се (зам.) - насмее (гл.)

„За инекција може да ти стави и Бале Цуба, има завршено ветеринарно“, рече Михајло и ги достегна забите за да не се насмее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Петмината мажи се насмеаја. Мартин поцрвене.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во случај среќата да му се насмее, тој планира веднаш да купи монтажна куќа, во некоја од населбите во Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Попусто бабата на два-трипати ја задре да се насмее, за да чуе господинот колку силно се смее.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пукна вистинска експлозија, што ги зафати и машките.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„'Двојната Лота', наставничке!“ извикав. Сите девојчиња фатија да се смеат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И наставничката одвај се воздржуваше да не се насмее.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се насмеа под мустак и дрмна огромна голтка од бучкуруш виното Смрдевка.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
СПИКА - На убавата ко слика спикерка во кревет ѝ се спикал еден спијач. Како е твојата спила, драга моја; пие ли нешто “, или има спирала!?“, ја прашал спијачот изненадената спикерка. „Пие спиритуално и мрази аспиранти!“ рекла спикерката. „Дишан“, рекол спијачот, „спиритус, спирала, аспирант...“ „Гринавеј“, рекла спикерката, „лошиот господин Спика и фината Џорџина...“ „Ете, сплискавме уште еден разговор“, рекол спијачот. „Без да спискам!“, рекла спикерката. Спијачот се насмеал и заспал.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Боге и Кате дискретно се погледнаа, во недоумица дали да се насмеат или да се воздржат, па си ги воздржаа погледите пред себе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ти ли си ми сега таа слатка болка што здивот ми го одзема кога ќе се насмеам?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие речиси никогаш не грешат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Воден кревет на покривот? рекоа. На овој дожд? Некои се насмеаја, некои не.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тешко е да се предвиди што ќе ги насмее овие жени. Но ја ценам нивната работливост.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Си се насмеав на досетливоста и, среќен се вратив назад. Така сторив десетина пати.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се обидувам да се насмеам. – Се сеќаваш ли на Боби, синот на мајорот од соседното маало, оној црниот што само по гаќи издржуваше половина час на снег? – Аха – вели, бришејќи ги очите со надланката: - Што е со него? – Се уби и тој.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Види, види, човекот е преполн со позитивни манири, - се насмеја Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Смеата имаше нешто толку топло и скокоткаво во себе, што тој само по малку, кога го сети допирот на јазичето на тоа ѓаволесто срнче на својата дланка, веќе не можеше да издржи да не го погледне и да не му се насмее гласно на тоа ситно, скокоткаво ливотче, со кое можеше и така да се шегува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Си премотувам низ глава дали се исчешлав и дали да се насмеам (не знам дали ги откачив овие вештачкиве), па проверувам со јазикот и победоносно се смеам, демек, само до забите е убавината Оти сѐ друго ми е потамам!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ги скокотка нешто, ги тера на смеење, ама не можат да се насмеат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се насмееш, а смеењето ти стои некаде настрана од устата, од лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме погледна, се насмеа и со смеење се исправи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаат да се насмеат, ама не можат од премаленост, од глад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е смешно, велам, кажете и ние да се насмееме. - То није играње веќ ’рвање, вели капетан Мирковиќ. 141
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ќе се насмее мислиш со две усти се смее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш се свртев и му се насмеав. Потоа се насмеа и Витомир. 74
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш Здравко се насмеа и јас почнав да го тепам: по глава, преку очи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Баси му мртовците, вели Гоше Љубин, овие ќе ни го истурат котлето. - Кое котле, велам јас. - Тоа со бакрданикот, вели Гоше Љубин. Се насмеавме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Вечер, шепотел со треска во грлото и ќе стоел до стемнување неподвижен ако од куќата не излегло потпирајќи се на крив стап старчуле што можело да се собере во чобански тагарџик: жива играчка за деца, ништо друго.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти реков, се насмеал помладиот тревар. - Тој ни од удар на наџак не легнува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Домаќинот се фати за лице како да се плашеше да не се насмее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И праша замислено, тешко: „Најмалиот и најумниот син овој ли е?“ Секако покажуваше кон мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледни, твојот братучед ми заспа в раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што било потаму? Ништо... Кога до жолчка понижениот Адам Лесновец (самиот тој од гордост си го измислил славољубиво второто име) се вратил во пештерите и кога раскажал, издувувајќи ја со зборовите и маката од себе, дека се повлекол пред жените зашто не сакал да ги тимари (кобилите, рекол) со ластегарка од жал кон животворното млеко што можело да им секне а кое утре требало да ги израснува идните каменоделци, луѓето се насмеале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Света земјичка од Исусовиот гроб во ќесе од кожа, се сеќаваш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина, над неговата камилавка недостасувал свет и блескав триаголник што ќе бдее над грешниот свет со око на духот светопресвет од кој затруднела мајката Исусова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа можеби и му се сторило - ако игуменијата се насмее, усните ќе ѝ испукаат на сите оние места кај што биле испресечени со танки женски брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој вели дека ти си му ја дал пушката. Кој ти ја дал тебе?