, Браќа и сестри, Чукна веќе оној долгоочекуван и решителен час ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тато се обидуваше да биде строг кога рече: „Е, синко, синко!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Не заради мене, туку заради мама“, се обидував да ја смилостивам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се обидувам да запишам нешто - ракописот син, да проговорам нешто - зборовите сини, да помислам нешто - и помислата сина. Сини герании, сини сонети, сино вино...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Цел живот залудно се обидував да сфатам во што битно е осмислен животот, каде е и што е тој, и дури откако докрајчи патот ја осознав таа вистина дека тој е тука, точно во овие коски, кои гризејќи се сами себеси - го изгризаа и него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Три нешта На внука ми Ирина Пред засекогаш да се поздрави со светлината и сѐ друго што се обидуваше да распознае низ неа, тој слушна нечиј глас кој не можеше да го одгатне: да не би да си заборавил нешто да довршиш за да си бидеш сосема спокоен?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- Околу вас се расфрлани зборови. Ситни касанки од умрениот муабет. Се обидувате да ги составите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Британските политички кругови се обидувале и се обидуваат тоа да го објаснат со тоа што во јули 1940 година движењата на отпорот во Европа се сметале за тајни армии и нивните активности биле спротивни на законите на војната.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Се обидуваше, па дури и во потсвеста, да бара аргументи со кои ќе ја релативизира и оваа одлука, препуштајќи ѝ се на судбината, како на краен фатализам.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Се обидуваше да најде, во неговиот пример, конечни аргументи за својата теза дека, во овој средишен град на Балканот, низ кој минувале и запирале императори, се спротивставувале цивилизаторски, верски, идеолошки доктрини, сепак, во крајна линија, се напластиле и силни наноси на толерантност и на човечност кои остануваат кај одделни избраници.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Лежеше, седнуваше, стануваше, се обидуваше да откорне стракови папрат, ги маваше мравките што патуваа низ тревата, грицкаше горчливи тревки, а не знаеше зошто.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се обидуваа на разни начини, раскажувајќи му вистински ведри случки од нивниот градски уличен или училиштен живот, по нешто и измислуваа, додаваа, но малку, барем во прво време, можеа да му помогнат на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Можеби се обидуваше да го замисли тој град, со тие миризби и смрдеи, но тешко можеше тоа, зашто никогаш и не беше пошол во вистински град, во таков град каков што го кажуваше Кирил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога ги виде децата, само почна да мавта со опашката и се обидуваше да му се протне меѓу нозе на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ уште се обидуваше да не гледа многу црно на работите, сѐ уште очекуваше ноќеска небото да се доистресе, да се истури по земјата, правејќи простирка подебела од половина метар.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Свесен беше дека со тоа, а и со своето упорно практикување на новите пристапи во дијагностичката и тераписката практика сѐ повеќе се оддалечува од своите колеги, а пред сѐ од својот шеф, кои сите заедно не само што се каеја дарувајќи го со незаслужени титули и на тој начин го изедначиле да им биде (пак незаслужено) рамноправен, туку и сѐ погласно се обидуваа да го дискредитираат во лекарските кругови и да го прикажат како шарлатан од најдолен тип, кој со вербална вештина се претставува за она што не е.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За жал, сфаќајќи ја краткотрајноста и безначајноста на своето биолошко постоење, човекот- творец, често нетрпелив во своите настојувања да ги дочека плодовите на своите вдахновенија некаде во иднината, се обидува да го забрза своето уметничко созревање и раѓањето на своето дело, неретко користејќи и вештачки поттикнувачки средства. 142 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тој ја отсликува сексуалноста повеќе како онанија за двајца, во која секој партнер се обидува да си ја задоволи сопствената потреба, но наместо тоа наидува на бесконечно кружно движење околу самиот себе.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И врз сето тоа, доаѓаат студиите кои се обидуваат да ја формулираат теоријата за литературното преведување.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Утробата на Креклајт се распаѓа а неговите животни соништа се распрснуваат среде физичката убавина која ниту режисерот ниту снимателот не се обидуваат да ја намалат, туку ја слават.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Треба само да бидам релаксирана, да се визуелизирам себеси како летам, да го запрам здивот, да се сосредоточам на движењата, да ја визуелизирам дестинацијата и да се обидувам да останам во воздух што подолго...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Илузијата што ја скриви птицата веќе не постои Исчезна и опашот и жолтиот клун и монистата на песната На гранките ѕвездени гроздови Зборовите паѓаат врз белината Сѐ е стокмено како во градите на будилник Безброј лостови ја држат напнатоста Прстите шетаат по ‘рбетот на времето Но гласот на сестра ми го слушам додека се обидува да го смести својот насмев на лицето на една исплашена кукла.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Тој се обидува да ме развесели“, рече Рози.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Сум видел многу мажи кои така се обиделе да заборават, но, синко, колку повеќе пиеш, толку повеќе се сеќаваш дека се обидуваш да заборавиш.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Така поттикнат, се обидуваше да го оживее сиот свој интерес за работата, да ги прошири своите ментални сфаќања за целата скица за конструкцијата, како што правеше пред да му се случи ова.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сите овие години во циркусот се обидував да направам копија, да се сетам на сите стихови од песните, но тоа беа безуспешни обиди; постојано, всушност јас пишував нешто ново, нешто додавав, некаде пак одземав, оти не можев да се сетам на сите тие нешта; и конечно, се откажав од таа целосно бесполезна и луда работа: создавање копии сосема верни на оригиналот).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја изведов точката беспрекорно; на еден необично, гротескно висок кревет, што го бевме направиле специјално за таа намена, лежеа, во прегратка Луција и Земанек, а јас со скалата, потпрена на ништо, во воздух, се обидував да се качам и да видам што прават; јас бев, наводно, глупавиот сопруг на Луција, а Земанек нејзиниот љубовник. Луција П беше Петрунела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас велев дека попусто сме се мачеле, дека голем труд непотребно сме сториле, а тој се обидуваше да ме разведри.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дека таквите непристојности немаат никаква тежина се до оној момент додека не остварам личен увид во материјалните докази.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како во моментите кога за првпат ги наслушнував оние нејасни приказни со кои мајка ми се обидуваше да ја искаже осаменоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од моментот кога слушнав што ни препорачува размислувам само за тоа дека ти и јас сме повикани да го сочуваме она што тој се обидува да го растури.