Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вокалите се обидуваат да воведат некаков (којзнае каков и кому ли потребен) ред во творечката анархија на една агонија во која времињата заемно се ништат да би да ослободат повеќе место за обичното, дребно постоење.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Започнаа да се ништат и другите свињи во селото.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Спрема тоа, човекот е пониско од ангелите, а повисоко од животните чии души се ништат.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Се сведува ли сета стварност на човека во обична илузија? Не се ништи ли вистината со невистина?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)