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо Арнаутче не се насмеал. А и зошто? Млад бил и почитал старост, сега е помлад отколку кога се женел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не се насмеал; рекол дека ни мајка ни кобила не родила калуѓер или оџа што ќе му суди и пред сите ја завлекол раката в гаќи да се драпа кај што не го јаде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малиот Мечкојад, прцулче во секакви партали, прашал кога ќе умре Јаков Иконописец и некој се насмеал (- Господи, рекол, ни децата не се веќе деца), а тој настан, навидум без значење, ги обележил триесетте и неколку години на Мечкојадовото лице со триесет и неколку брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник гледал зад неа, во древниот ѕид на манастирот. Врз едното око му лежело густо перче коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Другите кисело се насмеаја над мојата згрченост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе се разбудам и не ќе имам време ни да се насмеам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Имаше кучешка муцка која се обидуваше да се насмее, но никогаш не го правеше тоа, задржувајќи ги кисело развлечените усни како оптегнат ластик подготвен во секој миг да се ослободи од стрелата свртена кон оној што беше пред него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Марија ја разбра вистината. – Те молам, зајче! – рече вџашена. – Немој да ми кажеш дека и ти веруваш оти сум луда! – Како можеш да го помислиш тоа! –рече тој, обидувајќи се да се насмее. – Работата е во тоа што за сите ќе биде подобро да останеш овде уште извесно време.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зафрлајќи ја шапката на тилот, братот одмавна со раката и се насмеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Насмевнувајќи се, трговецот ја потупка жолтата крава по челото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија го сфати знакот, погледна отстрана и ја здогледа Херкулина, секогаш подготвена за напад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Отец Симеон не можеше да се насмее, весело да заклокоти од грло - сувата кожа на усните безмилосно пукаше од жештина. „Ќе успеете“ ,им рече не гледајќи во нив. „Ќе се обидете ли?„
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Плунката му беше опора како ’рѓа; ја чувствуваше в уста и не можеше гласно да се насмее.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не можеше да не се насмее.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Продолжи да чекори. Се насмеав подбивно; тој не се сврте.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Еј, брате, слаботија си ти. И буткајќи ја смрзнатата тупаница во големата уста, го задуши плачењето, во страв овој човек овде и мртов да не му се насмее за неисполнетата клетва.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Јас се насмеав. Реков дека ќе одам по патот пеш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— Мори, оти да не меси, зар му се суи рацете!? — одговорија овие, наглас се насмеаја и се завртаја назад да видат дали ги гледа ќатипчето од конакот, кое веќе одамна беше ја „обесило пушката" кај Петкана Милевска.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Селаните се размрдаа лево и десно и сите погледнаа во Доста Рожденката, која веќе ја криеше главата од погледите да не ѝ се насмеат уште тука, в очи, во првиот судбоносен момент.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таман Илко влезе сите на глас се насмеаја: — Ахахааа! Еве ошче еден погорелец.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ха, ха, ха! — се насмеаја мајка и ќерка наеднаш — а Доста му одговори: — Ами така ли море, бику, наеднаш се бара чупа, a — И му се загледа во очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— И се насмеаја обајцата, држејќи си ги веќе десните раце и стискајќи ги еден на друг што поцврсто.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стисна заби од болките и ја развлече устата да се насмее.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Милувам секој ден под твојов прозорец да поминам и секој пат со уста слатко да ми се насмееш и со очи мило да ме погледаш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: (Прва се тргнува). Пушти ме... Пушти ме...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ние весело се насмеавме... – Не е за смеа, не е за смеа, мили мои, војна беше, како да се земе! Војна на нашата земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да удрам? Да се насмеам? Да ја кажам вистината?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Каков знак“ праша: не можеше да не се насмее кога го чу одговорот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Марија, да се насмееме, во градот гостува циркус, и предложи. Кловнови, шарени императори на смеата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но вашиот однос кон приказнава навистина ме изненадува“, се насмеала мисионерката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност обидот да се насмеам на несоотвеноста на наредбата да чекам, што втаса низ ходникот заедно со ситните чекори на Росана, беше причината повторно да го почувствувам истиот оној давеж во грлото што пред малку ме сепна на влезот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се насмеав на написот, иако, всушност веста беше тажна.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Сите го погледнаа трепкајќи и тогаш, сфаќајќи, се насмеаја и завртија со главите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Останатите се насмеаја несигурно. „Само продолжете да се смеете!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш сфатив: и да се насмеев, и да заплачев, дури и да бев смислил некој циркуски трик, сѐ тоа ќе поминеше незабележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