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас го реков тоа, или ти му се обрати токму со овие зборови на оној силен состав од умни партијски глави на состанокот што беше свикан со една единствена цел јавно да бидам кастриран?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или само се обидував да го тргнам од размисливе шпиончето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Според вашите реакции, другари, во оваа намера нашиот Боге успеал!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ајде мамо, не зборувај така.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се обидуваше несреќникот да се измолкне од ѓолчето, (меѓувреме сигурно беше разбрал дека Кире е префрлен во кадровското на Републиката), од она обично ѓолче со плитка вода а всушност сѐ повеќе заглибуваше во една прилично длабока локва со кал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се обидов да ја потсетам дека само се обидувам да ги исполнам нејзините желби, а таа се насмеа: „Ајде, не брани се! Подобро е понекогаш и да отстапиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напротив, лично почувствував дека Даскалов сака да ме окуражи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Зарем измислувам? - ме прашува а зад прашањето се чувствува и тихата мелодија на неговата воздржана насмевка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Јас ништо не мислам. Се движиме во сферата на претпоставките - рече Даскалов. – Всушност се обидувам да ги изнесам моите размисли во однос на твојата претпоставка што се темели на произволно искажување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Сѐ повеќе сум со чувството дека нешто не е сторено иако речиси знам дека тоа требало ти да го сториш“, најдов за потребно и да и приговорам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А аферите што ми ги припишуваа беа обични чадни скалила по кои се обидуваше моето машко его да се покачи барем малку повисоко над другите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Посака да ѝ кренеш паметник на твојата љубовна авантура со онаа Стојна ли, Стојка ли? - за момент ми се причини дека се обидува да ме исмее Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира побрзав да му објаснам дека не сторил ништо лошо.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не верувам дека се обидуваше да ме заплаши.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во таа грозна ноќ Белото јоргованче попусто се обидуваше да ги собере своите цветови и да ги затвори во пупките.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се обидувам сега да се присетам на нејзиното раскажување и, колку што можам, поверно да го пренесам до читателот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Така, загрижени за она најитното, разговорот веднаш го сосредоточивме на акутниот проблем на распаѓањето на конвенционалните жанрови, и во врска со тоа, на кризата на литературната постапка.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Станковски исто моментално шпарта низ Скопје, здебелен ко лилјак наждран од невестински коси (секој понеделник се пушта од една висока зграда и лета со своите огромни несмасни крилја чиј што шум вие го слушате таму некаде во етерот), и понатаму во сликањето фура циклуси (сега актуелен: Хитлер), и понатаму (со својот антагонистички компањон) се обидува да го објави „најдоброто уметничко дело по сломот на комунизмот, единственото дело што доволно широко ги сублимира сите аспекти на овој апокалиптичен крај на веков“, фамозниот стрип „Лабрис, тунел на стравот и ужасот“ кој, во мали дози, веќе една година излегува во Австрија, додека Сорос (единствениот реален културен спонзор во Македонија) ту дава ту не дава пари, очајно обидувајќи се да балансира меѓу незаситните (подолго време клинички мртви, и можеби поради тоа така скапи) државни “културњаци” (култур-трегераши, поточно) и оваа шепа јад од другата страна, тнр. “алтернативци”, кои според сите природни закони мора да ги има и мора да добијат шанса, но ете, ниту ги има баш, ниту пак македонскиот Сорос е доволно јак да престане да ја купува сопствената стабилност од купиштата прегазени лешинари (в. стр. 2, 3, 4).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Укинувањето на строгата разлика помеѓу текстуалните родови се обидуваме да ја формулираме на една речиси невидлива, философско-литерарна граница, на едно место кое би можело да биде подрачје на најплодни сретнувања, меѓупросторот на стилизацијата на новиот, хибриден дискурс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Уште и пар зборови за денешните девици што ги изложуваме пред вашите (творјански) монструозни очи: Вулкански во меѓувреме стигна начисто да се прешалта на македонски и дури објави (специјален, луд!) речник на македонски зборови, за цело време шетајќи низ градот со своите три црвливи маски и не вадејќи го од уста неговиот неприкосновен херој Даркмен, а потоа и Дишан (три маски), Џојс (забележете какво огромно влијание врз трите писма на Вулкански има тој апсолутно најдобар писател во 20 век!), Набоков, главно сѐ некакви џиновски фалсфикатори.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Ќе ти избега, - му реков чувствувајќи дека сенката се обидува да се извлече од под мене.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

САЗДО: (Се обидува да биде саркастичен) Да ако смеам да замолам, гос-по-ѓо.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Разликите се преломни, а нивните последици се видливи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Приказна за татко што го исфрла сина си на улица или се откажува од него или за татко што сплеткари против сина си или му ја планира смртта; настан во кој син го удира татка си; приказна за син што се обидува да го убие татка си: самото спомнување на вакви сценарија е доволно да потсети на познатите сижеа од европската книжевност и култура – а да не зборуваме за фројдовската психоанализа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Штом ќе си го поставите тоа прашање, не треба премногу да размислувате.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Животот е проба на духовната претстава -Човекот, создавајќи слика, претстава за светот, во животот која е проба на претставата за која не се знае дали и кога ќе се игра, цел живот се обидува да го пронајде најдоброто.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо се обидуваше да оди по двата пата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Се обидувам да се насмеам. – Се сеќаваш ли на Боби, синот на мајорот од соседното маало, оној црниот што само по гаќи издржуваше половина час на снег? – Аха – вели, бришејќи ги очите со надланката: - Што е со него? – Се уби и тој.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Пред да биде уапсен поради реметење на јавниот мир (зошто се обидуваше насилно да ја свлече растревожената Чикита), тој стигна да изјави дека изборот за мис е чиста провокација; имено, татко ѝ на Чикита е водич на „федералистите“, а и нејзиното бикини било во боите на националното знаме на големиот сосед“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И пак се обидував да ја замислам како домаќинка во нашата куќа, како - ќе треба да се навикнувам, да ѝ викам мамо, не - не ќе можам!

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Стануваше сѐ потешко да се излаже за трагичната вистина, која секој од нас се обидуваше, не да ја заборави, ами барем да не мисли постојано на неа и да не боледува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тетка Рајна за целото тоа време се обидуваше да ме зазборува за нешто друго, да ми го одвлече вниманието, но гледаше дека не ѝ успева, па и таа замолче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Мама е папа, ќе си дојде, ќе ѝ донесе на Ели играчка - се обидував да ја залажувам кога бев сама со неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога утредента отидов на училиште, се обидував пред Марина да не се издадам дека знам за нејзината тажна тајна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Неколкупати родителите на Криста со себе во Гнездо ја доведоа и нејзината ќеркичка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа 1919 година, веднаш по завршувањето на болестите кои дојдоа по војната, исцрпена од војувањата, се распадна Австро-Унгарската империја, и ние останавме во она нејзино парче кое оттогаш се нарекуваше Австрија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така ми се чинеше, а можеби грешев додека се обидував да си ја објаснам тегобноста на моето постоење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Така се бранат од ова што е овде и сега.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Другото камче удира во ногата на старецот кој се обидува на другите да им каже нешто потсвирнувајќи како врапче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој раскажуваше, ние црвенеевме, а Берта Ауербах сигурно веќе имаше решено уште таа вечер да му каже на овој млад човек дека ја откажува нарачката за семејните портрети.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сфаќате ли? Таа се однесува неразумно.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ги триев местата на моето закоравено месо каде што ме касаа болвите, ги слушав офкањата на некои од жените.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Родителите се обидуваа да ја повикаат, но таа и натаму остануваше во онаа точка кон која гледаше и каде што исчезнуваше нејзиното Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Жената која седеше до мене забележа дека ги слушам туѓите разговори, и дека се обидувам да не ги слушам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се обидував да заспијам, не ми успеваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се обидував да земам воздух, го слушав неговиот глас: „Те молам, не плачи.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој таа вечер раскажуваше бесрамни нешта, кои се премолчуваа во секој дом и во секое друштво кое не припаѓаше на самото дно на општеството; дури и кога пријателите на Берта се обидуваа барем малку да го насочат разговорот на друга страна, па го прашуваа за тоа каде ги направил првите слики по нарачка, тој зборуваше како на петнаесет години во некоја јавна куќа насликал неколку актови на ѕидовите, а потоа раскажуваше што сѐ правел таму освен што сликал; го распрашуваа кого портретирал изминатите години, а тој ги набројуваше портретите на сопругите на месарите, банкарите, докторите и професорите, и помалку зборуваше за портретите, а повеќе за тоа што сѐ правел со портретираните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Јас ја повредувам, а таа не се брани, не се обидува дури ни да ја отстрани повредата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седнаа и ги гледаа студентките, и сите се обидуваа да ги гледаат како нешто необично, како нешто чиј дел тие никогаш не биле, ниту пак сакаат да бидат.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

„Уште се обидувам да погодам кај беше,“ се намурти Ризо.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Често се обидувам самиот да испитам што сум пишувал, да ги корегирам грешките, ако сум ги направил. Тоа е можно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Се обидувам да изработам нова „критика на расудувачката моќ” која дозволува, како што Кант веќе се обидел, разбирање на компосибилноста на естетскиот дискурс или естетската продукција и нпр. биологијата, биолошката наука.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Потоа повторно ги отвори очите и кога сфати дека сликата е иста, го погледна старецот со очај.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Разногласието на нивните изјави му ја матеше свеста и тој упорно се обидуваше да си ја расчисти со разумни интерпретации.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега тој панично ги затвори очите, како така, со стегнати капаци, со грч околу усните, да се обидуваше да види некоја друга слика освен онаа во која се наоѓаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Учесничката во шоуто се обидуваше да ја имитира Мараја Кери.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Попусто Онисифор Проказник се обидувал да ги натера да појдат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Господи, не заборавај нѐ ... Му верувале на видовитиот дека ги следи некаков куп крлушки, заби и нокти, бездруго да се надвисне над нив, да ги поклопи и да ги стори испокинати мртовци со дрипаво месо на студените коски, сета таа бедна расфрленост да се сфати со последното делче на свеста и пак таа свест да се бори да остане непобедена.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Тоа ноќе ми ја пие крвта, попусто се обидувал да се поткрене на лакот; горел и се давел. - Сета крв, синче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и оние неколку тажачки, жени стари како желки и до нос во црно, секогаш готови над туѓ мртовец да ги споменат своите покојници, без допир една со друга и секоја со свои претчувства, стоела во јато, птици што чекаат ветар да ги однесе некаде во топли и богати краишта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Миговите ми беа без значење. Поточно, никаков миг не наследуваше простор на друг миг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак на една од двоколките, на својата, лежел истоштениот малодушник Неделко Шијак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некоја надеж дека ќе поживее и ќе се исправи од јагнешки кожи крај огниште да се одмаздува со нова крв во жилите го движела висок и со прерано изгорен тил од сонце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се грчел и се обидувал, згрбавен и сличен на голема желка фатена во круг на пламен да се извлече од својата несреќа и да ја види крвта на душманот пред неговата да истине во жедните пори на збрчканата земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ноќе и лисиците се кикотат“, рече еден Сандре Самарија. „Ќе се обесам ако не е така.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не верувале дека Онисифор Мечкојад ќе им помогне да се ослободат од стравот. Некој се обидувал да ги надвика.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тие, чиниш сториле што може да се стори, веднаш го заборавиле: зима е, старците умираат наесен. Затоа овој Дмитар-Пејко ќе си поживее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само еден, некој Јаков Иконописец што ќе останел да го надгледува довршувањето на водениците, движен од исконско пијанство во себе, можеби со заткарпатска медовина во крвта, без причини се обидувал да запее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Времето стоеше, во неговото мртвило се движеше мојот дух. Дедото Симон се обидуваше да ме врати во минатото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ повеќе се тетеравел со отворена уста и без здив (со секоја воздишка ножот самиот од себе подлабоко се забуцувал в месо) и со цели стапалки, тврдо, несмасно, удирал по земјата, врз која, божем таа се ниша под него, со повремени ширења на рацете се обидувал да сочува рамнотежа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш и во ничии очи Онисифор Проказник не видел толку страв: чудовиштето не се делело од видовитиот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никифор Ганевски рече: „Со нокти одврзете ми го папоков ако Онисифор Мечкојад не се обидува да нѐ исплаши“.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се занел паѓајќи најпрвин на коленици, повеќе како во верски занес отколку со боречко искуство, се искривил на една страна и, вртејќи го грлото на пушката кон земја, удрил со лице во својата сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