При глумењето заслепена отсутност од страна на натрапникот сфатив дека моите игри, колку и да беа продуховени не претсатавуваа ништо друго освен обично црпење вода со цедалка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ти, како си ти? - Ете, ја возам гнидата... - А ремените, чизмите, јајцето?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А знаеш ли како се вари меко јајце? Обајцата се насмеаја гласно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но Драган беше лут и никој не се осмели да се насмее.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И на ова возрасните пак се насмеаја.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- О, о, - рекоа пак возрасните и пак се насмеаја.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Возрасните се насмеаја, но сепак го поттикнаа: - А што виде друго?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- О, о, - направија возрасните и пак се насмеаја.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Извињајус“, ќе додадеше сосема тихо и смирено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А татко ти, онака смотан, навистина не знаеше ни честито да се насмее иако убаво ги беше сфатил зборовите на дед Павел; само прогрофта нешто, промолви, изломоти, но зборовите не ги пушти да заживеат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар тоа доволно не објаснува од каде сум“, ќе соопштеше со некој нагласен патос уметникот - Генерал, и наеднаш ќе се сепнеше и самиот изненаден од големината на зборовите што ги изрекол, па затоа и ќе се насмееше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Животот ти е донегде како огледало: насмеј се, ќе ти се насмее, намурти се, ќе ти се намурти. Поарно да се смееме и да се веселиме!...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Само човекот може да се смее и весели.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Трогнат од неговите солзи за малку и сам да просолзи.) Песна!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Си видел говедо, коњ, магаре или некој друг ајван да се насмее?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Му одговорив дека сакам да знам каков е. Сите срамежливо се насмејаа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Видов милион нули на таа линија како се криват и губат во далечината, се насмеав и реков: „Извините, јас не сум математичар.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не може да се споредите со мајка ми во никаков случај, - ѝ реков и се насмеав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Петрис ќе се насмее, ама некако изнудено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И таа ќе се сети и ќе се насмее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му иде и тој да се насмее, но нему и насмевката не му е искрена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земи сега чешлај се, Лазоре Рогожаров, се сетив на него и ми дојде да се насмеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас зедов, се насмеав, а по мене и Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Де, бре, кај ја отера, му се насмеале луѓето, ако треба да ти попуштиме!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да се насмеам, ама не можам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не ќе ти се насмее, сите сме пијани.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Ехе! – се насмеа белиот патник пред ококорените неизмиени сиромаси – иако не верувам дека сум токму тој што си го замислувате, ќе се обидам да ви донесам троа радост и среќа, особено на вашиве дечиња!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ние некои се насмеавме, а учителот сериозно рече: - Сега, Моне, токако изброја, јас на сите ќе ви кажам еда прикаска за Итар Пејо.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Светлокосиот гласно се насмеа: - А - ха, ми текнува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мече итро го скри црцалото в пазува и едвај задржувајќи се да не се насмее, се затрча надолу, викајќи: – Кој сака вода, повели!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Па ова не е тоа? - се насмеав подбивно, - ова беше џудо зафат, нели Чичо?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ааа, сепак, значи, ја послуша мама, - си помислив, споменувајќи си на советот што таа му го даде пред малку, - велиш треба повеќе да се разговара со децата, а? - се насмеав во себе задоволно.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му доаѓаше да се насмее кога ќе си претставеше како бегот со часови, стрпливо ја обмислува неговата погибија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога ме испраќаше на скалите, ми довикна: - Немој да заборавиш да го адресираш писмото за Игбал, па утре ќе го испратиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А бе, Мила – се насмеав – ама ти е некој сон! Да знаеш ти какви јас неостварливи соништа имам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе прозбореше или ќе се насмееше, само два-три заба наѕирнуваа, а тие беа излижани и пожолтени.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)