НЕДА: (Се обидува да рече нешто. Луков ја прекинува, остро и грубо.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: (Во првите мигови тој им се предава на тие бакнежи, дури се обидува и да се поигра со нив, но набрзо станува свесен дека со Неда нешто нечекано се случува и затоа ја зема нејзината глава во своите раце, се обидува да ѝ погледне во очите.) Ти плачеш?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Очевидно е дека штотуку се разбудил, ги протрива очите и се обидува да свикне со полумракот во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Инаку ќе се збудалам. (Оди, зема од скривалиштето шише со ракија, се обидува да го отвори. Не може.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ХРИСТОВ: (Стои сѐ уште скаменет. Потоа, го крева, за првпат откако е влезен, погледот и се обидува да рече нешто.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Не... Не... Не... Не, мили. (Отпрвин таа се противи, се обидува да се ослободи од неговата челична стега, да се откине од неговиот здив, но не успева.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: Ви благодарам. (Заборавајќи на Неда, ја вади камата и со остриот врв се обидува да ја истера тапата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: (Повторно се обидува да рече нешто.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

РИСТАЌИ: (се обидува да си ги ослободи рацете, потоа со очите им дава знак на Саветка и Антица да го нападнат Илија).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Пчелките нежен касај ми оставија, ко цветови од црвени усни Во дремката на ноќта, празноглав со стакленици ги потпирав капаците на темнината Во небото ѕвезда Деница светкаше Мракот се стопи во зракот на утрото Со сиот жаргон се обидувам да го спасам денот кој навестува нова мора... залудно

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Не се обидувај да ги наречеш „недоразбирања“ очигледните недостатоци на образование, ниту да го оправдаш со „личен стил“ отсуството на минимална суптилност.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Меѓународната заедница и невладините се обидуваа да притиснат.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Не се обидувај да го подучиш оној кој е сигурен дека знае.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

- Погледни го Серјожа, - тажно ми велеше мајка ми, - момчето работи, ја заслужува љубовта на раководството, знае да разговара, слободно се однесува во друштво, свири гитара, пее.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во науката обично се обидуваме ваквите мемории да ги кодираме во бројки, пред сѐ заради компактноста а и за да имаме еден заеднички маштаб во однос на кој би можеле да ги споредуваме различните набљудувања.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А ти? Обесхрабрен од ваквите попречувања, јас веднаш ѝ приоѓав на гитарата што висеше на ѕидот, ја удирав струната, започнував да пискам со ужасен глас некоја непозната песна, се обидував да бидам послободен клоцајќи ги ѕидовите, но сето тоа беше лошо, сето тоа беше втора сорта.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нема сомнение дека ова поколение на научници не е првото кое се обидува да го разбере поведението на овие системи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Белата морница на страот се обидуваше да го скамени, но тој се отскубна од неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А ако успеат да ѝ се спротивстават и нејзе со своите вивнати заби, или ако успеат со нив да го фрлат под нозете барем еден од нив, тогаш знај дека тие толку далеку ќе ја однесат својата рана, што не ќе вреди да се обидуваш ни да ја замислиш таа далечина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Токму трпезите беа местата каде што двете домаќинки се обидуваа да го привлечат Томо на своја страна, или да му го перат мозокот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Само затоа што се обидувам да ти помогнам да го раскинеш превезот на бладањата. Само затоа, нели?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А утредента... Викаше на цел глас, потпрен на ѕидот, бранејќи се од некој замислен напаѓач, а сите се обидуваа да му пријдат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сѐ така, стручни шоферски прашања, а јас, натпреварувајќи се со самата себе, се обидував со одговорите да му објаснам за разработениот систем, кој пред фискализацијата навистина така и функционираше, дека сѐ е сиво и како станува бело, небаре утре ќе отвора бутик, па, ете, јас ќе му помогнам околу фактурите, декларациите, увозот, шпедицијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во сестринската соба возбудено се обидував да им раскажам дека лековите не ги голта, тој, а тие се смееја и тогаш дознав дека тоа се витаминчиња, а дека секој 21 ден добиваат по една депо-инјекција и дека се раат до следната, а овие другиве, ситни разнобојни таблетки се само мамец и дека можат и без нив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Сањарење од Брамс, душо“, му ја препорачуваш додека ќорав пијан се обидува да му ја протурка на келнерот личната карта како платежна картичка од „Американ експрес“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се обидувам да се искачам по двете монтажни скалила пред најтесниот кревет обложен со кожа, одвратен, со оние метални ногалки извиткани угоре.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И вслушувајќи се со ослабнато внимание во утањето на утките од под стреите и на бувот од Камен, и чувствувајќи се некако, победител над нив и над сѐ што тие можат да искобат, гласно повторува: Значи така, значи така, тој, Максим Акиноски се обидува да го припрокрене мракот од душите и умовоте на славјаните во Потковицата и да пушти светлина во нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин, имајќи го постојано на ум едниот, почетниот, крај, убиството на стрика Анѓела Јанчески, се обидува да го намота клопчето на мислите за потоа да почне да го одмотува сталожено и лека полека сѐ до основната, сѐ до часов сегашен, во кој тој се обидува да го нацрта планот на населбата во Потковицата, - цртежот оставен на масата на средината на одајата тоа означува, план на населбата во Потковицата, заедно со црквата, со општината и со училиштето, кои треба допрва да бидат изградени - потоа, не станувајќи од столот, гледа низ едниот па низ другиот прозорец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Меѓутоа, сега, има четири и повеќе години, властите се обидуваат да ја поправат состојбата со патиштата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури тогаш жителите на Потковицата имаа време да се запрат над стрика Анѓела; го превртија на грб и со викање, со триење на вратните жили се обидуваа да го освестат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ова мало лицемерно суштество многупати се обидувало да ми докаже дека мајка ѝ (ха, значи мојата сопруга!) тешко живее.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез до кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарени вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ти патиш од оригиналност со која се обидуваш да ги освоиш луѓето.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Точно во тоа време ме известија преку тајни канали дека Сталин бара да се прекине со дотогашните методи од кои помодрував: ме следеа, провокаторски се обидуваа да ми поттурат леб со здробено стакло во тестото, ми се закануваа со нокти и со ками.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ништо друго - бесконечно спирално движење на љубопитност: ќе го предаде ли оној на прогонувачите и ќе го продолжи ли во истата постела она во што беше прекинат кога се обидуваше да сокрие дека зад платнениот параван лежи гола жена.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се обидува пак да се сврти кон нас и после само легнува, ја препишува водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од 1946 година, па сè до крајот на шеесеттите години, и покрај рехабилитацијата, неговите дела не се печатат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Морав да преговарам со трговските патници коишто залудно се обидуваа некому да му го подметнат шкартот што го произведуваше нашиот шеф.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во триесеттите години се обидува да се доближи до официјалната идеологија и го избегнува прогонството во Сибир.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сетики, никогаш не стана свесен за ужасната бесмисленост на своите производи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пишувајќи ја книгата се обидував расеаните зборови (и расеаните светови) да ги доведам во каков- таков ред. Затоа ја нареков речник.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Никогаш не сум го забележала порано“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тогаш се развива анксиозност како резултат на сексуалниот однос, којашто индивидуата се обидува да ја избегне токму на тој начин што станува неспособна за оргазам, импотентна, фригидна или апстинент.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се обидувам да запишам нешто но пенкалото е премногу бавно, затоа станувам и одам во круг.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За разлика од денешните илегални дилери, легалните продавачи на марихуана не би биле поттикнати своите клиенти да ги привикнуваат на амфетамини, кокаин и хероин.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Поради тоа, криминалот порасна, бидејќи уживателите се обидуваат да го избегнат она што се нарекува понижувачки пропис.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Корисниците исто така би можеле многу полесно да ја увидат разликата помеѓу супстанцата која се смета за прилично безопасна и останатите дроги од кои државата и понатаму се обидува да ги лиши.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Строгоста на овој систем, посебно откако владата ги заостри прописите 1968. година, значително ја ограничи легалната можност на наркоманите да набават дрога.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Лудата марта, ветриште со кое уште еднаш се сретнувам во својот живот, удира во мојот мантил со боја на мувлив тутун и се обидува да ме крене, да ме скрши од стебло или од камен. Не може.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Силата на прочуениот балкански фанатизам ги разделила и тие дури и не се обидувале да ја осудат причината на разделбата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез во кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарените вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Подмолно ме гледа низ светкавите клепки. Се обидува да изнајде што ѝ готвам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој сакаше да го прегрне човечецот со долги и немирни прсти(овој пак се обидуваше да не дојде под обрачот на големите раце) и раскажуваше за природата и за гасениците најмногу за некој Чарли Краков, или за призрак на опачината на неговата потсвест, на нешто што е натсвест и живее вон од него, вон од неговата матна мисла, нешто на што зборовите и му го градат и му го одземаат обликот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ништо друго - бесконечно спирално движење на љубопитност: ќе го предаде ли оној на прогонувачите и ќе продолжи ли во истата постела она во што беше прекинат кога се обидуваше да сокрие дека зад платнениот параван лежи гола жена.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Основните единици на анализа во овој модел се биполарни димензии наречени „персонални конструкти”, кои Kelly (1955, стр. 8) ги гледа како обрасци кои личноста „ги создава и потоа се обидува да ги задоволи наспроти реалностите од кои е сочинет светот“. 92 Margina #3 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Нивниот суштински проект не беше сликарски проект; Duchamp се обидуваше на традиционалните сликарски средства да им ги придружи оние најмалку очекуваните: користејќи ги, за создавање на своите форми, по ред, оловната жица, калајот, прашината, талкот, колачот од бадем и чоколадото во прав, како што Leonardo потполно сам пронајде нов начин да се излие бронзен коњ, но и експериментирајќи со ѕидното сликарство, почнувајќи од техниките кои веќе немаат никаква врска со фреско-сликарството, туку се потпираат на температа и енкаустиката.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Од таквиот светоглед, изградуван врз алхемиските учења, но и на склоноста кон Пироновото учење на грчките скептичари, како што тоа се обидуваат да го објаснат многубројните студии за уметноста на Марсел Дишан (Marcel Duchamp, 1887-1968), настана еден уметнички опус, на чие што објективизирање му претходеше едно творечко аура апрехенсио.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Зошто луѓето се обидуваат да ја убијат оваа нова дисциплина со таква енергија?

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Речиси во секое семејство ширум низ Османското Царство постоел различен начин на подготвување на овој плод.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко се обидуваше да го релативизира проблемот, да не бидат премногу радикални во изборот, но, сепак, на крајот се препушти, сакал-нејќел, на планот на Климент Камилски, се разбира, не останувајќи и самиот без лична стратегија каде ќе стигнат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не може да се рече дека Камилски беше задоволен од одговорот, но додека неговата сопруга ги послужуваше парчињата од петаникот, пита којашто беше од фамилијата на тикушот, но со разбирливо и предвидливо име, Татко се обидуваше да ја доразвие својата мисла: Пред малку ја разгледувавме судбината на зборот модар патлиџан.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не успевам Се обидувам да создадам нови спомени, да зачекорам по некоја нова улица, да допрам нечии други раце, да бакнувам други усни, да вдишам нечиј друг воздух... но не успевам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ако ме заборавиш Вечерва месечината е со чудна боја... а нејзината сенка ѕирка низ мојот прозорец... се обидувам некако да ја допрам. чинам ако ја допрам ќе сум блиску до тебе... зошто толку си ми далеку, колку ѕвездите .... како една најубава ѕвезда која ме мами...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И скалилата се потрошија, се обидувам да се искачам погоре, но не успевам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ги собираме парчињата од мозаикот, едно по едно... Се обидуваме да го направиме повторно.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Нивната свршеница стануваше ноќе и бараше во нечисти чинии нешто за јадење, потоа, сета крцкава и испотена, се обидуваше да се намести крај Отец Симеон.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се обидуваше, вака скршен и престарен, дека ќе може да печали за двајца.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се обидуваше да среди нешто нејасно што го следеше во тие дни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се обидуваше да сокрие: не можеше без него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Со елегантен и крајно женствен чекор Вероника се движи во нејзините поетски чевли, колку и да се тие тесни, и за неа, и за сите нас кои се обидуваме во нив да сместиме збор.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Тие нешта тој ги опиша во една книга во која се обидуваше на сѐ да се насмее и да заборави.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Се обидував да се извлечам од улогата на совршен слушател и на нешто да помислам: излезе дека тоа беше часот по психопатологија на којшто, за алергијата на полен, ние, студентите, требаше да пронајдеме дефиниција.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Наспроти тоа, сѐ уште се обидувам да внесам ред во своите мисли и од метежот да создадам слика на времето, што и е моја задача.”

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Без познавање на контекстот, тој знак може да се „чита” на најразлични начини - некој копал / некој ќе копа / некој токму копа / некој расчистил / некој сопрел / некој препречува одрон - или дури (како што откривме во натпреварот за најапсурдно толкување на знаков) дека некој се обидува да отвори чадор по ветровито време! Маргина 36 191

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Токму тоа „одговарање” е она што истражувачот на човечките работи најчесто се обидува да го објасни.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во текот на моите дипломатски години се најдов во Типаза и Картагина, двата доминантни топоса на медитеранските екстази и историските негации кои се во генезата на филозофијата на апсурдот во универзумот на Албер Ками.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Веруваше дека е можен мирот со чесните што ќе му овозможеше враќање во родната земја со Палестинците во егзил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Идната пролет на местото на искорнатиот фикус забележи како растат мали палмички, а покрај палмата мали фикуси...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидував, да ја споредам својата судбина на балканскиот дел на Медитеранот, на Охридското Езеро, како негов некогашен дел со камиевската во потрагата по енигмите на природата и забрзаните одговори на историјата, посебно балканската историја, како и реакциите на големите поети на светот, кои овде ќе минат неколку рајски денови(Андре Френо)...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Некои, постарите, прибегнуваа кон метафизичкиот одговор: виновна ни беше судбината, Балканот е проклет, судирите во него се неизбежни, судирите на етнички, верски, цивилизациски план, а други кон дијалектичкиот одговор: зарем судбината нема свое име, зарем не е алиби да се избегне одговорноста, зарем противречностите не се помируваат, зарем хармонијата на разликите не е дефинитивната разврска?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидуваше како моќен и мудар арапски раскажувач да ја долови суштината на палестинската драма, со сета своја афективна моќ да фасцинира и придобие што повеќе приврзеници.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да се урне Картагина! Се обидував во своите мисли да трагам по универзалноста на оваа метафора.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ретко кој се обидуваше, затскриен во некоја дефетистичка барикада, во исчекување да мине злокобниот, судбински бран на историјата, да си ја покаже главата во новото време.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидував да ја растолкувам и оваа од приказна од илјада и едната од картагинската градина на мудриот Раиз, во контекстот на историските настани во древната Картагина, каде што не престануваше, како од оживеан вулкан да избива историјата, како од далечно делфиско пророчиште, близу пунските гробници на жртвуваните новороденчиња...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се обидував во височината во која пловев со авионот низ осветлените врвици на ѕвездите, да го издвојам најзначајното во мојата медитеранска мисија, кое што ќе заземе постојано место во моите Амбасади и покрај силните и неумоливи бранови на заборавот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Обземен од моите книжевни потраги и со моето дипломатско искуство, се обидував да дојдам до индивидуалниот и колективниот удел на историската одговорност, барем на планот на генералните размисли и идеи, при што, постојано надвладуваше рефренот: сите ние бевме одговорни!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Баба ми ме зеде мене за рака и ја крена Љубица, а прашалките ги стави на колкот и така нѐ однесе дома и уште се обидуваше да ме лаже – ќе си дојде мајка ти подоцна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Партијата се обидуваше да го убие сексуалниот инстинкт, или, ако не може да биде убиен, тогаш барем да го искривоколчи и да го извалка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Би видел пет само кога би можел. Се обидувам да видам пет.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Публиката беше многу одушевена од снимките на еден огромен дебел човек што се обидуваше да отплива со еден хеликоптер што го брка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во другата соба некој се обидуваше со чешел и со парче тоалетна хартија да ја следи мелодијата на воената музика што сѐ уште трештеше од телекранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стаорците се тепаа; се обидуваа да се дофатат еден со друг преку преградата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оттука никнаа школи на мислења кои ја толкуваа историјата како цикличен процес и кои се обидуваа да докажат дека нееднаквоста е непроменлив закон на човечкиот живот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ѝ ги собуја со сила цокулите од нозете со кои се обидуваше да ги рита и ја турнаа право во скутот на Винстон, чии бутни коски одвај го издржаа товарот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Повремено се обидуваше да ги изброи порцеланските плочки на ѕидовите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја измачуваше мајка си прашувајќи ја одново и одново зошто нема повеќе храна, викаше и ѝ подвикнуваше (се сеќаваше дури и на тоновите на својот глас, кој почнуваше предвреме да мутира и понекогаш ќе грмнеше чудно длабоко), или пак се обидуваше со цимолење да изнуди повеќе отколку што му следуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сите владетели во сите времиња се обидувале да им наметнат лажна слика за светот на своите следбеници, но не можеле да си дозволат да охрабруваат каква било илузија која би можела да ја загрози воената делотворност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа не се обидуваше да се откачи од него, но чекореше токму толку брзо за да го спречи да оди паралелно со неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Очите сѐ уште му прелетуваа од лице до лице, повиновни од секогаш, како да се обидуваат да откријат колку другите го презираат поради неговото понижување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во мислите се движеше од едно место на друго и се обидуваше, според чувството во телото, да утврди дали е нацуцулен високо во воздухот, или пак е закопан длабоко под земјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Она што се обидувам да го кажам е следново.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Жените победнички, туркани и изгазени од другите, се обидуваа да заминат со своите тенџериња, додека десетици други остануваа да се туркаат околу тезгата, обвинувајќи го продавачот за протекција и дека некаде крие уште тенџериња.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се обидуваше да ги изброи, а не можеше да се сети зошто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од друга страна, некои од нив изгледаше како да се во добри односи со чуварите, им се обраќаа со прекари и се обидуваа да добијат некоја цигара низ шпионката на вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сонот беше исто така опфатен - во извесна смисла и содржан - во едно движење на раката што го направи мајка му, а го повтори триесет години подоцна онаа Еврејка што ја беше видел во филмскиот журнал, додека се обидуваше да го заштити детенцето од куршумите, пред да бидат и двајцата разнесени на парчиња од бомбите фрлени од хеликоптерите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше и други моменти, кога беше решен да не признае, кога секој збор мораше да му биде изнудуван меѓу два лелека од болка, а постоеја моменти и кога немоќно се обидуваше да прави компромиси, велејќи си: „ Ќе признаам, ама сѐ уште не.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Братството, беше рекол тој, никогаш не се обидува да ги спаси своите членови.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зборот на кој се обидуваш да се сетиш е солипсизам. Но грешиш. Тоа не е солипсизам.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека се обидував да го протолкувам реченото кое оставаше многу празнини, бели страници кои можеа да се исполнуваат со различна содржина, главно како претпоставки, а јас не бев склон на таков вид размислување и градење односи со луѓето околу мене, Ема се надвисна над бирото, поземајќи ја пепелницата и, свртувајќи се, повеќе несмасно отколку планирано (така ли беше?, не знам!), со врвот на цицката, потприбрана во тесната блуза со длабоко деколте, благо ми прошета по надлактицата од левата рака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Идниот ден, утрото, во мојот кабинет долго седев во фотелјата со испружени нозе на табуретката и се обидував барем една трошка да сведам на конкретно значење од сето она што во ресторанот „Зона” си го кажавме со мојот началник. Попусто.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Легнат на грб се обидував во отсјајот на мижуркавата светлина на канделабрите од улицата да откраднам искра од нејзините очи за да можам во играта, која не смеев и не сакав да ја одлагам, да бидам свој онолку колку што таа ме познаваше. Попусто трагав по таа искра.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Инсталацијата за снимање што Богдан Русимиров во службениот стан на Ема Ендековска, додека таа беше во домот на Нинослав, ја постави ноќта, на 15 јануари, даде солиден резултат (одредницата солиден беше оценка на Шефот кој, по правило, во општењето со другите, па и со најблиските, се обидуваше да не се расфрла со крупни зборови).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Имаше кучешка муцка која се обидуваше да се насмее, но никогаш не го правеше тоа, задржувајќи ги кисело развлечените усни како оптегнат ластик подготвен во секој миг да се ослободи од стрелата свртена кон оној што беше пред него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Им го остави и грипот, ама на младичот и еден несфатлив немир што тој не се обидуваше да си го објасни, бидејќи треската го зафати со таква силина што веднаш го кутна в постела.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш нешто ме тера да го свртам погледот надесно и, пак него го гледам, облечен во костум, со кравата, со измазнета коса, ме поздравува, малку расеано, пред излегување, додека лево, зад стаклената врата, сѐ уште се метка сенката од оној што дотогаш се обидуваше да се облече!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Болничарот ја бутка количката по горната патека, кон пулмологија, со голема брзина, а јас потрчнувам одзади и се обидувам да ве стигнам… Тажна слика.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- Ама не, не мислев на тоа, - Елена се обидуваше да ѝ ја отфрли таа помисла. - Верувај ми дека...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Истовремено, за да ја смири својата совест, се обидуваше да размислува дека тоа што тој се решава да го земе детето, да го издржува и да го одгледува, можеби ќе дојде и како олеснување за Марија, заради безизлезната материјална положба во која се наоѓа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се пристемнуваше. Иако тешко можеше да го слуша од шумот на моторот, странецот се обидуваше да ѝ објасни...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се обидуваше да се ослободи од зависноста, од туторството на својот татко.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сите овие години се обидуваа да му втиснат во мозокот претстава дека е припадник на најмоќната, најспособната нација.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тоа Хелвиг не се обидуваше да го решава. Знаеше дека ништо нема да измени.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија се обидуваше да не им обрнува внимание.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога ги виде Елена и Лиле како излегуваат од колата, се возбуди. Се обидуваше да се контролира.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не се обидува повеќе да станува.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гледајќи дека не може да ја уништи, викаше за помош и се обидуваше да излезе од одајата, но не можеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Забележуваше како и катинарот на ковчеџето под креветот е помрднат кога се обидувала да го преклучи и да види што има во него.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Остана само ќелијата на Димостен во која можеше да биде сама за да се обидува да се ослободи од несаканото семе, меѓутоа, во неа немаше никакво искуство за такво нешто.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Проблемот кој се обидуваме да го локализираме не е скопски (то ест македонски), туку на ниво на човек.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се обидувал ноќеска да влезе кај вас?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

„Минатата недела купив маса за билијард, ми рече, и јас и Стерл ја пренесовме на раце цели шест блока и тогаш со денови се обидувавме да ја составиме, но тоа никако не ни поаѓаше од рака. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 223

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се обидувам да ги утешам Мајкл и Кори објаснувајќи им дека од лошо има и полошо.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Еве на пример, во секоја гимназија, училиште, градинка или јасли виси по некој слоган од типот „Обиди се, обиди се пак, обиди се поинаку, воочи ја грешката и обиди се со корекција, обиди се на некое друго место, обиди се со други луѓе - но не престанувај да се обидуваш!“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Сега можеше да си го дополни своето семејно стебло кое, некогаш, залудно се обидуваше да го направи, со помош на својот најстар син кој успеа да го состави семејното стебло по Таткова линија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој се обидуваше да ја внесе и Мајка во овие вистини, но таа само отсутно ќе го погледнеше, задлабочена во секојдневната битка, во тие први повоени години, како да се нахранат, уште еден ден, гладните детски усти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка се обидуваше да го отстрани грофот Чано од приказната, ама тој беше тука, па му рече на Татко: – По танцот, ти го водеше орото, се сеќаваш? – Се сеќавам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се обидуваше, додека чекоревме крај реката, да ми зборува за својата набожност, речиси за прв пат во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да, таа ѝ се спротивставуваше на балканската историја, носена од некакво инстинктивно чувство за одржувањето на животот на семејството, на своите чеда во прв ред, а Татко се обидуваше да ја разбере, да ја толкува балканската историја, да ја спитомува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се обидував да ја наведувам кон некои врвици од нејзиното сеќавање, по кои таа одбиваше да оди.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие две дамнешни патувања, првото во Грција, во Јанина и во Солун, а второто, во Италија, со Татко, се обидуваше да ги задржи како мигови на вечноста во себе, сосе реликвиите кои не престануваше да ги носи со себе, какви што беа нејзиното сребрено огледало, наследено од мајка ѝ која никогаш не ја видела, каталогот на стоковната куќа Ла Ринашенте и, сега, овие три заборавени знамиња на некогашните држави во војна.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се обидуваше и мене да ме посоветува, да не си ја грешам душата, непотребно, со пишување атеистички текстови, зашто никогаш нема да се дознае дали има или нема Бог.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не разбирам, говореше. Од секое мое движење, докторе, искршените ребра се обидуваа да се откачат од мене и пак ништо, пак не бев смешен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Молчеа. Ранетиот и не се обидуваше да го следи нивниот шепот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сфати: богословот се обидуваше да го прегази јазот што ги делеше и што ги оставаше на два блиски но неспоиви брега.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се обидуваше Татко, продолжувајќи ја играта со патот на јагулите во мислите, преку инстинктивната миграција на птиците, да дојде до вистини за селидбите на луѓето, на народите, на своето семејство.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Отсекогаш се обидувале да ме демонизираат”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Се разбира дека не лажеш, но си противречиш - се обидуваше да ја смири Непозанатиот. – Предмалку го нарече слабак. Нели?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дури и зборот загубен го употреби што се однесуваше на него. А тоа не е точно.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ова е третпат како се обидуваш да ме увериш дека сум слепа! - се смееше таа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Знам, знам, горчлива е дури и помислата дека некој можеби се обидува да ни ја повреди самодовербата, и со своите бирократски постапки и да нѐ обескуражи!“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Подзамижувам за да можам да му се приближам на гласот на Борко кој се обидува да ми дорасветли некои посебни детали од неговите љубовни доживувања.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Овде сум на една топка-вртелешка горделива, среброљубива, властољубива се обидувам, не без напор, да те сфатам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Бев инфициран со енергија од вампирско револуционерен карактер.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Бев бескрупулозен. Со својата суровост и крволочност се обидував да корумпирам и узурпирам.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

И тој глас извикува: ‘Пушти ме надвор, пушти ме надвор’, и чувствувам дека некој се обидува да се ослободи, удирајќи по вратите на лавиринтот, уривајќи ги мрачните пречки и премини, одекнувајќи и врескајќи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не можам тоа да го пресметам. Не. Се обидувам, но тука воопшто нема нагаѓање, колку можеш да ги сместиш во еден камион.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но најубаво од сѐ беше, си спомнуваше Григзби, кога ја уништија фабриката што сѐ уште се обидуваше да подига авиони.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се слушаше долг, шушкав звук. Се обидувам да ја искосам тревата. „Не.“ Мама стоеше крај вратата. „Тргни ја косилката.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во собата каде што лежеше болната Зорица пердињата беа толку дебели, што тоа залудно се обидуваше да продре преку нив.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Невенче скришум се обидуваше да ја извади тетратката од црвената шарена торбичка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Затоа што губиме, а оние што имаа малку повеќе прочитано, што имаа завршено и офицерски школи се обидуваа да објаснуваат, но може ли да се наткрили желбата и упорноста за да се постигне замисленото?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Се обидувам така, да ја припитомам. Изгледа бесна одеднаш!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Пролетва, од 20 април, кога меѓу 17:30 и 19 седам пред „Багдад кафе“ и се обидувам да уживам во макијатото, секогаш едни исти брборливи мисли ми се раздвижуваат низ главата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зоре, разумно суштество, само ги подигна трите празни филџани и пепелникот полн со догорчиња од соседната маса и со неизмерната полунасмевка влезе во кафулето.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Точно е, сѐ беше речено од моја страна онака како што веќе изјавив, и како што вели и Кубре“ се обидуваше да ја објасни својата улога во оваа несреќа расплаканата Росана, „но со една забелешка што мора да се има предвид.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Којзнае од кои причини но напати се обидуваше и да го омаловажи па дури и да го исмее.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го зема јаболкото, се обидува да го гризне. Умира.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Враг нека носи сѐ... Не плачи... И ова ќе помине”, ја успокојуваше Трајан, но таа му олцкаше во градите; се обидувеше да ја смири, но и нему срцето му олцкаше и бегаше со лицето настрана за да не му ги види очите.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тие се во воздухот; тие ни припаѓаат на сите нам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во блиска иднина луѓето нема да страдаат од шизофренија; ќе бидат шизофрени (ако и тогаш) кога ќе имаат желба за тоа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се обидуваше на разни начини, но безуспешно, да лансира Гробни-Љубовни Гнезда со Ковчези-За-Двајца, да го монополизира пазарот за презервативи при недостатокот на гума, да води една дописна јавна куќа со поштенски налози за ебачини, да издава пеницилин со патентиран таен состав.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во Панама лешинарите му го исклукаа едното око кога испи пола литро парегорик и лежеше неосвестен во градскиот парк.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Седејќи на дното на сцената од страна покрај масата со микрофонот, пепелникот, своите текстови и шишето вино, раскажувам по една приказна секоја минута, пропуштајќи при тоа неколку минути не раскажувајќи ништо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некои критичари велат дека се обидувам да ја украдам претставата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Животот се менува. Еден од начините на кој се обидувам да го променам својот живот е да се ослободам од своите желби за да не бидам глув и слеп кон светот околу себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Би пиел и алкохол, но направив грешка и отидов на лекар кој го забранува.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со инаетлива амбивалентност се обидувам да ги совладам сомнежите дека судбината не ги вмешала своите прсти во моите избори и одлуки и не би се случило она што се случи ако јас самата со целата присебност и свесност во моментите на рационалност го издлабував коритото по која тече реката на мојот живот.